Στο καλό, και να μη μας γράφεις
skitso-obama-chappatte.jpg
Ομπάμα, η ελπίδα που έγινε απελπισία - εύστοχη παλιότερη γελοιογραφία του Chappatte της International Herald Tribune
Δεν καταλαβαίνω γιατί χαρήκαμε τόσο πολύ στη χρεοκοπημένη αποικία της Γραικίας με την επίσκεψη Ομπάμα. Εντάξει, δεν λέω, ο απερχόμενος πρόεδρος υπήρξε ένας συγκριτικά συμπαθητικός, ακόμη και προοδευτικός σε ορισμένους τομείς «αυτοκράτορας» -και μόνο το χρώμα του δέρματός του, άλλωστε, τον ξεχωρίζει από τους προκατόχους του και πολύ περισσότερο από τον ρατσιστή διάδοχό του, Τραμπ, έστω κι αν η σκληρή καθημερινότητα των φτωχών και των μειονοτικών στις ΗΠΑ ελάχιστα άλλαξε επί των ημερών του.
Η δημώδης φράση «Ομπάμα θα λέτε και θα κλαίτε!» δεν είναι αβάσιμη, σε σύγκριση με τον Τραμπ. Ομως και γι’ αυτόν ισχύει, mutatis mutandis φυσικά, υπό κλίμακα και τηρουμένων των αναλογιών, ό,τι και για τον Ελληνα οικοδεσπότη του: υποσχέθηκε τα πάντα, καταφεύγοντας στη ρητορική εργαλειοθήκη της Αριστεράς, κινητοποίησε μεγάλες λαϊκές δυνάμεις υπέρ του, βγάζοντας φλας αριστερά, και μόλις βρέθηκε στην εξουσία τα γύρισε, στρίβοντας δεξιά με... χειρόφρενο!
Κοινώς, ο χιλιοτραγουδισμένος Ομπάμα «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν» -ξενερώνοντας εκατομμύρια οπαδούς του, δυσφημώντας την Αριστερά και τα προτάγματά της και καταδικάζοντας το μεν κόμμα του σε βαριά ήττα, τη δε χώρα του σε μια αντιδραστική στροφή με απροσδιόριστες συνέπειες.
Επίσης, αν και διαφωνώ με τον Αρη τον Χατζηστεφάνου, που το παράκανε νομίζω αποκαλώντας το περασμένο Σάββατο τον Ομπάμα πιο πολεμοχαρή και από τον «Τοξικό Τεξανό» Μπους, δεν μπορώ να ξεχάσω τον έντονα ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της οκταετίας του: ο «τζούνιορ» ξεκίνησε δύο μεγάλης κλίμακας πολέμους, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, με πάνω από ένα εκατομμύριο νεκρούς, ενώ ο... νομπελίστας Ειρήνης διάδοχός του έπαιξε τα χαρτιά του πολύ πιο συντηρητικά, αποφεύγοντας τις κοστοβόρες σε αίμα και χρήμα μετωπικές εισβολές και αναθέτοντας τους δικούς του πολέμους (Συρία, Λιβύη, Ουκρανία κ.α.) σε τοπικούς ή εισαγόμενους ισλαμιστές και φασίστες «εργολάβους», προκαλώντας κι αυτός εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους και υποθάλποντας το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα της νεότερης ιστορίας.
Οι πάσης φύσεως «εμφύλιοι», άλλωστε, είναι οι οικονομικότεροι πόλεμοι για τις αυτοκρατορίες –γι’ αυτό και η τεχνική της προλείανσης και πυροδότησής τους ως μέσο ελέγχου ολόκληρων ηπείρων εξελίχθηκε σε τέχνη από τους επιστήμονες της αποικιοκρατίας, τους Βρετανούς. Από τους οποίους, άλλωστε, κληρονόμησαν και οι ΗΠΑ μεταπολεμικά το σημερινό τους «imperium».
Τι μας είπε, λοιπόν, ο Ομπάμα στην αποχαιρετιστήρια ευρωπαϊκή «τουρνέ» του; Πέρα από κάποια μισόλογα για «ελάφρυνση» του ελληνικού χρέους και τερματισμό της λιτότητας –που απορρίφθηκαν χωρίς πολλά πολλά από τους Βερολινέζους «γκαουλάιτερ» της Ευρώπης, που κάτι τέτοια «ευχολόγια» τα γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι-, νέες εντολές για επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και μερικά μπαγιάτικα σχόλια περί «λίκνου της δημοκρατίας και της ελευθερίας», στην εποχή και τον τόπο της πιο βίαιης κατάργησής τους, ο βασικός στόχος του προέδρου ήταν αυτό που στις ΗΠΑ αποκαλείται «damage control», δηλαδή η προπαγανδιστική διαχείριση της ζημιάς από την εκλογή Τραμπ στο τιμόνι της υπερδύναμης.
Και, για να το πετύχει, ο Ομπάμα κατέφυγε σε δύο -μάλλον φτηνά και ατελέσφορα- ρητορικά τεχνάσματα: από τη μια μεριά προσπάθησε με κάθε μέσον να μειώσει τον εμφανέστατο ακροδεξιό κίνδυνο που εκπροσωπεί ο Τραμπ, λέγοντας στην ουσία ότι «κανένας πρόεδρος δεν κάνει του κεφαλιού του», και από την άλλη επιχείρησε να «ανεβάσει» μερικά σκαλιά τη Μέρκελ, αναγορεύοντάς την... de facto αυτοκράτειρα της Ευρώπης και διάδοχό του στην «προστασία του ελεύθερου κόσμου», με το επιχείρημα της στενής του συνεργασίας μαζί της στους πολέμους της Ουκρανίας και της Συρίας!
Προφανώς, ο Ομπάμα άλλα είπε για τη λιτότητα και το χρέος στο Βερολίνο και άλλα στην Αθήνα: διαλέξτε εσείς πού είπε την αλήθεια και πού τα ψέματα.
Οσο για τον Τραμπ, δικαίως η Süddeutsche Zeitung καυτηρίασε τα κατευναστικά λεγόμενά του για τον νέο πρόεδρο, αποκαλώντας τον «εκπρόσωπο Τύπου» του Τραμπ: «Ακούσαμε τον πρόεδρο να μιλά, σαν να μην έχει συνειδητοποιήσει τι συνέβη στη χώρα του τις τελευταίες ημέρες» -το γεγονός δηλαδή ότι τόσο ο ίδιος όσο και ολόκληρο το πολιτικό και μιντιακό σύστημα των ΗΠΑ απέτυχε να εμποδίσει την άνοδο ενός τέτοιου ανθρώπου στην εξουσία, συμπληρώνοντας πως με την εκλογή Τραμπ «τρέμουν τα θεμέλια της ήδη αποδυναμωμένης και αναξιόπιστης παγκόσμιας τάξης πραγμάτων», δηλαδή η πίστη στην ελευθερία των αγορών (σε αντίθεση με την επιστροφή στα μέτρα προστατευτισμού, που υπόσχεται ο Τραμπ) και στη «συλλογική ασφάλεια» μέσω ΝΑΤΟ...
Οι Γερμανοί, βλέπετε, είναι πρακτικοί άνθρωποι, και πίσω από τις γραμμές της αποχαιρετιστήριας ομιλίας κατάλαβαν ότι ο Ομπάμα συμφωνεί απολύτως με τον Τραμπ στο κομμάτι της «αμοιβαίας ευθύνης» για την ασφάλεια: κοινώς, από εδώ και πέρα οι υπηρεσίες στρατιωτικής «προστασίας» της υπερδύναμης στα διάφορα ευρωπαϊκά και όχι μόνον κράτη-πελάτες δεν θα είναι «τζάμπα», αλλά θα πρέπει να πληρώνονται αδρά σε χρήμα και είδος (στρατεύματα).
Και, όταν ρωτήθηκε ευθέως για την πρώτη, άκρως ενδεικτική επιλογή του Τραμπ στη θέση του chief strategist, του στενότερου δηλαδή συμβούλου του για θέματα στρατηγικής και προπαγάνδας, όπου τοποθέτησε τον γνωστό για τις ρατσιστικές και φασιστικές θέσεις του «αναλυτή»-Γκεμπελίσκο Στίβεν Μπάνον, ο Ομπάμα απάντησε ότι παραμένει... αθεράπευτα αισιόδοξος!
Μία σχιζοφρενική συμπεριφορά «ευθυγράμμισης» με την απαράδεκτη νέα κατάσταση, του τύπου «χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, φίλα το!», που χαρακτηρίζει δυστυχώς ολόκληρη την αμερικανική πολιτική ελίτ μετά τη σοκαριστική εκλογή Τραμπ –σε πλήρη αντίθεση βέβαια με τα εκατομμύρια των Αμερικανών που συνεχίζουν απτόητοι τις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις ενάντια στον νέο ένοικο του Λευκού-Μαύρου Οίκου.
Που, αν κρίνουμε από τα πρώτα πρόσωπα που θα στελεχώσουν το επιτελείο Τραμπ, θα είναι κατάμαυρος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου