ΦΤΑΙΕΙ ΠΟΥ ΕΦΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΟΥΜΕ…

 

Μαρ7by earkas

απέραντο γαλάζιο…

 

 

 

 

 

 

Rate This

(αφίσα των διαρρηκτ(ρι)ών που κολλιέται σε σχολές και στους δρόμους της Αθήνας)
ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΣΗΡΙΑΛ, ΠΑΡΤΕ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ: Το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε διαπραγμάτευση για 426^η φορά την τελευταία επταετία. Αυτή τη φορά το θέμα είναι λιγάκι πιο καυτό: διαπραγμάτευση για τα «εργασιακά» ή, αλλιώς, «τι μπορούμε να κρατήσουμε απ’ το μυθικό 751». Και είναι σε αυτό το πλαίσιο που μια περίεργη λέξη ακούγεται για πρώτη φορά στα ντόπια media: «υποκατώτατος μισθός»- αυτό το όνομα της έχουν δώσει.
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Αυτή η περίεργη λέξη δεν αποτελεί κάποια «απαίτηση των δανειστών», «εκδίκηση των Γερμανών για τη φάση με τα κατοχικά δάνεια» ή κάτι άλλο αντίστοιχο: Ο «υποκατώτατος μισθός» είναι πρόταση των ελληνικών αφεντικών και του κράτους που τα φροντίζει. Τον «υποκατώτατο μισθό» τον καθόρισε η δική του επιτροπή σοφών και κοιτάει ευθεία προς την διεθνή ανταγωνιστικότητα τους. Ο «υποκατώτατος μισθός» πρόκειται να αντικαταστήσει τον «μισθό μαθητείας» (τον μισθό εκείνο που αναλογούσε/αναλογεί στους νέους και τις νέες κάτω των 25) και να αφορά όλους/ες τους/ις νεοπροσληφθέντες/φθούσες για 3 χρόνια. Η τιμή του έχει καθοριστεί στα 527 ευρώ. Και αυτά τα 527 ευρώ είναι μεικτά.
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, θα έχετε παρατηρήσει πως σ’ αυτό εδώ το κράτος μπορεί να μένει στα χαρτιά όποιο μέτρο κοιτάει τη «δημοσιονομική προσαρμογή» του, αλλά τα μέτρα εκείνα που στοχεύουν την υποτίμηση της εργασίας μας περνάνε όλα, ένα προς ένα, πανηγυρικά! Τα αφεντικά μας ευχαριστιούνται τις νέες προοπτικές κερδοφορίας που ανοίγονται όταν παίζουν σε άδειο γήπεδο και εμείς μοιάζουμε ζαλισμένες/οι κουβαλόντας στις πλάτες μας 40 χρόνια ταξικής ήττας. Ο «βασικός μισθός» των 586, ο «μισθός μαθητείας» των 521 και ο «υποκατώτατος μισθός» των 527 είναι τα τελευταία επεισόδια μιας -κατά τ’ άλλα- αρμονικής πορείας.
ΠΡΙΝ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΣΟΦΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ προτείνει ένα νέο κατώτατο μισθό έπρεπε να περάσουν 7 χρόνια στα οποία ένα κομμάτι της τάξης μας λογιζόταν και πληρωνόταν σαν μαθητευόμενο. Όσο περνούσε η επταετία κάποιες από εμάς εκπαιδευόμασταν στο να ζούμε με λιγότερα, κάποιοι από μας εξαρτιόμασταν υλικά και συναισθηματικά (ακόμη περισσότερο) απ’ την οικογένεια, την παλεύαμε, άλλοι λιγότερο. Όμως, η πικρή αλήθεια είναι πως σε αυτή την επταετία δεν άνοιξε ούτε ένα ρουθούνι ή, τουλάχιστον, δεν άνοιξαν όσα θα έπρεπε.
Η δική μας απουσία, η δική μας ολιγωρία, η δική μας αναδίπλωση στρώνει καθημερινά το έδαφος των διαδοχικών μας υποτιμήσεων.
Είναι αυτός ο λόγος που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι αυτός ο λόγος που πρέπει να θυμόμαστε, είναι αυτός ο λόγος που πρέπει να νιώσουμε ξανά περήφανες/οι για τη μόνη ελπίδα που μας αναλογεί.
Μόνη μας ελπίδα το ταξικό μας μίσος
απέραντο γαλάζιο…