ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ…
Δεν πρόκειται για αντιστροφή της γνωστής ρήσεως του Χαριλάου Τρικούπη, περί τα δημοσιονομικά του καιρού του και το λογιστικό αδιέξοδο ενός «κράτους» έχοντος αποβάλει τα χαρακτηριστικά της Πολιτείας και εθισμένου να λειτουργεί ως κοινός μαγαζάτορας. Για κραυγή πρόκειται, ανθρώπου αποζητούντος την λύτρωση από ένα αδιέξοδο διάφορο του «λογιστικού». Διότι έχει πολλές εκφάνσεις η «πτώχευσις» και όχι μόνον την οικονομικήν. Ένα ολόκληρο «σύστημα» πτωχεύει καθημερινά μπρος στα μάτια μας κι’ ΕΥΤΥΧΩΣ που πτωχεύει : Είναι το σύστημα αξιών της μηχανιστικής λειτουργίας μιας κοινωνίας, που πείστηκε πως ο άνθρωπος οφείλει ν’ ακολουθεί μιαν ευθύγραμμα μονοσήμαντη πορεία, «ιεροποιώντας» κοινότυπες έννοιες όπως «ανάπτυξη», «ευημερία» και «πρόοδος» και «ιεραρχώντας» τα άτομα με βάση την ικανότητά τους να μειώνουν ή να αυξάνουν το μέρισμα του εαυτού τους στον υλικό πλούτο και παραμερίζοντας ο,τιδήποτε δεν άπτεται αυτής τους της ικανότητας, ήτοι την νοηματοδότηση του βίου σ’ ό,τι παραπέμπει σε οικονομικά «ζημιογόνες συμπεριφορές», χωρίς αυτό να σημαίνει την καθαυτό «οικονομική διαχείριση». Είναι το σύστημα που αναιδώς εντάσσει στην «αρχή» του «δούναι και λαβείν» κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης. Και αυτομάτως θέτει κανόνες «λογιστικούς» στα μη επιδεχόμενα «οικονομικής αξιολόγησης», κοντολογίς σ’ αυτό που γενικά κι’ αόριστα αποκαλούμε «πολιτισμό». Κι’ επειδή πολιτισμός και πολιτική αποτελούν αδιάσπαστο ζήτημα δεν είναι απλό, ούτε επουσιώδες για να το προσπεράσουμε ως ζητούμενο της Πολιτικής. Πρόκειται για μια διαστροφική προσέγγιση-απάντηση, στο θεμελιακό ερώτημα περί του σκοπού της σύστασης των κοινωνιών, εξ αρχής απορρίπτουσα την άποψη πως το πνευματικό προϊόν αποτελεί το απάνθισμα, ήτοι τον «τελικό σκοπό» της κοινωνικής συνύπαρξης, μέσα από την κατάθεση της ατομικής πνευματικής προσφοράς κάθε μέλους της κοινότητος. Είναι ακριβώς η αντίληψη που καθιστά το πνευματικό στοιχείο της ύπαρξης αξιολογικά υποδεέστερο του υλικού, μέχρις σημείου πλήρους ευτελισμού, με την συνεπακόλουθη, αντανακλώμενη στην ποιότητα, εμπορευματοποίηση των δημιουργημάτων του, την προώθησή τους δηλαδή με βάση το «μέγεθος» της εν δυνάμει πελατείας. Ό,τι δηλαδή βιώνουν στις μέρες μας, οι υποδουλωμένες στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό κοινωνίες. Αν είναι λοιπόν τούτο το αποτέλεσμα του πλουτισμού, πώς να μην αισθάνεσαι την ανάγκη να πανηγυρίσεις με την πτώχευση ;
ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου