Ρεαλισμός, βολονταρισμός και ψευδαισθήσεις
Εάν κάτι χαρακτηρίζει την κυβέρνηση από την αναρρίχησή της στην εξουσία, σίγουρα είναι ο πολιτικός βολονταρισμός, δηλαδή η αντίληψη πως εάν θέλω κάτι, τότε μπορώ να το επιβάλω στην πραγματικότητα. Η λογική αυτή προφανώς συνδέεται με την εικόνα που έχω γι’ αυτήν την πραγματικότητα και ενδεχομένως με τις ψευδαισθήσεις που τρέφω.
Στο διάστημα της πρώτης θητείας της κυριάρχησαν οι ψευδαισθήσεις για τον συσχετισμό δυνάμεων με τους δανειστές και τη δυνατότητα να αλλάξει αυτός. Ο κ. Τσίπρας και το επιτελείο του γνώριζαν ότι υπάρχει συντριπτική υπεροπλία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων, αλλά ταυτόχρονα πίστευαν (;) ότι με τη δύναμη του ορθού λόγου και των επιχειρημάτων θα τους πείσουν για το δίκαιο των θέσεών μας.
Αρα ότι ήταν συμβατή η παραμονή στην ευρωζώνη με έναν «έντιμο συμβιβασμό». Η κατάληξη είναι γνωστή και οι συνέπειες σε υλικό, ηθικό και πολιτικό επίπεδο καθορίζουν την κατάσταση της Αριστεράς μέχρι σήμερα.
Η συνθηκολόγηση που ακολούθησε προσγείωσε βιαίως την κυβέρνηση στην ευρωπαϊκή (και παγκόσμια) πραγματικότητα και μάλιστα, ενώ στα λόγια αρνούνταν την «ιδιοκτησία του προγράμματος», στην πράξη απέσπασε και αποσπά από τους πιστωτές τα καλύτερα λόγια για την έως τώρα εφαρμογή του. Βοηθούσης σ’ αυτό και της αδυναμίας της «άλλης» Αριστεράς να παρουσιάσει μια αξιόπιστη εναλλακτική, αλλά και της κατάστασης σοκ και παράλυσης στην οποία βρίσκεται γενικότερα το «κίνημα» με ευθύνη ΚΑΙ του ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα η κυβέρνηση βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στον δικό της πολιτικό βολονταρισμό για μια σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταμνημονιακή εποχή και στην αδυσώπητη λογική των δανειστών «τα θέλουμε όλα και μέχρι τέλους». Η καθοριστική γερμανική επιμονή για ελάφρυνση του χρέους με σκληρή επιτήρηση και δικαίωμα βέτο της γερμανικής Βουλής, αλλά και τα ήδη υπογεγραμμένα από ελληνικής πλευράς για εποπτεία μακράς διάρκειας αποτελούν έναν νέο φραγμό στις επιδιώξεις και τις ψευδαισθήσεις της κυβέρνησης.
Οι τελευταίες αφορούν σ’ αυτό το στάδιο την αναίμακτη έξοδο από τα προγράμματα και τη βέλτιστη επικοινωνιακή διαχείριση που θα δείχνει το «τέλος των μνημονίων» και –κυρίως– τη σχετική έστω αυτονόμηση των πολιτικών αποφάσεων από τους δανειστές. Αυτό το πλαίσιο θα εξασφάλιζε στην κυβέρνηση μια πιθανή εκλογική επικράτηση και τη συνέχιση της διακυβέρνησης εις βάρος του παλαιού και διεφθαρμένου δικομματισμού.
Δυστυχώς, όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές μέχρι σήμερα, δεν μπορούμε να κόψουμε δρόμο στην Ιστορία με παρακάμψεις (short cuts), αφού αυτή έχει τη δική της αδυσώπητη λογική και σχεδόν πάντα μας δίνει να πιούμε το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους. Οχι μόνο στις κυβερνήσεις και στους ηγέτες, αλλά και στους λαούς. Το παρελθόν συνεχίζει να καθορίζει το παρόν και, εάν δεν αλλάξουν τα δεδομένα, θα καθορίσει και το μέλλον και μάλιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η συζήτηση σήμερα πρέπει να επικεντρωθεί όχι στο θολό πλαίσιο μιας (προκαθορισμένης) μεταμνημονιακής εποχής, αλλά μιας πραγματικής εναλλακτικής και στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό της κόστος. Βασικό στοιχείο σ’ αυτήν πρέπει να είναι όχι ο βολονταρισμός και οι ψευδαισθήσεις, αλλά ο ρεαλισμός, ο πραγματισμός και μαζί –γιατί όχι;– το όραμα και ο ρομαντισμός. πηγη ΕΦ. ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου