Η ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ «ΕΦ.ΣΥΝ.»

EUROKINISSI/ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 27.01.2020, 09:32

Εφαρμόζοντας τον νόμο Κατρούγκαλου

ΕΦ.ΣΥΝ.

Αν ανακαλέσει κανείς την κριτική που είχε ασκήσει η Ν.Δ. στην πολιτική για το ασφαλιστικό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά στον νόμο Κατρούγκαλου, θα σχηματίσει την εντύπωση ότι η τότε αξιωματική αντιπολίτευση δεν είχε άλλη πρόθεση από το να καταργήσει τον νόμο αυτό.

Προεκλογικά, μάλιστα, η κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου αποτέλεσε βασικό σύνθημα της Ν.Δ., ενώ και μετεκλογικά ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης σε καθημερινή βάση προϊδέαζε για αποξήλωση των βασικών του διατάξεων.

Το σχέδιο νόμου που αναρτήθηκε από την Παρασκευή σε δημόσια διαβούλευση, έπειτα από κυοφορία μηνών και πολλές τηλεοπτικές παρουσιάσεις, δεν διεκδικεί καν τον χαρακτήρα μιας «αντι-μεταρρύθμισης», μιας ανατροπής στο πλαίσιο που διαμορφώθηκε το 2016, υπό την ασφυκτική πίεση που ασκούσαν τότε οι δανειστές, με κριτήρια δημοσιονομικά και όχι μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος.

Το σχέδιο Βρούτση από πολλές απόψεις είναι ένα είδος εφαρμοστικού πλαισίου για τον νόμο Κατρούγκαλου. Πρωτίστως, γιατί υπηρετεί τη βασική του πρόνοια, δηλαδή την ενοποίηση των ασφαλιστικών Ταμείων στον ενιαίο ΕΦΚΑ, ο οποίος εκτός από διοικητικά πρέπει να ενοποιηθεί και ψηφιακά. Αν το σχέδιο του νυν υπουργού Εργασίας επιτύχει αυτόν τον στόχο, μόνο έπαινοι θα του αξίζουν.

Από εκεί και πέρα το ασφαλιστικό σχέδιο Βρούτση είναι μια ακολουθία διαψευσμένων προσδοκιών και παραπλανητικών υποσχέσεων. Η άρση αδικιών περιορίζεται σε ελάχιστο αριθμό συνταξιούχων. Λίγοι θα δουν πραγματικές αυξήσεις στις κύριες ή τις επικουρικές συντάξεις τους, όταν θα εφαρμοστούν οι περιορισμένες αλλαγές στον επανυπολογισμό ή τα ποσοστά αναπλήρωσης.

Η μικρή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά μία ποσοστιαία μονάδα από τον προσεχή Ιούνιο είναι ίσως η μόνη αλλαγή που θα γίνει αισθητή, έστω και οριακά, σε όλους τους ασφαλισμένους. Είναι όμως αποκαλυπτικό της κοινωνικής φιλοσοφίας της κυβέρνησης το γεγονός ότι επιλέγει αυτή η μείωση να προέλθει από την εισφορά υπέρ ανεργίας και κοινωνικών πολιτικών.

Στην ίδια αντίληψη κινείται και η ασφαλιστική ελάφρυνση της «μεσαίας τάξης», των ελεύθερων επαγγελματιών και των επιστημόνων. Από το θολό σύνολο των «μεσαίων» η κυβέρνηση ευνοεί αυτούς με τα υψηλά εισοδήματα, που ενώ θα εισφέρουν ελάχιστα στο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα, θα προτιμήσουν για τα γηρατειά τους τα ιδιωτικά ασφαλιστικά προγράμματα.