Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ “ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ” ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΓΣΣΕ… ΑΦΑΝΤΗ!
Γράφει ο Μίλτος Σακελλάρης
Είμαστε μάρτυρες της καθημερινής νεκρολογίας των μεγάλων ΜΜΕ εδώ και πολλούς μήνες. Το δικό τους σύστημα υγείας φτάνει και ξεπερνάει τα όριά του. Αντί για τη γενναία χρηματοδότηση και την ανάστασή του βιώνουμε τις κηδείες οικείων προσώπων μας, θυμάτων της δικής τους πολιτικής στην υγεία. Καθημερινά, όμως, έχουμε κι άλλες κηδείες, αυτές των ανθρωπίνων και δημοκρατικών δικαιωμάτων, των εργασιακών σχέσεων, του οκταώρου κλπ.
Τα ΜΜΕ, ωστόσο, με μεγάλη επιμέλεια μας κρύβουν ένα σημαντικό πτώμα, το πτώμα της ΓΣΕΕ. Εκτός, λοιπόν, από τον αόρατο εχθρό, τον κορονοϊό, έχουμε ακόμη έναν αόρατο εχθρό, τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που γιγαντώθηκε στην προσπάθεια δήθεν εκδημοκρατισμού του συνδικαλιστικού κινήματος. Μια ηγεσία που τοποθετήθηκε στο σβέρκο της εργατικής τάξης και των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα με τη βοήθεια των κυβερνήσεων και του κράτους με ένα αναίμακτο πραξικόπημα, όταν με τον νόμο όλοι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ εντάχθηκαν στη δύναμη της ΓΣΕΕ. Και λέμε πραξικόπημα για δύο λόγους. Ο ένας είναι επειδή οι συνθήκες δουλειάς καθώς και οι αμοιβές της ΔΕΚΟ ήταν τελείως διαφορετικές από τα εργοστάσια και τον ιδιωτικό τομέα και διαμόρφωναν ένα ιδιαίτερο στρώμα, μια «εργατική αριστοκρατία» μέσα στο σώμα των εργαζομένων. Ο άλλος λόγος είναι ότι ενώ στις ΔΕΚΟ οι συνδικαλιστές μέσα σε συνθήκες πλήρους ελευθερίας ασκούσαν όχι μόνο τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα αλλά σε πολλές περιπτώσεις ασκούσαν και τη διοίκηση σε αυτές, στα εργοστάσια και στον ιδιωτικό τομέα ο συνδικαλισμός ήταν μια απαγορευμένη λέξη και τα σωματεία ιδρύονταν με αίμα και ιδρώτα.
Από τη μια, λοιπόν, είχαμε συνδικαλιστές που έπαιζαν το κεφάλι τους κορώνα γράμματα με πολύ μεγάλο προσωπικό κόστος κι από την άλλη είχαμε τη γέννηση μιας γραφειοκρατικής συνδικαλιστικής κάστας που εκπροσωπούσαν την «εργατική αριστοκρατία» αλλά και τα προσωπικά τους συμφέροντα μέσω της συνδιοίκησης των ΔΕΚΟ, η οποία με πρόσχημα τις συνδικαλιστικές άδειες σταμάτησε ακόμα και να δουλεύει. Ξεκομμένη τελείως από την παραγωγική διαδικασία διαμορφώθηκε σε ένα εντελώς αυτονομημένο στρώμα που όχι μόνο τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν μπορούσε ούτε ήθελε να εκπροσωπήσει αλλά αντιθέτως έγινες ένα στρώμα εντελώς εχθρικό απέναντι στην εργατική τάξη.
Με αυτό τον τρόπο έγινε εφικτό η Γενική Συνομοσπονδία ΕΡΓΑΤΩΝ Ελλάδος να γίνει Γενική Συνομοσπονδία της «εργατικής αριστοκρατίας» Ελλάδος. Έχουμε, λοιπόν μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία και μια παλιά «εργατική αριστοκρατία» που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τα προνόμιά τους. Με τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ σε μια νύχτα μετατράπηκαν από συνδιοικητές σε ακραίους εργοδοτικούς συνδικαλιστές παίρνοντας πολλοί απ΄ αυτούς διευθυντικές θέσεις, μετατρέποντας τα σωματεία των ΔΕΚΟ σε εργοδοτικά, αρνούμενοι να συνδικαλίσουν τα νέα εργαζόμενα στρώματα (τετραωρίτες, ημιαπασχολούμενους, ενοικιαζόμενους κλπ.) αφήνοντας ένα μεγάλο μέρος της νέας εργατικής τάξης έξω από τα συνδικάτα. Το κομμάτι αυτό, δηλαδή, των εργαζομένων, το πιο φτωχό, με μισθούς πείνας που μπορούσε και ήταν ικανό να ξανακάνει τη ΓΣΕΕ συνομοσπονδία ΕΡΓΑΤΩΝ.
Αυτούς τους δύο αόρατους εχθρούς ΓΣΕΕ και κορονοϊό εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση που με μια σειρά από νομοθετήματα ενάντια στον κόσμο της ζωντανής εργασίας και τα δημοκρατικά δικαιώματα ασκεί όχι μόνο τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της αλλά βάζει και τις βάσεις για ένα νέο μετακορονοϊού ολοκληρωτικό υγειονομικό κράτος και τα θεμέλια μιας κοινωνίας του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού.
Η δεκάχρονη εμπειρία της μνημονιακής αποικίας χρέους και η «πανδημική» εμπειρία δείχνουν ότι η επίθεση απέναντι στα δικαιώματά μας αποκτά ακόμα πιο ποιοτικά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο αμφισβητώντας την ίδια τη ζωντανή εργασία ακόμη και τον ίδιο τον άνθρωπο σαν μια ελεύθερη και συνειδητή οντότητα. Κι αυτή η εμπειρία των έντεκα χρόνων μας δείχνει ότι στις νέες συνθήκες τα παλιά όπλα μας, σωματεία, ενώσεις εργαζομένων κλπ. από μόνα τους δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την επίθεση που δεχόμαστε.
Προκύπτει ως άμεση και επιτακτική ανάγκη, το σύνθημα της ταξικής ανασυγκρότησης και της οργάνωσης της κοινωνίας ενάντια στον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου να αποκτήσει περιεχόμενο ικανό να οργανώσει την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και όλο τον λαό. Να συνδυάσουμε την προσπάθεια για ταξική ανασυγκρότηση με την προσπάθεια για τη συνολική οργάνωση της κοινωνίας. Τα σωματεία, οι σύλλογοι και όλες οι υπάρχουσες κοινωνικές συλλογικότητες έχουν από τη φύση τους ιδιότητες που δεν εξαφανίζονται δια μαγείας, συντεχνιακές , τοπικές, πολιτιστικές κλπ.
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μία οργάνωση της κοινωνίας που θα μπορεί να συνενώνει σωματεία, συλλόγους, επιτροπές με τέτοιο τρόπο που να βοηθάει όλες τις συλλογικότητες να υπερβαίνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους και να αποκτούν τη δυνατότητα να ανιχνεύουν το ΟΛΟΝ. Μία τέτοια προσπάθεια ούτε εύκολη είναι ούτε βαδίζει σε γνωστά μονοπάτια, για αυτό και δεν μπορεί να είναι υπόθεση λίγων ανθρώπων ή μιας συλλογικότητας. Σε αυτή την κατεύθυνση της ταξικής ανασυγκρότησης και οργάνωσης της κοινωνίας σε ενιαία όργανα πάλης πρέπει κάθε δημοκράτης και δημοκρατική συλλογικότητα, κάθε αγωνιστής, κάθε επαναστατική συλλογικότητα και ρεύμα που οραματίζεται μία ελεύθερη κοινωνία σε μία ελεύθερη Ελλάδα, σε έναν ελεύθερο κόσμο να βάλει το λιθαράκι που της αναλογεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου