Για πρώτη φορά μετά τη μοιραία 20ή Μαΐου και την επίθεση με βιτριόλι στην Καλλιθέα, η Ιωάννα Παλιοσπύρου και η Έφη  ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών.

Μετά την συγκλονιστική κατάθεση-ποταμό που έδωσε η Ιωάννα ζήτησε να τοποθετηθεί τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι:

«Θέλω να πω ότι από εκείνη την ημέρα το μεγαλύτερο συναίσθημα που νιώθω είναι φόβος. Φόβος γιατί δεν γνωρίζω τον λόγο της επίθεσης, αλλά και γιατί δεν γνωρίζω ποιοι άλλοι είχαν συμμετάσχει σε αυτή την επίθεση εναντίον μου. Είμαι βέβαιη ότι αν είχε καταφέρει να μου επιτεθεί στο σπίτι μου, όπως αρχικά σχεδίαζε, αν είχε γίνει η επίθεση εκεί που είμαι μόνη μου και βράδυ που συνήθως γυρίζω στο σπίτι, εγώ σήμερα δε θα ήμουν εδώ. Θα είχε επιτύχει το σκοπό της»Αμέσως μετά, ο συνήγορος της κατηγορούμενης ζήτησε να κάνει δήλωση με τον αδελφό της Ιωάννας να εκνευρίζεται.

Κατηγορούμενη: Θα ήθελα να απευθυνθώ προς το θύμα…
Αδελφός θύματος: Μη ξανά κοιτάξεις από εδώ!
Κατηγορούμενη: Ξέρω ότι αυτό που έχει γίνει δεν είναι αποδεκτό, αλλά εσυ Ιωάννα γνωρίζεις γιατί έχει γίνει όλο αυτό. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να της αφαιρέσω τη ζωή.

Κατάθεση - ποταμός της Ιωάννας: Από εκείνη την ημέρα νιώθω φόβο

Με την κατάθεση της Ιωάννας Παλιοσπύρου, του θύματος της επίθεσης με βιτριόλι, της υπόθεσης που συγκλονίζει την κοινή γνώμη από τον Μάιο του 2020 όταν έγινε το περιστατικό στην Καλλιθέα, συνεχίστηκε σήμερα η πολύκροτη δίκη στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας, αυτή τη φορά παρουσία της κατηγορουμένης για απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση.

Οι δύο γυναίκες, θύμα και κατηγορούμενη, έφτασαν στο δικαστήριο το πρωί της Πέμπτης με διαφορά σχεδόν μισής ώρας. Η Ιωάννα στις 9 το πρωί και η 36χρονη συντοπίτισσά της μισή ώρα αργότερα και μάλιστα όχι από την κεντρική είσοδο, προκειμένου να αποφευχθεί πιθανό επεισόδιο.

Εμφανώς ταραγμένη, ξεσπώντας σε κάποια σημεία της κατάθεσής της σε κλάματα, αλλά και αποφασισμένη να ξεδιπλώσει όλο το κουβάρι των δραματικών γεγονότων, η κοπέλα ξεκίνησε την εξιστόρηση των γεγονότων περιγράφοντας την ημέρα της επίθεσης.

«Σηκώθηκα για να πάω στη δουλειά μου και ήμουν στην είσοδο της πολυκατοικίας των γραφείων. Πάτησα το κουμπί του ασανσέρ και περίμενα να κατέβει. Κοιτούσα προς το κάτω περιμένοντας. Άκουσα κάποιους θορύβους. Δεν έδωσα σημασία. Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι η καθαρίστρια ή κάποιος άστεγος.

Καθώς περίμενα το ασανσέρ εμφανίστηκε μπροστά μου μια γυναίκα. Σήκωσα το βλέμμα και με κοίταξε στα μάτια. Μου έριξε το βιτριόλι που εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τι ήταν και έφυγε τρέχοντας.

Θέλω να σας πω ότι λούστηκα με αυτό το υγρό, το ένιωσα παντού πάνω μου. Ήμουν παντού στο σώμα μου λουσμένη και κατευθείαν μου ήρθε η μυρωδιά.

Το πρώτο πράγμα ήταν να τρέξω για κάποια βοήθεια».

Στο φαρμακείο

Στη συνέχεια η κοπέλα περιγράφει τις πρώτες της κινήσεις μετά τη παραλίγο φονική επίθεση: «Θυμήθηκα ότι είχε φαρμακείο δίπλα και έτρεξα προς το φαρμακείο. Οι πόνοι ήταν φρικτοί, δεν έβλεπα καθόλου από το ένα μάτι. Μπήκα μέσα στο φαρμακείο ουρλιάζοντας. Οι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν τι έλεγα, πανικοβλήθηκαν. Τους έλεγα "δώστε μου λίγο νερό, πεθαίνω, βοήθεια", φώναζα. Πήγα στο νιπτήρα και μου έριχναν νερό. Τα μαλλιά μου πέφτανε μέσα στο νιπτήρα».

«Έπιανα το πρόσωπό μου και καταλάβαινα ότι καιγόμουν, έλιωνα».

Φώναζα για βοήθεια, οι άνθρωποι τρόμαζαν. Καταλάβαινα ότι εκείνη τη στιγμή κάτι χάνω. Κάλεσαν σε βοήθεια το 166. Μου είπανε να βγάλω τα ρούχα μου γιατί λιώνανε πάνω μου. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να μη χάσω τις αισθήσεις μου. Γιατί καταλάβαινα ότι μόνο εγώ μπορούσα να να σώσω τον εαυτό μου. Φώναζα, 'Θεέ μου βοήθησε με γιατί μόνο εσύ μπορείς'».

«Σκέφτηκα να δώσω τέλος στη ζωή μου»

Στη συνέχεια, η Ιωάννα περιέγραψε τις πρώτες της αναμνήσεις από το νοσοκομείο: «Θυμάμαι να με βρέχουνε, να ουρλιάζω, να πονάω, να ξανακοιμάμαι, να ξαναξυπνάω, μου έκαναν τομές στο μάτι και στο αυτί. Αυτά, δεν θυμάμαι παραπάνω. Προσπαθούσα απλά να αντέχω για να μην πονάω. Την επόμενη μέρα με ενημέρωσαν ότι θα διακομιστώ στο 'Θριάσιο'.

«Θυμάμαι χαρακτηριστικά τη διακομιδή μου, επειδή δεν μπορούσα να δω, μπορούσα μόνο να ακούω, θυμάμαι την ώρα που περνούσαν τα φορεία στους διαδρόμους. Μια κυρία αναφώνησε 'θεέ μου' και κατάλαβα ότι το είπε για μένα ότι η κατάσταση δεν είναι καλή» συνεχίζει τη συγκλονιστική της κατάθεση κλαίγοντας.

«Κατάλαβα ότι έχω σοβαρά εγκαύματα και απλά παρακαλούσα να επιβιώσω. Μέσα στο νοσοκομείο ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου, έκανα επτά χειρουργεία. Θυμάμαι ότι δεν άντεχα το φως για τα μάτια μου ήταν τραυματισμένα, ακόμα και το φως του δωματίου ήταν επίπονο. Σκέφτηκα να δώσω τέλος στη ζωή μου».

«Δεν πίστευα ότι κάποιος μπορεί να κάνει τέτοιο κακό»

Συνεχίζοντας την εξιστόρηση των τραυματικών γεγονότων, η Ιωάννα, παρά την προσπάθειά της να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της, ξεσπά συχνά σε κλάματα. Ωστόσο είναι εκεί. Καταθέτει με αξιοπρέπεια και με κάθε λεπτομέρεια:

«Για όσο διάστημα ήμουν στο νοσοκομείο έλεγα στους αστυνομικούς ότι δεν έχω πειράξει κανένα. Προσπαθούσα να τους βοηθήσω αλλά δεν μπορούσα. Δεν πίστευα ότι κάποιος μπορεί να κάνει τέτοιο κακό.