Η ύπαρξη οικοσυστήματος βιομηχανίας δηλαδή προσωπικό με τεχνογνωσία και παραγωγικές υποδομές είναι αναγκαία για την ανάπτυξη αμυντικής βιομηχανίας και αυτό με την σειρά του για την εθνική ασφάλεια.
Του Παναγιώτη Χατζηπλή
Η αμυντική βιομηχανία έχει επίσης αναπτυξιακή διάσταση καθώς απορροφά τις αμυντικές δαπάνες μιας χώρας και μέσα από την παραγωγή την επιστρέφει πολλαπλάσια ως προστιθέμενη αξία στο ΑΕΠ. Συγκεκριμένα με μελέτη του ΙΟΒΕ με κάθε €1 προστιθέμενης αξίας της μεταποίησης, προστίθενται συνολικά €3,1 στο ΑΕΠ και για κάθε 1 εκατομμύριο κύκλου εργασιών της μεταποίησης, προστίθενται συνολικά 22 θέσεις εργασίας στην οικονομία (Πηγή ΙΟΒΕ, «Ο τομέας μεταποίησης στην Ελλάδα», Μάιος 2017). Συνεπώς η αμυντική δαπάνη δεν είναι «αναγκαίο κακό» αλλά «παραμελημένη ευκαιρία».
Αμυντική Δαπάνη και Βιομηχανία
Στην Ελλάδα η αμυντική βιομηχανία θα μπορούσε να απορροφά δαπάνες από τουλάχιστον 300 εκατ. € ως 1 δις € που δεν θα έφευγαν στο εξωτερικό και θα πρόσθεταν στο ΑΕΠ και την απασχόληση. Αυτό επειδή η χώρας είναι υποχρεωμένη λόγω της συμμετοχής στο ΝΑΤΟ να προβαίνει σε επενδύσεις για εξοπλισμούς τουλάχιστον 1 δις € ετησίως με βάση το σημερινό ύψος του ΑΕΠ. Από αυτά θα έπρεπε να διεκδικούμε τουλάχιστον το 30% εγχώρια συμμετοχής συνεπώς 300 εκατ. € ετησίως που θα μπορούσαν να πηγαίνουν σε ελληνικές επιχειρήσεις. (βλέπε σχετικά (πηγή)) Δηλαδή αν υποθέσουμε ότι από αυτά τα 300 εκατ. € η εγχώρια προστιθέμενη αξία είναι στο 50% τότε θα προστίθενται στο ΑΕΠ 450 εκατ. € και 6.600 θέσεις εργασίας. Αυτές είναι καλές δουλειές αφού είναι πλήρους απασχόλησης και καλύτερα πληρωμένες από τις υπηρεσίες και έτσι μπορούν να συντηρούν και άλλες δουλειές έμμεσα. Δεν είναι σημαντικά;
Και ενώ δεν γίνεται σκέψη για επένδυση στην βιομηχανία, ενδεχομένως οι επιδοτήσεις αποτρέπονται λόγω κανονισμών της ΕΕ, έχουμε σκεφτεί τι προσφέρουν συγκριτικά τα τόσα δις που επενδύονται στον τουρισμό; (τόσο μέσα από ΕΣΠΑ όσο και από έμμεση επιδότηση υποκοστολογημένων υπηρεσιών πχ ΥΚΩ, μειωμένου ΦΠΑ κ.α.). Ο τουρισμός τελευταία εκτός από βαριά βιομηχανία (τι αστείο να λέγεται αλήθεια) λέγεται «λαϊκή οικονομία» αφού χρήμα διακινείται σε πολλούς.. Ναι αλλά το θέμα είναι τι κάνουμε συνολικά ως οικονομία. Ενώ πλέον έχει εξαντλήσει και της προσφορά εργατικού δυναμικού έχοντας κενές θέσεις εργασίας με τη λύση που προκρίνεται να είναι η εισαγωγή φθηνών εργατών όπως με την επίσης μη προοδευμένη γεωργία! Όχι μόνο η χώρα δεν προοδεύει έτσι τεχνολογικά αλλά γίνεται τριτοκοσμική.
Στις ΗΠΑ πάντως η αμυντική δαπάνη τροφοδοτεί την οικονομία μέσα από την βιομηχανική δραστηριότητα. Στην Τουρκία επίσης η βιομηχανική ανάπτυξη (όπως αντανακλάται από τον δείκτη βιομηχανικής παραγωγής) κινείται παράλληλα με την αύξηση του ΑΕΠ και την αμυντική δαπάνη.
Αντίθετα στην Ελλάδα η βιομηχανική δραστηριότητα δεν παρακολούθησε την μεγάλη αύξηση της δαπάνης την δεκαετία του 2000 όπως γινόταν μέχρι τότε και έκτοτε παραμένει χαμηλή. Και πως αλήθεια να μην είναι χαμηλή όταν είναι σε αδράνεια οι μεγάλες κρατικές αμυντικές βιομηχανίες που οι λεγόμενοι φιλελεύθεροι μνημονιακοί γκουρού θέλουν να τις κλείσουν;
Παράξενο δεν ότι στο σημείο αυτό συμφωνούν γκλομπαλιστές φιλελεύθεροι με αριστερούς διεθνιστές:, ότι δηλαδή αμυντική δαπάνη είναι περιττή δαπάνη ου «εθνικού κράτους». Δεν είναι κάπως ύποπτο; Ειδικά αν και οι δυο κατά καιρούς συμπορεύονται με διεθνείς δυνάμεις που έχουν τέτοιες δαπάνες και δημιουργούν σφαίρες επιρροής… Ειδικά αν αυτά τα χρήματα που θα μπορούσαν να μεγεθύνουν το ΑΕΠ φεύγουν στο εξωτερικό. Ειδικά αν δεν περιφρουρούνται πλουτοπαραγωγικοί πόροι όπως οι υδρογονάνθρακες στην ΑΟΖ και η στρατηγική της θέση και η χώρα παραμένει εξαρτημένη από αυτόκλητους προστάτες. Βέβαια αυτή η κατάσταση εξυπηρετεί τους παραγωγούς εξοπλισμών του εξωτερικού αφού τα περισσότερα οπλικά συστήματα εισάγονται με μικρή ή καθόλου συμπαραγωγή και εκτός από τζίρο δημιουργούν και γεωστρατηγικές εξαρτήσεις.
Αντίθετα η Τουρκία απαιτεί ως και 60% εγχώρια συμπαραγωγή και πλέον αναπτύσσει προϊόντα που είναι κυρίως τουρκικά. Αν και βέβαια δεν αλλάζει και πολύ η ουσία αν παράγεις με ξένη ετικέτα και 60% συμπαραγωγή ή με τουρκική ετικέτα και 40% ξένα εξαρτήματα… Αλλά όπως και να έχει είναι αξιοσημείωτα. Έξαλλου μέσα από την παραγωγή κάποια τεχνογνωσία και υπεραξία μένει ούτως ή άλλως, όπως και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας… Κάπως έτσι αναπτύχθηκε και η Κίνα.
Η παραγωγή όμως, ειδικά αυτής της προστιθέμενης αξίας όπως στην βιομηχανία απαιτεί όραμα και ικανότητες. Αυτά δεν υπάρχουν στην σημερινή Ελλάδα, όχι τουλάχιστον σε παράγοντες της πολιτικοοικονομικής ελίτ. Ποιος λοιπόν θα επενδύσει στην αμυντική βιομηχανία ή ακόμα και στην βιομηχανία στην χώρα του μεταπρατισμού;
Ελληνική Ελίτ και βιομηχανία
Από την αρχή της μεταπολίτευσης ξεκίνησε η αποβιομηχάνιση που εντάθηκε με την προοπτική της ένταξης στην ΕΕ. Πολλές ιστορικές οικογένειες ή δυναμικοί επιχειρηματίες χαθήκαν ή πολεμήθηκαν (βλέπε Ανδρεάδης, Μποδοσάκης, Δράκος, Στράτος, Λαδόπουλος, Φωστηρόπουλος, Μαλκότσης κ.α.). Επιχειρήσεις κοινωνικοποιήθηκαν ή παρασύρθηκαν μαζί με κλάδους που αφέθηκαν να σβήσουν στον διεθνή ανταγωνισμό όπως η αυτοκινητοβιομηχανία (ΤΕΟΚΑΡ, ΝΑΜCO, ΒΙΑΜΑΞ) ή η κλωστοϋφαντουργία.
Ακόμα και αύτη η μεταπρατική ανάπτυξη του Ευρώ μέσω και της επέκτασης στα Βαλκάνια χάθηκε με τα μνημόνια καταλήγοντας σε μια οικονομία της απόλυτης εξάρτησης από τους εξωτερικούς δανειστές. Αυτό ίσως να είναι και το ζητούμενο: μια χώρα εξαρτώμενη που εκλιπαρεί για βοήθεια αυτόκλητους ή όχι σωτήρες με το αζημίωτο. Η ελληνική ελίτ προτιμά να βγάζει τα χρήματα στο εξωτερικό και να συναναστρέφεται με τους ξένους ομίλους από την σιγουριά του αντιπροσώπου-μεσάζοντα ((πηγή)) Ιδιαίτερα δεν προβληματικό όταν αυτοί οι μεγάλοι παράγοντες ελέγχουν και τα ΜΜΕ, δηλαδή την κοινή γνώμη.
Οι σημαντικές οικογένειες της ελληνόφωνης ελίτ σήμερα βασίζονται στα διυλιστήρια και τον εφοπλισμό. Μπορεί να προσθέσανε σταδιακά δραστηριότητες σε τράπεζες, κάτι που απέτυχε οικτρά βλέποντας τις ανακεφαλαιοποιήσεις και το πέρασμα τους στο ΤΧΣ του Υπερταμείου αλλά και στα ακίνητα, στον τουρισμό. Όμως η βιομηχανία μοιάζει με απαγορευμένη λέξη για αυτούς.
Τα διυλιστήρια που αποτελούν τον πυλώνα της ελληνικής ελίτ είναι μια σχετικά «σίγουρη» επένδυση με σταθερή και αναγκαία ζήτηση, φαντάζει έτσι ως «κράτος εν κράτει» (Διυλιστήρια Ασπροπύργου 1958, Motor Oil 1970, Petrola (Ελευσίνα 1972)). Πλέον η βαρύτητα φαίνεται να επεκτείνεται στην ηλεκτροπαραγωγή ένα επίσης «σίγουρο έσοδο» στα πλαίσια των κατευθύνσεων που έχουν προβάλλει ή επιβάλλει το δυτικό μπλόκ: απολιγνιτοποίηση με αντικατάσταση και εξάρτηση από εισαγόμενο φυσικό αέριο ή LNG και τα αστάθμητης λειτουργίας ΑΠΕ.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν σημαντικοί επιχειρηματίες/εταιρίες στις κατασκευές που κατά σύμβαση είναι εξαρτώμενες από το Δημόσιο και τα ΕΣΠΑ της ΕΕ, ενδεχομένως διαπλεκόμενα. Εκεί τα ονόματα φαίνεται ότι ανακυκλώνονται κάθε δέκα χρόνια. Επίσης σημαντικά ονόματα υπάρχουν παραδοσιακά στην μεταλλουργία δεδομένου ότι η χώρα έχει σημαντικά ορυκτά αν και ο κλάδος είναι σε κάμψη, στα καταναλωτικά προϊόντα και το λιανεμπόριο.
Δυστυχώς οι μεγάλες παραγωγικές εταιρίες μεταφέραν την έδρα τους εκτός Ελλάδος όπως ΤΙΤΑΝ, ΒΙΟΧΑΛΚΟ, Φιλίππου, Coca Cola). Όπως και τα εργοστάσια (πχ Πιτσος, Κορρές μετά την εξαγορά τους από ξένα συμφέροντα μετέφεραν την παραγωγή στην Τουρκία). Ενώ εταιρίες που προσπάθησαν να επεκταθούν εκτός Ελλάδος τελικά απέτυχαν με κρότο (πχ ΑΚΤΩΡ, Follie Follie). Ιστορικές εταιρίες περάσαν σε fund και ομίλους (όπως η ΔΕΛΤΑ στην Vivartia- της MIG, ή η S&B και πιο πρόσφατα Chipita, Κορρές κ.α.).
Οπότε σε κάνει να διερωτάσαι το τι μπορεί να κάνει αυτός ο ιδιωτικός τομέας τελικά. Ειδικά τελευταία με την έλλειψη χρηματοδότησης όπου μικρότερες και δυναμικές επιχειρήσεις ασφυκτιούν και δεν στηρίζονται για να αναπτυχθούν. Αντίθετα οι μεγαλύτερες εταιρίες έχουν πρόσβαση στην χρηματοδότηση όπως έχουν και τα startup, οι αμφιβόλου χρησιμότητας προσπάθειες νεαρών που εξιδανικεύονται στην ειδησεογραφία και λαμβάνουν χρηματοδότηση χωρίς τόκο και υποθήκες.
Αμυντική Δαπάνη και ΑΕΠ
Έτσι στην Ελλάδα οι αμυντικές δαπάνες είναι ξεκομμένες από την επιχειρηματικότητα, στερώντας τις ωφέλιμες συνέργειες για την ανάπτυξή της. Λειτουργούν έτσι ως ένα βάρος στο ΑΕΠ, ως φόρος, λόγω και των υποχρεώσεων στο ΝΑΤΟ. Για αυτό και αντιμετωπίζονται αρνητικά.
Στην Τουρκία οι αμυντικές δαπάνες τροφοδοτούν την βιομηχανία και με την σειρά της προσθέτουν έσοδα στην οικονομία. Έτσι σταδιακά όπως αυξάνεται το ΑΕΠ μπορεί να αυξάνεται και η αμυντική δαπάνη αλλά πέφτει ως ποσοστό του ΑΕΠ. Αντίθετα στην Ελλάδα οι αμυντικές δαπάνες και η αύξησή τους κατά την δεκαετία του 2000 δεν συμβάδισαν με την αύξηση της βιομηχανίας ούτε αυτή σε σχέση με το ΑΕΠ όπως είδαμε.
Ναι, ήταν μεγάλη η αμυντική δαπάνη την δεκαετία του 2000 αλλά ήταν αναλογική του μεγέθους της οικονομίας της χώρας. Το λάθος ήταν ότι διέφυγαν στο εξωτερικό και δεν τροφοδότησαν την παραγωγή και την ανάπτυξη (πάντα υπάρχουν καλοθελητές ίσως τροφοδοτούμενοι από αντιπροσώπους του εξωτερικού να υποτιμούν την ελληνική αμυντική παραγωγή ως άχρηστη με προβληματικούς συνδικαλιστές κλπ για να καταλήξουν οι αγορές σε αντιπροσώπους εξοπλισμών με το αζημίωτο των αντισταθμιστικών ωφελειών που δεν ξέρουμε τι γίνεται τελικά.
Στην δεκαετία των μνημονίων οι αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας έχουν πέσει. Αυτό όμως πάλι έγινε αναλογικά με το ΑΕΠ. Έτσι ως απόλυτο μέγεθος υπολείπονται της Τουρκίας που στο ίδιο διάστημα το ΑΕΠ αυξήθηκε. Αυτό είναι το πρόβλημα, η πτώση με τα μνημόνια και όχι ότι η χώρα είναι μικρή και ο ανταγωνισμός με την Τουρκία ανούσιος.
Άρα δεν είναι η εθνική ασφάλεια που επιβαρύνει το κράτος στην Ελλάδα αλλά το κράτος επιβαρύνει την εθνική ασφάλεια.
Όποιος υποστηρίζει όμως ότι η άμυνα είναι μάταιη ή είναι ηττοπαθής και κακοπληροφορημένος ή είναι προδότης που προσπαθεί να αποσιωπήσει τις δυνατότητες και τα αίτια της αδυναμίας της χώρας. Σήμερα στην εποχή της αυτοματοποίησης δεν έχει σημασία το μέγεθος όταν η χώρα είναι συνεκτική και αναπτυγμένη. Μάλιστα το μεγάλο μέγεθος μιας χώρας θεωρείται ότι δρα ανασταλτικά καθώς θέτει μεγάλη πίεση στην κεντρική διοίκηση για την εξασφάλιση πόρων για την επιβίωση και ευημερία του πληθυσμού. Αν δεν υπάρχουν οι πόροι το μέγεθος μπορεί να δημιουργήσει αστάθεια. Ακόμα περισσότερο όταν υπάρχουν υποβόσκουσες κοινωνικές και εθνοτικές εντάσεις που δρουν διαλυτικά.
Αμυντική Δαπάνη και Τουρκική Βιομηχανία
Αντίθετα με την Ελλάδα η Τουρκία, αν και έπονταν της Ελληνικής βιομηχανίας και αμυντικής δαπάνης επέμεινε και ανέπτυξε βιομηχανία με σχέδιο. Πλέον αποτελεί κύριο προμηθευτή αυτοκινήτων για την Ευρώπη. Αυτό με τη σειρά παρείχε την παραγωγική βάση για την αμυντική βιομηχανία που τα τελευταία 20 χρόνια σημειώνει σημαντική ανάπτυξη εκμεταλλευόμενη την αμυντική δαπάνη της χώρας και έτσι τελικά αναπτύσσει δικιά της τεχνολογία και προϊόντα που φέρνουν και έσοδα.
Οι πωλήσεις της Τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας το 2021 έφτασαν τα 10,1 δις$ από τα οποία το 1/3 περίπου 3,1 δις $ ήταν εξαγωγές από τίποτα σχεδόν πριν 20 χρόνια. Οι εισαγωγές εξοπλισμών ήταν 2,6 δις $ εισαγωγές έχει εμπορικό πλεόνασμα στον αμυντικό τομέα! Η αμυντική παραγωγή συντηρεί επίσης 75.000 θέσεις εργασίας και 1,6 δις $ σε έρευνα. Δεν είναι σημαντικά νούμερα; (πηγή)
Τουρκικές αμυντικές βιομηχανίες όπως οι ASELSAN, TAI, BİTES και ROKETSAN, συγκαταλέγονται μεταξύ των 100 μεγαλύτερων αμυντικών βιομηχανιών στον κόσμο. Η Τουρκία εμφανίζεται ως ο 15ος μεγαλύτερος εξαγωγές οπλικών συστημάτων διεθνώς από το 2013-17 ακόμα (Πηγή: Trends in International Arms Transfers, 2017, SIPRI Fact Sheet, March 2018). Σήμερα τα drone Bayraktar εμφανίζονται ως περιζήτητα με έξυπνη προώθηση μέσα από τους πολέμους του Αζερμπαϊτζάν, της Λιβύης, της Συρίας και τελευταία της Ουκρανίας, ίσως πολύ περισσότερο από ότι ίσως δικαιολογεί η απόδοσή τους απέναντι σε έναν οργανωμένο στρατό.
Τουρκική ελίτ και Βιομηχανία
Για αυτή όμως την ανάπτυξη της βιομηχανίας και της αμυντικής παραγωγής θα πρέπει κανείς να αναγνωρίσει τον ρόλο της τουρκικής ελίτ. Έχοντας ξεκινήσει με την υπεργολαβική ουσιαστικά παραγωγή για ξένες εταιρίες στην αυτοκινητοβιομηχανία και στις ηλεκτρικές συσκευές τουρκικές εταιρίες σιγά-σιγά προσθέσανε δικιά τους τεχνογνωσία. Έχουν δε επιτύχει να συναρμολογούνται στην Τουρκία σήμερα Ford, Fiat, Renault, Hyundai για την Ευρωπαϊκή αγορά.
Οι Κοτς που αποτελούν την μεγαλύτερη επιχειρηματική οικογένεια της Τουρκίας ξεκινούν από συνεργασία με την General Electric το 1958 με την παρασκευής λαμπτήρων και επεκτείνονται και σε κατασκευές ηλεκτρικών συσκευών (Arcelik 1955, Beko 1967) αυτοκινήτων (Otokar 1963, Tofas 1968 με Ford και Fiat) και σταδιακά σε άλλες δραστηριότητες όπως τράπεζες (Kocbank 1981 μετέπειτα απορροφήθηκε από την Yapi Kredi) και διυλιστήρια. Παράλληλα αναπτύσσονται συνέργειες μεταξύ εταιριών του ομίλου για ην ανάπτυξη αμυντικής τεχνολογίας π.χ. η Οτοκαρ του Ομίλου Κοτς εκτός από την παραγωγή λεωφορείων και σε παραγωγή θωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού και τελευταία του εγχωρίου τανκς Altay (που βασίζεται στο ΝοτιοΚορεατικό K2 Black Panther).
Τουρκικές εταιρίες όπως η Arcelik και Beko (του ομίλου Koc) και η Vestel (του ομίλου Zorlu) είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς ηλεκτρονικών και ηλεκτρικών συσκευών στην Ευρώπη. Η Vestel είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός τηλεοράσεων, αντιπροσωπεύοντας το ένα τέταρτο του συνόλου των τηλεοράσεων που κατασκευάζονται και πωλούνται στην Ευρώπη. Πολλές δε παράγονται υπεργολαβικά για ελληνικές φίρμες λιανικής. Όπως και τα αυτοκίνητα έτσι και η τεχνογνωσία στα ηλεκτρικά/ηλεκτρονικά έχει εφαρμογή σε αμυντική βιομηχανία πχ drone η Vestel (πηγή)). Υπάρχουν βέβαια δίπλα σε αυτές και μεγάλες κρατικές αμυντικές βιομηχανίες αλλά δεν μειώνει τον ρόλο της ελίτ.
Η Τουρκική ελίτ αγόρασε και μετέφερε στην Τουρκία Ελληνικές παραγωγικές μονάδες όπως τα εργοστάσια φωτοβολταϊκών του Κοπελούζου στην Πάτρα Silcio και Piritium, από τους γιους της Τσιλέρ, (πηγή). Επίσης η Otomarsan (σήμερα Mercedes Turkey) εξαγόρασε την δεκαετία του ’80 και μετέφερε στην Τουρκία το αντίστοιχο εργοστάσιο της ΒΙΑΜΑΞ στην Ελλάδα (πηγή) Tο «έφαγε» φαίνεται ο «εκσυγχρονισμός» της ΕΕ και ο γενικότερος διωγμός της βιομηχανίας και του «κεφαλαίου» την εποχή αυτή.
Δηλαδή η κεμαλική, δυτικορεπής ελίτ της Τουρκίας είναι παραγωγική και προσφέρει στην άμυνα, πάρα τις όποιες διαφορές έχει με τον Ερντογάν, σε αντίθεση με την ελληνική. Γιατί αυτό; Ίσως γιατί δεν έχει την διεθνή διέξοδο του εφοπλισμού της Ελλάδας ίσως και λόγω πιέσεων από το καθεστώς ή λόγω ιδιοσυγκρασίας. Για τον λόγο αυτό, δεδομένου ότι ο πλούτος βασίζεται στην τοπική αγορά και εξαρτάται από αυτή όπως και στο κράτος που την ελέγχει η τουρκική ελίτ ενδιαφέρεται και για την ευημερία του κράτους και του λαού που παρά τις όποιες εμφανείς αντιθέσεις μπορεί να υπάρχουν. Ή ο Ερντογάν έχει βρει ένα modus vivendi ώστε να ωφελούνται όλοι.
Έτσι τα λεφτά μένουν επενδυόμενα στην χώρα όπως και οι περιουσίες και οι τύχες ελίτ και χώρας-λαού είναι αλληλένδετες. Αντίθετα αν τα λεφτά ήταν σε offshore του εξωτερικού όπως με την ελληνόφωνη ελίτ τότε οι τύχες της εξαρτάται από τις ορέξεις των διεθνών κεφαλαίων που έτσι δημιουργεί και ένα μοχλό πίεσης για την χώρα όπως φάνηκε από τις κυρώσεις της ΕΕ στην ελίτ της Ρωσίας κατά τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή η ελίτ της Τουρκίας είναι εθνοκαπιταλιστική ενώ η Ελληνική γκλομπαλιστική.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν επίσης συντονισμένες γεωπολιτικές κινήσεις κράτους-επιχειρηματιών. Η ανάπτυξη στα Βαλκάνια έγινε μάλλον αυτόκλητα από τους επιχειρηματίες και το κράτος την πρόδωσε με την αποχώρηση των μνημονίων. Το ίδιο συνέβη με τις κατασκευαστικές στην Μέση Ανατολή στο παρελθόν. Οι κρατικές κινήσεις επιχειρηματικής προβολής στο εξωτερικού και η οικονομική διπλωματία σήμερα είναι μάλλον γραφικές αν αφορούν προϊόντα μικρομεσαίων επιχειρήσεων όπως αγροδιατροφικά που τους λείπει η κεφαλαιακή βάση για την εξάπλωση, ή προσχηματικές αν καταλήγουν σε υπογραφή διακρατικών συμβάσεων ως δείγμα προθέσεων που τελικά ελλείψει σχεδίου και χρηματοδότησης μένουν στα χαρτιά. Βέβαια για να προωθήσει γεωπολιτικές σφαίρες ένα κράτος θα πρέπει να έχει αμυντική και οικονομική ισχύ και όραμα.
Επίλογος
Σε μια στιγμή που η οικονομία της Τουρκίας αυξάνεται όπως και η αμυντική δαπάνη και οι περιφερειακές φιλοδοξίες της, η Ελλάδα είναι σε συνεχή οπισθοδρόμηση και σμίκρυνση όσο αφορά το ΑΕΠ και τις οικονομικές δυνατότητες. Επαφίεται σε ξένους προστάτες και αόριστες έννοιες όπως αυτή του Διεθνούς Δικαίου. Αλλά φαίνεται να επαναλαμβάνει τα λάθη της δεκαετίας του 2000 δαπανώντας σε ξένα οπλικά συστήματα ώστε να μην επωφελείται η εγχώρια οικονομία. Σε όλα αυτή η ελληνική ολιγαρχία είναι χαρακτηριστικά απούσα. Σαν λαθρεπιβάτης σε ένα πλοίο που βουλιάζει ενδεχομένως πιστεύοντας η ξέροντας ότι θα βρει κάποιο άλλο σκάφος να μεταπηδήσει την κατάλληλη στιγμή, ίσως και να έχει διαβεβαιώσεις για αυτό.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα που ενώ η Ελλάδα απειλείται, που αφηγήματα του στυλ διεθνές δίκαιο αποδομούνται, η άλλοτε σφύζουσα αμυντική βιομηχανία να είναι σε αποσύνθεση τουλάχιστον όσο αφορά τις μεγάλες κρατικές που δημιουργήθηκαν ακριβώς για λόγους εθνικής ασφάλειας.
Έχουμε φτάσει να εμφανίζονται σε μηδενική αξία στον Ισολογισμό του Κράτους ΕΑΣ, ΕΑΒ, ΕΛΒΟ (που πουλήθηκε για συμβολικό τίμημα) Υπολειτουργούν όπως και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά να είναι κλειστά και της Ελευσίνας να ασφυκτιούν από τα χρέη! Παρόλο που πουλήθηκε η ΕΛΒΟ δεν έχει γίνει τίποτα για να συμμετάσχει σε προγράμματα προμήθειας είτε πολεμικών είτε βοηθητικών οχημάτων για τον στρατό όπου εισάγοντα φορτηγά ή ακόμα και για εμπορικές χρήσεις (λεωφορεία ή ΙΧ που φαίνεται είναι εκτός των πλάνων της διοίκησης. Την ίδια την στιγμή προωθούνται εισαγωγές φορτηγών του Στρατού από το εξωτερικό και λαμβάνονται μεταχειρισμένα θωρακισμένα Μ113 και M1117 με άγνωστο τελικά κόστος συντήρησης αντί να αναπτύσσονται εγχώρια όπως στο παρελθόν. Για τα Leopard προωθείται η αναβάθμιση σε άλλη μονάδα του Στρατού όταν η μονάδα παραγωγή και δοκιμών που κόστισε πολλά λεφτά βρίσκεται στην ΕΛΒΟ… Η ΕΑΒ πασχίζει να συμμετάσχει στο πρόγραμμα των F16 και άλλες ευρωπαϊκές παραγωγές. Η ΕΑΣ (ΕΒΟ) αντιμετωπίζει προβλήματα και φυλλοροεί όπως η μονάδα του Υμηττό που το κράτος θέλει να κάνει γραφεία…
Είναι τελικά η αιτία για τη κατάντια αυτή ανικανότητα, φιλελεύθερη εθελοτυφλία, διεθνιστική αγκύλωση, εγκληματική αδιαφορία ή απλά προδοσία;
Αλήθεια γιατί κανένας σχεδόν από την ελληνική ελίτ (εκτός μια αμφιλεγόμενης παρένθεσης της Μυτιληναίος στην ΕΛΒΟ) δεν διανοήθηκε να πάρει αμυντική δαπάνη στα νεότερα χρόνια του Ευρώ; Είναι πράγματι παράξενο γιατί ενώ ως σχετικά σταθερή η αμυντική δαπάνη χωρίς ανταγωνισμό παρέχει τα πλεονεκτήματα μιας εξασφαλισμένης προσοδοθηρίας η παρασιτική κατά γενική ομολογία ελληνική ελίτ δεν έχει καταπιαστεί. Ίσως λόγω έλλειψη ικανοτήτων ίσως γιατί αυτό θα την έφερνε αντιμέτωπη με τους κατασκευαστές εξοπλισμών και τις γεωπολιτικές επιδιώξεις των χωρών τα προϊόντα των οποίων αντιπροσωπεύει; Αλήθεια δεν έχουν αντιληφθεί μετά την απαλλοτρίωση» των τραπεζών τους μέσα από τις ανακεφαλαιοποιήσεις των μνημονίων ότι είναι τόσο αναλώσιμοι όσο και η χώρα για τους «προστάτες» της;
Αυτό που χρειάζεται σήμερα περισσότερο και από τα χρήματα είναι να βρεθούν σημαντικοί οικονομικοί παράγοντες που να προσφέρουν, με επιχειρηματική τεχνογνωσία και το ειδικό τους βάρος στην εγχώρια αμυντική παραγωγή. Όπως λέει η κινεζική παροιμία αντί να δώσουν ένα ψάρι (δωρεά εξοπλισμού), να μάθουν την χώρα να ψαρεύει. Έτσι ώστε να μην σπαταλιέται και φεύγει στο εξωτερικό όλη η αμυντική δαπάνη. Σίγουρα για να μπορέσουν να προσφέρουν στην χώρα διατηρώντας τις διεθνείς ισορροπίες χρειάζεται συμβιβασμούς και μαεστρία. Αλλά αυτό τελικά είναι και στοίχημα. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ωφέλεια για την πλούσια σε πόρους και ανθρώπους χώρα μας που κάποιοι έχουν βαλθεί να την πείσουν ότι δεν μπορεί.. Έτσι ώστε να τα κρατήσει ανεκμετάλλευτα και τα δυο…. Και ίσως αν πετύχει το στοίχημα εκτός από όφελος για την χώρα να έχει και όφελος και για τους ίδιους, αν η ικανοποίηση της προσφοράς δεν τους συγκινεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου