Στην περίπτωση της Λιβύης η Ελλάδα παίζει τα ρέστα της

Η πολιτική έχει ρίσκο. Κάθε απόφαση είναι ένα στοίχημα. Και κυρίως ότι μιλάμε για διπλωματία. Κάθε βήμα είναι σε τεντωμένο σκοινί. Και ιδίως για χώρες όπως η Ελλάδα και σε περιόδους όπως αυτή. Η ασφαλής κατάσταση είναι η ακινησία. Που και πάλι δέχεται κριτική λόγω απραξίας. Και ειδικά σε περιόδους προ εκλογών μάλλον δεν ενδείκνυται.

Το ταξίδι Δένδια στην Λιβύη με αιχμή κυρίως την απόφαση να προσγειωθεί στην Τρίπολη για συνάντηση με τον πρόεδρο του προεδρικού συμβουλίου της χώρας, Μοχάμεντ Μένφι και να φύγει όταν αντιλήφθηκε ότι τον περίμενε για φωτογραφίες και χαμόγελα στο αεροδρόμιο η ΥΠΕΞ της κυβέρνησης Ντμπέιμπα Νάιλα Μανγκούς, προκάλεσε σειρά αντιδράσεων.

Γιατί δέχτηκε να πάει στην Τρίπολη;

Γιατί αφού πήγε δεν κατέβηκε να βγει μεν φωτογραφία, να απαντήσει δε με αιχμές στην Μανγκούς;

Γιατί δεν πήγε απευθείας στη Βεγγάζη;

Και τελικά γιατί πήγε στη Λιβύη γενικά;

Διπλωματικές πηγές στην πτήση της επιστροφής εξηγούσαν ότι δεδομένων των εξελίξεων και των κινήσεων της Άγκυρας στην περιοχή, που αναζητά συμμάχους και στην Ανατολική Λιβύη η Αθήνα είχε να επιλέξει ανάμεσα στην απραξία και την επίσκεψη.

Θεωρούν δε ότι δεν θα μπορούσε ο Δένδιας να σφίξει το χέρι της Λίβυας ΥΠΕΞ, αφού αυτό θα ισοδυναμούσε με αναγνώριση νομιμοποίησης στην κυβέρνηση Ντμπέιμπα, που σύμφωνα με την Αθήνα «σφετερίζεται την εξουσία». Και ακόμα περισσότερο ένα μήνα πριν η Μανγκούς υπέγραψε το νέο τουρκολιβυκό μνημόνιο για τους υδρογονάνθρακες με την Τουρκία.

Ο εναγκαλισμός άρα θα ήταν φάουλ του Δένδια για τα συμφέροντα της Αθήνας. Κυρίως γιατί το αφήγημα της ελληνικής διπλωματίας είναι πως το νέο μνημόνιο Τρίπολης – Άγκυρας για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων δεν ισχύει γιατί η θητεία της κυβέρνησης αυτής έχει λήξει και ο ρόλος της είναι μόνο να κάνει εκλογές.

Η κίνηση Δένδια να μην δεχτεί ούτε να κουνήσει το μαντήλι από το φινιστρίνι του αεροπλάνου στην Μανγκούς κάνοντας απλά νόημα στον πιλότο «φύγαμε» σίγουρα είναι μία απόφαση που ενταφιάζει την όποια σχέση της Ελλάδας με την κυβέρνηση Ντμπέιμπα. Μία σχέση που ήταν ήδη σε κώμα αρκετό καιρό.

Αν και στην αρχή της θητείας της η Αθήνα επένδυσε τα μέγιστα στην κυβέρνηση Ντμπέιμπα, θεωρώντας – λανθασμένα – ότι παίρνει αποστάσεις από την Τουρκία και αφού δεν εφαρμόζει το πρώτο και χειρότερο τουρκολιβυκό των Σάρατζ – Ερντογάν.

Υπενθυμίζεται ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε επισκεφθεί την Τρίπολη και είχε επίσημη συνάντηση με τον Ντμπέιμπα τον Απρίλιο του 2021.

Η Μανγκούς είχε επίσης πραγματοποιήσει επίσκεψη στην Αθήνα.

Η Ελλάδα είχε σπεύσει δε να την υπερασπιστεί το Νοέμβριο του 2021 όταν το Προεδρικό Συμβούλιο της Λιβύης την είχε «απαλλάξει» από τα καθήκοντα της αναφέροντας ότι είχε ανοίξει έρευνα εναντίον της για διοικητικές παραβάσεις.

Αλλά ως γνωστό στην διπλωματία δεν υπάρχουν διαρκείς φιλίες ή διαρκείς αντιπαλότητες, μόνο διαρκή συμφέροντα.

Διπλωμάτες λένε ότι ο Δένδιας δεν θα μπορούσε να κάνει επίσκεψη στη Λιβύη χωρίς να προσγειωθεί στην Τρίπολη. Θα ήταν μία αφορμή για σειρά προβλημάτων, ακόμα και ενδεχόμενης παρενόχλησης του αεροσκάφους.

Και το ερώτημα παραμένει. Τελικά η απόφαση Δένδια να πει «γεια σας και αντίο», όπως επιτυχημένα έγραψε το Politico ήταν αχρείαστος ηρωισμός που επιδείνωσε την ήδη οριακή κατάσταση ή επιβεβλημένη απόφαση; Σε σχέση με τα συμφέροντα της χώρας, αλλά και τους ψηφοφόρους της ΝΔ.

Ποια θα ήταν η κριτική αν αποφάσιζε στην περίπτωση της Λιβύης να ακολουθήσει την τακτική της ακινησίας, ενώ η Τουρκία κινείται σαν τυφώνας; Με την Ελλάδα να έχει ήδη κατηγορηθεί για αδιαφορία απέναντι στις εξελίξεις στη Λιβύη που την έφεραν σε δυσχερή θέση.

Οι αποφάσεις έχουν πάντα ρίσκο. Τόσο αν αποφασίσεις να «περπατήσεις», όσο και αν αποφασίσεις να κρατήσεις την ανάσα σου και να μείνεις ακίνητος ελπίζοντας να περάσεις απαρατήρητος.

Όποιος δε παίρνει ρίσκα πληρώνει και το αποτέλεσμα…

Και στην περίπτωση της Λιβύης η Ελλάδα παίζει τα ρέστα της…