Τα φαραωνικά επινίκια γύρω από την πυραμίδα του Λούβρου, με τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο της Γαλλίας να μιμείται σαν παρωδία τον Μιτεράν, δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Ο ευνοούμενος των κεφαλαιοκρατών του MEDEF, των τραπεζών και της Ε.Ε., ο Μακρόν, είναι ο νικητής συγκεντρώνοντας το 66% των ψήφων έναντι του 34% της ακροδεξιάς αντιπάλου του, της Μαρίν Λεπέν.
Κανένας, όμως, δεν μπορεί να αγνοεί το 36% των ψηφοφόρων που επέλεξαν είτε την αποχή (τη μεγαλύτερη αποχή από το 1969) είτε το λευκό ή άκυρο. Πάνω από το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος απέρριψε και τους δύο υποψηφίους - και τον νεοφιλελεύθερο και τη νεοφασίστρια.
Επιπλέον, πάνω από 60% απ' όσους ψήφισαν Μακρόν το έκαναν παρ' όλο που απορρίπτουν το πρόγραμμά του, μόνο και μόνο «εκβιαζόμενοι», εναντίον της νίκης της «μπλε Μαρίν πανούκλας».
Με σαθρά ερείσματα, φυγόκεντρες δυνάμεις υπονομεύουν ήδη το κατασκεύασμα Μακρόν. Οι βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου πλησιάζουν. Οι νικημένοι των προεδρικών εκλογών, η Δεξιά και η κονιορτοποιημένη σοσιαλδημοκρατία, προσπαθούν απεγνωσμένα να επιστρέψουν, είτε επιβάλλοντας μια «συγκατοίκηση» με τον πρόεδρο είτε απλώς επιβιώνοντας, τρυπώνοντας στην προεδρική πλειοψηφία.
Ο Μακρόν, βεβαίως, αξιοποιεί το πλεονέκτημα της επικράτησής του για να σχηματίσει πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Του είναι απαραίτητη για να ασκήσει απρόσκοπτα τις υπερεξουσίες που του χαρίζει το βοναπαρτιστικό Σύνταγμα της 5ης Δημοκρατίας. Με πήλινα πόδια, όμως, ο υποτιθέμενος «θριαμβευτής» είναι εξαιρετικά ευάλωτος στις επερχόμενες αναταράξεις.
Το συμπέρασμα είναι φανερό ήδη από τον πρώτο γύρο: το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει. Δεν πρόκειται απλώς για κρίση κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, αλλά για καθεστωτική κρίση, εξάντληση της 5ης Δημοκρατίας. Ιστορικά στη Γαλλία, η μετάβαση από τη μία στην επόμενη Δημοκρατία γινόταν ύστερα από πραξικόπημα, πόλεμο ή επανάσταση, ποτέ ειρηνικά.
Οι πανηγυρισμοί στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο είναι εφήμεροι. Ο Μακρόν θα προσπαθήσει να ισχυροποιήσει τη θέση του κλυδωνιζόμενου γαλλικού καπιταλισμού, προωθώντας «μεταρρυθμίσεις» στην ευρωζώνη και την Ε.Ε.: κοινό δημοσιονομικό προϋπολογισμό, κοινό υπουργό Οικονομίας, ευρω-ομόλογα, τραπεζική ένωση. Ολα απαιτούν μεταφορά πόρων κι αποτελούν βδέλυγμα για τη γερμανική αστική τάξη, τα κόμματα και τους ψηφοφόρους τους.
Ο Μακρόν είπε ότι θα κερδίσει την εμπιστοσύνη της Γερμανίας, ξεκινώντας με αιματηρές «μεταρρυθμίσεις» στην ίδια τη Γαλλία, κλιμακώνοντας τα νεοφιλελεύθερα μέτρα, προωθώντας τη «φιλελευθεροποίηση της αγοράς εργασίας» πέρα και από τον νόμο Ελ Κομρί-Μακρόν.
Ο αντεργατικός αυτός νόμος είχε πυροδοτήσει εργατικό ξεσηκωμό το 2016, με ογκωδέστατα συλλαλητήρια, γενικές απεργίες, καταλήψεις και συγκρούσεις με το αστυνομικό κράτος που οικοδόμησαν δεξιοί κι «αριστεροί». Τώρα ο Μακρόν είναι αναγκασμένος να προτάξει νέα αναμέτρηση σ' αυτό το σεισμογενές πεδίο, αν θέλει να έχουν τύχη τα σχέδιά του για αποκατάσταση του κλονισμένου άξονα Γαλλίας-Γερμανίας, χωρίς τον οποίο δεν επιβιώνει ούτε ευρώ ούτε Ε.Ε.
Η αναπόφευκτη σύγκρουση σε μια κοινωνία βαθιά ρηγματωμένη, μια Γαλλία που μοιάζει ολοένα περισσότερο με την καθημαγμένη Ελλάδα, έχει ήδη δρομολογηθεί. Γι' αυτό και τον νέο πρόεδρο υποδέχτηκαν από την πρώτη στιγμή διαδηλώσεις εργατών, συγκρούσεις νεολαίας με τα ΜΑΤ και το σύνθημα «Μακρόν, παραιτήσου! Μια μέρα ήταν αρκετή!».
Η Μαρίν Λεπέν καραδοκεί να εκμεταλλευτεί την καταστροφική αυτή πολιτική για να πάρει τη ρεβάνς, ίσως και πριν από τις εκλογές του 2022. Κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τον κίνδυνο. Το Εθνικό Μέτωπο δεν είναι άλλο ένα αστικό κόμμα κι ούτε η Λεπέν μία ακόμα σοβινίστρια.
Ενσωματώνουν τη βαρβαρότητα του γαλλικού ιμπεριαλισμού, της αποικιοκρατίας, του αντισημιτισμού, της αραβοϊσλαμοφοβίας, των συνεργατών των ναζί στο Βισί, των βασανιστών της Αλγερίας, των αστυνομικών δολοφόνων και βιαστών νέων στα υποβαθμισμένα παρισινά προάστια.
Ούτε ο νεοφιλελεύθερος τραπεζίτης ούτε οι κάλπες μπορούν να εμποδίσουν την «μπλέ Μαρίν πανούκλα». Το τελικό παιχνίδι θα παιχτεί στην αρένα της ταξικής πάλης στη Γαλλία, την Ευρώπη, παγκόσμια.
Απαιτείται άμεση δράση σε μαζική κλίμακα των εργατών, ανέργων, νεολαίας, ντόπιων και μεταναστών, όλου του νομαδικού προλεταριάτου που τώρα στερείται ένα πολιτικό κέντρο βάρους. Τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς είναι πια πολιτικά ζόμπι. Μα, ούτε ο Μελανσόν αποτελεί εναλλακτική λύση, που με τον οικονομικό εθνικισμό του δεν αμφισβητεί τα όρια του καπιταλισμού, όσο κι αν τον παρουσιάζουν σαν «ακροαριστερό» - όπως πριν από το 2015 τον Αλ. Τσίπρα.
Δεν έχουμε, βέβαια, πολιτική αχρωματοψία. Η επιτυχία Μελανσόν έμμεσα φανερώνει αναζήτηση μιας ριζικής αριστερής διεξόδου. Γι' αυτό και πρώτευσε στη νεολαία, σε πρώην κάστρα της Λεπέν, στα προάστια των κολασμένων της γης. Δεν χρειάζεται όμως η προλεταριακή-λαϊκή Γαλλία να υποστεί ό,τι και η Ελλάδα της διάψευσης των ελπίδων.
Μέσα στα σταφύλια της οργής υπάρχουν τα σπέρματα μιας επερχόμενης κοινωνικής επανάστασης. Για να νικήσει χρειάζεται νέα επαναστατική οργάνωση, πρόγραμμα, διεθνιστική προοπτική, στον δρόμο για τη σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση, με εργατική εξουσία και σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης πάνω στα ερείπια της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε. Το τέλος του παιχνιδιού θα παιχτεί στην πάλη των τάξεων.
*Γενικός γραμματέας του ΕΕΚ, γιατρός, ποιητής
ΕΦ.ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
