Τρελά πανηγύρια τις τελευταίες ημέρες στο στρατόπεδο των νεοφιλελέδων, και ιδιαίτερα των... νεοφιλελέφτ: με τη «φορσέ» νίκη του προκατασκευασμένου Μακρόν, ενός «αλεξιπτωτιστή» τραπεζίτη που έγινε υποψήφιος πρόεδρος εν μιά νυκτί και που άνετα μπορεί να διεκδικήσει το βραβείο του «πολιτικού προϊόντος της χρονιάς», η δημοκρατία θριάμβευσε και πάλι στη Γαλλία, στην Ευρώπη και τον κόσμο όλο.
Κι αν εξαιρέσεις μερικές ασήμαντες μικρολεπτομέρειες -όπως π.χ. το σχεδόν 35% που πήρε η υποψήφια του νεοφασίζοντος Εθνικού Μετώπου, ποσοστό μεγαλύτερο από εκείνο που πήραν οι ορίτζιναλ ναζί στις γερμανικές εκλογές το μακρινό 1933, και την πρωτοφανή για τα γαλλικά δεδομένα αποχή από τις κάλπες και συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος-, όλα πάνε δεξιά στα καμένα μυαλά των απανταχού Μενουμευρώπηδων.
Οπως λέει κι ο ποιητής Αλκαίος, «το σάπιο σύστημα εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε» - και οι πλούσιοι αστοί των Παρισίων, του Βερολίνου και των Αθηνών, παρέα με τα πολιτικά και μιντιακά τσιράκια τους, που τόσο αγχώθηκαν εσχάτως, μπορούν να ξανακοιμηθούν ήσυχοι: το εκλογικό παραμύθι δούλεψε και πάλι, η χολέρα του «ακραίου Κέντρου» νίκησε την πανούκλα της Ακροδεξιάς και όλοι οι σοβαροί αναλυτές, οι δεξιοί και αριστεροί ψάλτες της πολιτικής σταθερότητας, αναφωνούν ανακουφισμένοι ξανά το «business as usual».
Οπου βέβαια «business as usual» με πρόεδρο Μακρόν σημαίνει βασικά τρία πράγματα, τα οποία για διάφορους λόγους -πέραν της πρ(ωτ)οφανούς ανικανότητάς του- δεν κατάφερε να φέρει σε πέρας στην πενταετία του ο ολίγιστος Ολάντ: το συστηματικό ξεπάτωμα του γαλλικού κοινωνικού κράτους μέσα από την περικοπή των δαπανών για την πρόνοια, την κατάργηση των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων προς όφελος της εργοδοσίας μέσω της νέας αντεργατικής νομοθεσίας και φυσικά την περαιτέρω ενίσχυση και μονιμοποίηση του αστυνομικού κράτους, που έχει ήδη εγκαθιδρυθεί στη Γαλλία με πρόσχημα τις τρομοκρατικές επιθέσεις των ισλαμιστών.
Εννοείται πως πρώτη ενέργεια του Μακρόν θα είναι να επιστρέψει πολλαπλάσια την επένδυση που έκανε πάνω του η γαλλική πλουτοκρατία, μειώνοντας κάθετα τους φορολογικούς συντελεστές των υψηλών εισοδημάτων σε μια κίνηση βγαλμένη κατευθείαν από τα κιτάπια της Σχολής του Σικάγου και του Φρίντριχ φον Χάγεκ...
Για όσους μάλιστα πονοκεφαλιάζουν αναρωτώμενοι με ποιες «πλάτες» θα προχωρήσει ο Μακρόν στην υλοποίηση μιας τόσο δύσκολης ατζέντας, αρκεί να ρίξουν μια ματιά στην απίστευτη κινητοποίηση των μεγάλων ΜΜΕ προκειμένου να του εξασφαλίσουν τη λεγόμενη «προεδρική πλειοψηφία» στην επόμενη Βουλή, σε μια διαδικασία πολιτικής ανωμαλίας και μαζικών αποστασιών που δεν αποκλείεται να οδηγήσει στην ταχύτατη διάλυση και των δύο κυρίαρχων ώς τώρα κομμάτων εξουσίας!
Ηδη οι Σοσιαλιστές παραπαίουν όντας ουσιαστικά διχοτομημένοι μεταξύ «αριστερής» και δεξιάς πτέρυγας, ενώ και στην κανονική Δεξιά, τους γκολικούς Ρεπουμπλικανούς, η κατάσταση μετά το φιάσκο του Φιγιόν είναι απλά τραγική...
Η Γαλλία βέβαια δεν είναι Ελλάδα να παρακολουθεί ατάραχη στις τηλεοράσεις τον ίδιο τον θάνατο.
Είδαμε την τελευταία διετία πολύ καθαρά, παρά την αστυνομοκρατία και την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ότι το εργατικό και μαθητικό κίνημα παραμένει ολοζώντανο στη χώρα του Διαφωτισμού: για την ακρίβεια, είδαμε -με αφορμή τους διαδοχικούς αγώνες ενάντια στον αντεργατικό «νόμο Μακρόν», που έγινε «νόμος Κομρί» και τελικά πέρασε με... διάταγμα, και στην πραγματικότητα παραμένει ανεφάρμοστος- πως η γαλλική νεολαία και εργατιά για πολλοστή φορά στην πλούσια ιστορία της ξεπέρασε τη σκουριασμένη και διαπλεκόμενη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και ανάγκασε ουσιαστικά με τη συνεχή δράση της την κυβέρνηση σε διαδοχικές υποχωρήσεις, με τον Ολάντ να γίνεται μάλιστα ο πρώτος πρόεδρος που δεν διεκδίκησε καν την επανεκλογή του.
Πολλοί από αυτούς τους αγανακτισμένους νέους ανθρώπους ψήφισαν Μελανσόν στον πρώτο γύρο και απείχαν εντελώς από τον δεύτερο, ενώ αρκετοί, όπως δείχνουν τα στοιχεία, ψήφισαν δυστυχώς τη Λεπέν με τον ίδιο τρόπο (και για τους ίδιους βαθύτερους λόγους) που εκατομμύρια Αμερικανοί φτωχοί ψήφισαν Τραμπ –όμως στην πραγματικότητα η πλειοψηφία όσων βγήκαν πέρσι στους δρόμους, και ετοιμάζονται τώρα να ξαναβγούν σε νέους ξεσηκωμούς, δεν υπακούνε σε κανέναν πολιτικό, ανεξαρτήτως του τι δηλώνει ή υπόσχεται.
Γιατί εξεγείρονται οι νέοι; Γιατί δεν πιστεύουν πια στο πολιτικό σύστημα και γενικότερα στους θεσμούς των γονιών τους;
Μα διότι καταλαβαίνουν, με το αλάθητο ένστικτό τους, την παγίδα της υποαπασχόλησης και της μισής ζωής που τους περιμένει, αν συμβιβαστούν χωρίς αγώνα.
Πριν από λίγες μέρες η γνωστή μας EBU, η συνομοσπονδία των ευρωπαϊκών καναλιών, παρουσίασε τα αποτελέσματα μιας πανευρωπαϊκής έρευνας με πολύ μεγάλο δείγμα – σχεδόν ένα εκατομμύριο νέους από 18 ώς 35 χρόνων, όταν ένα συνηθισμένο στατιστικό δείγμα δεν ξεπερνά τα 5.000 άτομα.
Στην ερώτηση «Θα συμμετείχατε ενεργά σε έναν μεγάλης κλίμακας ξεσηκωμό ενάντια στη γενιά που βρίσκεται σήμερα στην εξουσία, αν συνέβαινε μέσα στις επόμενες ημέρες ή μήνες;» το 53% απάντησε «ναι».
Στη Γαλλία, μάλιστα, το ποσοστό ξεπέρασε το 60%!
Εξίσου εντυπωσιακά ήταν τα πανευρωπαϊκά ποσοστά των «ναι» σε ερωτήσεις όπως:
«Είναι οι πολιτικοί διεφθαρμένοι;» (92%) ή «Νομίζετε πως το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών μεγαλώνει;» (89%), ενώ η καθολική απαξίωση επεκτείνεται και σε άλλους θεσμούς, όπως τα ΜΜΕ, η Δικαιοσύνη και η Εκκλησία...
Σε άλλες ειδήσεις, κι αν προσπεράσουμε προς στιγμήν τα πραγματικά κορυφαία διλήμματα των ημερών -έπρεπε να φύγει η Λάουρα από το Survivor; ήταν ή όχι οφσάιντ το γκολ του ΠΑΟΚ; από ποιο μάτι έπαιρνε μάτι τη φοιτήτρια ο τυφλός βιαστής;- το τέταρτο Μνημόνιο (και δεύτερο της κατά τα άλλα «αριστερής» κυβερνησάρας μας σε ισάριθμα χρόνια) ψηφίζεται, όπως και τα προηγούμενα, με τη διαδικασία του επείγοντος, παραβιάζοντας όπως αναμενόταν -εκτός από το ξεσκισμένο Σύνταγμά μας- όλες ανεξαιρέτως τις λεπτές, σε βαθμό ανυπαρξίας όπως αποδείχτηκε, «κόκκινες γραμμές» των τσιπροκαμμένων μαξιμαλιστών μας.
Ατιμο πράγμα η εξουσία, αν τη γευτείς δεν την παρατάς ποτέ, ούτε με βίντσι δεν ξεκολλάς απ’ την καρέκλα.
Αλλά πρέπει επιτέλους να παραδεχτούμε πως και οι λαοί έχουν πάντα τους ηγέτες που τους αξίζουν: κρίνοντας από τις αναιμικές αντιδράσεις του κόσμου αυτές τις μέρες, σε μια στιγμή που η βαριά σκιά του νέου εξευτελιστικού Μνημονίου θα έπρεπε κανονικά να μας πνίγει όλους και να μας βγάζει στους δρόμους σαν τα εξεγερμένα Γαλλάκια, το μόνο που έχω να πω είναι πως δικαιώνεται καθημερινά το δημώδες γνωμικό «Μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος».
