Ισραηλινή μαχαιριά στην καρδιά της Τουρκίας από το Ισραήλ και τα γεγονότα πλησιάζουν πλέον με ταχύτατους ρυθμούς. To TΕΛ-Aβίβ, μέσω άρθρου-φωτιά της Jerusalem Post, καλεί τις ΗΠΑ να απελευθερώσουν τους Κούρδους και να τους δώσουν αυτονομία.
Οι σχεδιασμοί; Απλοί και ξεκάθαροι! Κουρδικό κράτος με έξοδο στη Μεσόγειο. Το Ισραήλ διατηρεί από τη δεκαετία του 1960 διακριτικές σχέσεις με τους Κούρδους στον στρατιωτικό και τον επιχειρηματικό τομέα, καθώς και σ’ αυτόν των υπηρεσιών πληροφοριών, θεωρώντας αυτή την εθνική μειονότητα –ο πληθυσμός της οποίας κατανέμεται ανάμεσα στο Ιράκ, την Τουρκία, τη Συρία και το Ιράν– σαν ένα «μαξιλάρι» εναντίον των κοινών αράβων αντιπάλων.
Το 2015, η Κουρδική αυτόνομη διοίκηση του Ιράκ (KRG) διόρισε τον πρώτο Εβραίο εκπρόσωπό της, τον Sherzad Omar Mamsani, επιφορτισμένο με την αναβίωση της εβραϊκής ζωής στο βόρειο Ιράκ και την οικοδόμηση γεφυρών μεταξύ Εβραίων και Κούρδων. Υπό την ηγεσία του, το KRG μνημονεύει επίσημα το Ολοκαύτωμα για πρώτη φορά.
Ακουλουθεί το άρθρο-φωτιά
Οι Κούρδοι έχουν κάθε δικαίωμα στην εθνική κυριαρχία ακολουθώντας ένα πεπρωμένο χωρίς φόβο δίωξης. Σηματοδοτώντας την επέτειο ενός έτους από το κουρδικό δημοψήφισμα αυτή την εβδομάδα, η ηθική υποχρέωση να υποστηριχθεί η κουρδική ανεξαρτησία για περισσότερα από 36 εκατομμύρια Κούρδων είναι βαριά, όπως μεταφράζει το infognomonpolitics.blogspot.com
Ενώ η βούληση του κουρδικού λαού ήταν σαφής σε ποσοστό συμμετοχής 73% στην ψηφοφορία τον περασμένο Σεπτέμβριο, το 93% ψήφισε για ανεξαρτησία από το Ιράκ. Φάνηκε ότι ο κόσμος – συμπεριλαμβανομένων των Η.Π.Α. – αγνόησε το δημοψήφισμα και, στη συνέχεια, χειρότερα, έδειξε αξιοσημείωτη περιφρόνηση απορρίπτοντας τις επιθυμίες του μεγαλύτερου λαού ανιθαγενών στον κόσμο, με πληθυσμό μικρότερο από του Καναδά και της Αυστραλίας.
Αυτός ο αποκλεισμός από την ανεξαρτησία δεν μπορεί να σταθεί πλέον.
Στην ομιλία του στη Νέα Υόρκη για τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών την Τρίτη, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ χαιρέτισε άλλα έθνη για τη συνεργασία τους για να ηττηθεί το ISIS. Ωστόσο, απέτυχε να ξεχωρίσει τους Peshmerga του Κουρδιστάν για τον μοναδικό τους ηρωισμό για την επίτευξη αυτού του στόχου. Δεν αναφέρθηκε, επίσης, στην προσπάθεια του Κουρδιστάν για ανεξαρτησία.
Κάποιες ημέρες μετά, ο Τραμπ, ερωτώμενος από Κούρδο δημοσιογράφο, αναγνώρισε τελικά τη γενναιότητα των Κούρδων στρατιωτών, αλλά απέκλεισε δέσμευσή του για το μέλλον του Κουρδιστάν.
Για τους Κούρδους, που υπήρξαν θύματα διώξεων για αιώνες, συμπεριλαμβανομένης της γενοκτονίας στα χέρια του Σαντάμ Χουσεΐν και πιο πρόσφατα στα χέρια του ISIS, το δικαίωμά τους για αυτοδιάθεση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της ανεξάρτητης κρατικής εξουσίας.
Βάσει του δικαιώματος αυτοδιάθεσης που ενσωματώθηκε πρώτα στο άρθρο 1 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τώρα επικυρώθηκε και κωδικοποιήθηκε σε πολλά έγγραφα στο πλαίσιο των κανόνων του διεθνούς δικαίου, οι Κούρδοι νομιμοποιούνται βάσει του διεθνούς δικαίου να καθορίζουν το πολιτικό καθεστώς τους και να επιδιώξουν ελεύθερα την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική τους ανάπτυξη.
Οι Κούρδοι έχουν κάθε δικαίωμα στην εθνική κυριαρχία ακολουθώντας ένα πεπρωμένο χωρίς φόβο δίωξης. Η αποτυχία να ανταποκριθούμε στις ηθικές μας υποχρεώσεις ως Αμερικανοί που έχουν προδώσει τους Κούρδους είναι οδυνηρή.
Στο Κουρδιστάν, όπου ταξίδεψα νωρίτερα φέτος, ο Πρόεδρος Τζωρτζ Μπους εξακολουθεί να θεωρείται ανθρωπιστικός απελευθερωτής. Κούρδοι με τους οποίους συναντήθηκα ταυτίζονται έντονα με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των Η.Π.Α..
Από τη δική τους οπτική, οι Κούρδοι, στα αιχμηρά άκρα του ISIS, με ένα ολοένα και πιο εξοντωτικό Ιράν και μια ιμπεριαλιστική Τουρκία στην άνοδο, η εύλογη αμερικανική πολιτική για τον εξτρεμισμό και η επί τόπου υποστήριξη του πολέμου των Κούρδων Peshmerga εναντίον του ISIS έχει κερδίσει το μεγάλο θαυμασμό του Τραμπ.
Ωστόσο, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρεξ Τίλλερσον, και ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο, υποστηρίζουν την εδραιωμένη άποψη ενός ομοσπονδιακού Ιράκ. Η προσκόλληση στη φαντασία αυτή αποτελεί το θεμέλιο της πολιτικής των ΗΠΑ από την αμερικανική εισβολή και κατοχή του Ιράκ. Αντί να αναγνωρίσουν την προφανή πραγματικότητα στο επίκεντρο, οι Αμερικανοί αξιωματούχοι προσκολλώνται στον μύθο ενός ενωμένου Ιράκ.
Αυτό απλά δεν συμβαίνει. Το Ιράκ έχει διαχωριστεί σαφώς από την πτώση του Σαντάμ. Η άρνηση αυτής της πραγματικότητας εξουσιοδοτεί μόνο ένα όλο και πιο επιθετικό Ιράν, το οποίο δεν λυγίζει μόνο την περιφερειακή ηγεμονία, αλλά περιμένει με ακρίβεια την κατάρρευση των σουννιτικών υπερδυνάμεων στη γειτονιά του.
Η πτώση του Ιράκ ήταν ο καταστροφικός σεχταρισμός μεταξύ Σουννιτών και Σιιτών, που μεγεθύνθηκε μετά το κενό του Σαντάμ. Η περιφερειακή εχθρότητα προς τους Κούρδους από τα γύρω έθνη της Τουρκίας, της Συρίας και του Ιράν, θέτει τους Κούρδους σε αδιέξοδη θέση, ακόμη και όταν επιδιώκουν να διατηρήσουν το ημιαυτόνομο καθεστώς τους.
Με την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος πέρυσι, κατέστη σαφές πόσο έντονα το Ιράν, το Ιράκ, η Τουρκία και η Συρία αντιτάσσονται στην προοπτική της κουρδικής εθνότητας. Μέσα σε λίγες ημέρες, οι ιρακινές ένοπλες δυνάμεις αναπτύχθηκαν με αμερικανική έγκριση στα κουρδικά σύνορα.
Η πόλη Κιρκούκ είναι για τους Κούρδους, ό,τι η Ιερουσαλήμ για τους Εβραίους. Το Κιρκούκ φιλοξενεί επίσης μερικά από τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο.
Η αμερικανική αντίληψη ενάντια στη μακρόπνοη επιθυμία για την ανεξαρτησία των Κουρδών πρέπει να καταδικαστεί. Αντ ‘αυτού, η αναγνώριση ότι οι Κούρδοι είναι νόμιμοι κληρονόμοι σε ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, ξεκινώντας από το ημιαυτόνομο Κουρδιστάν εντός του πρώην Ομοσπονδιακού Ιράκ, είναι επιτακτική.
Οι Η.Π.Α. είναι σε μια μοναδική στιγμή της ιστορίας: οι Κούρδοι πρέπει να απευθύνουν έκκληση στους τρεις ηγέτες στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, οι οποίοι μπορούν να δώσουν τη μαία στην ανεξαρτησία του Κουρδιστάν και να το κάνουν μονομερώς.
Δηλαδή, ο Τραμπ, ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου και ο επικεφαλής σύμβουλος της Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ Τζον Μπόλτον.
Για τον Τραμπ, αυτή είναι μια ευκαιρία να ενισχυθούν οι δεσμοί με το μόνο ισχυρό υπέρ του Ισραήλ και κατά 90% σουννιτικό έθνος στον κόσμο.
Ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν θα ήταν μια σπάνια νίκη στη Μέση Ανατολή, ενισχύοντας την αμερικανική στάση στην περιοχή σε μια εποχή που οι σουννιτικές υπερδυνάμεις διαταράσσονται ολοένα και περισσότερο από ένα επιθετικό Ιράν. Οι Η.Π.Α. θα εξασφάλιζαν ενδεχομένως μια ζωτικής σημασίας γεωπολιτική θέση σε μια επισφαλή περιοχή σε μια εποχή που οι Ηνωμένες Πολιτείες ενδέχεται να αντιμετωπίσουν είτε έναν πόλεμο δια πληρεξουσίων, είτε έναν εντελώς αυτονόητο πόλεμο με το Ιράν – όπως το Ιράν ήδη φοβάται.
Για τον Νετανιάχου, ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν θα αντιληφθεί την μακρόχρονη ισραηλινή δέσμευση προς τους Κούρδους που χρονολογείται από τον 20ό αιώνα, όταν η Μοσσάντ εκπαίδευσε τους Κούρδους Peshmerga και οι Κούρδοι βοήθησαν τους Ιρακινούς Εβραίους να απομακρυνθούν από το Ιράκ για να φτάσουν στο νέο Ισραηλινό κράτος. Ο Νετανιάχου θα ήταν επίσης ο πρώτος που θα σημείωνε ότι ήταν πράγματι ένας Κούρδος, ο Σαλαντίν Αγιούμπι, ο οποίος απελευθέρωσε την Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους πριν από 800 χρόνια και έδειξε έλεος στους Σταυροφόρους ακόμη και στην ήττα τους.
Για τον Μπόλτον, η αποδυνάμωση του Ιράν αποτελεί πρωταρχικό στόχο. Ο διαχωρισμός του Ιράκ σε ένα σουννιτικό Ιράκ, ένα Σιιτικό Ιράκ και ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν είναι βέβαια ο εφιάλτης του Ιράν. Η αύξηση της επέκτασης των ιρανικών βαλλιστικών πυραύλων στις νότιες και τις δυτικές περιοχές του Ιράκ έχει πρόθεση να αντιδράσουν στα συμφέροντα των Η.Π.Α. στην περιοχή, αν η Αμερική έχει το Ιράν στο στόχαστρό της. Έτσι, οι επιπτώσεις για τα συμφέροντα των ΗΠΑ είναι σαφείς.
Η Αμερική μπορεί να επωφεληθεί από έναν ισχυρό φιλο-αμερικανικό, φιλο-ισραηλινό και φιλοδημοκρατικό σύμμαχο σε ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, από όπου θα μπορούσαν να ξεκινήσουν οι απαραίτητες στρατιωτικές και ειρηνευτικές επιχειρήσεις.
Βέβαια, η πορεία προς την ανεξαρτησία των Κουρδών είναι γεμάτη εμπόδια. Αλλά οι Αμερικανοί πρέπει να θυμούνται ότι τόσο βαθιά είναι η δέσμευση των Κούρδων για τους Αμερικανούς που τους απελευθέρωσαν από τον Σαντάμ, που έχουν ανεγείρει μνημεία προς τιμή του αμερικανικού αίματος που χύθηκε στο Ιράκ.
Ήρθε η ώρα οι Αμερικανοί να ανταποκριθούν βοηθώντας τους Κούρδους να επιτύχουν την υποσχόμενη από το 1920 ανεξαρτησία τους με τη Συνθήκη των Σεβρών, οπότε το Κουρδιστάν μπορεί τελικά να διεκδικήσει τη σωστή του θέση στο πάνθεον των εθνών σχεδόν 100 χρόνια αργότερα.
Καθώς οι παγκόσμιοι ηγέτες συνεχίζουν να συγκεντρώνονται στη Νέα Υόρκη για τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, ο κόσμος δεν πρέπει να χάσει πλήρως την ευκαιρία να επιβεβαιώσει ότι ο κουρδικός λαός έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Οι Η.Π.Α. πρέπει να σταθούν δίπλα στον κουρδικό λαό και να τον βοηθήσουν να συνειδητοποιήσει αυτό το μακρόπνοο ανθρώπινο δικαίωμα.
