Οι Γερμανοί ψηφίζουν για να εκλέξουν τον νέο τους καγκελάριο, στις πρώτες εκλογές έπειτα από 16 συναπτά χρόνια ηγεσίας της Ανγκελα Μέρκελ, της «Mutti» («Μητερούλας») που φεύγει αφού τα έκανε μούτι...
Η μάχη είναι εξαιρετικά αμφίρροπη, καθώς πλησιάζουμε στο εκλογικό φοτο-φίνις: τόσο ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Οικονομικών Ολαφ Σολτς, που χάρη σε ένα εντυπωσιακό ντεμαράζ προηγείται ελαφρά, όσο και ο γκαφατζής και «λίγος», αλλά αρκετά «κεντρώος» για τα δεδομένα της γερμανικής Δεξιάς Χριστιανοδημοκράτης Αρμιν Λάσετ, έχουν σχεδόν ίσες πιθανότητες να σχηματίσουν συμμαχικές κυβερνήσεις και να φτάσουν έτσι ώς την καγκελαρία.
Πολλοί στην Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο ελπίζουν βέβαια σε έναν συνασπισμό Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων και/ή Αριστεράς (Die Linke), που θα στρίψει υποτίθεται το γερμανικό τιμόνι σε πιο προοδευτική κατεύθυνση: στην πραγματικότητα όμως μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον Σολτς δεν εμπνέει και τόση εμπιστοσύνη, αφού ο εν λόγω κατ’ όνομα Σοσιαλδημοκράτης θεώρησε απαραίτητο να δεσμευτεί δημόσια πριν από μερικές εβδομάδες, αλλά και στα πρόσφατα ντιμπέιτ, ότι θα συνεχίσει κατά γράμμα και ως καγκελάριος τις σκληρές ορντολιμπεραλιστικές (μπρρρ) πολιτικές του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όπως έκανε και ως διάδοχος του στο υπουργείο Οικονομικών...
Σε κάθε περίπτωση, η αυτοδυναμία είναι πλέον μακρινό όνειρο για τα δυο μεγάλα κόμματα και οι μετεκλογικές ζυμώσεις πιθανότατα θα κρατήσουν εβδομάδες, αν όχι και μήνες- όπως είχε γίνει άλλωστε και το 2017. Ασε που στο τέλος μπορεί και να ξεχάσουν τις προεκλογικές κορόνες και να ξανα-μανα-συγκυβερνήσουν, άπαξ και δεν βγαίνουν αλλιώς τα «κουκιά»: τα μεγάλα αφεντικά του κεφαλαίου και της βαριάς βιομηχανίας, οι πραγματικοί κυβερνήτες της χώρας, έχουν βολευτεί μια χαρά με τους «Μεγάλους Συνασπισμούς» και δεν αγαπούν τα πειράματα.
Είπαμε όμως: οι εκλογές αυτές «ανήκουν» στη μεγάλη απούσα, τη Μέρκελ, το άσημο και άχαρο «κορίτσι του Κολ» από τη Ανατολική Γερμανία που κατάφερε, περισσότερο από σπόντα -και βέβαια χάρη στα σκάνδαλα και λάθη των ικανότερων αντιπάλων της, με πρώτο τον «λαδιάρη» συγκυβερνήτη της όλα αυτά τα χρόνια, τον Σόιμπλε- και λιγότερο χάρη στα πολιτικά της χαρίσματα να διαδεχτεί τον εξίσου αμφιλεγόμενο μέντορά της, τώρα αποχωρεί από το προσκήνιο, έχοντας κουραστεί και κουράσει. Και αφήνοντας πίσω της μια Γερμανία, αλλά και μια Ευρωπαϊκή Ενωση με πολύ περισσότερα προβλήματα από εκείνα που η ίδια κληρονόμησε, όταν ο «Σοσιαλδημοκράτης» στα λόγια, αλλά... νεοφιλε-λεφτ στις πράξεις Γκέρχαρντ Σρέντερ παρέδωσε τη σκυτάλη και έφυγε για τα εκατομμύρια της Gazprom το όχι και τόσο μακρινό, τελικά, 2005.
Η Μέρκελ, η «Βασίλισσα της Ευρώπης με το λερωμένο στέμμα», για να κλέψουμε έναν εύστοχο χαρακτηρισμό της Κάτια Αντλερ, της πολύπειρης ανταποκρίτριας του BBC στο Βερολίνο· η Μέρκελ, η πολιτικός «Krisenmanagerin», διαχειρίστρια κρίσεων, η τακτικίστρια που συμμετείχε σε εκατό και πλέον συνόδους κορυφής της Ενωσης χωρίς να αποκτήσει ποτέ ένα πραγματικό μακροπρόθεσμο όραμα ή στρατηγική, πέραν της πρόσκαιρης οικονομικής ηγεμονίας· η Μέρκελ, μια ηγέτιδα που τυπικά άφηνε τα προβλήματα να κακοφορμίζουν μέχρι σήψης, προτού να παρέμβει ως διαιτητής και «σωτήρας» για να σώσει προσωρινά την παρτίδα, κυριολεκτικά στο παρά ένα πριν από την οριστική καταστροφή και με γνώμονα πάντα τα εθνικά της συμφέροντα ή σωστότερα τα συμφέροντα της γερμανικής ελίτ.
Τα παραδείγματα της εφεκτικής αυτής πολιτικής της, που κάποιοι αποκαλούν εδώ και χρόνια «Μερκελισμό», είναι δυστυχώς πολλά - αλλά κανένα δεν είναι τόσο επώδυνο για εμάς τους Ελληνες όσο η απαράδεκτη και βαθιά ανήθικη διαχείριση της κρίσης χρέους της προηγούμενης δεκαετίας. Τότε που η φράου Ανγκελα, για να σώσει τις τράπεζές της που είχαν πρωταγωνιστήσει στο ξέφρενο κερδοσκοπικό πάρτι της «φούσκας» του επισφαλούς δανεισμού και των sub-prime δανείων, γονάτισε για ποιος ξέρει πόσες γενιές τη χώρα μας, καθιστώντας την κυριολεκτικά μια μνημονιακώς υποτελή αποικία χρέους, αλλά χαντάκωσε και τα άλλα «γουρουνάκια» (θυμάστε τα PIIGS;) του ευρω-Νότου, υπονομεύοντας το παρόν και το μέλλον εκατομμυρίων νέων ανθρώπων, που αναγκάζονται να ξενιτευτούν σαν νέοι γκασταρμπάιτερ στις πλούσιες μητροπόλεις του Βορρά για να βρουν δουλειά και να ζήσουν.
Τι είδους «Ενωση» είναι αλήθεια αυτή, όπου η ηγεμονική δύναμη μαζεύει όλο το χαρτί -με τη μορφή των τεράστιων εμπορικών πλεονασμάτων που επί χρόνια «παντελονιάζουν» οι μεγάλοι εξαγωγείς της- αλλά σε αντίθεση π.χ. με τις ΗΠΑ, αρνείται κάθε μορφή αμοιβαιοποίησης του χρέους ανάμεσα στις πλούσιες και φτωχές «Πολιτείες» της; Μόνο τώρα τελευταία, στα... χασομέρια της πολιτικής της διαδρομής, και αφού απαλλάχτηκε από το όποιο πολιτικό κόστος, εδέησε η Σιδηρά Καγκελάριος να κάνει λίγο πίσω, συνυπογράφοντας το σχέδιο «διάσωσης» από την πανδημία: αλλά κι αυτό το κατ’ ευφημισμόν «ταμείο ανάκαμψης», όπως ξέρουμε και από τα προηγούμενα διασωστικά «σχήματα» σαν το «ευρωπαϊκό ΔΝΤ», τον ESM, κρύβει πιστωτικές και δημοσιονομικές «ουρές» και ρήτρες και απαιτήσεις, που θα τις βρούμε μπροστά μας τα επόμενα χρόνια και δεν θα μας αρέσουν καθόλου. Είδατε, ας πούμε, τι ωραία ετοιμάζονται αυτές τις μέρες Υπερταμείο και ESM να ξεπουλήσουν το 18% της ΔΕΗ; Η Μέρκελ φεύγει, όπως έφυγε πριν από μερικά χρόνια από το πόστο του και ο λαομίσητος στον Νότο Σόιμπλε και ο Ολλανδός σμπίρος του, ο «γερά Γερούν» Ντάισελμπλουμ: αλλά η βαριά σκιά τους θα μας συνοδεύει για πολλά ακόμη χρόνια.
Φυσικά, τέτοιες πολιτικές έχουν και το τίμημά τους. Η Γερμανία βασιλεύει με τον παρά της πάνω από τα δημοσιονομικά ερείπια της Ευρώπης, υπαγορεύοντας τους κανόνες και πυργιάζοντας τα κέρδη της, αρπάζοντας ό,τι μπορεί από τις δημόσιες περιουσίες και τις επιχειρήσεις- φιλέτα των κατά τα αλλά ισότιμων «εταίρων της» - αλλά δεν γοητεύει, ούτε πείθει πια κανέναν. Αντιθέτως, ο ευρωσκεπτικισμός έχει γίνει κυρίαρχο ρεύμα όχι μόνο στις... οικονομικά υποτελείς, αλλά και στις μεγαλύτερες χώρες. Δείτε ας πούμε τι συμβαίνει στη Ιταλία και τη Γαλλία, αλλά και την Ισπανία και την Πορτογαλία, όπου δεκάδες εκατομμύρια ψηφοφόροι ακούνε «Γερμανία» και βγάζουν φλύκταινες.
Και δεν είναι μόνο η οικονομία. Δείτε πόσο διχαστική αποδείχτηκε η διπολική, για να μην πούμε σχιζοφρενική γερμανική πολιτική απέναντι στη μεταναστευτική έκρηξη του 2015. Ναι μεν η Μέρκελ έδειξε (έστω και με τη γνωστή της παροιμιώδη καθυστέρηση και κατόπιν αυστηρής διαλογής) ασυνήθιστη πολιτική γενναιότητα, αποδεχόμενη τελικά περίπου ένα εκατομμύριο Σύρους πρόσφυγες στη χώρα της, αλλά σε ευρωπαϊκό επίπεδο τα έκανε και πάλι «μούτι», επιτρέποντας το «ντόμινο» του κλεισίματος των συνόρων από τον κάθε Ορμπαν και σία και αφήνοντας τις ήδη τσακισμένες από τη δημοσιονομική κρίση χώρες του Νότου -και ιδιαίτερα την Ελλάδα και την Ιταλία- να τα βγάλουν πέρα μόνες τους. Αλλά και «δωροδοκώντας» τελικά τον Ερντογάν για να μαζέψει τα υπόλοιπα τριάμισι εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες που «περίσσευαν» από τα κιτάπια της «χριστιανικής» κατά τα άλλα, Ευρώπης. Και πόσες χιλιάδες πνίγηκαν και πνίγονται ώς και σήμερα στα θαλασσινά της «τείχη»;
Δείτε, τέλος, πώς η γερμανική υπεροψία συνέβαλε εν τέλει στο μεγαλύτερο τραύμα όλων για τη Ε.Ε., το Brexit του 2016, διεγείροντας ξεχασμένους επί δεκαετίες εθνικισμούς και τροφοδοτώντας την ανάνηψη της εθνικιστικής και ρατσιστικής ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη, αλλά και μέσα στην ίδια τη Γερμανία. Μία κραταιά κατά τα άλλα χώρα-ηγεμόνας, όπου όμως το «ρήγμα» μεταξύ της πλούσιας Δύσης και της ρημαγμένης Ανατολής βάθυνε τα τελευταία χρόνια, αντί να γεφυρωθεί, και όπου πριν από μόλις δυο μήνες σχεδόν 200 πολίτες έχασαν τη ζωή τους στα λασπόνερα του Αρ, επειδή αφενός κοτζάμ Γερμανία δεν διαθέτει ακόμη σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης για καταστροφές, σαν το δικό μας 112, και αφετέρου διότι χάρη στο δόγμα Σόιμπλε περί μηδενικών ελλειμμάτων, οι δήμοι δεν είχαν αρκετά χρήματα για αντιπλημμυρικά έργα και εκπαίδευση / εξοπλισμό των διασωστών.
Ολα αυτά, καλώς ή κακώς, φέρουν την υπογραφή της Μέρκελ, που από αύριο -ή μάλλον, από την ημερομηνία ορκωμοσίας της επόμενης κυβέρνησης, αφού ώς τότε θα παραμείνει υπηρεσιακή καγκελάριος- μας λέει «Εχετε γεια». Αουφβιντερζέεν, λοιπόν, και από εμάς, και μακάρι ο διάδοχός της να αποδειχτεί λιγότερο κοντόθωρος και περισσότερο γενναιόψυχος και αλληλέγγυος από εκείνη.
