Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι από ποιο σημείο και μετά μια κυβέρνηση κρίνεται ως επικίνδυνη. Δεν είμαι σίγουρος για το αν μπορούμε να περιγράψουμε ένα σαφές όριο, αλλά αυτό που είναι σαφές είναι πως η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με το εξαιρετικό αυτό μείγμα ανικανότητας, αυταρχισμού, αδιαφάνειας και ναρκισσισμού έχει διανύσει τη μεγαλύτερη απόσταση προς το σημείο αυτό σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση.
Αυτό που είναι ίσως πιο τρομακτικό είναι αυτός ο συνδυασμός επικινδυνότητας και εξωστρέφειας που τη διακατέχει. Το γεγονός, δηλαδή, πως στην πιο μεγάλη της αποτυχία και στο πιο βλαπτικό της σφάλμα, η κυβέρνηση δεν θα προσπαθήσει να κρυφτεί· αντίθετα, υπονοεί (και έμμεσα ομολογεί) το λάθος και τη συμμετοχή της σε αυτό, το χρησιμοποιεί ως υφέρπον νόημα και το προσθέτει στον συνολικό εγωπαθή της θρίαμβο: «Οχι μόνο το κάναμε, αλλά κανείς δεν μπορεί να μας πειράξει παρ’ όλο που το κάναμε», μοιάζει να ομολογεί κλείνοντας το χυδαίο της μάτι.
Η κυβέρνηση στην πραγματικότητα μοιάζει να έχει ανάγκη την αποτυχία ακριβώς για να επιβεβαιώσει τη συνολική επιτυχία της, που δεν είναι άλλη από τη δημιουργία ενός αυτάρεσκου καθεστώτος που δεν πρόκειται να μετακινηθεί. Κάθε σφάλμα και κάθε εκτροπή στην πραγματικότητα επιβεβαιώνουν την κυριαρχία, και κάθε κυριαρχία για να επιδείξει τον εαυτό της ως απόλυτο οφείλει να κάνει σφάλματα, αλλά αποκλειστικά σφάλματα που δεν θα τιμωρηθούν. Ακριβώς για να αναδείξει το στοιχείο της ατιμωρησίας ως συστατικό της πραγματικής της ισχύος.
Ας δούμε τι έγινε στην περίπτωση της πρότασης μομφής με αφορμή τη διαχείριση του σύντομου πρόσφατου χιονιά. Ενα καιρικό φαινόμενο βαφτίστηκε θεομηνία και μια διαχείριση το όρισε ως καταστροφή. Ο πρωθυπουργός ζήτησε συγγνώμη, αλλά στη συνέχεια επί τρεις μέρες στη βουλή διατύπωσε σε κάθε πιθανό τόνο πως δεν έκανε κανένα λάθος (άρα, προς τι η συγγνώμη;).
Ταυτόχρονα κάθε μέλος της κυβέρνησής του που βρισκόταν στο βήμα τον εκθείαζε σε υπερθετικό βαθμό φιλοτεχνώντας έτσι το πορτρέτο μιας αλάνθαστης αυθεντίας που παρά τα λάθη (τα οποία ποτέ δεν κάνει) δεν μπορεί παρά να είναι απολύτως σωστός. Ταυτόχρονα η συζήτηση στη Βουλή έφερε στην επιφάνεια πέρα από τις τραγικές ολιγωρίες και τα κενά σε σχέση με τη διαχείριση της κρίσης και τις προσωπικές επαφές μιας σειράς από στελέχη της κυβέρνησης με προσφιλή τους άνθρωπο της νύχτας, ενώ ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός περιέγραψε ως υπόκοσμο και συμμορίτες τους δημοσιογράφους Κώστα Βαξεβάνη και Γιάννα Παπαδάκου.
Λίγο πολύ, βέβαια, αυτά είναι γνωστά. Ο λόγος που όμως τα παραθέτω είναι για να περιγράψω το μέγεθος της πολιτικής αλαζονείας. Την αδιαφορία αυτή στα όρια του αταρχισμού απέναντι στην αντιπολίτευση ή οποιονδήποτε θεσμοποιημένο ελεγκτικό μηχανισμό. Το πώς δηλαδή ο πρωθυπουργός όχι μόνο δεν απάντησε σε καμία κατηγορία στοιχειοθετημένα αλλά αδιαφόρησε μέσω ρητορικών εξυπνακισμών και πράττοντας με παρόμοιο τρόπο και στις ερωτήσεις γύρω από τον Φουρθιώτη, ενώ ταυτόχρονα στοχοποίησε δημοσιογράφους και μάλιστα από το βήμα της Βουλής. Την επόμενη μέρα το προεδρείο της Βουλής θα κλείσει το μικρόφωνο την ώρα της ομιλίας του Παύλου Πολάκη επειδή έκρινε πως βρίσκεται εκτός θέματος όταν αναφέρθηκε στην υπόθεση Novartis. Με τον τρόπο αυτό και την αρχειοθέτηση της δικογραφίας που αφορά τον Αδωνι Γεωργιάδη για την υπόθεση Novartis έκλεισε η συνολική εικόνα της κυβέρνησης τις τελευταίες μέρες.
Η θέση του άρθρου είναι η εξής: Η στάση της κυβέρνησης και η επικινδυνότητα που προκύπτει από τη στάση αυτή αποτελεί αλλαγή παραδείγματος. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια ανίκανη, ύποπτη ή σκοταδιστική κυβέρνηση (παρ’ όλο που και τα τρία ισχύουν ταυτόχρονα). Βρισκόμαστε υπό το καθεστώς μιας βαθιά αυταρχικής κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που προέκυψε μέσα από την έκτακτη ανάγκη της πανδημίας, την υιοθέτηση πολλαπλών αντιδημοκρατικών εφαρμογών, την εργαλειοποίηση της πανδημίας με όρους ευκαιρίας για επιβολή παρεκτροπών στους όρους εργασίας, στην υγεία και στην παιδεία.
Μπροστά σε ένα καθεστώς με μονομερώς μεγεθυμένο τον ρόλο του κράτους στους τομείς της επιβολής και της προσταγής σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης δραστηριότητας και εξαφανισμένο στον τομέα της μέριμνας. Αυτό που απέδειξε η αλαζονεία και η αυταρχική αδιαφορία των τελευταίων ημερών από την πλευρά της κυβέρνησης είναι πως περνώντας από την περίοδο έκτακτης ανάγκης στην περίοδο της κανονικότητας, τα μέτρα της έκτακτης ανάγκης βαφτίζονται κανονικότητα.
Η πανδημική δημοκρατία επιβιώνει ενώ τόσο η πανδημία όσο και η δημοκρατία εξαφανίζονται.
