.
Το νομοσχέδιο αφορά τις εταιρίες του Υπερταμείου που έχει στην ιδιοκτησία του το σύνολο των κρατικών επιχειρήσεων – χωρίς να έχει γίνει η καν αποτίμηση τους, όπως έχουμε τεκμηριώσει σε προηγούμενες συζητήσεις στη Βουλή. Γνωρίζουμε όλοι πάντως ότι, το Υπερταμείο είναι έμπνευσης Σόιμπλε, ο οποίος προσπάθησε να δρομολογήσει στην Ελλάδα μία Treuhand, ένα καταπίστευμα δηλαδή, στα πλαίσια του τρίτου μνημονίου, κατά τα πρότυπα της πρώην ανατολικής Γερμανίας – στην οποία, αντί να πετύχει τα προϋπολογισθέντα έσοδα των 900 δις μάρκων, είχε τελικά ζημίες ύψους 270 δις. Στην Ελλάδα υπολογίζονταν 50 δις € από το ξεπούλημα, ενώ τελικά δεν θα υπερβούν τα 11 δις € έως τα τέλη του 2024 – χωρίς φυσικά να μειωθεί ούτε στο ελάχιστο το δημόσιο χρέος. Αντίθετα, αυξήθηκε πάνω από 100 δις € σε σχέση με το 2009 – πλησιάζοντας σήμερα τα 400 δις €!
.
Κοινοβουλευτική Εργασία
Το παρόν νομοσχέδιο κατατέθηκε στη διαβούλευση με 121 άρθρα, όσα περίπου έως το τρίτο μέρος του – έλαβε 39 σχόλια και μας στάλθηκε την Τρίτη το βράδυ, με 177 άρθρα, για να συζητηθεί σήμερα, την Πέμπτη.
Ειλικρινά απορούμε για το τεράστιο έλλειμμα οργάνωσης της κυβέρνησης – με κριτήριο την ελλιπή κατάθεση των νομοσχεδίων στη διαβούλευση, το ότι μας δίνεται μόνο μία ημέρα προετοιμασίας σχεδόν σε όλα κοκ.
Έτσι δημιουργείται εύλογα η εντύπωση πως η όλη διαδικασία είναι εντελώς προσχηματική – οπότε στο εξής θα συμπεριφερόμαστε ανάλογα.
Στην ουσία τώρα, προστέθηκε το τέταρτο μέρος των πρόσθετων δαπανών του προϋπολογισμού – οι οποίες μάλλον δεν θα είναι αρκετές για να καλύψουν την καταστροφική ενεργειακή και επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης.
Επίσης το πέμπτο μέρος με διάφορες τροπολογίες, με φορολογικές και με άλλες εξυπηρετήσεις – για τις οποίες η κυβέρνηση δεν ήθελε προφανώς τη γνώμη των Πολιτών, εάν δεν τις απέκρυψε σκόπιμα, αφού δεν τις συμπεριέλαβε στη διαβούλευση.
Σε γενικές γραμμές πάντως, το νομοσχέδιο αποτελεί μία ακόμη μνημονιακή υποχρέωση, η οποία είχε αναφερθεί στη 13η και στη 14η αξιολόγηση – όσον αφορά ουσιαστικά τη χρηματοδότηση της ΕΕΣΥΠ, του Υπερταμείου δηλαδή, μέσω των Υποχρεώσεων Δημόσιας Υπηρεσίας, των ΥΔΥ.
Πρόκειται για μία απαράδεκτη προσέγγιση με αντισυνταγματική διάσταση, με κριτήριο την απόφαση του ΣΤΕ για την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ – θυμίζοντας πως το ΣΤΕ τόνισε καθαρά ότι, το Υπερταμείο δεν ελέγχεται από το δημόσιο.
Επομένως, δεν πρέπει να έχει στην ιδιοκτησία του κοινωφελείς εταιρίες – ούτε να χρηματοδοτείται από το κράτος, οπότε από τους φορολογουμένους.
Οι ρυθμίσεις τώρα για το Υπερταμείο, αποτελούν επί πλέον προαπαιτούμενο για την εκταμίευση των ποσών του Ταμείου Ανάκαμψης – όπως θα καταθέσουμε στα πρακτικά.
Με απλά λόγια, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει να επιδοτήσει το Υπερταμείο με τις ΥΔΥ, για να εισπράξει την επόμενη δόση. Αν είναι δυνατόν να συμφωνήσουμε ποτέ με κάτι τέτοιο – να έχουμε ζημίες δηλαδή, για να εισπράττουμε χρήματα.
Παρεμπιπτόντως, θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν η πληθωριστική μείωση των χρημάτων του Ταμείου Ανάκαμψης – ενώ οι ανατιμήσεις, όσον αφορά το κόστος των υλικών και των μισθών, θα μπορούσαν να υπερβούν το ποσοστό του πληθωρισμού.
Συνεχίζοντας, το πρώτο μέρος του νομοσχεδίου διαπραγματεύεται το πράγματι βασικό θέμα της διαχείρισης των εταιριών του Δημοσίου – δηλαδή, αυτών που το ελληνικό δημόσιο έχει την απόλυτη πλειοψηφία, καθώς επίσης των θυγατρικών τους.
Κατ’ επέκταση λοιπόν, αφορά τις εταιρίες του Υπερταμείου που έχει στην ιδιοκτησία του το σύνολο των κρατικών επιχειρήσεων – χωρίς να έχει γίνει η καν αποτίμηση τους, όπως έχουμε τεκμηριώσει σε προηγούμενες συζητήσεις στη Βουλή.
Γνωρίζουμε όλοι πάντως ότι, το Υπερταμείο είναι έμπνευσης Σόιμπλε, ο οποίος προσπάθησε να δρομολογήσει στην Ελλάδα μία Treuhand, ένα καταπίστευμα δηλαδή, στα πλαίσια του τρίτου μνημονίου, κατά τα πρότυπα της πρώην ανατολικής Γερμανίας – στην οποία, αντί να πετύχει τα προϋπολογισθέντα έσοδα των 900 δις μάρκων, είχε τελικά ζημίες ύψους 270 δις.
Στην Ελλάδα υπολογίζονταν 50 δις € από το ξεπούλημα, ενώ τελικά δεν θα υπερβούν τα 11 δις € έως τα τέλη του 2024 – χωρίς φυσικά να μειωθεί ούτε στο ελάχιστο το δημόσιο χρέος. Αντίθετα, αυξήθηκε πάνω από 100 δις € σε σχέση με το 2009 – πλησιάζοντας σήμερα τα 400 δις €!
Όσον αφορά τώρα τις αρχές της εταιρικής διακυβέρνησης των επιχειρήσεων που τυπικά μόνο είναι δημόσιες, αναφέρονται μεταξύ άλλων οι κατευθυντήριες οδηγίες του ΟΟΣΑ – ενώ δρομολογούνται οι εσωτερικοί ελεγκτές με τα άρθρα 15 έως 17, όπου ιδιώτες θα ελέγχουν τις δήθεν δημόσιες εταιρίες, με διεθνή πρότυπα. Ενδιαφέρον!
Οι ρυθμίσεις πάντως για τον καθορισμό της διοίκησης αυτών των εταιριών, μέσα από απόφαση του υπουργού οικονομικών στο άρθρο 7, του κανονισμού λειτουργίας στο άρθρο 14 και του επιχειρησιακού σχεδίου στο άρθρο 18, είναι μεν προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά προσχηματικές – με την έννοια πως εξαρτώνται από την ικανότητα και από τη διάθεση της εκάστοτε κυβέρνησης, να ανταπεξέλθει στις πιέσεις της Τρόικα.
Πώς θα το κάνει όμως, όταν η οικονομία μας λόγω της κακοδιαχείρισης παράγει μόνο ελλείμματα και χρέη, οπότε έχει ανάγκη συνεχώς από νέα δανεικά; Από χρήματα που σήμερα, με το επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων σταθερά πάνω από το 4%, είναι πανάκριβα;
Πιθανότατα βέβαια δρομολογούνται όλα αυτά, επειδή το Υπερταμείο ευρίσκεται σε αδιέξοδο, εξαιτίας νομικών προβλημάτων – καθώς επίσης επειδή είναι ζημιογόνο, όπως έχουμε αναδείξει, καταθέτοντας επί πλέον επίκαιρες ερωτήσεις για την αποτίμηση και για τις επιδοτήσεις του.
Θεωρούμε πάντως θετικό το ότι γίνεται πια καταγραφή στην ΕΤΑΔ, όπως επίσης εδώ ψηφιακό μητρώο συμμετοχών του δημοσίου – με το άρθρο 29.
Εν τούτοις, δεν αναφέρεται ρητά πως το μητρώο των παγίων πρέπει να ολοκληρωθεί και να υπάρξει αποτίμηση τους – πριν ξεκινήσει η εκποίηση τόσο αυτών, όσο και των δημοσίων εταιριών, όπως αναφέρεται στη 13η αξιολόγηση.
Ειδικά όσον αφορά τις ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, είναι σκανδαλώδης η προσέγγιση της κυβέρνησης, μετά την απόφαση του ΣΤΕ – με την έννοια ότι, με τα άρθρα 114 και 115 του Ν4964/2022 για τα υπεράκτια αιολικά, επιμένει στην υπαγωγή τους στο Υπερταμείο που θέλει να τις ξεπουλήσει, όπως αναγράφεται στις παραπάνω αξιολογήσεις της Τρόικα.
Μπορεί δε να το κάνει, με το σημερινό άρθρο 25 – όπου ο υπουργός οικονομικών θα έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για τις εκποιήσεις. Είναι δυνατόν λοιπόν να το αποδεχθούμε;
Κλείνοντας το κεφάλαιο, η θέση μας είναι να μην υπάρχει κανενός είδους χρηματοδότηση του Υπερταμείου από το δημόσιο – ενώ εάν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει, να επιστρέψει τις εταιρίες στο κράτος.
Οι κοινωφελείς βέβαια πρέπει να επιστραφούν αμέσως, σύμφωνα με την απόφαση του ΣΤΕ – όπως επέστρεψαν τα μνημεία, τα 1084 ακίνητα δηλαδή και οι 7 παραλίες του Σαρωνικού.
Συνεχίζοντας, στο δεύτερο και τρίτο μέρος εισάγονται κανόνες για τη χορήγηση πιστοληπτικής βαθμολόγησης, σε φυσικά και νομικά πρόσωπα – κάτι που αποτελεί βελτίωση και επέκταση του ΤΕΙΡΕΣΙΑ.
Δρομολογείται λοιπόν η σύσταση μίας ακόμη ανεξάρτητης αρχής, με την επωνυμία «Ανεξάρτητη Αρχή Πιστοληπτικής Αξιολόγησης» – καθώς επίσης ένα κεντρικό μητρώο πιστώσεων.
Τονίζοντας πως εμείς είμαστε εναντίον όλων εκείνων των ανεξάρτητων αρχών που δεν προβλέπονται από το Σύνταγμα μας, το σύστημα αυτό λειτουργεί στις ΗΠΑ, έχει εμφανίσει προβλήματα και ασφαλώς δεν είναι πανάκεια – ενώ το βασικό θέμα του είναι το πώς θα διενεργείται η βαθμολόγηση που θα απαιτείται, έτσι ώστε να αποφεύγεται ο αποκλεισμός των Πολιτών, όπως για ενοικίαση ή για αγορές.
Πολλά από τα μοντέλα πάντως που χρησιμοποιούνται, δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν την συμπεριφορά των ανθρώπων – ούτε τις συνθήκες που θα μπορούσαν να αλλάξουν.
Για παράδειγμα, κάποιος που έχει καλή συμπεριφορά, μπορεί να χάσει τη δουλειά του, οπότε να τα χάσει όλα – χωρίς να έχει αυτήν την πρόθεση.
Φυσικά, σημαντικό ρόλο διαδραματίζει ο τρόπος εφαρμογής – ενώ υπάρχει επί πλέον θέμα προσωπικών δεδομένων, όπου έχουμε μεγάλες επιφυλάξεις, γνωρίζοντας τους καταστροφικούς χειρισμούς της κυβέρνησης.
Εκτός αυτού, σε μία υπερχρεωμένη και ελλειμματική χώρα που κινδυνεύει να χρεοκοπήσει ξανά, με τα μη εξυπηρετούμενα χρέη του ιδιωτικού τομέα σε ύψη μοναδικά στην παγκόσμια ιστορία, με έναν πτωχευτικό νόμο έκτρωμα, με προβλεπόμενους πλειστηριασμούς 140 έως 160 χιλιάδων σπιτιών κοκ., δεν είναι σίγουρα ο κατάλληλος χρόνος για την υιοθέτηση ενός τέτοιου θεσμού – οπότε θα ήταν καλύτερα να μην δρομολογηθεί.
Πόσο μάλλον όταν οι τράπεζες δεν δανείζουν, σημειώνοντας πως όταν το 2010 τα δάνεια σε επιχειρήσεις και ιδιώτες ήταν 257,3 δις, ενώ στη Γενική Κυβέρνηση 26,3 δις, το 2021 τα πρώτα είχαν καταρρεύσει στα 109,6 δις, ενώ τα δεύτερα εκτοξεύθηκαν στα 70,7 δις – σύμφωνα με στοιχεία της ΤτΕ.
Αλήθεια, οι τράπεζες αντικαθιστούν τα χρέη που πληρώνουμε στους ξένους; Παρά την απελπιστική τους οικονομική κατάσταση;
Από την άλλη πλευρά, πώς να τις πείσει η κυβέρνηση να δανείζουν την πραγματική οικονομία, όταν η ίδια τις έχει τόσο μεγάλη ανάγκη; Δεν είναι λάθος να απορροφά η κυβέρνηση όλα τα χρήματα, αντί οι επιχειρήσεις;
Έτσι θα έχουμε βιώσιμη ανάπτυξη και όχι τη σημερινή συγκυριακή, λόγω του πληθωρισμού που όλοι γνωρίζουμε πως είναι αναπτυξιακός και της ανόδου του τουρισμού σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο;
Περαιτέρω, στο τέταρτο μέρος συμπεριλαμβάνονται οι πρόσθετες δαπάνες του προϋπολογισμού με ένα άρθρο – με το 125, σύμφωνα με το οποίο ανέρχονται στα 2,5 δις €.
Εν προκειμένω, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε μέτρα 5,5 δις € στη ΔΕΘ για το 2022 και το 2023, ο υπουργός 4,3 δις €, εκ των οποίων κάποια με δημοσιονομικό κόστος, ενώ εδώ αναγράφονται 2,5 δις € και δεν αναφέρεται αναλυτικά τι ακριβώς αφορούν – παρά το ότι ορισμένα ΜΜΕ τα εξειδικεύουν, με το μεγαλύτερο μέρος τους να αφορά την επιδότηση των λογαριασμών του ηλεκτρικού.
Δεν θα έπρεπε να τα γνωρίζουμε; Εκτός αυτού, αυξάνεται το ΠΔΕ από 200 εκ. € στο συγχρηματοδοτούμενο και στο εθνικό σκέλος – σημειώνοντας πως έχουμε επισημάνει πολλές φορές ότι, τα χρήματα του ΠΔΕ πρέπει να αφορούν επενδύσεις και όχι κοινωνικές παροχές, όπως άλλωστε του Ταμείου Ανάκαμψης και του ΕΣΠΑ.
Η ανάπτυξη που στηρίζεται κυρίως σε επιδόματα που δίνονται με δανεικά και που στηρίζουν την κατανάλωση, αφενός μεν υποδαυλίζει τον πληθωρισμό, αφετέρου οδηγεί στη χρεοκοπία, όταν αλλάζουν ξαφνικά οι συνθήκες – όπως πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι εμείς οι Έλληνες, έχοντας το πληρώσει πανάκριβα.
Κλείνοντας με το πέμπτο μέρος, υπάρχουν διάφορες αποσπασματικές τροπολογίες και εξυπηρετήσεις – στις οποίες θα αναφερθούμε στη συζήτηση επί των άρθρων.
Αναφέρουμε επιγραμματικά τη συνέχιση της απαξίωσης της αμυντικής μας βιομηχανίας, με το εργοστάσιο της ΠΥΡΚΑΛ στον Υμηττό που μετατρέπεται σε real estate και σε πάρκο, με το άρθρο 124 – την ανέγερση δικαστηρίων στο Βόλο και στη Λαμία, τα ακίνητα προς ΟΤΑ στην Ελευσίνα και στο Ελληνικό (μια ακόμα ρύθμιση για το Ελληνικό που μάλλον έχει κολλήσει), καθώς επίσης ρυθμίσεις για ακίνητα σε βραχονησίδες.
Υπάρχουν επί πλέον ρυθμίσεις για τον πρωτογενή μας τομέα, έτσι ώστε να συμπεριληφθεί στον Αναπτυξιακό, με το άρθρο 130 – κάτι που είναι σωστό, ενώ αποτελούσε μία μεγάλη παράλειψη, ενδεικτική της ελλειμματικής οργάνωσης της κυβέρνησης.
Εν τούτοις, δεν αναφέρεται η κτηνοτροφία – αλλά μόνο οι υδατοκαλλιέργειες και η γεωργία. Εάν ισχύει η διαπίστωση μας, τότε θα πρέπει να προστεθεί οπωσδήποτε η κτηνοτροφία – αφού έχουμε μεγάλο πρόβλημα.
Υπάρχουν επίσης ρυθμίσεις για επιχορηγήσεις και αποζημιώσεις στον αγροτικό τομέα – επί πλέον, για τις εγγυήσεις καταθέσεων και τα διαθέσιμα του ΤΕΚΕ, με τα άρθρα 141-146, όπου απορούμε γιατί τώρα και για την λογιστική της Γενικής Κυβέρνησης με τα άρθρα 151-152, όπου ελπίζουμε επιτέλους να εφαρμοσθεί το σύγχρονο Λογιστικό Σχέδιο.
Τέλος, διαδικαστικά της εκτέλεσης του Προϋπολογισμού, καθώς επίσης των συναφών με το Υπουργείο Οικονομικών Αρχών και Υπηρεσιών, όπως της ΑΑΔΕ, της Νομικής Υπηρεσίας και της Διαχείρισης Έργων Ταμείου Ανάκαμψης – καθώς επίσης μερικές διαδικαστικές φορολογικές ρυθμίσεις στο Κεφάλαιο Β και στα άρθρα 168-176.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν αποκλειστικά τους συγγραφείς τους. Η ιστοσελίδα μας δεν λογοκρίνει τις γνώμες των συνεργατών της
