Η λυσσώδης τάση για την ιδιωτικοποίηση των πάντων δεν ήταν ανέκαθεν κυρίαρχη τάση του καπιταλισμού.
Στην αλλαγή του διαχειριστικού παραδείγματος (από τον κεϋνσιανισμό στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο) ως βασική αρχή προβλήθηκε η ιδιωτικοποίηση των τομέων της υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας (ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες), των μεταφορών, των τραπεζών.
Προκειμένου να πειστεί ο κόσμος για την «επωφελή» ιδιωτικοποίηση, πρώτο, «δουλεύτηκε» η «αξία» της ατομικότητας («δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα», όπως είπε η Θάτσερ), δεύτερο, απαξιωνόταν σταδιακά ο δημόσιος τομέας με περικοπές των δημόσιων δαπανών και υποστελέχωση και τρίτο, υπερπροβλήθηκε ο ιδιωτικός τομέας και οι «επιτυχίες» του.
Έτσι, η απαξίωση του δημόσιου τομέα συν την κατάλληλη ιδεολογική δουλειά οδηγούσε μία μερίδα ανθρώπων να πιστεύει πως τα προβλήματα θα λυθούν μέσω των ιδιωτικοποιήσεων. Το βιβλίο της Κλάιν, Το Δόγμα του Σοκ και του Χάρβεϊ Νεοφιλελευθερισμός, Ιστορία και Παρόν, μας παρέχουν πληθώρα παραδειγμάτων για το πώς κοινωνήθηκαν οι ιδέες του νεοφιλελευθερισμού. Επόμενος σταθμός που ακολούθησε την προπαγάνδα ήταν η άνθιση των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, οι ιδιωτικές τράπεζες, οι τηλεπικοινωνίες και ρεύμα να περάσουν σε ιδιωτικά χέρια κ.λπ..
Στην Ελλάδα του σήμερα δεν υπάρχει γειτονιά δίχως ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο, απολύτως «φυσικό» αφού όποιος έχει εμπλακεί με τα δημόσια νοσοκομεία έχει μαρτυρήσει κι όχι με ευθύνη των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού. Από το ότι χρειάζεσαι πολλές ημέρες ή και μήνες να κλείσεις ένα ραντεβού για μία εξέταση μέχρι και την τεράστια λίστα για να χειρουργηθείς, όλα αυτά δείχνουν μία τραγική κατάσταση στον τομέα της υγείας που βαίνει επιδεινούμενη.
Τα δυο περιστατικά σε Νέα Μάκρη και Κω έρχονται να επιβεβαιώσουν την αναλγησία του κράτους και των κυβερνώντων σχετικά με τις ζωές των ανθρώπων. Μπροστά στο κέρδος η αξία της ανθρώπινης ζωής μηδενίζεται. Η έλλειψη ασθενοφόρων είναι ενταγμένη στη σχεδιασμένη απαξίωση του τομέα της δημόσιας υγείας και ίσως υποκρύπτει κι ένα σχέδιο για την ιδιωτικοποίηση των ασθενοφόρων: μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες με ασθενοφόρα να αναλαμβάνουν τη μεταφορά των ασθενών, με το αζημίωτο βέβαια.
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Μα έτσι γίνεται στις ΗΠΑ, ενώ επιπλέον ήδη στην Ελλάδα υπάρχει νόμος για τη δευτερογενή διακομιδή ασθενών που ανατίθεται σε ιδιώτες. Άλλωστε ο ίδιος ο Μητσοτάκης δήλωσε λίαν προσφάτως: «Ήδη στο πρόγραμμά μας πριν από τα τελευταία περιστατικά είχαμε τη βελτίωση του χρόνου ανταπόκρισης του ΕΚΑΒ στα επείγοντα. Ο γόρδιος δεσμός του ΕΚΑΒ θα κοπεί, αλλά ήδη εδώ κι έναν χρόνο, δουλεύουμε ένα νέο σχέδιο για μια μονάδα αεροδιακομιδής για την ηπειρωτική Ελλάδα με ευέλικτα ελικόπτερα, σε έξι βάσεις και κάλυψη 24 ώρες το 24ωρο. Τα ελικόπτερα αυτά θα μισθωθούν από το εξωτερικό όπως γίνεται και στη δασοπυρόσβεση». Πρόκειται για μία μορφή ιδιωτικοποίησης όπου το κράτος θα πληρώνει ιδιωτικές εταιρείες στην ιδιοκτησία των οποίων θα βρίσκονται ελικόπτερα.
Όλα αυτά που ζούμε κι ακούμε δεν είναι ζήτημα ανοργανωσιάς και ανικανότητας αλλά προϊόν συνειδητότατης πολιτικής επιλογής. Επιλογής που, εκτός των άλλων, έχει να κάνει και με την προσπάθεια να αντιστραφεί ένα ελπιδοφόρο στοιχείο. Συγκεκριμένα, σε πρόσφατη δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε, την ιδιωτικοποίηση τη θεωρεί ως καλή το 31,8% ενώ ως κακή το 57,1% και αυτό παρά την πλύση εγκεφάλου που γίνεται εδώ και δεκαετίες. Όπως και να έχει η ανάγκη αντίστασης στις ιδιωτικοποιήσεις είναι όρος για να μην πληρώνουμε ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε.
Υ.Γ.: Τα παραπάνω δεν υπονοούν κάποια προτίμηση στο προηγούμενο διαχειριστικό μοντέλο. Πρέπει να διευκρινιστεί πως η κρίση της δεκαετίας του 1970 και η εξάντληση των δυνατοτήτων του κεϋνσιανού μοντέλου ήταν τα στοιχεία που οδήγησαν στην υιοθέτηση του νεοφιλελευθερισμού.
