Οσο σκορπίζει τον θάνατο, το Ισραήλ βυθίζεται στο χάος
Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες, το κύριο μέτωπο του πολέμου στη Μέση Ανατολή ήταν η Γάζα, όπου με πρόσχημα την εξόντωση της Χαμάς και των άλλων παλαιστινιακών αντιστασιακών οργανώσεων οι σιωνιστές έχουν εξαπολύσει μια καραμπινάτη γενοκτονία, αντάξια των αυθεντικών ναζί. Ομως το τελευταίο δεκαπενθήμερο, με τη μεγάλης κλίμακας στρατιωτική επίθεση στον Λίβανο, παρακολουθούμε τη δεύτερη φάση του πολέμου.
Αυτή η δεύτερη φάση, που ξεκίνησε με τα «τυφλά» τρομοκρατικά σαμποτάζ σε μπίπερ και ασυρμάτους και κορυφώθηκε με τη δολοφονία του Νασράλα και δεκάδων άλλων αξιωματούχων της λιβανέζικης και παλαιστινιακής αντίστασης, αλλά και τις πρώτες αποτυχημένες προσπάθειες των Ισραηλινών για χερσαία εισβολή, που οδήγησαν ήδη σε βαριές απώλειες για τους «επίλεκτους» επιτιθέμενους, είναι στην πραγματικότητα η απεγνωσμένη προσπάθεια της πολεμοκάπηλης κυβέρνησης Νετανιάχου για γενίκευση της σύρραξης με την εμπλοκή των ΗΠΑ και άλλων συμμάχων και σπονσόρων (ανάμεσά τους φυσικά και της Ελλάδας) εναντίον του Ιράν και ολόκληρου του «Αξονα της Αντίστασης» σε Λίβανο, Συρία, Υεμένη και Ιράκ.
Μια γενίκευση που ο Νετανιάχου και οι σιωνιστές ομοϊδεάτες του και προκάτοχοί του στην ηγεσία του κράτους-απαρτχάιντ επιδιώκουν εδώ και δεκαετίες, με αδιάκοπες στοχευμένες δολοφονίες, μαζικά τρομοκρατικά σαμποτάζ, σαρωτικούς βομβαρδισμούς και κυρίως με χερσαίες εισβολές και αρπαγές εδαφών από όλες ανεξαιρέτως τις γειτονικές του χώρες-μέλη του ΟΗΕ. Αλλωστε η τρέχουσα... «αμυντική» εισβολή στον Λίβανο είναι η τέταρτη από το 1978 - και η Χεζμπολάχ γεννήθηκε μέσα από την εισβολή του 1982. Τίποτε από όσα συμβαίνουν δεν είναι τυχαίο ή συγκυριακό και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί η ισραηλινή βαρβαρότητα μια απλή αντίδραση στην επιχείρηση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023. Αντίθετα, πρόκειται για ένα διαρκές σχέδιο επέκτασης του σιωνιστικού κράτους και αποικισμού σε βάρος των γειτόνων του σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή: είναι το σχέδιο του «Μεγάλου Ισραήλ», τον χάρτη του οποίου παρουσίασε πέρσι τέτοιο καιρό με το γνωστό του θράσος ο «Μπίμπι» στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Κακά τα ψέματα, ο πόλεμος αυτός, όχι σήμερα, αλλά πολύ πριν από το 1948,
υ Ισραήλ με τους γείτονές του, αλλά ένας διαρκής πόλεμος των Αγγλο-Αμερικάνων για τον έλεγχο του αραβικού κόσμου και των πετρελαίων του, με αντιπρόσωπο το Ισραήλ: ένα μοντέρνο «φυτευτό» σταυροφορικό κράτος χωρίς σταυρό... Οι Ισραηλινοί, το βλέπουμε άλλωστε, είναι πράγματι ο «Εκλεκτός Λαός» που επέστρεψε στη Γη της Επαγγελίας. Δεν είναι όμως οι Εκλεκτοί του Θεού, ο οποίος -αν δεχτούμε πως υπάρχει- λογικά ενδιαφέρεται εξίσου για όλα του τα πλάσματα, αλλά οι αναλώσιμοι Εκλεκτοί μιας παρακμάζουσας ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης, που έχει στυλώσει τα πόδια και αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει το νεο-αποικιοκρατικό μοντέλο εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και της εργατικής υπεραξίας των υπολοίπων «υπηκόων» της!
Ετσι, ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, τα υπερσύγχρονα αμερικανικά πολεμικά αεροπλάνα των Ισραηλινών ανασκάπτουν ξανά τις γειτονιές, σκοτώνοντας και σακατεύοντας χιλιάδες αθώους, υπό το διακριτικό χειροκρότημα της «πολιτισμένης» Ευρώπης και προσωπικά του πρωθυπουργού μας Κυριάκου Μητσοτάκη, η κυβέρνηση του οποίου εξακολουθεί παντοιοτρόπως να στηρίζει τη γενοκτονική πολεμική μηχανή. Ανάμεσα στους δολοφονημένους «τρομοκράτες» του Λιβάνου περιλαμβάνονται ήδη πάνω από 150 παιδάκια και 28 γιατροί και νοσηλευτές. Για τη Γάζα δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσουν τη φρίκη - εκεί μιλάμε για πραγματική Σφαγή των Νηπίων, με δεκάδες χιλιάδες νεκρά και σακατεμένα γυναικόπαιδα.
Ομως η αλήθεια είναι πως με κάθε τακτική του νίκη, με κάθε δολοφονία αντιπάλου, με κάθε ισοπέδωση ενός οικοδομικού τετραγώνου στη Γαζα, τη Βηρυτό ή τη Δαμασκό, το Ισραήλ βυθίζεται καθημερινά και πιο βαθιά σε ένα στρατηγικό, οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο, από το οποίο κανείς, ούτε καν οι ΗΠΑ, δεν θα μπορέσει να το βγάλει. Γι’ αυτό άλλωστε βλέπουμε να αυξάνονται ακόμα και μέσα στο Ισραήλ συνεχώς οι φωνές υπέρ μιας κατάπαυσης του πυρός, καθώς ακόμη και αρκετοί σκληροί σιωνιστές συνειδητοποιούν πως η χώρα τους –που δεν είναι ένα κράτος με στρατό, όπως τα άλλα, αλλά ένας στρατός με κράτος– δεν έχει πετύχει κανέναν από τους στρατηγικούς της στόχους.
● Δεν έχει καταφέρει να απελευθερώσει τους ομήρους της Χαμάς – αντίθετα το Ισραήλ έχει καταφέρει να σκοτώσει με τις βόμβες του πάνω από τους μισούς.
● Δεν έχει καταφέρει να διώξει τον παλαιστινιακό πληθυσμό από τη Γάζα προς το Σινά, ούτε να εξουδετερώσει την αντίσταση στη Λωρίδα, παρά τις αδιάκοπες βαρβαρότητες, την ισοπέδωση όλων των υποδομών και την καθημερινή σφαγή αμάχων.
● Δεν έχει καταφέρει την επιστροφή των περίπου εκατό χιλιάδων εποίκων που εγκατέλειψαν εδώ και έναν χρόνο τη βόρεια κατεχόμενη Παλαιστίνη, ούτε το άνοιγμα της θαλάσσιας κυκλοφορίας στην Ερυθρά Θάλασσα, παρά την... επιστράτευση των συμμάχων του (μόλις στείλαμε εκεί κι άλλη φρεγάτα).
● Δεν έχει καταφέρει να συντρίψει τη Χεζμπολάχ, μια λαοπρόβλητη οργάνωση-Λερναία Υδρα που όπως και η Χαμάς είναι στημένη από τα κάτω προς τα πάνω, φτιαγμένη για να αντικαθιστά άμεσα τους «μάρτυρες».
● Δεν έχει καταφέρει να αποκαταστήσει το αίσθημα ασφάλειας και -κυρίως- στρατιωτικής υπεροχής στον ισραηλινό πληθυσμό, όπως είδαμε πριν από λίγες μέρες με το πυραυλικό μπαράζ της Τεχεράνης.
● Και, το σημαντικότερο όλων, δεν εχει κατορθώσει -παρά την απίστευτη προπαγάνδα- να συντηρήσει τη διεθνή εικόνα του ως «μαχόμενης δημοκρατίας», ούτε τις συμμαχίες του!
Το τίμημα για τον λαό της Γάζας είναι δυσβάσταχτο, το ανθρώπινο και υλικό κόστος είναι τρομακτικό, αλλά η Χαμάς πέτυχε τον στρατηγικο στόχο της, που ήταν να νεκραναστήσει το ημιθανές Παλαιστινιακό Ζήτημα. Η καραμέλα της «λύσης των δύο κρατών» έλιωσε, οι περίφημες «Συμφωνίες του Αβραάμ» για προσέγγιση του κράτους-τρομοκράτη με τα «πρόθυμα» αραβικά κράτη εξαερώθηκαν και η αγγλο-αμερικανική ηγεμονική λαβή στη Μέση Ανατολή καταρρέει μετά από έναν αιώνα κυριαρχίας, μπροστά στα μάτια όλων!
Με δεδομένη την απόλυτη εξάρτηση του Ισραήλ από την Ουάσινγκτον και τους ακολούθους της, αλλά και την ουσιαστική κατάρρευση της εγχώριας οικονομίας του σιωνιστικού κράτους μετά από έναν χρόνο πολέμου, θα αρκούσαν λίγες εβδομάδες διακοπής της τροφοδοσίας σε καύσιμα, όπλα και πυρομαχικά για να τερματίσουν τον πόλεμο και την ανθρωποσφαγή. Και η χώρα μας θα μπορούσε -αν είχε βέβαια στοιχειώδη ανεξαρτησία- να παίξει κρίσιμο ρόλο στην ειρήνευση, καθώς η πραγματική αλληλεξάρτηση Αθήνας και Τελ Αβίβ αποκαλύφθηκε καθαρά μόνο μετά την έκρηξη του πολέμου, όταν αποδείχτηκε ότι μεγάλο ποσοστό των δεξαμενόπλοιων και φορτηγών που στοχοποιήθηκαν από τους Χούθι - περιλαμβανομένου του σούπερ-τάνκερ Sounion που καιγόταν επί μέρες ακυβέρνητο στα ανοιχτά της Υεμένης- ανήκει σε Ελληνες εφοπλιστές-«Αχθοφόρους της Γενοκτονίας», που συμμετέχουν ενεργά στην τροφοδοσία της ισραηλινής πολεμικής μηχανής. Μια ανίερη συμμαχία του ελληνικού κράτους-πελάτη των ΗΠΑ και της καπιταλιστικής ελίτ του με τη σιωνιστική οντότητα, που εξηγεί και τη συνεχιζόμενη απαράδεκτη κάλυψη της γενοκτονίας στη Γάζα και της εισβολής στον Λίβανο από τα μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ, που -κοίτα να δεις!- ανήκουν πλέον κατά πλειοψηφία σε εφοπλιστικά συμφέροντα...
Κινητοποιήσεις κατά του πολέμου σε Γάζα και Λίβανο
Σε μεγάλο συλλαλητήριο και πορεία προς την ισραηλινή πρεσβεία με αφετηρία το Πάρκο Ελευθερίας (μετρό Μέγαρο Μουσικής) στις 2 μ.μ. καλούν για σήμερα, Σάββατο 5 Οκτωβρίου, κόμματα, συλλογικότητες και οργανώσεις αλληλεγγύης.
Σε συγκέντρωση και πορεία καλεί το ΚΚΕ σήμερα στις 12 το μεσημέρι στην Ομόνοια και σε άλλα σημεία της Αττικής.
Τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου, αριστερές οργανώσεις και συλλογικότητες καλούν σε συγκέντρωση στο Πάρκο Ελευθερίας στις 7 μ.μ. και πορεία προς τις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Ενας χρόνος που βάθυνε την κλοπή των παλαιστινιακών εδαφών
Δυτική Οχθη
Της Χριστίνας Πάντζου
Από τις 7 Οκτωβρίου του 2023 μέχρι σήμερα, μοιραία τα φώτα έπεσαν πάνω στη Λωρίδα της Γάζας, όπου το Ισραήλ διαπράττει μία από τις αγριότερες σφαγές της σύγχρονης ιστορίας της ανθρωπότητας, και μοιραία έχει βγει από το κάδρο η κατεχόμενη Δυτική Οχθη, όμως και εκεί εντάθηκαν τα ισραηλινά εγκλήματα: δολοφονίες, συλλήψεις, επιθέσεις κατά οικογενειών, κατεδαφίσεις σπιτιών, καταστροφές καλλιεργειών και λυσσαλέα κλοπή γης.
Την ίδια ημέρα που γινόταν παγκόσμια είδηση ο θάνατος της Αμερικανίδας τουρκικής καταγωγής Αϊσενούρ Εζγκί Εϊγκί από πυρά Ισραηλινών στρατιωτών σε διαδήλωση κατά των εβραϊκών εποικισμών στη Ναμπλούς, μόλις δύο ώρες μετά και λίγα μίλια μακριά, άλλη δολοφονία πέρασε απαρατήρητη: της 13χρονης Μπάνα Λαμπούμ στο Καργιούτ που πέθανε όταν ισραηλινές δυνάμεις, που κλήθηκαν να διώξουν εποίκους που είχαν επιτεθεί στο χωριό, άνοιξαν πυρ κατά Παλαιστινίων.
Σκηνές καθημερινές πλέον και με τον ίδιο στόχο στην κατεχόμενη από το Ισραήλ Δυτική Οχθη, που μένουν όμως στη σκιά των «πολεμικών εξελίξεων», οι οποίες απειλούν να δυναμιτίσουν ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Μετά την 7η Οκτωβρίου οι επιδρομές και επιχειρήσεις των ισραηλινών δυνάμεων στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη έχουν αποκτήσει καθημερινό και ακόμη πιο βίαιο χαρακτήρα. Με αποκορύφωμα, στα τέλη Αυγούστου, τη δεκαήμερη επιχείρηση του ισραηλινού στρατού (με τη συνδρομή μαχητικών αεροσκαφών, drones, βομβών και τις απαραίτητες μπουλντόζες) κατά της Τζενίν, αλλά και πόλεων όπως το Τουλκαρέμ και το Τουμπάς: η μεγαλύτερη που έγινε στη Δυτική Οχθη εδώ και 22 χρόνια, από όταν τέλειωσε η δεύτερη ιντιφάντα, με δεκάδες νεκρούς.
Αν το 2023 το Ισραήλ σκότωσε 502 Παλαιστίνιους στη Δυτική Οχθη, τον μεγαλύτερο (τότε) αριθμό των τελευταίων ετών, από τις 7 Οκτωβρίου πέρσι κι ώς τις 30 Σεπτεμβρίου φέτος έχουν σκοτωθεί 695 Παλαιστίνιοι από τον ισραηλινό στρατό και τους ακραίους εποίκους σε Δυτική Οχθη και Ανατολική Ιερουσαλήμ, σύμφωνα με το Γραφείο Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων (OCHA) του ΟΗΕ.
Οι συλλήψεις έχουν αποκτήσει κι αυτές μαζικό χαρακτήρα. Στις αρχές Ιουλίου υπήρχαν 9.623 Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στις ισραηλινές φυλακές, από τους οποίους 4.781 κρατούνται χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες και δίχως πρόσβαση σε συνηγόρους, σύμφωνα με έκθεση της ισραηλινής οργάνωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων B'Tselem, που καταγγέλλει απάνθρωπες συνθήκες κράτησης και φρικτά βασανιστήρια.
Οι κατοχικές δυνάμεις έχουν προχωρήσει σε περισσότερες από 1.000 επιθέσεις κατά του παλαιστινιακού πληθυσμού, έχουν κατεδαφίσει κάπου 2.000 κτίρια και έχουν προκαλέσει σοβαρές ζημιές σε δημόσιες δομές, καλλιέργειες, θερμοκήπια, καθιστώντας εξαιρετικά δυσχερή την επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και οδηγώντας τουλάχιστον 4.500 Παλαιστίνιους της Δυτικής Οχθης σε εκτοπισμό.
Εξτρεμιστές έποικοι δρουν ανεξέλεγκτα και οι επιθέσεις τους κατά Παλαιστινίων αυξήθηκαν στις 649 αυτό το εξάμηνο (από 598 το 2023): φτάνουν ξημερώματα, κλέβουν τα ζώα τους, καταστρέφουν τις καλλιέργειές τους, μπαίνουν στα σπίτια τους τρομοκρατώντας, επιτίθενται με πέτρες, μαχαίρια και όπλα, τραυματίζοντας, σκοτώνοντας, τρομοκρατώντας τον πληθυσμό ώστε να τον αναγκάσουν να φύγει.
Η επέκταση της εδαφικής κυριαρχίας του είναι το κλειδί της πολιτικής που εφαρμόζει το Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Σήμερα ζουν περίπου 700.000 έποικοι σε Δυτική Οχθη και Ανατολική Ιερουσαλήμ, μένοντας σε περισσότερους από 300 (παράνομους κατά το διεθνές δίκαιο) εποικισμούς αλλά και «προκεχωρημένα φυλάκια»: αυτοσχέδιες καταλήψεις παλαιστινιακών εδαφών, μικρογραφίες μελλοντικών «επίσημων» εποικισμών που ξεκινούν από ένα καραβάνι και αρχίζουν και επεκτείνονται φτάνοντας να γίνουν οικισμοί που κάποια στιγμή νομιμοποιούνται.
Αυτή η στρατηγική εντατικοποιείται. Τον Απρίλιο ο ακροδεξιός Ισραηλινός υπουργός Οικονομικών (και παράνομος έποικος) Μπεζαλέλ Σμότριτς διέταξε συναρμόδια υπουργεία να παράσχουν υποδομές σε περίπου 60 «φυλάκια», κάτι που ισοδυναμεί με νομιμοποίησή τους στην πράξη. Τον Ιούνιο προχώρησε στη νομιμοποίηση πέντε από αυτά. Τον Ιούλιο ανακοίνωσε την κατασκευή περισσότερων από 6.000 νέων στεγαστικών μονάδων σε διάφορους εποικισμούς. Και τον Αύγουστο ενέκρινε τη δημιουργία ενός νέου εποικισμού, του Ναχάλ Χελέτς.
Ετσι το 2024 έχει γίνει η χρονιά με κατασχέσεις-ρεκόρ παλαιστινιακών εδαφών από το 1993 όταν υπογράφηκαν οι Συμφωνίες του Οσλο. Το πρώτο εξάμηνο φέτος, σύμφωνα με την Peace Now, η ισραηλινή κυβέρνηση κατάσχεσε περισσότερα από 23 τετραγωνικά χιλιόμετρα παλαιστινιακής γης στη Δυτική Οχθη, κηρύσσοντάς τα «κρατικά εδάφη», μια ακόμη στρατηγική για να στερήσει από τους Παλαιστίνιους τις εκτάσεις τους.
«Είναι η συνέχεια μιας εκστρατείας αποικιοποίησης που η κυβέρνηση του Ισραήλ βαθαίνει σιωπηλά εκμεταλλευόμενη τον θόρυβο που προκαλεί ο πόλεμος στη Γάζα», λέει ο Ντρορ Ετκες, διευθυντής της οργάνωσης Kerem Navot που μελετά το φαινόμενο των εποικισμών και εκτιμά πως πλέον το Ισραήλ έχει κηρύξει ως «κρατικά εδάφη» το 16% της Δυτικής Οχθης.
Ο πρωθυπουργός Νετανιάχου βλέπει στον πόλεμο όχι μόνο μια σανίδα σωτηρίας για τη δύσκολη πολιτική του συνθήκη του στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και μια στρατηγική για να εδραιώσει και επεκτείνει την κατοχή του στα παλαιστινιακά εδάφη. Αυτό που επιδιώκει είναι ακριβώς εκείνο που κατήγγειλε γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου τον Ιούλιο, ότι δηλαδή η παράνομη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών, η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών και η πολιτική των εποικισμών ισοδυναμεί με «μόνιμη προσάρτηση που αποτρέπει την αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων».
Και τώρα τι;
Του Σάββα Μιχαήλ
Ιατρού, συγγραφέα, γ.γ. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος
Στους πρώτους έξι μήνες πολέμου γενοκτονίας στη Γάζα είχαν ήδη ριχθεί από την αεροπορία του Ισραήλ βόμβες που ισοδυναμούσαν με πέντε (5) ατομικές βόμβες τύπου Χιροσίμα. Σε ένα μόνο βράδυ, στη Βηρυτό, αμερικανικά αεροπλάνα του Ισραήλ έριξαν 85 αμερικανικές βόμβες Mark 84, βάρους ενός τόνου η καθεμιά, και BLU-109, βάρους δύο τόνων η μία, με μοναδικό στόχο να σκοτώσει έναν άνθρωπο: τον Χασάν Νασράλα, τον ιστορικό ηγέτη της Χεζμπολάχ, της λιβανέζικης αντιστασιακής σιιτικής οργάνωσης. Μαζί του σκοτώθηκαν σαν «παράπλευρες ζημιές» και οι άμαχοι στις έξι πολυκατοικίες της γειτονιάς που γκρέμισαν οι βόμβες για να φτάσουν μέχρι το υπόγειο μπούνκερ όπου βρίσκονταν ο Νασράλα.
Μια ωμή πράξη κρατικής τρομοκρατίας χαιρετίστηκε από αυτουργούς και συνενόχους σαν «νίκη κατά της τρομοκρατίας και κατά του υπ’ αριθμόν 1 τρομοκράτη στον κόσμο»... Τους πανηγυρισμούς του ακροδεξιού καθεστώτος Νετανιάχου, τους συνόδευσαν η Αμερική, ο Μπάιντεν, η υποψήφια αντ’ αυτού Χάρις, οι σύμμαχοί τους στην Ευρώπη, μαζί και η πάντα «προβλεπόμενη» κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αναγόρευσαν την κρατική τρομοκρατία σε «δικαίωμα αυτοάμυνας του Ισραήλ» και το δικαίωμα αυτοάμυνας και αντίστασης των λαών «τρομοκρατία». Καταδικάζουν ερήμην σε θάνατο σαν «τρομοκράτες» τους πρωτομάχους της αντίστασης, μαζί και τους αμάχους, συχνά παιδιά, γυναίκες, αρρώστους σε βομβαρδισμένα νοσοκομεία, ανήμπορους γέροντες.
Η δολοφονία του Νασράλα ήρθε να επιστεγάσει την προετοιμασμένη από τη Μοσάντ τρομοκρατική έκρηξη των βομβητών, τον αποδεκατισμό κορυφαίων στελεχών της Χεζμπολάχ, την εξόντωση χιλιάδων Λιβανέζων πολιτών, το ξεσπίτωμα περισσότερο του ενός εκατομμυρίου. Πριν και μετά τη δολοφονία Νασράλα, ο πόλεμος γενοκτονίας στη Γάζα κλιμακώθηκε με εισβολή στον Λίβανο, πλήγματα σε Υεμένη και Συρία, με άμεσα δηλωμένο στόχο το Ιράν, για να ακολουθήσει η ιρανική πυραυλική αντεπίθεση - και η πορεία στην άβυσσο.
Η δολοφονία του Νασράλα ήρθε να επιστεγάσει την προετοιμασμένη από τη Μοσάντ τρομοκρατική έκρηξη των βομβητών, τον αποδεκατισμό κορυφαίων στελεχών της Χεζμπολάχ, την εξόντωση χιλιάδων Λιβανέζων πολιτών, το ξεσπίτωμα περισσότερο του ενός εκατομμυρίου. Πριν και μετά τη δολοφονία Νασράλα, ο πόλεμος γενοκτονίας στη Γάζα κλιμακώθηκε με εισβολή στον Λίβανο, πλήγματα σε Υεμένη και Συρία, με άμεσα δηλωμένο στόχο το Ιράν, για να ακολουθήσει η ιρανική πυραυλική αντεπίθεση - και η πορεία στην άβυσσο
Στην οργουελιανή γλώσσα των εμπρηστών του πολέμου «η κλιμάκωση του πολέμου γίνεται για την αποκλιμάκωσή» του. «Ασφάλεια του Ισραήλ» ονομάζεται η ανασφάλεια, η γενικευμένη αποσταθεροποίηση, το αβυσσαλέο βάραθρο που απειλεί να καταπιεί τους πάντες, μαζί και τους Ισραηλινούς Εβραίους. Στο όνομα, τάχα, των Εβραίων ετοιμάζεται ο αφανισμός τους. Απονομιμοποιημένο το Ισραήλ στα μάτια της ανθρωπότητας μετατράπηκε από υποτιθέμενο «καταφύγιο κατά του αντισημιτισμού» στον μεγαλύτερο τροφοδότη του αντισημιτισμού και σύμμαχο βαμμένων αντισημιτών, όπως των φασιστών της Λεπέν, της Μελόνι και του Ορμπαν, των ναζί του γερμανικού AfD και του ισπανικού Vox.
Ο Νετανιάχου προαναγγέλλει σαν «Νέα Τάξη» το χάος στην περιοχή και διεθνώς. Ο χάρτης της «Νέας Μέση Ανατολής», που ο πολεμοκάπηλος Ισραηλινός πρωθυπουργός επέδειξε στην τελευταία ομιλία του στον ΟΗΕ -την ίδια ώρα που έδινε την τελική εντολή δολοφονίας του Νασράλα για να επιδείξει, μετά το έγκλημα, την εικόνα του στον ρόλο του δημίου– είναι ο ίδιος με εκείνον που επέδειξε, πάλι στον ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο 2023, λίγο πριν από την 7η Οκτωβρίου. Πάλι περιελάμβανε την απορρόφηση της Δυτικής Οχθης και της Γάζας, την πλήρη εξαφάνιση κάθε ίχνους της κατεχόμενης Παλαιστίνης. Τα αποτελέσματα των κομπασμών του είναι γνωστά κι η πανηγυρική επανάληψή τους, ύστερα από ένα χρόνο μακελειού, προμηνύει τα χειρότερα.
Οπως στην αρχαία τραγωδία, η Υβρη οδηγεί στην τυφλή φονική μανία, στην Ατη και στη Νέμεση.
Ο Νετανιάχου ταύτισε τη δολοφονία του Νασράλα με «ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων στη Μέση Ανατολή». Νομίζει ανοήτως ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί το εφιαλτικό όνειρό του: ένας γενικευμένος πόλεμος Αμερικής-Ισραήλ κατά του εξοπλισμένου, εμπειροπόλεμου και αχανούς γεωγραφικά Ιράν, με ανοικτά πολεμικά μέτωπα σε Γάζα, Δυτική Οχθη, Λίβανο, Υεμένη ή και Συρία. Ακόμα και φίλοι του Ισραήλ και του Νετανιάχου στην Αμερική (Bloomberg, 1 Οκτωβρίου 2024), στη Βρετανία (Financial Times) και την ευρωπαϊκή Δύση τούς προειδοποιούν ότι «οι λαμπρές επιτυχίες τακτικής δεν καλύπτουν τα ελλείμματα στρατηγικής».
Σίγουρα δέχτηκε ισχυρότατο πλήγμα η Χεζμπολάχ, με αποκορύφωμα τον αποκεφαλισμό της με τον φόνο του Νασράλα. Μαζί της πλήττονται το Ιράν και όλος ο αντισιωνιστικός - αντιιμπεριαλιστικός Αξονας της Αντίστασης στην περιοχή. Το σύνθημα «Σκοτώστε την ηγεσία» είναι κεντρικός σε κάθε αντεπαναστατική πολιτική, από τη δολοφονία της Ρόζας Λούξεμπουργκ ώς την εξόντωση του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και τώρα του Χασάν Νασράλα Αλ Σαγιέντ.
Ξεχνούν όμως οι εγκέφαλοι της κρατικής τρομοκρατίας ότι η πλειονότητα των μαχητών στη Γάζα που ένα χρόνο τώρα, παρά τη γενοκτονία, συνεχίζουν τον αγώνα, είναι στην πλειονότητά τους παιδιά ορφανά Ισραηλινών επιδρομών. Ο Νασράλα είναι γέννημα κι έκφραση των ιστορικών συνθηκών και τραυμάτων του λαού του που γνώρισε την ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία, έναν 20χρονο εμφύλιο πόλεμο και εφτά (με την τωρινή) ισραηλινές εισβολές. Γεννήθηκε σε μια φτωχή οικογένεια σιιτών του νότιου Λιβάνου. Μεγάλωσε σε μια εργατική συνοικία της ανατολικής Βηρυτού, παρέα με προλετάριους και αριστερούς. Εμπνεύστηκε, ενθουσιώδης νεαρός 18άρης ακόμα, από την Ιρανική Επανάσταση του 1978-79. Εγινε γραμματέας της Χεζμπολάχ το 1992. Εξελίχτηκε σε χαρισματικό ηγέτη μέχρι τη δολοφονία του. Παρέμεινε ανοικτός σε διάλογο με τις άλλες κοινότητες του Λιβάνου, χριστιανούς, σουνίτες, αλλά και με μαρξιστές. Γι’ αυτό τον πενθούν και εκατομμύρια που πεινούν και διψούν για δικαιοσύνη και ειρήνη. Γι’ αυτό και νέοι Νασράλα θα βγουν στην πάλη για τη λευτεριά.
Σε αντίθεση με τους κυβερνώντες, πρέπει να τον τιμήσει και ο χειμαζόμενος λαός της Ελλάδας. Με μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις κατά του πολέμου στη Γάζα και τον Λίβανο, στις 5 και 7 Οκτωβρίου. Με συμμετοχή και στο τριήμερο εκδηλώσεων για Τα Παιδιά της Παλαιστίνης, στις 9, 10 και 11 Οκτωβρίου στο σινεμά «Στούντιο» (Σταυροπούλου 33, πλατεία Αμερικής) με έκθεση ζωγραφικής παιδιών της Δυτικής Οχθης, παλαιστινιακές ταινίες, ποίηση της Λιβανέζας Ετέλ Αντνάν, συζητήσεις για το παρόν που ζούμε και για το μέλλον που οραματιζόμαστε.
Εφτά διδάγματα από την ιστορία της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης
Προδημοσίευση: Μία πρόγευση από το νέο βιβλίο του σπουδαίου «Μικρή ιστορία της σύγκρουσης Ισραήλ – Παλαιστίνης»
Ο Ιλάν Παπέ, ο μεγάλος Ισραηλινός ιστορικός με περισσότερα από είκοσι βιβλία στη συγγραφική φαρέτρα του, δεν χρειάζεται συστάσεις - αρκεί να διαβάσει κανείς τι λένε γι’ αυτόν και το έργο του τεράστιοι διανοητές όπως ο μακαρίτης Εντουαρντ Σαΐντ, ο Ερικ Χόμπσμπαουμ και φυσικά ο φίλος και συνεργάτης του, Νόαμ Τσόμσκι. Στο τελευταίο βιβλίο του «Μικρή ιστορία της σύγκρουσης Ισραήλ – Παλαιστίνης», ένα απόσπασμα από την εισαγωγή του οποίου έχουμε σήμερα την τιμή να προδημοσιεύσουμε, πετυχαίνει κάτι εντυπωσιακό: μέσα σε λιγότερες από 200 σελίδες παραδίδει ολόκληρο τον ματωμένο φάκελο της σύγκρουσης, τρέχοντας πίσω στο έτος 1882. Ξεσκονίζει έναν και πλέον αιώνα Ιστορίας, γεμάτης λόμπι, εξεγέρσεις, Βρετανούς, Αμερικανούς, πεύκα, διπλωματίες, πλάνες, θρησκείες και πάνω απ’ όλα... πόνο. Μας διασαφηνίζει πώς φτάσαμε στην 7η Οκτωβρίου και την εν εξελίξει γενοκτονία, ξεγυμνώνοντας τη φύση του Σιωνισμού ως τυπικού εγχειρήματος εποικιστικής αποικιοκρατίας που, όπως όλα τα παρόμοια εγχειρήματα, έχει μόνο έναν στόχο: την εξαφάνιση του γηγενούς πληθυσμού. Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει μεθαύριο στα αγγλικά από τον Simon & Schuster και στα μέσα Οκτωβρίου στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Σάλτο», «ενισχυμένο» με ένα επίμετρο για τις «αμαρτωλές» σχέσεις του Ισραήλ με την Ελλάδα του δημοσιογράφου της «Εφ.Συν.» Γιώργου Τσιάρα.
Επιτρέψτε μου να συνοψίσω τι ελπίζω πως μπορεί να μάθει κανείς από τούτο το σύντομο βιβλίο. Εγραψα αυτό το βιβλίο για όποιον ενδιαφέρεται για την ιστορία του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Ελπίζω ότι βλέποντας τις αδικίες που επιβάλλονται στους Παλαιστίνιους επί έναν και πλέον αιώνα τώρα, θα εμπνευστείτε να συμμετάσχετε στον αγώνα τους με αλληλεγγύη και να εναντιωθείτε στην καταπίεση όπου κι αν βρίσκεστε.
● Πρώτον, καταρρίψαμε τον μύθο ότι η Παλαιστίνη ήταν ένας άδειος τόπος – «μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη», όπως λέει το σιωνιστικό σύνθημα. Είναι ένα απόλυτο, κραυγαλέο ψέμα, που διαψεύδεται με την παραμικρή ματιά μέσα στα ιστορικά βιβλία. Είδαμε πόσο ακμάζουσα και ποικιλόμορφη κοινωνία ήταν στην πραγματικότητα η Παλαιστίνη.
Δεν είναι λιγότερο σημαντική η διάψευση της ιδέας ότι οι άνθρωποι που ζούσαν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια στη ρωμαϊκή Παλαιστίνη ήταν οι πρόγονοι των σιωνιστών εποίκων που έφτασαν για πρώτη φορά το 1882. Ο εποικισμός δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με βάση ισχνές συνδέσεις που αντλούνται κυρίως από αρχαία θρησκευτικά κείμενα. Δεν λειτουργούν έτσι πλέον οι νόμοι και τα δικαιώματα.
● Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ένα εβραϊκό κράτος οικοδομήθηκε στην ιστορική Παλαιστίνη επειδή εξυπηρετούσε τα βρετανικά αυτοκρατορικά συμφέροντα κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Βοηθώντας το σιωνιστικό κίνημα να οικοδομήσει ένα κράτος (την περίοδο 1918-48), οι Βρετανοί παραβίασαν την υπόσχεση που έδωσαν στους Παλαιστίνιους ότι θα είχαν την ίδια μεταχείριση με άλλα νεοσύστατα έθνη, ότι δηλαδή θα μπορούσαν να ασκήσουν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και να αποκτήσουν ανεξαρτησία. Επιπρόσθετα, κατέστησε τους Βρετανούς συνενόχους στην τελική εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων το 1948.
● Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι από τη στιγμή που το σιωνιστικό κίνημα αποφάσισε να επικεντρωθεί στην Παλαιστίνη ως τόπο δημιουργίας ενός νέου εβραϊκού έθνους, μετατράπηκε σε κίνημα εποικιστών-αποικιοκρατών. Τα εποικιστικά-αποικιοκρατικά κινήματα είναι ευρωπαϊκά εποικιστικά κινήματα, που επιδιώκουν να οικοδομήσουν μια νέα Ευρώπη έξω από την Ευρώπη, όπου οι ίδιοι έχουν καταστεί ανεπιθύμητοι. Σε όλες τις περιπτώσεις, επέλεξαν μέρη στα οποία ζουν ήδη άλλοι άνθρωποι. Οι ιθαγενείς σε αυτά τα μέρη θεωρήθηκαν από τα κινήματα εποικιστών-αποικιοκρατών ως εμπόδιο που έπρεπε να εξαλειφθεί.
Συλλαμβάνοντας τον Σιωνισμό σαν ένα εποικιστικό-αποικιοκρατικό κίνημα, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί από πολύ νωρίς οι σιωνιστές διανοητές και ηγέτες έγραφαν για την ανάγκη μεταφοράς των Παλαιστινίων. Εξηγεί επίσης γιατί, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1920, το σιωνιστικό κίνημα εκμεταλλεύθηκε τους νέους εδαφικούς νόμους των Βρετανών για να διαπράξει τις πρώτες πράξεις εθνοκάθαρσης κατά των Παλαιστινίων αγροτών. Αυτή η εθνοκάθαρση συνεχίζεται από τότε μέχρι σήμερα. Το 2023 έφτασε σε ακόμη πιο βίαιες ακρότητες, οι οποίες κόστισαν τη ζωή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στη Λωρίδα της Γάζας.
● Το τέταρτο συμπέρασμα είναι ότι, παρ’ όλο που πολλοί στη Δύση ήταν πρόθυμοι να απλώσουν το χέρι σε άλλους αντιαποικιακούς αγώνες, ειδικά όταν στρέφονταν εναντίον μιας αντίπαλης αυτοκρατορίας, αυτό δεν επεκτάθηκε ποτέ στους Παλαιστίνιους. Με την εντατική πίεση φιλοϊσραηλινών λόμπι, ο παλαιστινιακός αντιαποικιοκρατικός αγώνας παρουσιάστηκε ως ωμή τρομοκρατική ενέργεια χωρίς καμία δίκαιη αιτιολόγηση πίσω της. Είναι καιρός να αναγνωριστεί το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα ως αντιαποικιακό κίνημα. Στον παγκόσμιο Νότο και σε πολλές μερίδες της κοινωνίας των πολιτών στον παγκόσμιο Βορρά, αυτή η εικόνα του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος ως τρομοκρατικής οργάνωσης δεν είναι πλέον αποδεκτή. Αλλά χωρίς την ολόπλευρη παγκόσμια αναγνώριση του δικαιώματος των Παλαιστινίων να διεξάγουν απελευθερωτικό αγώνα, η αιματοχυσία στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη θα συνεχιστεί.
● Το πέμπτο συμπέρασμα είναι ότι οι λεγόμενες ειρηνευτικές προσπάθειες καθοδηγούνταν μετά το 1967 από τις ΗΠΑ και απέτυχαν επειδή οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στην Ευρώπη ήταν ανέντιμοι διαμεσολαβητές. Πάντα αγνοούσαν τα δεινά και τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και μετέτρεπαν τη «διαδικασία» σε ασπίδα που επέτρεπε στο Ισραήλ να συνεχίζει την κατοχή και τον εποικισμό. Σε αυτό το πλαίσιο, δείξαμε ότι οι συμφωνίες του Οσλο, που χαιρετίστηκαν σαν μια γενναιόδωρη ισραηλινή ειρηνευτική συμφωνία η οποία απορρίφθηκε αδικαιολόγητα από τους Παλαιστίνιους, δεν ήταν τίποτα τέτοιο. Ηταν μια προσπάθεια αντικατάστασης μίας μορφής κατοχής με μιαν άλλη. Δημιούργησε ελπίδες οι οποίες δεν μπόρεσαν να εκπληρωθούν και συνέβαλε στο ξέσπασμα της Δεύτερης Ιντιφάντα.
● Το έκτο συμπέρασμα είναι ότι η λύση των δύο κρατών, δηλαδή η κύρια ιδέα που διέπει τη λεγόμενη ειρηνευτική διαδικασία, έχει αποτύχει παταγωδώς. Απέτυχε επειδή δεν είναι πλέον εφαρμόσιμη, δεδομένης της παρουσίας 700.000 εβραίων εποίκων στη Δυτική Οχθη και της συνολικής μετατόπισης του ισραηλινού πολιτικού συστήματος προς τα δεξιά, η οποία θα ενταθεί από τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου 2023. Δεν μπορεί επίσης να λειτουργήσει επειδή οι λογικές και ηθικές της προϋποθέσεις είναι εσφαλμένες. Ισχύει μόνο για ένα μικρό μέρος της Παλαιστίνης (22%) και μόνο για ένα μέρος του παλαιστινιακού λαού. Μία πραγματική λύση πρέπει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα των Παλαιστινίων προσφύγων και της παλαιστινιακής μειονότητας εντός του Ισραήλ. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο στο πλαίσιο μιας λύσης ενός δημοκρατικού κράτους, στο οποίο όλοι, Παλαιστίνιοι ή Ισραηλινοί, θ’ απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα θα και έχουν ελευθερία κινήσεων σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη.
● Το έβδομο συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίον μιλάμε για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για ειρήνη, σαν να φταίνε εξίσου και οι δύο πλευρές, όταν η διαδικασία με την οποία έχουμε στην πραγματικότητα να αναμετρηθούμε είναι η απο-αποικιοποίηση. Η ιστορική Παλαιστίνη έχει υποστεί την αποικιοκρατία των εποίκων για πάνω από έναν αιώνα, με τεράστιο κόστος.
Η απο-αποικιοποίηση είναι στενά συνδεδεμένη με άλλους όρους, τους οποίους αποφεύγει ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος στη Δύση όταν πρόκειται για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη: την απελευθέρωση και τη συμφιλίωση.
