02000

Του Νίκου Καραβέλου
Δικηγόρου – Συγγραφέα
e-mail:nkaravelos@gmail.com
  
Από το σπίτι βγαίνει στο δρόμο
Από το δρόμο στο θάνατο.
Π. Κυπαρίσσης
«Σημειώσεις ενός τηλεγραφητή»

«Βορά στα νύχια των αγορών θέλουν οι δανειστές τα κόκκινα δάνεια νοικοκυριών κι επιχειρήσεων, απορρίπτοντας το σχέδιο της κυβέρνησης για τη διαχείρισή τους από δημόσιο φορέα και ιδιωτικά κεφάλαια» («Εφ. των Συντ.» 6.8.2015).
Αντί να στείλει στον γεροδιάβολο τούτα τα όρνια, η ελληνική κυβέρνηση κάθεται και συζητάει μαζί τους για τον τρόπο με τον οποίο χιλιάδες πτωχοφειλέτες θα πεταχτούν έξω από τα σπίτια τους. Η τραγική κατάσταση στην Ισπανία και την Πορτογαλία αποτελούν, δυστυχώς, το πρότυπο.
Αντί να αρνηθεί να συναντούν τα στελέχη της το υψηλόμισθο υπηρετικό προσωπικό των τζογαδόρων τοκογλύφων, το υποδέχεται, το δεξιώνεται, υπηρετώντας τους υπηρέτες των αλητών που τυραννούν την πατρίδα μας.
Αντί να κυνηγήσει, όπως υποσχόταν, τους εξωθεσμικούς  παράγοντες του διεθνούς «παπατζηδισμού», τολμά να προτείνει τρόπους  ηπιότερους, τάχα, εκείνων που έχουν κατά νου οι εγκληματίες. Κι έτσι, ηθελημένα ή αθέλητα, υποκύπτει στη λογική των δολοφόνων, αφού τούτα τα τέρατα, έχοντας δεδομένη την από μέρους μας συνομολόγηση του ηπιότερου, προτείνουν αμέσως και επιβάλλουν το (προαποφασισμένο) βαρύτερο.
Αντί, με προσχεδιασμένη επιθετική άμυνα, να αντιμετωπίσει τολμηρά τους μαφιόζους, τους αφήνει να αποθρασύνονται. Τους επιτρέπει να μας εκφοβίζουν, επειδή η ίδια φοβάται. Ανέχεται να λοιδορούν τον λαό μας τούτα τα σκύβαλα, που το μόνο όργανο στο κορμί τους που κάπως λειτουργεί, είναι το πορτοφόλι τους. Αποδέχεται να πίνουν το νερό μας, να τρώνε το φαϊ μας, να κατεβάζουν στα ψυχρά, στα νεκρά τους πνευμόνια τα ιερά μας αρώματα.
Αντί να νιώσει τον φόβο που διακατέχει τους δανειστές και να αντιδράσει ανάλογα, η ίδια φοβούμενη, διασπείρει τον φόβο της στους πολίτες. Αντί να εμψυχώσει τον κόσμο, να του θεραπεύσει τα τραύματα και να τον ετοιμάσει για να δώσει την μάχη, του πνίγει τη φρεσκάδα της αντίστασης μέσα στα «βαλτώδη νερά» του «ρεαλισμού» της. Πώς αποδεικνύεται ότι οι τοκογλύφοι φοβούνται, μολονότι ελέγχουν τις κυβερνήσεις και το κράτος; Αποδεικνύεται από τούτο: Φροντίζουν στις δανειακές συμβάσεις και στα μνημόνια να επιβάλλουν όρους, κάθε φορά και πιο σκληρούς. Τούτο σημαίνει ότι δεν αρκούνται στη δύναμη επιβολής, μα έχουν ανάγκη συνεχών, κάθε φορά μεγαλύτερων, εξασφαλίσεων. Κανένας ιδιώτης, όσο πλούσιος και ισχυρός κι αν είναι, δεν είναι ισχυρότερος από ένα κράτος κυρίαρχο που σέβεται τον εαυτό του. Ένα κράτος που απλά θα διαμηνύσει ότι τα πάρτι των βρικολάκων  τελείωσαν.
Αντί να προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα των χρόνιων οφειλετών με τρόπο ανάλογο του Σόλωνα και το μέγα ζήτημα της ρευστότητας μέσω κινήτρων, μέθοδο γνωστή, όχι μόνο από την εποχή του Μιθριδάτη,  αλλά και από τη Μυκηναϊκή περίοδο, η κυβέρνηση, αντίθετα, συναινεί στο πιο ατελέσφορο μέτρο, στη φοροαρπαγή. Είναι γνωστή (όχι στους  ημέτερους φωστήρες) η σπουδαία εγγραφή σε πήλινη πινακίδα της μυκηναϊκής Πύλου : «Χαλκήες άτερον έτος δίδονσι», που σημαίνει : «οι χαλκουργοί, έτος παρά έτος, πληρώνουν φόρους» (Τζον Τσάντγουικ «Ο μυκηναϊκός κόσμος», εκδ. Gutemberg).
Η αχαϊκή Πύλος, εκείνη την εποχή, χωρίς, προφανώς, να διαθέτει τότε κάποιον «εγκέφαλο» τύπου Τσίπρα ή έστω τέτοιους, όπως σήμερα, υπουργούς οικονομίας, παρά ταύτα εφάρμοσε ένα σύστημα «καπιταλιστικό» μεν,  φρεσκότερο δε από εκείνα που υλοποιεί ο πολύς κ. Τσακαλώτος.
Ας ελπίσουμε πως οι «ευγενείς» δανειστές μας δε θα  σκεφτούν να ανταγωνιστούν σε εφευρετικότητα τους Οθωμανούς και δε θα  υποχρεώσουν την «αριστερή» μας κυβέρνηση να επιβάλει, επί πλέον, και τον Φόρο Φθοράς των Δοντιών. Ο φόρος αυτός ήταν ο εξής: Κάθε Έλληνας έπρεπε να «τραπεζώνει» έναν Τούρκο, όποτε αυτός ήθελε. Επειδή, όμως, από το φαϊ κινδύνευαν να φθαρούν του Τούρκου τα δόντια, ο δυστυχής ραγιάς του πλήρωνε και φόρο!
Αντί, κάνοντας χρήση του πλουσιότατου λεξιλογίου της ελληνικής γλώσσας, να βαφτίσει τα υπαλληλικά αυτά κοπρόσκυλα κατά τρόπο κατάλληλο, η κυβέρνησή μας, εφαρμόζουσα το «political correct», που ευδοκιμεί στις χώρες όπου σπούδασαν Τσακαλώτοι, τα απεκάλεσε «θεσμούς», προβιβάζοντας  την αλητεία σε κανόνα  δικαίου.
Αντί να κρατήσει τη δημόσια περιουσία της χώρας, και για λόγους αρχής, αλλά και προκειμένου να πραγματοποιήσει δημόσιες επενδύσεις, άνευ των οποίων είναι αδύνατη η προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, συνεχίζοντας και εντείνοντας την άθλια πολιτική των Παπανδρέου και Σαμαρά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την εκχωρεί, την παραχωρεί και μεταβιβάζει «κατά πλήρες ιδιοκτησίας δικαίωμα» προς τους ξένους τοκογλύφους για να την απομυζήσουν όπως οι αράχνες τα μικρά έντομα. Με τον τρόπο αυτό η χώρα μας θα καταστεί απλό κέλυφος χωρίς ίχνος ζωής μέσα του.
Αντί να τηρήσει τις προεκλογικές δεσμεύσεις, «βασιλικότερη του βασιλέως», υλοποιεί την προσχεδιασμένη διαρπαγή των βασικών πλουτοπαραγωγικών πυλώνων της οικονομίας από το ιδιωτικό κεφάλαιο. Προς τούτο εγκατέστησε κάποιον κ. Μάρδα, γενικό δερβέναγα στο πασαλίκι της Νότιας Βαλκανικής.
Πολλά «αντί» θα μπορούσε κανείς να παραθέσει, προκειμένου να αποκαλύψει το αληθές πρόσωπο της νέας, τύποις «αριστερής», αλλά ουσιαστικά βαρέως νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης. Ομότιμης, απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα, των αθλίων μνημονιακών κυβερνήσεων, που προηγήθηκαν. Εκείνες, αφού συνέδραμαν στην εγκαθίδρυση της κρίσης, ζητούσαν κατόπιν την ψήφο του ελληνικού λαού, προκειμένου να σώσουν τη χώρα από τα αποτελέσματα των δικών τους επιλογών. Απ’ ότι φαίνεται, το ίδιο επιχειρεί και η νέα κυβέρνηση. Αφού, δηλαδή, ενταφιάσει τη χώρα, νομιμοποιώντας τα προηγούμενα άκυρα μνημόνια και τις κατάπτυστες δανειακές συμβάσεις, θα έρθει κατόπιν να ζητήσει και την ψήφο του ελληνικού λαού, ώστε να «σώσει» και πάλι την Ελλάδα από τις συνέπειες των επιλογών, τις οποίες η ίδια «ελαφρά τη καρδία» συνομολόγησε.
Θυμίζει τούτο το εξής περιστατικό : Κάποτε, οι αυλόδουλες κυβερνήσεις των αποστατών, Νόβα, Τσιριμώκου και CIA, παρά το γεγονός ότι οι ίδιες κατ’ εντολήν των Αμερικανών δημιούργησαν τη γνωστή κρίση του 1965, είχαν το θράσος να ζητούν από τον λαό «να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, να σκεφθεί τα οικονομικά, να στηρίξει τις επιλογές τους για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο και από την κρίση». Τότε, ο βουλευτής της ΕΔΑ, Σταύρος Ηλιόπουλος, αφού πήρε τον λόγο, είπε : «Εσείς μοιάζετε με κείνο τον γιο, που, αφού σκότωσε τον πατέρα του και οδηγήθηκε στο δικαστήριο, άρχισε να κλαίει και να παρακαλεί τους δικαστές να τον λυπηθούν γιατί ήταν ορφανός. Εσείς φτιάξατε την κρίση και τώρα λέτε ψηφίστε μας για να βγούμε απ’ αυτήν …. » (Έλλης Αλεξίου «Υπό εχεμύθειαν», εκδ. Σύγχρονη Εποχή).
Επίμετρο :
Αντί η κυβέρνηση να πάρει τον κ. Τσακαλώτο και να τον στείλει σε κάποιο ελληνικό σχολείο να μάθει τουλάχιστον στοιχειώδη ελληνικά, τον μεταμφίεσε σε Υπουργό των Οικονομικών. Το ότι γεννήθηκε και σπούδασε στο εξωτερικό δεν αποτελεί δικαιολογία. Μεγάλες μορφές του πνεύματος γεννήθηκαν και έζησαν έξω, αλλά όχι μόνο ήξεραν ελληνικά, αλλά χάραξαν και δρόμους όσον αφορά τη γλώσσα. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρεται η δήλωσή του πως «η περαιτέρω διαδικασία και το χρονοδιάγραμμα για τη συμφωνία θα προχωρήσουν «Ζωής θέλοντος».(εφ. «Έθνος» 12.8.2015).
Είναι, τελικά, κακό να υφίστασαι έναν μεταμφιεσμένο νεοφιλελεύθερο. Το χειρότερο, όμως, είναι να υφίστασαι και την αγραμματοσύνη του.