Η συνεχής υποχωρητικότητα που επιδεικνύουν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 2009 (τελευταία φορά που εκφράστηκε αντίδραση στις διεκδικήσεις της Τουρκίας ήταν το Νοέμβριο του 2008 με το νορβηγικό πλοίο Μαλένε Όστερβολτ που είχε ενοικιαστεί από την Τουρκία και έκανε έρευνες νότια-νοτιοανατολικά του Καστελόριζου εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας) έχει αποθρασύνει ακόμα και ανύπαρκτα κράτη όπως η Λιβύη.
ανύπαρκτα κράτη όπως η Λιβύη
Να θυμίσουμε σε μία ανάλογη περίπτωση τι είχε γίνει με το κοίτασμα «Μπάμπουρας» νοτιοανατολικά της Θάσου.
Το κοίτασμα του «Μπάμπουρα» ανακαλύφθηκε την περίοδο 1972-1973, με τις πρώτες ενδείξεις να δείχνουν δυναμικότητα 350.000 βαρελιών την ημέρα και συνολικά περί το 1 δισ. βαρέλια, δηλαδή δέκα φορές μεγαλύτερο από αυτό του Πρίνου στην Θάσο!
Μετά την κρίση του 1987 (που λανθασμένα θεωρούμε πως βγήκαμε κερδισμένοι) για να φύγει ο τουρκικός Στόλος από το βόρειο Αιγαίο, αποδεχτήκαμε να απέχουμε από τις έρευνες στο κοίτασμα «Μπάμπουρας».
Το 70% των αποθεμάτων βρίσκεται πέρα από τα 6 ναυτικά μίλια και αυτό από μόνο δείχνει πόσο κακό έχει κάνει στην χώρα η μη άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια.
Από τότε ένα κοίτασμα που θα μπορούσε να αλλάξει την μοίρα τη χώρας έχει «νεκρωθεί» για την Ελλάδα.
Αναφερόμαστε στο περίφημο μνημόνιο Παπούλια – Γιλμάζ που υπογράφηκε το 1988 με βάση το οποίο η Ελλάδα θα απέχει από έρευνες και η Τουρκία αποκτούσε λόγο εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Το ίδιο κινδυνεύουμε να πάθουμε και τώρα αλλά η Λιβύη δεν είναι Τουρκία άσχετα εάν η Άγκυρα έχει εισχωρήσει στην χώρα αυτή και έχει συνάψει συμμαχία με το δυτικό τμήμα της.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση απλώς προχωράμε κανονικά τις έρευνες και διακηρύσσουμε ότι οποιοσδήποτε παρενόχληση στις ελληνικές πλατφόρμες από οποιονδήποτε, θα αντιμετωπιστεί με στρατιωτικά μέσα.
Αν δεν συμβεί αυτό κινδυνεύουμε να έχουμε την τύχη της Κύπρου η οποία κατέληξε να εκμεταλλευθεί μόνο τα κοιτάσματα στην νοτιοανατολική της ΑΟ.Ζ
Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι θα προχωρήσουμε κανονικά στην εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας μας.
Δεν μπορεί η Ελλάδα να φοβάται ένα ανύπαρκτο κράτος το οποίο είναι χωρισμένο στα δύο και δεν διαθέτει ούτε στρατό, ούτε ναυτικό και ούτε αεροπορία.
Το μόνο που διαθέτει η Λιβύη είναι άφθονα πετρελαϊκά κοιτάσματα που δεν της… αρκούν.
Ακόμα και το ενδεχόμενο να κατέβει σε βοήθεια της Λιβύης η Τουρκία, ας γίνει και αυτό.
Η Ελλάδα πρέπει να είναι αποφασιστική καθώς πρόκειται για μία περιοχή η οποία είναι πολύ πιο εύκολο να αμυνθεί και επιχειρησιακά είναι συμφέρουσα για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις λόγω της Κρήτης.
Το πλεονέκτημα είναι συντριπτικό λόγω του νησιού, καθώς εκεί έχουμε την 115 ΠΜ, υπάρχουν Patriot και S-300, όπως και ναυτική βάση.
Δεν είναι όπως η περιοχή του συμπλέγματος του Καστελόριζου όπου λόγω απόστασης από τον ελληνικό χερσαίο χώρο και εγγύτητας με την Τουρκία το επιχειρησιακό περιβάλλον είναι τελείως διαφορετικό και ορίζεται από άλλες παραμέτρους.
Αυτά είναι που πρέπει να γίνουν. Τι θα πράξει η κυβέρνηση είναι άλλη ιστορία.
Επιβάλλεται όμως να υπάρξει πυγμή και αποφασιστικότητα ειδικά από την στιγμή που εκί η Ελλάδα έχει όχι μόνο την νομιμοποίηση για να ενεργήσει καταλυτικά αλλά και το στρατιωτικό πλεονέκτημαΘεόφραστος Ανδρεόπουλος |
Η οποία Λιβύη ενθαρρυμένη φυσικά από το σύμφωνο αμυντικής και ενεργειακής συνεργασίας με την Τουρκία έχει το θράσος της έκφρασης «αντιρρήσεων» στην αξιοποίηση του ελληνικού εθνικού πλούτου.
Συγκεκριμένα λίγες ημέρες μετά τη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη ότι θα επισκεφθεί την Λιβύη στις αρχές Ιουλίου και ότι η Ελλάδα είναι διατεθειμένη να ξεκινήσει και πάλι τις διαβουλεύσεις για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με τη γειτονική χώρα, το λιβυκό υπουργείο Εξωτερικών απέρριψε την απόφαση της Ελλάδας να ξεκινήσει διεθνή διαγωνισμό για την εξερεύνηση υδρογονανθράκων σε περιοχές νότια της Κρήτης, καθώς ορισμένα από τα οικόπεδα αυτά, βρίσκονται σε περιοχές που αμφισβητούνται από την (αιωνίως) προσωρινή κυβέρνηση της Λιβύης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου