Η Μύκονος, άλλοτε κορωνίδα του ελληνικού τουρισμού και σύμβολο πολυτέλειας, καταρρέει για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, βλέποντας την τουριστική κίνηση να συρρικνώνεται επικίνδυνα.
Η Μύκονος σε κρίση: Το «νησί των ανέμων» βυθίζεται στη βία, τα ναρκωτικά και την ακρίβεια – Τρίτη συνεχόμενη χρονιά μείωσης του τουρισμού
Και το ερώτημα πλανάται βασανιστικά: μπορεί άραγε αυτό το φθίνων ρεύμα να ανακοπεί ή βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση χωρίς επιστροφή; Η φετινή σεζόν, θεωρητικά τελειωμένη ήδη, μοιάζει να σφραγίζει μια βαθιά πληγή που άνοιξε τα τελευταία χρόνια και αιμορραγεί ασταμάτητα. Βία, φόνοι, ανεξέλεγκτη διακίνηση ναρκωτικών, τραγικές ελλείψεις σε υποδομές, εκρηκτική ακρίβεια και χάος στο οδικό δίκτυο συνθέτουν μια σκοτεινή εικόνα που διώχνει επισκέπτες και πλήττει καίρια την φήμη του νησιού.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένα συμβάντα ή για «κακές στιγμές». Πρόκειται για ένα ολόκληρο δίκτυο ανομίας που έχει ριζώσει για χρόνια και τώρα πια αποδίδει τους «καρπούς» του. Η διακίνηση ναρκωτικών, που κάποτε γινόταν κρυφά, σήμερα θεωρείται σχεδόν αυτονόητη στα μεγαλύτερα κλαμπ και beach bars, ενώ αιματηρά περιστατικά ξυλοδαρμών – ακόμη και δολοφονίες – έχουν στιγματίσει ανεξίτηλα το όνομα της Μυκόνου.
Η βία στη Μύκονο δεν είναι νέο φαινόμενο. Το 2008, η δολοφονία του Αυστραλού τουρίστα Ντουζόν Ζαμίτ από μπράβους νυχτερινού κέντρου συγκλόνισε τη διεθνή κοινή γνώμη και εξέθεσε ανεπανόρθωτα την «βιτρίνα» του ελληνικού τουρισμού. Κι όμως, η ιστορία επαναλήφθηκε: το 2015, ένας Κύπριος επισκέπτης, ο Βαγγέλης Πέππου, έπεσε θύμα άγριου ξυλοδαρμού από ανθρώπους της ίδιας εταιρείας σεκιούριτι, καταλήγοντας σε μόνιμη αναπηρία σε κατάσταση «φυτού».
Μαρτυρίες στο δικαστήριο περιγράφουν σκηνές ωμής αγριότητας, με τον ιδιοκτήτη της εταιρείας και τον γιο του να συμμετέχουν ενεργά στον ξυλοδαρμό. Το χτύπημα στο κεφάλι του άτυχου Πέππου ήταν τόσο δυνατό που ακούστηκε σε όλο το πάρκινγκ. Τέτοιες εικόνες δεν διαγράφονται εύκολα από τη μνήμη ούτε από τη φήμη ενός τόπου.
Παρά τον διεθνή διασυρμό, μέτρα ουσιαστικής αστυνόμευσης και πρόληψης δεν ελήφθησαν ποτέ σε βάθος. Αντίθετα, οι υποθέσεις αυτές λειτούργησαν ως προειδοποιητικά καμπανάκια που απλώς αγνοήθηκαν.
Η διακίνηση ναρκωτικών θεωρείται ανοιχτό μυστικό. Μεταξύ των beach bars και των πολυτελών κλαμπ, οι τεχνητές μαρίνες μετατράπηκαν σε πύλες εισόδου για κοκαΐνη και άλλες ουσίες που φτάνουν με σκάφη και γιοτ. Η κατάσταση αυτή απογειώθηκε μετά το 2012, όταν ρυθμίσεις που στόχευαν στην ανάπτυξη του θαλάσσιου τουρισμού έκαναν πιο εύκολη τη χρήση μικρών σκαφών για ανεφοδιασμό – αλλά και για μεταφορά ναρκωτικών.
Οι εικόνες των ΕΚΑΜ να κάνουν έφοδο στο Nammos, που έκαναν τον γύρο του κόσμου, πλήγωσαν ανεπανόρθωτα το brand του νησιού. Αντί για lifestyle και «γκλάμουρ», η Μύκονος άρχισε να θυμίζει σκηνικό εγκλήματος.
Η Μύκονος σε κρίση: Το «νησί των ανέμων» βυθίζεται στη βία, τα ναρκωτικά και την ακρίβεια – Τρίτη συνεχόμενη χρονιά μείωσης του τουρισμού
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο η εγκληματικότητα. Οι τιμές έχουν εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα επίπεδα, κάνοντας το νησί απρόσιτο για μεγάλο μέρος της μεσαίας τουριστικής τάξης. Παράλληλα, οι υποδομές παραμένουν ανεπαρκείς: στενοί δρόμοι που δεν έχουν διαπλατυνθεί, ανύπαρκτος σχεδιασμός νέων οδικών αρτηριών, επικίνδυνοι κόμβοι και ελλείψεις σε χώρους στάθμευσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι το νησί εμφανίζει έναν από τους υψηλότερους αναλογικά δείκτες θανατηφόρων τροχαίων στην Ελλάδα, με δεκάδες νέους – ντόπιους και τουρίστες – να πληρώνουν το τίμημα.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η ανεξέλεγκτη δόμηση και η καταπάτηση φυσικών και αρχαιολογικών περιοχών (χαρακτηριστική περίπτωση ο Πάνορμος, όπου beach bars έκλεισαν την πρόσβαση στον πιο όμορφο κόλπο του νησιού) αποδεικνύουν την παντελή έλλειψη σχεδίου βιώσιμης ανάπτυξης.
Το νησί αιμορραγεί τουριστικά. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: τρίτη συνεχόμενη χρονιά με πτώση στις αφίξεις (2023, 2024, 2025). Παράλληλα, η φήμη της Μυκόνου έχει κλονιστεί διεθνώς. Και αν κάποιοι κερδίζουν από τη μαφία της νύχτας, οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι τίμιοι επαγγελματίες και οι κάτοικοι που βλέπουν την οικονομία τους να βυθίζεται.
Η σημερινή δημοτική αρχή έχει σημειώσει επιτυχίες σε τομείς όπως η καθαριότητα, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι αλλού: στη δημόσια τάξη και στην ασφάλεια.
Για να αποφευχθεί η ολοκληρωτική απαξίωση, οι λύσεις είναι γνωστές – αλλά δύσκολες:
- Αυστηρή καταπολέμηση των κυκλωμάτων ναρκωτικών που δρουν μέσα στα μεγάλα κλαμπ.
- Βελτίωση της οδικής ασφάλειας με νέα έργα και επανεκπαίδευση οδηγών.
- Δημιουργία νέου ή διαπλατυσμένου περιφερειακού δρόμου.
- Ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας με αυστηρή αστυνόμευση.
- Υποχρεωτική χρήση καμερών μέσα στα κλαμπ και στις τεχνητές μαρίνες για έλεγχο των φορτίων.
- Καθημερινή καθαριότητα και αποκομιδή σκουπιδιών σε 24ωρη βάση.
- Δημιουργία δωρεάν χώρων στάθμευσης και επέκταση υφιστάμενων στις εισόδους της Χώρας.
Μόνο με τέτοιου είδους παρεμβάσεις μπορεί να επανέλθει η μαγεία της Μυκόνου και να ανακτήσει το νησί τη θέση του ως «βιτρίνα» της Ελλάδας. Γιατί αυτή τη στιγμή, η βιτρίνα είναι ραγισμένη – και όλοι βλέπουν μέσα το σκοτάδι.
