Bloomberg: Η Ελλάδα τα θέλει όλα - Εξοντώνει τους δανειστές με ψυχολογικό πόλεμο [εικόνα]

Bloomberg: Η Ελλάδα τα θέλει όλα - Εξοντώνει τους δανειστές με ψυχολογικό πόλεμο [εικόνα]

Η συγκλονιστική παρέμβαση της Ζωής Κωνσταντοπούλου κατά του αχυρανθρώπου των νταβατζήδων (βίντεο)

Η συγκλονιστική παρέμβαση της Ζωής Κωνσταντοπούλου κατά του αχυρανθρώπου των νταβατζήδων (βίντεο)

Πρωτοφανής κίνηση από το Κρεμλίνο: Δόθηκε επίσημη μετάφραση τμήματος συνέντευξης του Β.Πούτιν που αφορούσε την Ελλάδα! | DefenceNet.gr

Πρωτοφανής κίνηση από το Κρεμλίνο: Δόθηκε επίσημη μετάφραση τμήματος συνέντευξης του Β.Πούτιν που αφορούσε την Ελλάδα! | DefenceNet.gr

Αλέξη πάτα το κουμπί

Σάββατο, 6 Ιουνίου 2015

Αλέξη πάτα το κουμπί

Γράφει ο Πολύφημος

Πάνε μέρες που έχω να γράψω σε αυτό το μπλογκ, ακόμη κι αν όλα όσα τρέχουν εκεί έξω είναι τουλάχιστον άξια σχολιασμού. Υπάρχουν όμως περίοδοι που χρειάζεσαι κάτι περισσότερο στα χέρια σου για να μπορέσεις να πεις τα ουσιώδη, και να μην καταλάβεις ότι μέρα με τη μέρα το μόνο που κάνεις είναι να επαναλαμβάνεσαι.

Δυστυχώς, αυτή η επανάληψη δεν μπορεί να αποφευχθεί εντελώς, ακόμη κι αν οι συνθήκες προσφέρονται για μερικές σημαντικές επισημάνσεις που συμπληρώνονται από την καθημερινότητα.

Η ιστορία της πολιτικής διαπραγμάτευσης μπήκε αυτήν την εβδομάδα στην τελευταία της φάση, και μάλιστα με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Οι διακυμάνσεις των τελευταίων 15 ημερών συνοψίζονται σε μια είδηση της 27ης Μαΐου, που ναι μεν δημοσιεύτηκε από αρκετά μέσα όμως δεν έτυχε της απαραίτητης προσοχής.

Πρόκειται για μια συνέντευξη του επικεφαλής της τράπεζας Blackrock, Λάρι Φινκ. Για όποιον δεν ξέρει τι είναι η Blackrock, απλώς να πω ότι πρόκειται για τον μεγαλύτερο διαχειριστή κεφαλαίων παγκοσμίως με ενεργητικό περίπου 4,3 τρις δολαρίων και κέρδη που ξεπερνούν τα 2 δις δολάρια ετησίως.

Ο Φινκ είχε πει πριν μερικές μέρες ότι οι παραχωρήσεις στην Ελλάδα είναι πιο επικίνδυνες από ένα Grexit. Δεν εξήγησε τους λόγους με όρους τεχνοκρατικούς, ή βάζοντας κάτω νούμερα. Απλώς έφερε το παράδειγμα της Ισπανίας, λέγοντας πως εάν οι Έλληνες πάρουν αυτά που θέλουν (δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία) έπονται οι Ισπανοί· και κατ’ επέκταση όλοι όσοι έχουν νιώσει στο πετσί τους τη βαρβαρότητα της τελευταίας επταετίας.

Το αφεντικό της Blackrock έδωσε ένα μήνυμα που δεν αφορούσε μονάχα τον εαυτό του, αλλά και όλο το σύστημα του οποίου ηγείται και που κι ελέγχει την κίνηση του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο: Αν δεν γαμήσετε την Ελλάδα τώρα, θα σηκώσουν κεφάλι κι άλλοι.

Εδώ έρχεται και κολλάει μαεστρικά η πρόταση που κατατέθηκε στον Αλέξη Τσίπρα από τον αγγελιοφόρο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, την οποία ειλικρινά όταν την διάβασα για πρώτη φορά έβαλα τα γέλια. Αύξηση 10% στο ρεύμα, προκαταβολή φόρου 100% για τους επαγγελματίες, αύξηση ΦΠΑ σε νησιά και τουρισμό από 1 Ιουλίου, εξαφάνιση ΕΚΑΣ, κατάργηση επιδομάτων πετρελαίου, κατάργηση απαλλαγών για τους αγρότες, ξεπούλημα της ΔΕΗ κι όλων των υποδομών χωρίς καμία κρατική συμμετοχή, μείωση συντάξεων και μισθών, σύνταξη στα 67, και πολλές ακόμη από αυτές τις ενέργειες που (συμ)περιλαμβάνονται στο γλαφυρό μήνυμα του Λάρι Φινκ που ανέφερα προηγουμένως.

Εδώ αξίζει να γίνει μια ιδιαίτερη αναφορά στους λόγους και τις αιτίες που συνέβη κάτι τέτοιο. Αν δει κανείς όλα τα δημοσιεύματα και τις εκθέσεις παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων από το 2013-2014 και μετά, θα διαπιστώσει πως κάθε μεγάλη τράπεζα του πλανήτη έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι δεν την ενδιαφέρει πλέον εάν η Ελλάδα χρεοκοπήσει ή βγει από το ευρώ. Ενώ οι πολιτικοί παράγοντες -αλλά και κάποιοι από την ΕΚΤ- μιλούν για άμεση ζημιά 1 τρις ευρώ και ανυπολόγιστα απόνερα του σοκ έλλειψης εμπιστοσύνης στο ευρώ για τους επόμενους μήνες, οι τραπεζίτες δηλώνουν «απόλυτα έτοιμοι» να διαχειριστούν ακόμη και το σπάσιμο της αλυσίδας της ευρωζώνης.

Γιατί το κάνουν αυτό; Διότι πολύ απλά η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε στις ΗΠΑ και ταξίδεψε στον υπόλοιπο πλανήτη, απέδειξε πως οι «πολύ μεγάλοι για να αποτύχουν» θα διασώζονται εσαεί με κρατικό χρήμα. Δηλαδή με τα λεφτά των φορολογούμενων.

Έτσι λοιπόν ο ασύλληπτος χρηματοπιστωτικός πλούτος που ίσως έχει ξεπεράσει πλέον τα 900 τρις δολάρια (κάποιοι μιλούν και για 1 τετράκις εκατ.) και που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα προϊόν ανεξέλεγκτου τζόγου με τα πραγματικά λεφτά του κοσμάκη, μπορεί να αισθάνεται σίγουρος πως όταν έρθει η ώρα να μετατραπεί σε κανονικό χρήμα, τότε οι κυβερνήσεις των καταχρεωμένων κρατών θα δουλέψουν για λογαριασμό του. Κι αν, ο μη γένοιτο, τα ταμεία έχουν λιγότερα από αυτά που θα απαιτήσει το σινάφι της Blackrock, τότε τα κράτη κόβουν μερικές λίβρες ακόμη από τη σάρκα εκείνων που παράγουν πραγματικό πλούτο, για να ξεπληρώσουν το μερτικό του κυρίου Φινκ και των συναδέλφων του.

Κάπως έτσι φουσκώνει και ξεφουσκώνει η λεγόμενη καπιταλιστική φούσκα· κι αυτή η φούσκα δεν έχει πλέον μέσα της την Ελλάδα. Δεν την έχει, γιατί τα ίδια τα κράτη της Ευρώπης, μαζί με τις ελληνικές κυβερνήσεις, φρόντισαν να απαλλάξουν τις μεγάλες τράπεζες από το ρίσκο της αποτυχίας, διασφαλίζοντάς τες με το δάνειο των 240 δις ευρώ που δόθηκε στις κυβερνήσεις Παπανδρέου-Παπαδήμου και που διαχειρίστηκαν μαζί με τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Καρατζαφέρη. Τα χρήματα αυτά διασφάλισαν την ηρωική έξοδο των μεγάλων τραπεζών από το ελληνικό χρέος και φόρτωσαν τα κράτη της Ευρώπης με ελληνικά χρηματοπιστωτικά «σαπάκια». Κι όχι μόνο αυτό. Δημιούργησαν τη μαζικότερη πρόκληση κοινωνικού αυτοματισμού της δεκαετίας μας: Ότι δηλαδή οι λαοί της Ευρώπης έδωσαν ιδρώτα από τον ιδρώτα τους, κι αίμα από το αίμα τους, για να πληρώσουν τους καταχρεωμένους Έλληνες.

Στην πραγματικότητα οι κυβερνήσεις των λαών της Ευρώπης έδωσαν εγγυήσεις στις τράπεζες, και μερικά έξτρα μηδενικά στις οθόνες των υπολογιστών. Σε αντάλλαγμα, η ελληνική κοινωνία έδωσε το ένα τέταρτο του πλούτου της, ένα εκατομμύρια ανέργους, 130.000 (και βάλε) κλειστές επιχειρήσεις, εκατοντάδες χιλιάδες νεο-μετανάστες, χιλιάδες αυτόχειρες, όλα της τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Αποτέλεσε επίσης και το πρόσχημα για ακόμη πιο σκληρή λιτότητα στα πλούσια κράτη του ευρωπαϊκού βορρά. Έκανε δηλαδή αυτό το οποίο κάνει κάθε λαός όταν οι κύριοι Φινκ έρχονται στο ταμείο για να εισπράξουν.

Αυτά ονομάστηκαν «θυσίες» από τους μέσα και τους έξω που εκτέλεσαν το σχέδιο σωτηρίας των τραπεζών οι οποίες είναι αδύνατο να αποτύχουν. Και τώρα, μετά από όλες αυτές τις «θυσίες», ήρθε η ώρα του θερισμού. Αυτό που το αφεντικό της Blackrock εννόησε ξεκάθαρα, χωρίς υπαινιγμούς: Μπορείτε να τελειώσετε πλέον κύριοι και κυρίες με την Ελλάδα. Ο στόχος επετεύχθη.

Κάπως έτσι ήρθε η πρόταση των δανειστών, δια χειρός Γιούνκερ, στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Και κάπως έτσι ο Αλέξης Τσίπρας, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, κι άλλοι κυβερνητικοί, δήλωναν σοκαρισμένοι από τα μέτρα που ζήτησαν, εν είδει φάρσας, οι δανειστές. Διότι μόνο ως πλάκα μπορεί να θεωρηθεί η απαίτηση να μειωθούν κι άλλοι οι μισθοί και οι συντάξεις και να αυξηθεί τουλάχιστον 15% το κόστος ζωής. Ή να πληρώνει κάποιος επαγγελματίας 100% προκαταβολή φόρου και ο ΦΠΑ στον τουρισμό να αυξηθεί έτσι ξαφνικά, εντός της τουριστικής περιόδου.

Η κυβέρνηση έχει αναλάβει εδώ και τέσσερις μήνες την ευθύνη να βρει μια λύση, χωρίς όμως να δείχνει πως έχει κατανοήσει τους συνομιλητές της. Επιμένει να μιλά για μια αόρατη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, όταν η ίδια η Ευρώπη έχει δηλώσει αυτές τις μέρες ότι οδεύει προς ένα κατασκεύασμα αέναης λιτότητας και σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής περιορισμένων πόρων και μηδενικής παραγωγής, με μπροστάρηδες τη Γαλλία και τη Γερμανία. Αυτά δεν είναι θεωρίες. Τα είπαν ο Γάλλος και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών σαφέστατα σε πολλές από τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις τους.

Η Ελλάδα έχει να προσφέρει ένα μόνο πράγμα στην Ευρώπη. Να την διαλύσει. Να δείξει ότι μπορεί οι εκάστοτε Blackrock να υπολογίζουν τα δεδομένα μόνο ως μια μαθηματική συνάρτηση που οδηγεί στο κέρδος, όμως σαφέστατα μια διάλυση αυτού του εκτρώματος θα έχει και πολιτικές συνέπειες. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση οφείλει να έχει έτοιμο το σχέδιο όχι μόνο της οικονομικής, αλλά κυρίως της πολιτικής και της κοινωνικής διαχείρισης μιας διάλυσης. Κάτι που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν έχουν. Διότι όσο καλοί κι αν (λένε ότι) είναι στα νούμερα, στους ανθρώπους έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα.

Για να το θέσω διαφορετικά, και να γίνει απολύτως κατανοητό. Αυτό το οποίο ο Γιούνκερ έδωσε στον Τσίπρα, δεν ήταν ένα τελεσίγραφο. Ήταν το κουμπί για να ανατινάξει τον δυναμίτη που βρίσκεται θαμμένος στα θεμέλια της Ευρώπης. Ηθελημένα, ή μη, ο πρόεδρος της Κομισιόν έθεσε στον πρωθυπουργό της Ελλάδα το ερώτημα αν θέλει να διαλύσει την Ευρώπη. Κι ο Τσίπρας το σκέφτηκε για κάποιες ώρες. Ήταν εκείνες οι ώρες πριν τη συνεδρίαση της βουλής την Παρασκευή 5 Ιουνίου, ημέρα που η κυβέρνηση ζήτησε και πήρε την άδεια να πληρώσει το ΔΝΤ αργότερα, που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ διέρρευσε το ενδεχόμενο η χώρα να αποσύρει εντελώς τους ανθρώπους της από τη διαπραγμάτευση. Αυτό ο Τσίπρας δεν το είπε ποτέ στην ομιλία του. Αρκέστηκε μόνο να πει ότι είναι αισιόδοξος, και πως η Ελλάδα είναι πιο κοντά σε συμφωνία από ποτέ. Χωρίς καν να φέρει τις 47 σελίδες της πρότασής του στους δανειστές. Αυτό το μάθαμε από τα ξένα ΜΜΕ.

Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον έπεσε ο κλήρος σε έναν άνθρωπο να αποφασίσει εάν θα κάνει ευτυχισμένη την Blackrock, ή τους πολίτες. Διότι στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα, ή ο ένας θα είναι ευτυχισμένος, ή ο άλλος. Κι αυτό που ο Τσίπρας οφείλει να κάνει μετά από την ταπεινωτική πρόταση των δανειστών, είναι να πατήσει το κουμπί. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο.

(Το «κουμπί» κανονικά ανήκει στον λαό. Ο λαός όμως φέρει, ιδιαίτερα από το 2012 και μετά, τις μεγαλύτερες ευθύνες για το κατάντημα του. Ο λαός έβαλε τους νεοναζί στη βουλή και έκανε τότε ξανά το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση. Και μυαλό δεν έχει βάλει ακόμη)

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2015/06/blog-post_949.html#ixzz3cINFcBkc

Οι Ελληνες «είναι ελληνικά για μας»

Σάββατο, 6 Ιουνίου 2015

Οι Ελληνες «είναι ελληνικά για μας»

Ο κόσμος συνήθως κυβερνάται με ευφημισμούς, δηλαδή με κατά συνθήκη (ή και ασύμμετρα) ψεύδη, δηλαδή με την καθιέρωση (και την επανάληψη) στερεοτύπων, δηλαδή με την προπαγάνδα. Η επιτυχημένη (για την εξουσία) αυτή μέθοδος (εξ αρχαιοτάτων χρόνων)...
διαχέει στις κοινωνίες και διαχειρίζεται την επικρατούσα κάθε φορά ιδεολογία, που όταν αποσκοπεί στην αποβλάκωση των μαζών (και το επιτυγχάνει) γίνεται (η ιδεολογία) το ίδιο ανίκητη, όσον και η βλακεία που παράγει.

Ρωγμές σ’ αυτό το status προκαλούν οι επαναστάσεις ή οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις (που, αν με τη σειρά τους εκφυλιστούν, υποκύπτουν κι αυτές στην υιοθέτηση των δοκιμασμένων μεθόδων χειραγώγησης).

Η εποχή μας δεν αποτελεί εξαίρεση του ως άνω κανόνα, αλλά μία απ’ τις καλύτερες επιβεβαιώσεις του.

Σήμερα, αν όχι πιο έντονα παρά ποτέ, αλλά ιδιαιτέρως έντονα, στο εποικοδόμημα της κοινωνίας (κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα, τέχνες, ανθρώπινες σχέσεις) αποτυπώνονται οι ταξικές σχέσεις, μάλιστα στην πιο βάρβαρη εκδοχή τους, έτσι όπως ο νεοφιλελευθερισμός τις έχει οξύνει. Ποτέ άλλοτε η αντίθεση πλούτου - φτώχειας δεν ήταν τόσον αβυσσαλέα όσο σήμερα - ούτε καν επί φασισμού στον Μεσοπόλεμο.

Με δυο λόγια, η ούτω πώς διακυβέρνηση για να συντελείται, προϋποθέτει και συνεπάγεται τον διαρκή θάνατο της γλώσσας.

Για παράδειγμα, δεν υπάρχει «ελεύθερη οικονομία», σήμερα η οικονομία είναι πιο διευθυνόμενη παρά ποτέ. Με όρους και κανόνες (απαραβίαστους) που θέτει μια δικτατορία του χρήματος (ενός εμπορεύματος). Δεν υπάρχει ανταγωνισμός (παρά μόνον βραχυπρόθεσμα, μακροπρόθεσμα οδηγεί σε εκ νέου μονοπώλια ή ολιγοπώλια, διότι απλούστατα κατά τη διάρκεια του ανταγωνισμού ο ισχυρότερος τρώει τον ασθενέστερο).

Ο ίδιος ο νεοφιλελευθερισμός ακυρώνει τον (πολιτικό) φιλελευθερισμό και επιβάλλει την «οικονομία της φρίκης», στο πλαίσιο της οποίας κάθε ελευθερία (της σκέψης, του εκλέγειν, του εκλέγεσθαι, του συνέρχεσθαι) έχει την τύχη του λαγού στη ζούγκλα.

Ο «εκσυγχρονισμός» επίσης. Ουδέποτε υπήρξε, παρά μόνον για να σπρώξει τα πράγματα προς τα πίσω - ελεύθερη αγορά σημαίνει ελεύθερο σκλαβοπάζαρο. Ο «εκσυγχρονισμός» (ωσμώνοντας τον νεοφιλελευθερισμό με τη σοσιαλδημοκρατία κι ένα μέρος της Αριστεράς) έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στις αστικές δημοκρατίες (διότι ενώ στο εσωτερικό τους και διεθνώς οι ταξικές αντιθέσεις οξύνονται, η πολιτική τους έκφραση -διά του «εκσυγχρονισμού»- αμβλύνεται). Η ομογενοποίηση των κομμάτων ακολουθεί την ομογενοποίηση της σκέψης κι εξορίζει τους πολίτες στο περιθώριο της διακυβέρνησης. Που γίνεται όλο και πιο ολιγαρχική, όλο και πιο δεξιά, όλο και πιο αντιδραστική. Ενα φαινόμενο στο οποίον όλο και πιο συχνά συναινούν οι «μάζες» ή αν θέλετε ο «όχλος» (πιο κομψά, η «σιωπηλή πλειοψηφία») στον βαθμό που οι λαοί έχουν εκπέσει σε πληθυσμούς.

Οπως πρόσφατα είπε και ο κ. Μαρκ Μαζάουερ (χθεσινά «Νέα»), «η Ακροδεξιά είναι επικίνδυνη, διότι μιλάει τη γλώσσα της δημοκρατίας».

Και πιο πολύ απ’ όλους τη γλώσσα της δημοκρατίας σήμερα ομιλεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Με μια ειδοποιό πλέον διαφορά. Ως τώρα, τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια, η Ενωση ακολουθούσε τον χρυσό κανόνα της πρώτης εποχής του ρωμαϊκού imperium: απ’ τη δημοκρατία κρατούσε την τελετουργία της, για να δολοφονήσει την ουσία της.

Σήμερα η Ενωση έχει κάνει ήδη πολλά βήματα πιο μπροστά στον δρόμο που θα ολοκληρώσει τη μετατροπή της σε έναν παράδεισο των πλουσίων και μια κόλαση των φτωχών. Πρόκειται για την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων. Μια πραγματικότητα που, έως τώρα, η επίσημη ρητορική της Ενωσης διέψευδε με ιερή αγανάκτηση. Οχι πια!

Ως ώρα η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων ήταν κοινό μυστικό (κι όχι βεβαίως η ανακάλυψη της πυρίτιδας), αλλά όσοι μιλούσαν για αυτό ή πάλευαν εναντίον του φαινομένου χαρακτηρίζονταν γραφικοί, συνωμοσιολόγοι, λαϊκιστές, φαιοκόκκινοι και εξωθούντο στο περιθώριο. Πλην όμως είναι βέβαιον ότι η (έγκυρη στους σοσιαλδημοκρατικούς κύκλους) Die Ziet δεν είναι ούτε συνωμοσιολογική, ούτε λαϊκιστική, ούτε φαιοκόκκινη. Στο τελευταίο της φύλλο λοιπόν αποκαλύπτει «ένα μυστικό σχέδιο της Γαλλίας (σ.σ.: του χρήσιμου φερετζέ) και της Γερμανίας, το οποίο προβλέπει πιο στενό συντονισμό (διάβαζε: έλεγχο) των οικονομικών πολιτικών των χωρών-μελών της ευρωζώνης, αλλά και αλλαγές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο».

Τι σημαίνουν όλα αυτά σε μια κανονική γλώσσα (συνεννόησης και όχι χειραγώγησης); Τα εξηγεί η Die Zeit: «Βάσει ενός μυστικού εγγράφου, το οποίο συνέταξαν η Γερμανίδα καγκελάριος και ο Γάλλος Πρόεδρος (διάβαζε: μαϊντανός) και το οποίο έχει περιέλθει στην κατοχή της εφημερίδας, οι χώρες-μέλη της ευρωζώνης θα πρέπει να είναι πολύ περισσότερο αλληλοσυνδεδεμένες (σ.σ.: δηλαδή αλυσοδεμένες στις πολιτικές της λιτότητας) σε πολιτικό επίπεδο».

Το έγγραφο αυτό (τρεις σελίδες όλες κι όλες) δεν είναι πλέον μυστικό, όχι μόνον επειδή το έφερε στο φως η Die Zeit, αλλά διότι η Γερμανία προτίθεται να το θέσει προς διαβούλευση (διάβαζε: υπαγόρευση) στα άλλα μέλη (σ.σ.: μέλη-υπηκόους) της Ενωσης. Η πολιτική αυτή έλκει την καταγωγή της από ένα «σχέδιο» του κ. Βόλφανγκ Σόιμπλε για την Ευρώπη ήδη από το 1990 - που τώρα μπορεί να επισημοποιηθεί. Ωρίμασαν οι συνθήκες.

Για ποιο πράγμα; «Οι χώρες που θα ανήκουν σε αυτόν τον πυρήνα» (όπως ήδη από το 1990 τον ονόμαζε ο κ. Σόιμπλε) θα πρέπει να ακλουθούν μια αυστηρή πολιτική. Προς τούτο, «θα διευρυνθεί το πεδίο δράσης του Eurogroup και θα ενισχυθούν οι αρμοδιότητες (και οι πόροι) του Προέδρου του» (διάβαζε: της εκάστοτε μαριονέτας του Ράιχ). «Παράλληλα», συνεχίζει η εφημερίδα, «στόχος είναι (σ.σ.: για να στηριχθούν θεσμικώς όλα αυτά) ή δημιουργία δομών (σ.σ.: υποταγής) στο Ευρωκοινοβούλιο, με σκοπό να διασφαλισθεί ο δημοκρατικός (διάβαζε: πλουτοκρατικός) έλεγχος των νέων εξουσιών».

Τάδε έφη ο Καράς, τα τίναξε ο φουκαράς κι ύστερα πήγε για διαπραγματεύσεις.

Η Ελλάδα θα πρέπει να είναι το πρώτο θύμα του τέρατος που τώρα βγαίνει στο φως. Ως τώρα το εν λόγω τέρας την έτρωγε χρησιμοποιώντας τα προσχήματα μιας ρητορικής που πρόκειται να εγκαταλείψει (αφήνοντας παρ’ ημίν να τη μηρυκάζουν οι τζουτζέδες του με τη δύναμη της αδράνειας.).

Ηδη το θηρίο μιλάει τη νέα γλώσσα. Στην (υψηλή) στρατηγική Τσίπρα, να διεκδικήσει «πολιτική λύση», η απάντηση του Βερολίνου δεν άργησε στιγμή: «Δεν νοείται πολιτική λύση χωρίς τις τεχνικές της προδιαγραφές». Τελεία. Συνοδευόμενη από έναν καγχασμό: «δεν καταλαβαίνουμε τι γλώσσα ομιλούν οι Ελληνες»...

Καιρός είναι κι εμείς να καταλάβουμε τι γλώσσα ομιλούν εκείνοι και να μην είναι greeks to us οι επιδιώξεις τους...

Στάθης

Η πάμφτωχη Ζάμπια: Ληστεύοντας μια από τις “πλουσιότερες” χώρες του κόσμου

Σάββατο, 6 Ιουνίου 2015

Η πάμφτωχη Ζάμπια: Ληστεύοντας μια από τις “πλουσιότερες” χώρες του κόσμου

Από antigoldgr.org

Οι κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις από τη δράση της παγκόσμιας εξορυκτικής βιομηχανίας έχουν τεκμηριωθεί εδώ και δεκαετίες. Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής έγιναν ελκυστικές για τις εταιρείες εξόρυξης μετά την έλευση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τις μεταρρυθμίσεις που επέβαλε την δεκαετία του ’80. Σε μεγάλο μέρος της Αφρικής, η εξορυκτική δραστηριότητα άφησε το αρνητικό στίγμα τις στις κοινωνίες, την οικονομία και το περιβάλλον....
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτό της Ζάμπια, μιας χώρας με τεράστια ορυκτά κοιτάσματα. Με τέτοιον φυσικό πλούτο και σε συνδυασμό με το ότι η χώρα είναι ανεξάρτητη εδώ και 50 χρόνια, με δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και εσωτερική σταθερότητα, θα φανταζόταν κανείς ότι η Ζάμπια θα ήταν μια από τις πλουσιότερες χώρες της ηπείρου. Κι όμως οι επιπτώσεις των εξορυκτικών εταιριών που δραστηριοποιούνται εκεί είναι τρομακτικές. Παρόλο που η Ζάμπια είναι η 7η μεγαλύτερη παραγωγός χαλκού στον κόσμο, βρίσκεται στην 164η θέση στον δείκτη της ανθρώπινης ανάπτυξης. Και ενώ το 80% των εσόδων σε ξένο συνάλλαγμα πηγάζει από την εξόρυξη, το 60,5% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Κατά τη συνέντευξη τύπου που διοργανώθηκε για την Eldorado Gold στη Θεσσαλονίκη, η μη κυβερνητική οργάνωση Action Aid παρουσίασε τεκμήρια σχετικά με τον τρόπο τη λεηλασία της οικονομίας της Ζάμπιας από τις εταιρείες εξόρυξης οι οποίες ιδιωτικοποιήθηκαν τη δεκαετία του ’90. Η πτώση της τιμής του χαλκού είχει οδηγήσει σε μείωση του μεριδίου εξόρυξης στο ΑΕΠ της Ζάμπια ήδη από τη δεκαετία του ’70.

Ο στόχος της ιδιωτικοποίησης των μεταλλείων ήταν η ανάκαμψη της οικονομίας που βρισκόταν σε πρωτοφανή κατάσταση ύφεσης. Η ιδιωτικοποίηση θα έκανε την εξόρυξη πιο κερδοφόρα. Μέσω της ιδιωτικοποίησης όμως όλα τα ορυχεία ελέγχονται πλέον από ξένες εταιρείες. Οι φορολογικές διευκολύνσεις που τους παραχωρήθηκαν (και οι οποίες μοιάζουν με αυτές που έχουν προσφερθεί στην Eldorado Gold στην Ελλάδα) έχουν προκαλέσει τέτοια απώλεια στα έσοδα από φόρους ώστε η δημόσια υγεία, η εκπαίδευση και οι υποδομές να βρίσκονται στο χειρότερο σημείο. Αυτό φυσικά οφείλεται και στο γεγονός ότι οι πολυεθνικές εταιρίες που ασκούν δραστηριότητες εξόρυξης πληρώνουν φόρους που πλησιάζουν το 0%. Έτσι οι εργαζόμενοι της Ζάμπια, ακόμα και οι ίδιοι οι ανθρακωρύχοι αναγκάζονται να πληρώνουν το μεγάλο φορτίο των φόρων ενώ την ίδια ώρα από τις μεταλλευτικές εταιρίες αμείβονται με ποσά που δεν ξεπερνάνε τα 750 ευρώ ετησίως.