Η έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε. μπορεί να θεωρηθεί γεγονός εξίσου σημαντικό με αυτό της ίδρυσής της.
Δηλαδή, έχουμε την ίδρυση ενός πολυεθνικού οργανισμού και μια διάσπασή του, όχι από οποιαδήποτε χώρα, αλλά από την πρώην Μεγάλη Βρετανία.
Δυστυχώς όλες οι χώρες της Ευρώπης δεν μετρούν το ίδιο.
Αλλο Μάλτα, άλλο Γαλλία. Αλλο Εσθονία και άλλο Γερμανία.
Και εδώ δεν ισχύει η αρχή του ΟΗΕ, μία ψήφος - μία χώρα, άσχετα αν είναι οι ΗΠΑ ή η Ουγκάντα.
Αυτή είναι μία από τις αρχές της ισότητας. (Ασχετα αν αυτό είναι περισσότερο θεωρητικό και λιγότερο πρακτικό).
Εντούτοις, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως ο ΟΗΕ χτίστηκε πάνω ακριβώς στις αρχές της ισότητας.
Αντίθετα, η Ε.Ε. χτίστηκε στις αρχές της ανισότητας, που έγιναν και θεσμοί. Οι ισχυροί επιβάλλουν τους όρους τους.
Οι αδύνατοι υπακούν και μετατρέπονται σε αποικία τους.
Καθαρή περίπτωση νεοαποικισμού είναι η Ελλάδα, που χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία σαν πειραματόζωο και απέδωσε ένα μοντέλο έτοιμο προς εφαρμογή και για άλλες χώρες.
Η επιλογή της Ελλάδας δεν ήταν τυχαία. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πείσει προεκλογικά πως ήταν ένα αριστερό κόμμα.
Με ένα πρόγραμμα μετριοπαθούς σοσιαλδημοκρατίας, με πλήρεις εγγυήσεις για την ισχύουσα τάξη πραγμάτων, δεν απειλούσε κανένα θεσμό εγχώριο ή ευρωπαϊκό.
Ηταν το γνωστό «ανήκομεν εις την Δύσιν», αλλά αυτήν τη φορά από τα αριστερά. Να σημειώσουμε πως αυτό το πρόγραμμα πριν από είκοσι-τριάντα χρόνια σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα δεν θα προκαλούσε καμία εντύπωση.
Μάλλον θα έμοιαζε με μανιφέστο κάποιου πολιτικού οργανισμού δεξιά της Σοσιαλδημοκρατίας.
Αλλά προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε την πολιτική επάρκεια για να καταλάβει την εποχή που ζούμε.
Αν και υπέγραψε όλες τις δυνατές δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξε μετά βδελυγμίας αρχές και προγράμματα, όλα αυτά δεν αρκούσαν.
Επρεπε να ταπεινωθεί και να εξευτελιστεί η Ελληνική Αριστερά μαζί με την Ευρωπαϊκή, που είχε ποντάρει στον ΣΥΡΙΖΑ, για να εισπράξει πλήρη και οριστική απογοήτευση από τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Τσίπρα - Καμμένου.
Κάτι που δυστυχώς δεν σχολιάστηκε επαρκώς, ήταν το πολιτικό σχέδιο των επικυρίαρχων να διαλύσουν την έστω και κατ' επίφαση Αριστερά και να τη μετατρέψουν σε μια συνιστώσα του Κέντρου.
Τα εθνικά κόμματα που βρίσκονται στην κυβέρνηση σε μια εξαρτημένη ή αποικιοκρατούμενη χώρα είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Η πεμπτουσία της πολιτικής τους είναι να παραχωρήσουν τον εθνικό πλούτο στους επικυρίαρχους και να εξαθλιώσουν τους λαούς.
Παλαιότερα αυτό γινόταν με στρατό κατοχής. Σήμερα γίνεται με το χρέος.
Αρα, το πρώτο πράγμα που έχει να κάνει μια αριστερή κυβέρνηση είναι το πάγωμα του χρέους - αυτό θα είναι ταυτόχρονα και ένα βήμα για μια εθνική πολιτική.
Και αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έκανε. Και όταν το προπύργιο της ευρωπαϊκής Αριστεράς -που ήταν ευκαιριακά ο ΣΥΡΙΖΑ- καταρρέει, το κενό που αφήνει καλύπτεται κατά κανόνα από την Ακροδεξιά, που όλα δείχνουν να παίρνει το πάνω χέρι σε όλη την Ευρώπη.
Σε βάθος χρόνου μπορούμε να δούμε πως το Brexit είναι η αρχή του τέλους της Ε.Ε., αλλά όχι για το καλό των λαών της Ευρώπης.
Θα επικρατήσουν εθνικιστικά και σοβινιστικά κινήματα και η ξενοφοβία θα γίνει καθεστώς.
Ενα δείγμα του Ευρωπαϊκού Ανθρωπισμού το είδαμε με τους πρόσφυγες.
Και αυτό το μίσος θα μεταφερθεί και στους ξένους εργάτες, που είναι ήδη εγκατεστημένοι σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, καθ' όλα νόμιμοι.
Και αν η χώρα καταγωγής τους είναι μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση πως δεν θα πέσουν και οι ίδιοι θύματα διακρίσεων και ρατσισμού.
Οταν μια φυλή είναι ανώτερη, όλες οι άλλες είναι «κωλοφυλές». Και όταν η ανθρωπότητα χάνει τη λογική της, τότε παραμονεύει ο πόλεμος.
Τα γυμνάσια του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, στα σύνορα της Ρωσίας, δεν είναι για να κάνουν οι στρατιώτες μούσκουλα.
Είναι προετοιμασίες επέμβασης στη Ρωσία. Και φυσικά η δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο δεν κάθεται με σταυρωμένα χέρια.
Κάνει τα ίδια γυμνάσια από την άλλη πλευρά. Και αν γίνει κάποιο λάθος;
Και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο υποψήφιος πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών Ντόναλτ Τραμπ θέλει να ξανακάνει την Αμερική μεγάλη.
Και αυτό σημαίνει πόλεμο. Ηδη η Κίνα είναι περικυκλωμένη από τους αμερικανικούς στόλους του Ειρηνικού και ετοιμάζονται πλωτές βάσεις, δηλαδή πλωτά νησιά.
Και όλα αυτά στοιχίζουν τρισεκατομμύρια δολάρια. Γιατί όλα αυτά;
Αλλά εμείς στην Ελλάδα είμαστε τυχεροί. Οι πολιτικοί μας δεν ασχολούνται με τέτοια βαριά θέματα και έχουν επινοήσει μια άλλη πολιτική.
Αυτήν των δηλώσεων και των ανακοινώσεων. Τους κατανοώ.
Κάτι πρέπει να κάνουν και αυτοί οι άνθρωποι.
