Επιστάτες εξουσίας
discurso_funebre_pericles.jpg
Ο Περικλής Αγορεύων στην Πνύκα- τοιχογραφία στο Maximmileaneum Palace Μονάχου, του Philipp von Foltz (1860)
Οποιος έχει δημόσιο λόγο πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχτεί τον αντίλογο. Αλλιώτικα, έχουμε τυραννία.
Δηλαδή μια αλήθεια εξ αποκαλύψεως που δεν σηκώνει καμία αμφισβήτηση.
Η άλλη άποψη είναι εξ ορισμού λάθος και συχνά ποινικό αδίκημα που μπορεί να επιφέρει ακόμα και την εσχάτη των ποινών.
Υποτίθεται πως ο ναός του δημόσιου λόγου-αντιλόγου είναι το Κοινοβούλιο.
Θεωρητικά, εκεί θα έπρεπε το ένα επιχείρημα να αποδομεί το άλλο επιχείρημα και να επικρατεί εκείνος ο λόγος που πείθει τους περισσότερους.
Αν και αυτό ήταν το θεμέλιο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, σήμερα μια τέτοια άποψη μοιάζει ουτοπική. Γιατί υπάρχει μια μεγάλη διαφορά.
Οι Αθηναίοι πολίτες είχαν την εξουσία στα χέρια τους, ενώ σήμερα η πραγματική εξουσία είναι κρυφή και αόρατη.
Στην πραγματικότητα αυτοί που ψηφίζουμε δεν είναι εκπρόσωποί μας, αλλά επιστάτες της πραγματικής εξουσίας.
Οι φεουδάρχες κατά κανόνα διόριζαν τους επιστάτες τους. Αλλά αν βρισκόταν κάποιος καινοτόμος και έδινε ψήφο στους κολίγους του για να επιλέξουν επιστάτη, δεν θα άλλαζαν ιδιαίτερα τα πράγματα.
Ο φεουδάρχης θα είχε πάντοτε την περιουσία του και ο επιστάτης πάντα θα έκανε τη δουλειά του.
Και αυτό το ξέρουν καλά τα κόμματα εξουσίας, που στην ουσία είναι οργανισμοί παροχής υπηρεσιών στην πραγματική εξουσία.
Για όποιον έχει αμφιβολία, συνιστώ τα πονήματα των εκλεκτών συναδέλφων-ερευνητών Τ. Κωστόπουλου και Δ. Ψαρρά για τους δύο εμβληματικούς μας εθνάρχες, Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.
Ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες και οι δύο -μια γενιά πολιτικών που δεν υπάρχει πια, σήμερα μετράει το τηλεοπτικό προφίλ-, οι οποίοι χωρίς ΗΠΑ και Παλάτι ήταν αδύνατο να κρατηθούν στην εξουσία.
Με στόχο πάντα να μην ορθοποδήσει ποτέ η Αριστερά.
Κάποιοι θα προβάλουν ενστάσεις και θα πουν πως επιτέλους έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Και εδώ μπαίνει ο αντίλογος που λέγαμε στην αρχή. Είναι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά ή απλά είναι ένα δεξιό κόμμα με αριστερή ρητορική;
Υπάρχει βέβαια και η άποψη πως τα σχήματα Αριστερά - Δεξιά είναι ξεπερασμένα, ο κόσμος είναι δεδομένος και δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε και επομένως πρέπει να είμαστε ρεαλιστές γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.
Η Βόρεια Κορέα ή ακόμα και η Κούβα είναι ένα άλλο ελκυστικό κοινωνικό μοντέλο;
Σε αυτά τα επιχειρήματα υπάρχει σκοταδισμός που εμφανίζεται σαν διαφωτισμός. Γιατί οι διακρίσεις υπάρχουν.
Το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο είναι η Δεξιά και ο άνθρωπος πάνω από το κέρδος είναι η Αριστερά.
Δηλαδή η ευημερία του συνόλου της κοινωνίας και όχι μιας ελάχιστης ελίτ.
Ποια θα έπρεπε να είναι τα χαρακτηριστικά μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα;
Θα αναφερθώ σε απόψεις που έχουν ήδη διατυπωθεί από πολλούς ανθρώπους αλλά είχαν ελάχιστη απήχηση στην κοινωνία.
Το πρώτο πράγμα ήταν το πάγωμα του χρέους. Είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε τα χρέη της χούντας για τους σκοτωμούς, τους βασανισμούς, τις φυλακίσεις;
Είναι σαν να ζητάς από τον Χριστό να πληρώσει τα έξοδα του σταυρού του και των καρφιών του.
Το δεύτερο θα ήταν εγγυημένο κατώτατο εισόδημα για όλους για να μπορέσει να κινηθεί η αγορά. Οπως επίσης θα μπορούσε να υπάρχει πλαφόν για τα ανώτερα εισοδήματα.
Το τρίτο θα ήταν η κοινωνικοποίηση των τραπεζών για να επενδύουν στην ανάπτυξη και όχι στην κερδοσκοπία.
Η δημόσια περιουσία είναι και πατρίδα μας και πλουτοπαραγωγική πηγή. Αν το λιμάνι του Πειραιά είναι κερδοφόρο για την Cosco, γιατί το δώσαμε;
Το ίδιο ισχύει και με τα αεροδρόμια. Μήπως αυτές οι «επενδύσεις» είναι για να επιταχύνουν την εξαθλίωση αυτού του λαού;
Ακόμα, θα έπρεπε να υπάρχουν μεγάλα δημόσια έργα. Και φυσικά μια γεωργική παραγωγή με βάση την τοπικότητα, με αντικειμενικό στόχο την αυτάρκεια και να μη φέρνουμε σκόρδα από την Κίνα και λεμόνια από την Αργεντινή.
Και να μη μιλήσουμε για επενδύσεις στην Υγεία και την Παιδεία, που αποδίδουν πολύ περισσότερα από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Και υπάρχουν και πολλά άλλα ακόμα.
Εδώ στεκόμαστε στα πιο προφανή. Εκανε τίποτα από όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ;
Αποδείχτηκε ένα ακόμα εξουσιαστικό κόμμα, που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η παραμονή του στην κεντρική πίστα και από κει όλα τα παιχνίδια είναι θεμιτά.
Να δούμε όμως μέχρι πότε. Προς το παρόν έχει αντιπολίτευση τους θιασώτες της δικής του πολιτικής.
Τα υπόλοιπα είναι επικοινωνιακά παιχνίδια. Και ο παίκτης ελπίζει πάντοτε στο κέρδος. Εκεί δίνει όλη του την ενέργεια.
Και όλα αυτά γίνονται ερήμην της κοινωνίας, που προς το παρόν βρίσκεται σε ύπνωση.
