Σκληρός δεξιός, σχεδόν ακραίος -Αυτός είναι το φαβορί για την γαλλική Δεξιά

Η γαλλική Δεξιά -με το συντηρητικό κόμμα Οι Ρεπουμπλικανοί-, διχασμένη μετά την συντριπτική ήττα στις προεδρικές εκλογές του Φρανσουά Φιγιόν, ετοιμάζεται να αναδείξει τον νέο ηγέτη της σε εσωκομματικές εκλογές που θα γίνουν στις 10 και 17 Δεκεμβρίου 2017, σε δύο γύρους. Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να συγκεντρώσουν υπογραφές από 13 βουλευτές και από 2.500 μέλη του κόμματος, πριν τις 11 Οκτωβρίου για να καταθέσουν υποψηφιότητα.

Ανάμεσα στους υποψηφίους ξεχωρίζει ο Λορέν Βοκιέζ, ο οποίος θεωρείται αδιαφιλονίκητο φαβορί για την ηγεσία του κόμματος. Πρώην υπουργός Παιδείας του Νικολά Σαρκοζί, και δύο φορές αναπληρωτής υπουργός, με λαμπρές σπουδές και βουλευτής από το 2004, ο Βοκιέζ φημίζεται για τις σκληρές δεξιές θέσεις του που εγγίζουν τα σύνορα του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου.

«Είμαι υποψήφιος για την ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού κόμματος γιατί πιστεύω ότι η Γαλλία χρειάζεται την Δεξιά. Και πρέπει η Δεξιά να είναι πραγματική Δεξιά!», δηλώνει.

Πρώτος στόχος του Λορέν Βοκιέζ είναι να ενώσει το κόμμα του, το οποίο βρίσκεται στο χείλος της διάσπασης, ανάμεσα σε κεντρώους και ριζοσπάστες δεξιούς. Αλλά ο ίδιος φοβίζει την μετριοπαθή πτέρυγα των Ρεπουμπλικανών που ενώνονται εναντίον του. Αν εκλεγεί πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών δεν θα βρίσκεται στη βουλή γιατί αναγκάστηκε να παραιτηθεί από βουλευτής προκειμένου να διατηρήσει την θέση του ως περιφερειάρχης, σύμφωνα με τον νέο νέο Μακρόν.

«Δεν έχω πρόθεση να κρυφτώ και νομίζω ότι κανείς δεν χτίζει κάτι με άρνηση. Θα ενώσω υπερασπιζόμενος τις ιδέες και τις αξίες μου. Νομίζω ότι αυτό περιμένουν οι Γάλλοι από την Δεξιά», επιμένει ο ίδιος ο Βοκιέζ, ο οποίος εκτιμά ότι η σκληρή γραμμή θα του χαρίσει την ηγεσία στις εσωκομματικές εκλογές του προσεχούς Δεκεμβρίου.

Ο Βοκιέζ είναι σήμερα περιφερειάρχης στην κεντρική Γαλλία (περιοχή Οβέρν-Ρον-Αλπ) και ονειρεύεται να ενώσει μια Δεξιά που θα είναι «πραγματική Δεξιά». Είναι μόνο 42 ετών και αναπτύχτηκε πολιτικά στη σκιά του Νικολά Σαρκοζί. Ονειρεύεται μια Δεξιά «περήφανη» για τις αξίες της, φοβίζοντας τους μετριοπαθείς. «Αν παραμείνει σε αυτή τη σκληρή γραμμή, αυτό θα δημιουργήσει προβλήματα στο εσωτερικό των Ρεπουμπλικανών» δήλωσε στο ραδιόφωνο franceinfo, ο περιφερειάρχης Dominique Bussereau (περιφέρεια Charente-Maritime).

Κάποιοι τον κατηγορούν ότι παριστάνει τον Νικολά Σαρκοζί και μιμείται τις σκληρές δεξιές θέσεις του πρώην προέδρου της Γαλλίας, χωρίς να τις πιστεύει. «Δεν είμαι ιδιαίτερα πεπεισμένος για την ειλικρίνεια των απόψεων του Λορέν Βοκιέζ, ο οποίος ξαναπιάνει το στιλ του Νικολά Σαρκοζί, αλλά δεν έχει το χάρισμά του!» δήλωσε στο ραδιόφωνο franceinfo ο Lionnel Lucas, αντιπεριφερειάρχης στην ίδια περιφέρεια με τον Βοκέζ.

Ο βουλευτής Eric Woerth εκτίμησε ότι ο Λορέν Βοκιέζ «έχει όλα τα κριτήρια» για να γίνει πρόεδρος των Ρεπουμπλικανών αλλά προειδοποίησε ότι το κόμμα δεν μπορεί να επανενωθεί «μόνο με βάση έναν σκληρό πυρήνα». «Πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να ενώσει», δήλωσε από την πλευρά του και ο βουλευτής Sébastien Huyghe.

Οι απόψεις Βοκιέζ που διχάζουν

Ο Βοκιέζ φημίζεται για τις συντηρητικές θέσεις του: είναι κατά της συνεχούς επιδοματικής πολιτικής («πραγματικός καρκίνος της γαλλικής κοινωνίας»), τάσσεται υπέρ της εξόδου της Γαλλίας από την Ζώνη Σένγκεν ώστε να ελεγχθεί η μετανάστευση και η τρομοκρατία και είναι κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων. Ακόμη και ο πρώτην μέντοράς του, Jacques Barrot (προσωπικότητα της γαλλικής χριστιανο-δημοκρατίας, πέθανε το 2014), ήταν αντίθετος με αυτό τον «νέο λαϊκισμό» σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Το 2014 ο Λορέν Βοκιέζ ήταν υφυπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και στο βιβλίο που δημοσίευσε τότε «Ευρώπη, πρέπει να τα αλλάξουμε όλα», είχε ταχθεί απερίφραστα υπέρ του προστατευτισμού και της εξόδου της Γαλλίας από την Ζώνη Σένγκεν, ενώ είχε ταχθεί υπέρ της επιστροφής «στην Ευρώπη των 6». Αυτές οι θέσεις του είχαν έντονα επικριθεί τότε στο εσωτερικό του συντηρητικού κόμματος.

Λίγο αργότερα, ο Λορέν Βοκιέζ είχε ταχθεί κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων. Προκάλεσε σκάνδαλο στην τότε κυβέρνηση Σαρκοζί όταν υπερασπίστηκε δημόσια έναν ακροδεξιό σύμβουλο του γάλλου προέδρου, τον Patrick Buisson, ο οποίος υποστήριζε ότι τα θεμελιώδη ζητήματα στη Γαλλία «είναι η ασφάλεια και η μετανάστευση». «Επιμένω ότι αυτά είναι τα βασικά θέματα της χώρας. Αλλά και τα κοινωνικά θέματα είναι ουσιώδη για τη Γαλλία, μια χώρα στην οποία αποθαρρύνουμε την εργασία και στηριζόμαστε στα επιδόματα», έλεγε ο Λορέν Βοκιέζ από το 2014.

Το προφίλ του φιλόδοξου Βοκιέζ

Υπήρξε πάντοτε αντίπαλος του πρώην πρωθυπουργού Αλέν Ζιπέ και πίστευε ότι η ταύτιση της Δεξιάς με το Κέντρο «θα ήταν ένα τραγικό λάθος». Αυτή η δήλωση του είχε στοιχίσει στο παρελθόν γιατί το κεντρώο μικρο-κόμμα UDI και ο επικεφαλής του Jean-Christophe Lagarde είχαν απαντήσει ότι ο Λορέν Βοκιέζ δεν θα είχε την υποστήριξη των Κεντρώων για να διεκδικήσει την περιφέρεια Οβέρν-Ρον-Αλπ. Ο Βοκιέζ, ωστόσο, κέρδισε την εκλογή.

Αποφοίτησε από την σχολή των γαλλικών ελίτ ΕΝΑ, ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως δήμαρχος στην πόλη Puy-en-Velay, ήταν ο νεότερος βουλευτής της Δεξιάς το 2004 και υποστήριξε τον Νικολά Σαρκοζί για πρόεδρο της Γαλλίας το 2012. Αλλά ακόμη και ο Σαρκοζί επαναστάτησε με τον υπερ-φιλόδοξο Βοκιέζ και τον κατηγόρησε ότι «τραβάει την κουβέρτα μόνο προς την πλευρά του» όταν χειρίστηκε τότε την υπόθεση πτώχευσης της επιχείρησης Lejaby, στην εκλογική του περιφέρεια.

Ο Βοκιέζ για να εκλεγεί περιφερειάρχης, ενόσω ήταν βουλευτής, έκανε ένα πολυσυλλεκτικό ψηφοδέλτιο Ρεπουμπλικανών, αλλά και Κεντρώων. Αλλά η ικανότητά του να ενώσει αμφισβητείται από πολλούς. «Είναι κάποιος που κρατά όλες τις εξουσίες στα χέρια του, είναι τρομερά αυταρχικός και συχνά πολύ βίαιος» δηλώνει ένας κεντρώος περιφερειακός σύμβουλος, ο οποίος τον περιγράφει ως έναν άνθρωπο «εξαιρετικά δυναμικό, αλλά βιαστικό, αιμοβόρο και πολύ επιθετικό».

Αντίθετη με την υποψηφιότητα του Βοκιέζ για την ηγεσία του κόμματος είναι και η περιφεριάρχης Παρισιού, Βαλερί Πεκρές, στέλεχος με μεγάλη επιρροή στη Γαλλία. «Αν κερδίσει ο Βοκιέζ την ηγεσία υπάρχει κίνδυνος διάσπασης των Ρεπουμπλικανών», δήλωσε στην εφημερίδα Le Parisien, το Σάββατο, 2 Σεπτεμβρίου.

«Είμαι αντίθετη στα συγκοινωνούντα δοχεία με την ακροδεξιά. Αν η Δεξιά πατήσει σε αυτά τα χωράγια, τότε δεν θα είναι πλέον η δική μου Δεξιά», πρόσθεσε η Βαλερί Πεκρές, η οποία σχεδιάζει να λανσάρει το δικό της κίνημα «Ελεύθεροι!», στις 10 Σεπτεμβρίου, για μια «μεταρρυθμιστική Δεξιά». «Πρέπει να πάρουμε μαθήματα από τις δύο εκλογικές μας ήττες, το 2012 και το 2017. Κάθε φορά είχαμε τάση να κλεινόμαστε στον σκληρό πυρήνα της Δεξιάς. Αντίθετα, πρέπει να διευρύνουμε την Δεξιά, να της δώσουμε οξυγόνο, να ανοίξουμε πόρτες και παράθυρα για να ξαναδώσουμε την διάθεση στους Γάλλους να ψηφίσουν Δεξιά», δήλωσε.

«Είναι ένα πολιτικό ζώο και έχει έναν και μοναδικό στόχο: να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας», δηλώνει βουλευτής από το Haute-Loire, ο οποίος γνωρίζει καλά τον Λορέν Βοκέζ και τον περιγράφει ως «οπουρτουνιστή, ο οποίος βάζει όλη την ενέργειά του στις εκλογικές μάχες». Για το αν μπορεί να ενώσει την δεξιά παράταξη, ο ίδιος βουλευτής δηλώνει: «Ξέρει να βρίσκει συμμάχους. Αλλά στο δρόμο βαραίνει μόνο ο οπορτουνισμός, οπότε χάνει τους μισούς».

Οι συνεργάτες του Λορέν Βοκιέζ απορρίπτουν τις αντιδράσεις για την ικανότητά του να ενώνει. «Εξαρτάται για ποιό πράγμα συζητάμε. Αν πρόκειται να ενώσουμε τον βουλευτή λάμδα, δεν έχει αξία, το ζήτημα είναι να ενώσουμε τους οπαδούς και ψηφοφόρους».

«Ο Λορέν Βοκιέζ έχει θέσεις που αρέσουν στον σκληρό πυρήνα της Δεξιάς. Το στοίχημά του είναι βέβαια να ενώσει, αλλά κυρίως να ενισχύσει την βάση του κόμματος. Η βασική του σκέψη είναι: «Τουλάχιστον θα ξέρουμε ποιά Δεξιά είμαστε, ακόμη κι αν χάσουμε κάποιους στο δρόμο. Ο Λορέν Βοκιέζ ξέρει ότι θα χάσει κάποιους κεντρώους ψηφοφόρους αλλά αυτοί έχουν ήδη προσχωρήσει στον Εμανουέλ Μακρόν» δήλωσε ο ερευνητής CNRS στο Cevipof, Bruno Cautrès.

«Δεν έχει κανέναν φίλο»

«Οι οπαδοί μας λατρεύουν τον Λορέν Βοκιέζ και μόνον αυτόν», αναγνωρίζει η βουλευτής Isabelle Valentin. «Δεν είναι πάντα politically correct, λέει τα πράγματα απλά, αλλά τουλάχιστον τα λέει. Είναι ειλικρινής και αυτό εξαγριώνει τις ελίτ του Παρισιού», προσθέτει.

«Ο Λορέν είναι εργατικός, είναι παρών, αλλά δεν έχει κανέναν φίλο» δηλώνει μέλος του πολιτικού γραφείου των Ρεπουμπλικανών.

«Οι οπαδοί μας και ψηφοφόροι μας είναι πάντα ερωτευμένοι με τον Νικολά Σαρκοζί και βλέπουν στον Λορέν Βοκιέζ τον μικρό «αδελφό» του» δήλωσε ο βουλευτής Dominique Bussereau ο οποίος εκτιμά «ότι η μάχη είναι κερδισμένη εκ των προτέρων για τον Βοκιέζ».

Μαριόν Λεπέν: Με τον Βοκιέζ μας ενώνουν πράγματα

Το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο θα ήθελε ένα στέλεχος σαν τον Λορέν Βοκιέζ. Την άποψη αυτή εξέφρασε η ανιψιά της Μαρίν Λεπέν, Μαριόν Μαρεσάλ-Λεπέν, μιλώντας στο ακροδεξιό περιοδικό Valeurs Actuelles. «Μια πιθανή εκλογή του στην ηγεσία των Ρεπουμπλικανών αλλάζει τα δεδομένα. Είναι βέβαιο ότι στο παρών πολιτικό περιβάλλον της Δεξιάς, ο Βοκέζ είναι από αυτούς που οι δηλώσεις του σημαίνουν πως μας ενώνουν πράγματα» είπε η ακροδεξιά πολιτικός.

Οι άλλοι υποψήφιοι για την ηγεσία

Η μάχη για την ηγεσία των Ρεπουμπλικανών αναμένεται σκληρή, αν και οι αντίπαλοι του Λορέν Βοκιέζ αναγνωρίζουν ότι εκείνος προηγείται. Υποψηφιότητα ανακοίνωσε η Laurence Sailliet, μέλος του πολιτικού γραφείου των Ρεπουμπλικανών από το 2011, διατροφολόγος στο επάγγελμα, η οποία δεν κατόρθωσε ποτέ να εκλεγεί βουλευτής. «Με αποκαλούν «η άγνωστη», αλλά αυτό δεν με πειράζει, το έκανα σύνθημα» δήλωσε η 44χρονη στο σάιτ Atlantico.

Υποψήφιος θα είναι και ο βουλευτής των Ρεπουμπλικανών Daniel Fasquelle «για να σώσουμε την Δεξιά από την διάσπαση», όπως είπε. Επικεφαλής ενός πολιτικού κινήματος με την ονομασία «Ας σώσουμε την Δεξιά», ο υποψήφιος έχει ελάχιστες πιθανότητες εκλογής.

Υποψήφια θα είναι και η 38χρονη δήμαρχος της πόλης Ταβερνί, κοντά στο Παρίσι, Florence Portelli. Πρώην εκπρόσωπος τύπου του Φρανσουά Φιγιόν κατά την προεκλογική εκστρατεία του 2017, η νεαρή δήμαρχος δήλωσε ότι η γαλλική Δεξιά «έχει πρόβλημα ιδεολογικού σκελετού και εκλογικής βάσης».

 fimotro.gr

Η ΓΕΝΙΆ ΤΟΥ 50, 60 ΚΑΙ 70 ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Η ΓΕΝΙΆ ΤΟΥ 50, 60 ΚΑΙ 70

24/06/2012

Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 40 50 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.
Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαρειές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατουσες μας.

Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκύτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.
Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.

Ζεσταινόμασταν με σóμπες με ξύλα η με… κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.

Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ηρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέττα, το  Πρώτο, το Εμπρός.

Ακόμα ζητάω τη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου του ταλήρου, ή τις πρώτες γκοφρέτες ΜΕΛΟ με τα χαρτάκια με τις φορεσιές και τις σημαίες των χωρών του κόσμου, ακόμα θυμάμαι το Γλυφιτζούρι κοκοράκι, το μαλλί της γριάς στα πρόχειρα λούνα παρκ, το φρεσκοψημένο ποπ κορν , τις καραμέλες γάλακτος τις τυλιγμένες στο χρυσό χαρτί, τις κατακόκκινες καραμέλες τσάρλεστον ,το πεστίλι πέτσα βερίκοκο , το αυθεντικό παστέλι, και το κάτασπρο μαντολάτο. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση απ το καλαμπόκι και τα κάστανα και συγκινούμαι όταν βλέπω καστανάδες, λίγους πια και καλαμποκάδες σε κάνα πανηγύρι.

Χάθηκαν τα αυθεντικά σουβλάκια με τα ντονέρ και την ξεροψημένη πίτα και το κοκινοπίπερο.

Τα αστικά λεωφορεία Σκανια Βάμπις, Σκόντα, Βόλβο κι αργότερα Βritish Leyland και ΗΙΝΟ, είχαν τη μηχανή μέσα και ήταν συνήθως καλυμμένη με μπλέ δερμάτινα καπιτονέ καλύμματα. Βόγκαγαν κάθε φορά που ο οδηγός άλλαζε ταχύτητα. Καμμιά φορά είχε και μια θέση μπροστά δεξιά δίπλα στη μηχανή που ηταν η καλύτερη για τα παιδικά μας όνειρα. Υπήρχε και εισπράκτορας στριμωγμένος δίπλα στην πίσω πόρτα με το κλασσικό γκρί καπέλο με το γείσο, ένα πρωτόγονο μικρόφωνο κι έλεγε τις στάσεις ή φώναζε τέρμα τα μία και είκοσι. Θυμάστε εκείνες τις κερματοθήκες που έβαζε τα κέρματα και που τώρα τελευταία ξανάγιναν της μόδας;

Τα κίτρινα τρόλευ με τους οδηγούς και τους εισπράκτορες με τις καφέ στολές, κι εκείνο το περίεργο μηχανάκι με τη μανιβέλλα που έκοβε τα εισιτήρια.

Τα γκρίζα αμερικάνικα πελώρια ταξί με τα καθισματάκια που έπεφταν από τις πλάτες των μπροστινών καθισμάτων, γυρόφερναν ή άραζαν στις πιάτσες. Κι οι πειρατές, «ένα διφραγκάκι Σύνταγμα» τους έκοβαν το μεροκάματο.

Ποιος να έχει τότε Ι.Χ Οι λίγοι τυχεροί αγόραζαν VW σκαραβαίους, ή μεταχειρισμένα Consoul Cortina, Hansa, Wartburg, FIAT 1100, Opel Olympia. Θυμάστε τα Anglia, τα Peugeot 403, τα Renault 10 ή το Simca1000, με τα ανύπαρκτα καλοριφέρ και τα λιγνά λάστιχα.

Το γάλα μας το έφερνε ο γαλατάς ή μέσα σε γυάλινα μπουκάλια με αλουμινένια καπάκια ή μας το άδειαζε από μεγάλες καρδάρες στην κατσαρόλα στην εξώπορτα.

Οι κολώνες του πάγου που τις έφερνε ο παγοπώλης με την τρίκυκλη μοτοσυκλέτα του και τις κουβάλαγε με εκείνο το περίεργο εργαλείο γάντζο, αργοέλιωναν στο κεφαλόσκαλο. Και η βρύση του ψυγείου είχε στο στόμιο της τυλιγμένο ένα λευκό τουλπάνι σα φίλτρο. Που ηλεκτρικά ψυγεία. Αργότερα θυμάμαι κάτι ΠΙΤΣΟΣ ΙΖΟΛΑ και ΚΕΛΒΙΝΕΙΤΟΡ.

Οι παπλωματάδες, οι καρεκλάδες οι γανωτζήδες οι ακονιστές κι οι τσαγκάρηδες είχαν πολλή δουλειά. Στην κεντρική λεωφόρο ένα πλήθος από λούστρους με καλογυαλισμένα κασελάκια που λαμποκοπούσαν περιίμεναν πελάτη. Και σε κάποια γωνιά σε μια καμαρούλα 2Χ2 ήταν το βασίλειο του τσαγκάρη με εκείνο το περίεργο καλαπόδι που έβαζε ανάποδα το παπούτσι και το κόλλαγε και το κάρφωνε με εκείνες τις μαύρες πρόκες με το πλατύ κεφάλι και διάχυτη η μυρουδιά της βενζινόκολλας

Στη γωνιά του δρόμου μια ΕΒΓΑ που πούλαγε γάλα, γιαούρτια και παγωτά σε ψυγεία με μαύρα λαχιστένια καπάκια, και σε μια γωνιά μεταλλικά κουτιά με γυάλινο επάνω μέρος και μέσα μπισκότα γεμιστά με κρέμα γεύση βανίλλια σοκολάτα φράουλα και μπανάνα και κουραμπιέδες Μπούσιου αν θυμάμαι τυλιγμένους σε ημιδιαφανές χαρτί.

Στο κομμωτήριο της γειτονιάς οι κυρίες ψηνόντουσαν με τις ώρες κάτω απ τις κάσκες σεσουάρ με τα μαλλιά πασαλειμένα πλίξ τυλιγμένα σε ρόλλει κι όλα μαζί σκεπασμένα με δίχτυ και τα αυτιά σκεπασμένα με κοκκάλινα καπάκια. Η μανικιουρίστα καθάριζε τα πετσάκια και έβαφε τα νύχια με κατακόκκινο μανό που μύριζε ασετόν από δέκα μέτρα μακριά.

Ο καφές στα καφενεία ήταν μόνο Ελληνικός, τούρκικος τότε. Δεν υπήρχε νες ούτε φραπέ ούτε καπουτσίνο ούτε εσπρέσσο ούτε κάν φίλτρου γαλλικός. Μόνο σε κανένα ζαχαροπλαστείο εύρισκες γαλλικό και βέβαια τον πλήρωνες πανάκριβα. Οι πρώτες καφετιέρες ήταν κάτι γυάλινες κανάτες γεμάτες νερό πάνω στη φωτιά,με ένα ειδικό μεταλλικό φίλτρο που ο ατμός που υγροποιόταν έπεφτε πάνω στον καφέ τον έριχνε στο νερό και ο κύκλος συνεχιζόταν μέχρις εξαντλήσεως του περιεχομένου.

Σαββατόβραδο στα μικράτα μας σινεμαδάκι την σπουδαία περίοδο του Ελληνικού κινηματογράφου και το βράδυ ταβερνάκι με μπριζολίτσα παιδάκια και μια γουλιά μπύρα που μας έδινε κρυφά η μάνα μας γιατί «το παιδί δεν πρέπει να πίνει».

Και αργότερα πιο μεγάλοι πια σινεμά και καφετέρια στον Πύργο των Αθηνών ,το Loubier, το Blue Bell, του Φλόκα, το Βυζάντιο, του Βρυλώνια με τις φοβερές μακαρονάδες. Τη Σόνια.

Με πόση χαρά ακολουθούσαμε Κυριακή πρωϊ τον πατέρα στο καφενείο και απολαμβάναμε επί ώρες μια κουταλιά βανίλια, το γνωστο υποβρύχιο μεσα σε ένα ποτήρι παγωμένο νερό, ή τρώγαμε το μεζέ του ούζου και του αφήναμε το ούζο ξεροσφύρι. Κι ύστερα με το ποδήλατο πάνω κάτω στο πεζοδρόμιο κι εκείνος να μας ρίχνει κλεφτές ματιές κάθε που σήκωνε το κεφάλι του απ το τραπέζι με την πρέφα ή το τάβλι. Και το μεσημέρι της Κυριακής μετά το οικογενειακό γεύμα πόση πίκρα όταν έφευγε για το γήπεδο χωρίς εμάς γιατί ήταν μεγάλο παιγνίδι και με πόση λαχτάρα περιμέναμε να ακούσουμε την περιγραφή απ το ραδιόφωνο. Γεωργίου, Φώσκολος, Λογοθέτης κι αργότερα απ την τηλεόραση Διακογιάννης Φουντουκίδης Κατσαρός.

Η γλυκύτερη αναμονή το καλοκαίρι ήταν ο παγωτατζής με το καρότσι με τις σιδερένιες ρόδες που το σπρωχνε στο χωματόδρομο. Παπασπύρου ΑΣΤΥ ΕΒΓΑ. Μια δραχμή η κρέμα, μιάμιση το κακάο, δύο η σοκολάτα.

Τα καλοκαίρια μπάνιο με το πούλμαν ή πάνω στις καρότσες των αγροτικών ή με φορτηγά ή άντε με προϊστορικά λεωφορεία που ζεμάταγαν σαν την κόλαση στις κοντινές παραλίες, Καβούρι Βουλιαγμένη, Βάρκιζα άντε και στη Λουμπάρδα ή απ την άλλη μεριά Ραφήνα Νέα Μάκρη Κόκκινο λιμανάκι. Γελάγαμε με κάτι χοντρές γριές που κάνανε μπανιο με τις κομπιναιζόν, Πέφταμε κάτω και χτυπιόμασταν όταν βλέπαμε κάποιους με το ένα χέρι να κρατάνε τυλιγμένη την πετσέτα γύρω τους και με το άλλο να προσπαθούν να βγάλουν το μαγιό και ναι βάλουν εσώρουχο και παντελόνι. Σιχαινόμασταν τα κεφτεδάκια ή τα ντολμαδάκια στην αμμουδιά. Και το νερό που πίναμε ήταν πάντα χλιαρό.

Και φρούτα, θεούλη μου τι φρούτα ήταν αυτά!  Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να κουβαλάει κάτι δωδεκάκιλα Αμερικάνικα ριγέ καρπούζια και γιαρμάδες που σε κάθε δαγκωνιά τα ζουμιά έτρεχαν στο πηγούνι και το λαιμό. Και πεπόνια που μοσχομύριζαν. Και κεράσια μέλι. Και σταφύλια ολόγλυκα.  Ψωμί, τυρί φέτα και καρπούζι για φαγητό. Η υπέρτατη γεύση.

Πίναμε νερό απ το λάστιχο του κήπου (τι εμφιαλωμένα και πράσινα άλογα), τρώγαμε λουκουμάδες με ζάχαρη, κουλούρι και τριγωνάκι κεφαλοτύρι απ τον πλανόδιο κουλουρά έξω απ την εκκλησία, αμφίβολης καθαριότητας τυρόπιτες και σάμαλι ( Δεν έχω ξαναδοκιμάσει από τότε τέτοια νοστιμιά), κοκ και κορνέ με σαντιγύ, και πάστες νουγκατίνες σοκολατίνες και σεράνο απ τις ΕΒΓΑ της γειτονιάς. Γευόμασταν βούτυρα και μαρμελάδες σπιτικές και σπιτικά γλυκά κουταλιού συκαλάκι, περγαμόντο, βύσσινο και πορτοκάλι, νερατζάκι, και φαγητά που δεν τα φτιάχνουν τώρα γιατί είναι κουραστικά. Ροστ μπήφ, μελιτζάνες παπουτσάκια, ιμάμ, παστίτσια, μουσακάδες. Τρώγαμε τόνους κεφτέδες με πατάτες τηγανιτές αλλά ποτέ δεν είμασταν υπέρβαροι γιατί γυρνάγαμε όλη μέρα στους δρόμους και τις αλάνες παίζοντας.

Μοιραζόμασταν με τους φίλους μας μια πορτοκαλάδα ή γκαζόζα απ το ίδιο μπουκάλι και ποτέ κανένας μας δεν έπαθε τίποτε. Δεν πολυαρωσταίναμε , αλλά αν τύχαινε να αρρωστήσουμε πάντα υπήρχε μια καλή μάνα ή γιαγιά να μας δώσει λίγο φιδέ και να μας ρίξει βεντούζες να μας δώσει μια κουταλιά Νορισοντρίν, Ιπεσαντρίν ή ασπιρίνη διαλυμένη στο κουταλάκι μαζί με ζάχαρη, ή να μας κάνει μια ένεση με γυάλινη σύριγγα που τη βράζανε στο κατσαρολάκι, και πιο ύστερα να μας διαβάσει κανένα παραμυθάκι για να αποκοιμηθούμε. Και κάτι θερμόμετρα γυάλινα του πεντάλεπτου και στα πόδια του κρεβατιού να γουργουρίζει η γάτα η παρδαλή και να αναδεύεται και να παίζει με την άκρη της κουβέρτας.

Οταν κάναμε ποδήλατο (eska ή velamos) δεν φορούσαμε κράνος και στην πίσω ρόδα βάζαμε πάντα χαρτόνι από πακέττο τσιγάρα πιασμένο με ξύλινο μανταλάκι έτσι για να κάνει θόρυβο και να μας θυμίζει μηχανάκι

Περνάγαμε ώρες έξω απ το σπίτι φτιάχνοντας πατίνια με ρουλεμάν και σανίδια και κατεβαίναμε τις κατηφόρες τις γειτονιάς απλά για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένο. Κι όταν σηκωνόμασταν μέσα απ τους θάμνους που καταλήγαμε, μαθαίναμε πώς να διορθώνουμε το πρόβλημα των φρένων. Για να μη ξαναπληγώσουμε τα γόνατα μας και να μην αποκτήσουμε ευμεγέθη καρούμπαλα στο κέντρο του μετώπου μας Κι αν τα αποκτούσαμε τα πατάγαμε με εκείνα τα μεγάλα τάλληρα για να μη φουσκώσουν.

Είχαμε φίλους. Βγαίναμε στο δρόμο και τους βρίσκαμε. Παίζαμε μπάλα και κυνηγητό στους δρόμους. Τα δοκάρια στα αυτοσχέδια γήπεδα ήταν ή οι σχολικές τσάντες ή τα πουλόβερ κι οι ζακέττες μας κουβαριασμένες και για καλάθια του μπάσκετ είχαμε τα περβάζια των παραθύρων. Πόσες φορές δεν σπάγαμε και κανένα τζάμι και εξαφανιζόμασταν όλοι μαζί αφήνοντας τη μπάλα στα χέρια κάποιου συνταξιούχου που την έσκιζε με το σουγιά και την πέταγε στο δρόμο. Ο παλιόγερος !

Σκάβαμε λακουβάκια για να παίξουμε γκαζές, ακόμα και κουτσό μαζί με τα κορίτσια, χαρτάκια ή απ αυτά που αγοράζαμε απ τα περίπτερα ή με τα χαρτόνια απ τα πακέτα τα τσιγάρα.

Πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων μας και χτυπούσαμε την πόρτα, ή το πιο συνηθισμένο μπαίναμε χωρίς να ρωτήσουμε. Πέφταμε από δέντρα, κοβόμασταν, πληγώναμε τα γόνατα μας και σπάγαμε και κανένα χέρι και οι γονείς μας μάς κατσάδιαζαν κι αυτό ήταν. Λίγο βάμμα στην πληγή κι όξω απ την πόρτα. Τσακωνόμασταν και παίζαμε μπουνιές και μαυρίζαμε και μελανιάζαμε και πάλι φιλιώναμε. Παίζαμε ξιφομαχίες με αυτοσχέδια ξύλινα σπαθιά. Τα ακόντια μας ήταν τα κοντάρια απ τις σκούπες ειδικά από εκείνες που τύλιγαν με μια μαξιλαροθήκη και ξαράχνιαζαν τα ταβάνια. Οι ασπίδες μας ήταν τα καπάκια απ τις μεγάλες κατσαρόλες .

Τρώγαμε ακόμα και σκουλήκια και λάσπες απ τον κήπο. Θυμάστε τη γεύση της λάσπης; Ούτε μάτια βγάλαμε, ούτε τα σκουλήκια έζησαν για πολύ το στομάχι μας.

Κι όταν η γιαγιά πότιζε τον κήπο τι πλάκα να της πατάς το λάστιχο του ποτίσματος και να της κόβεις το νερό κι εκείνη να φωνάζει.  Κι ο πανικός ακόμα μεγαλύτερος όταν πιάναμε το φλίτ με το εντομοκτόνο για να παίξουμε ανίδεοι για το δηλητήριο που περιείχε.

Στους ποδοσφαιρικούς μας αγώνες την ομάδα την έφτιαχναν μερικοί, οι υπόλοιποι μάθαιναν να ζουν χωρίς αρχηγιλίκι.  Φεύγαμε απ το σπίτι το πρωί και παίζαμε όλη μέρα ελεύθεροι αρκεί να γυρίζαμε πίσω μόλις άρχιζε να σκοτεινιάζει, ή όταν η μάνα μας έβαζε τις φωνές απ το μπαλκόνι να τσακιστούμε να ανεβούμε για διάβασμα. Δεν είχαμε βιντεοπαιχνίδια ούτε καν τηλεόραση, ούτε κινητά ούτε υπολογιστές ή internet άντε κανένα ραδιόρφωνο με λυχνίες. Το καλύτερο δώρο ήταν ένα μικρό τρανζιστοράκι με εννιάβολτη Bereck για να ακούμε Εθνικό, ή Ενόπλων.

Πηγαίναμε σχολείο και τα Σάββατα. Τρείς μέρες πρωι, τρείς μέρες απόγευμα. Τετάρτη απόγευμα Πέμπτη πρωί και την πρώτη ώρα Μαθηματικά. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε το χέρι κάποιου καθηγητή να μας σηκώνει απ τη φαβορίτα ή να μας τραβάει τα αυτιά, η να μας ρίχνει μια σβουριχτή σφαλιάρα. Κι η βίτσα, συνήθως από μουριά να μας πληγώνει την παλάμη. Οι πράξεις μας ήταν δικές μας και οι συνέπειες θα βάρυναν εμάς.

Ποιος δε θυμάται τις καζούρες ιδιαίτερα στους Θεολόγους, τις Αγγλικούδες και τους Τεχνικούς. Τα παρατσούκλια που τους βγάζαμε τα παλιόπαιδα. Ο γιαουρτάς, ο καρκίνος ο θέκλας η θρούμπος ο φισφιρίκος. Την αγωνία μόλις έμπαινε ο μαθηματικός κι άνοιγε τον κατάλογο. -Για να σηκωθεί σήμερα ο ………. Και μέχρι να πεί τον μελλοθάνατο, κόμπος το στομάχι.

Θυμάστε στα διαγωνίσματα την απεγνωσμένη προσπάθεια να αντιγράψουμε με το βιβλίο στα γόνατα, ή τα σκονάκια κρυμμένα στα μανίκια, ή τα κορίτσια που τάγραφαν με στυλό BIC ή SCHNEIDER πάνω στα μπούτια τους και τα κάλυπταν με τις μπλέ ποδιές τους. Μπλέ κοριτσίστικες ποδιές, άσπρο γιακαδάκι και άσπρη μπλέ κορδέλλα στα μαλλιά. Ποδιές που εξαφανιζόντουσαν στο λεωφορείο και χωνόντουσαν μες στις τσάντες και ταΆ αγόρια που περίμεναν στο τέρμα του λεωφορείου.

Ποιος δε θυμάται τις ημερήσιες εκδρομές στον Κάλαμο, τον Αη Γιάννη το Ρώσσο, το Ναύπλιο, τον Οσιο Λουκά, τους Δελφούς για να δούμε τον Ηνίοχο τον σκανδαλιάρη που σε κοίταγε πονηρά όπου κι αν στεκόσουνα ,με κάτι απίστευτα πούλμαν.

Και τους ποδοσφαιρικούς αγώνες των τριών ωρών και βάλε στα άδεια οικόπεδα που τώρα έχουν γίνει μεζονέτες και στούντιο.

Κάποιοι μαθητές όχι τόσο έξυπνοι ή επιμελείς έχαναν την τάξη και ξαναπήγαιναν στην ίδια. Θυμηθείτε πόσους διετείς είχατε στην τάξη σας στο γυμνάσιο. Ήταν εύκολα αναγνωρίσιμοι απ τα γένια και τη χοντρή φωνή.

Ο πρώτος μας έρωτας ήταν συνήθως αδελφή ή εξαδέλφη του καλύτερου φίλου μας. Θυμόσαστε το χτυποκάρδι αλήθεια; Την αγωνία μη μας πάρουν χαμπάρι. Το πρώτο φιλί. Τα ξαναμμένα μάγουλα ,το χνούδι πάνω απ το χείλος μας.

Θυμάστε τα πάρτυ γενεθλίων με 15 αγόρια και δύο κορίτσια, (Ποιος να αφήσει την κόρη του να πάει) με πορτοκαλάδα ή ΤΑΜ ΤΑΜ, πατατάκια τσιπς και σπιτικό κέϊκ κι αργότερα βερμουτάκι και ξηρούς καρπούς.  Τις άπειρες φορές που χορεύαμε το ίδιο μπλούζ σε συνενόηση με τον υπεύθυνο του πικάπ, έτσι για να μένουμε πιο πολλή ώρα αγκαλιασμένοι με το κορίτσι των ονείρων μας. Την απίστευτη φράση ΤΑ ΦΤΙΑΞΑΜΕ. Τι φτιάξαμε ο Θεός κι η ψυχή μας.

Πηγαίναμε στο γήπεδο τρείς ώρες πριν το μάτς και γυρίζαμε παπί απ τη βροχή και παγωμένοι μέχρι το μεδούλι τυλιγμένοι με μουσκεμένες σημαίες και χωμένοι σε πλαστικές σακούλες Κι με τις κάλτσες να τρέχουν

Υπήρχαν τέσσερις εποχές διακριτές μεταξύ τους. Τα φύλλα των δέντρων έπεφταν το φθινόπωρο και τα μπουμπούκια των λουλουδιών άνθιζαν την άνοιξη. Υπήρχαν δέντρα και κήποι στις αυλές των σπιτιών και πηγάδια και χώμα που μύριζε μετά το πότισμα . Θυμάστε τους πανσέδες; Τα σκυλάκια; Τα χρυσάνθεμα;

Τις πλεχτές ζακέτες που βάζαμε κάπου μετά το Πάσχα. Τα πρώτα μακριά παντελόνια.

Τα καλοκαιρινά βράδια τα βγάζαμε ή στα σκαλιά παρέες παρέες, ή παίζοντας κρυφτό και κρυφτοντένεκο, ή στα καλοκαιρινά σινεμά με τα χαλίκια, τις καρέκλες με το πλαστικό σκοινί, τις μπουκαμβίλιες στη μάντρα , τον πασατέμπο και την πορτοκαλάδα ΠΑΡΘΕΝΩΝ. Αξέχαστα χρόνια.

Οι γενιές αυτές έβγαλαν μερικούς απ τους καλύτερους επιστήμονες, γιατρούς, μηχανικούς, ανθρώπους εργατικούς και τίμιους οικογενειάρχες και πολλούς άλλους. Τα τελευταία πενήντα χρόνια έγινε έκρηξη σε καινοτομίες και νέες ιδέες. Είχαμε επιτυχίες, αποτυχίες και υπευθυνότητα και μάθαμε να τα αντιμετωπίζουμε όλα. Μεγαλώσαμε σαν παιδιά με τις χαρές και τις λύπες, μας. Ζήσαμε. Και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε όσο μας χρωστάει ο Θεός, σε πείσμα όλων αυτών που μας πλαστικοποίησαν τη ζωή με δικές τους ιδέες και για δικό τους όφελος.

*Το πιο πάνω κείμενο έφτασε ως εμένα με e-mail.  Δεν γνωρίζω τον αρχικό συντάκτη τ