Καταρχήν, είναι κατ’ αρχάς. Κατ’ αρχάς, λοιπόν, δυο διευκρινίσεις (μου τη δίνουν οι διευκρινίσεις): δεν πρόκειται να πω απολύτως τίποτα για τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά, εκτός από το ότι λυπάμαι πολύ. Εκ μέρους πολλών και για πολλούς λόγους. Δεν μπορώ να το κάνω πιο σαφές, αλλά όταν λέμε απολύτως τίποτε άλλο, εννοούμε απολύτως τίποτε άλλο. Επίσης, εκτός του ότι μου τη δίνουν οι διευκρινίσεις, με γοητεύει βαθιά το μαύρο χιούμορ. Που πάει ταμάμ με τον θάνατο. Ενεκα, όμως, που στην Ελλάδα (τάμα το ’χουμε;) έχουμε ψύχωση με την κυριολεξία, θα αναγκαστώ να κυριολεκτήσω. Θα κυριολεκτήσω τόσο όσο δεν κυριολέκτησα ποτέ μου!
Τι μάθαμε, λοιπόν, από τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά (τεστ δεν θα μπει, είναι και Σάββατο, αλλά ένα διαγωνισματάκι τη Δευτέρα παίζει)... Είπαν είπαν είπαν. Και τι δεν είπαν και ποιοι δεν είπαν. Πήγε κι ήρθε το μπούρου μπούρου «κι εγώ τι να σου κάμω, πεθαμένος άνθρωπος» που ’χει γράψει κι ο υπέρτατος Σκαρίμπας. Θα μείνουμε σε δυο ειπόντες, έναν απόντα κι έναν παρόντα. Πρώτος και καλύτερος, το καμάρι του Νεοφιλελεύθερου Μπουρδακιστάν, το οποίο απελευθέρωσε ο ίδιος, κι από τότε το ’χει και το χαίρεται.
Φυσικά αναφέρομαι στον Μητσοτάρχα τον Α' τον Ανέμελο, που ενημερώθηκε για τον θάνατο της Φώφης στη μόνιμη κατοικία του από τότε που βγήκε πρωθυπουργός: τα εξωτερικά. Από τη Σαουδική Αραβία ο πολυχρονεμένος μας ηγέτης δήλωσε, μεταξύ άλλων, πως η εκλιπούσα ήταν «ένας μαχητής της ζωής». Οχι μαχήτρια· μαχητής. Κάτι παρόμοιο είχε πει και παλαιότερα, πως «η λέξη πολίτης είναι γένους θηλυκού», σαν έγινε η Σακελλαροπούλου ΠτΔ, άρα και Πρώτη Πολίτης. Μια γραμματική νεοελληνική να του στείλουμε (θα δει «νέο-» μπροστά και θα του αρέσει!), γιατί κάπως μπερδεύει τα γένη κι έχουμε γίνει συμπούρδουλο κι εμείς που τον ακούμε.
Δεύτερος στη σειρά, ο πρώην πρώτος. Για «μαχήτρια» έκανε λόγο ο Γιώργος (πρώην Γιωργάκης) Παπανδρέου και πάνω που πήραμε χαρά, μας την έκοψε. «Εδωσε μάχη παλικαρίσια» συμπλήρωσε. Κάπως πάει σύννεφο η ανδροκρατία και κάπως μου ’ρχεται. Αποτελειώθηκα δε σαν άκουγα σχεδόν από παντού: «γυναίκα και μάνα, γυναίκα και μάνα». Να ρωτήσω: σαν πεθαίνει κάποιος άντρας, που τυχαίνει να έχει και οικογένεια, λέμε συνέχεια «άντρας και πατέρας, άντρας και πατέρας»;
Πράγματι, αν κάτι μάθαμε από τον θάνατο της Φώφης Γεννηματά είναι γραμματική. Μετά τα φύλα, τις κλίσεις και τα γένη, θα περάσουμε στις αντωνυμίες. Και δη, στις προσωπικές. Καθώς προσωπικά φαίνεται πως την είχαν πάρει και η ίδια αλλά και ο πατέρας της αυτή τη ρημάδα τη δεύτερη προσωπική αντωνυμία: ΕΣΥ. Ενα ΕΣΥ, στο οποίο η παρούσα κυβέρνηση, εν μέσω πανδημίας μάλιστα, δεν έβαλε μήτε καρφί. Ετοιμη είναι ωστόσο να βάλει το τελευταίο καρφί στο «φέρετρο» του εθνικού μας αυτού συστήματος Υγείας, το οποίο είναι ήδη διασωληνωμένο, δίχως χορήγηση ικανού οξυγόνου, και τη βγάζει δε τη βγάζει... Αυτό το σύστημα, λοιπόν, μεγάλωσε μαζί με τη Φώφη. Στο ίδιο σπίτι. Γιατί εκεί, αρχές προς μέσα του ’80, στηρίχτηκε έμπρακτα το ΕΣΥ. Από το τότε ΠΑΣΟΚ (η Ν.Δ. το είχε καταψηφίσει), από γιατρούς (που πήγαν να εργαστούν σε περιφερειακά νοσοκομεία), από την κοινωνία. Αυτά τότε. Σήμερα, ούτε καν.
Δεν ξέρουμε τι θα γινόταν αν ζούσε περισσότερο ο Γιώργος Γεννηματάς (κάτι μου λέει πως αλλιώς θα ’χαν γίνει κάποια σημαντικά πράγματα που πολύ αλλιώς έγιναν τελικά), ωστόσο το μόνο σίγουρο είναι πως με τον θάνατο της κόρης του το ζήτημα του πόσο σοβαρό είναι να έχουμε ένα ισχυρό ΕΣΥ επανήλθε. Το ίδιο το ΕΣΥ δεν βλέπω να επανέρχεται με δαύτους. Ή μήπως έχουμε ξεχάσει το κλείσιμο νοσοκομείων ή την απάνθρωπη πράξη της κατάργησης της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για τους ανασφάλιστους από αυτούς τους ίδιους που τώρα «ικανοποιούνται» (για τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης) πάνω σε έναν άλλο τάφο – ενός 18χρονου παιδιού αυτή τη φορά.
Δεν θα πάω παρακάτω. Αυτά έχετε ώς τη Δευτέρα. Αντε, και καλά στερνά!
(κι άμα τα δούτε, γράφτε μου...
