Με τιμές εν ενεργεία υπουργού κηδεύτηκε η αιφνιδίως και πρόωρα χαμένη πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Σαν κόρη, αδελφή, μάνα και φιλενάδα τη θρήνησε ο ψυχοπονιάρης λαός κατά το πάνδημο προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητροπόλεως και στην απ’ ευθείας μετάδοσή του στο γυαλί. Πολιτικό ηγέτη υψηλού διαμετρήματος τη χαρακτήρισαν κυρίως όσοι απαξίωναν την ίδια και το κόμμα της με μονοψήφια ποσοστά επιβίωσης στις κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις. «Εβγαζαν τον καρκίνο» τα στελέχη του, κατά το κοινώς λεγόμενο, κάθε φορά, ώσπου να εκδοθούν τα τελικά αποτελέσματα που τους καταδίκαζαν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Περισσεύει η υποκρισία σε τούτο τον τόπο.
Νισάφι πια! Συντετριμμένος ο πρωθυπουργός, όστις κατά τις συνεδριάσεις στο Κοινοβούλιο υποτιμούσε συστηματικά τις απόψεις, την παράταξη και το φύλο της εκλιπούσης, της απέδωσε γενναιοφρόνως τα εύσημα μετά θάνατον. Παρομοίως και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που, παντίοις τρόποις, πασχίζει ακόμα, καίτοι εμφανώς τεθλιμμένος, να λαφυραγωγήσει το γωνιακό της μαγαζί. Σύντροφοί της στο ΠΑΣΟΚ, οίτινες αμφισβητούσαν κατάμουτρα τις προεδρικές της ικανότητες, διατεινόμενοι ότι μ’ εκείνη στο τιμόνι το Κίνημα δεν μπορεί να πάει βήμα μπροστά, ξεσκονίζουν τώρα τα μαύρα κοστούμια τους και θρηνούν με γόους και οιμωγές.
Η νεκρή δεδικαίωται. Πλείστοι όσοι εντός των τειχών ζωντανοί, ωστόσο, δεν δίσταζαν να υποστηρίξουν πως χρησιμοποίησε τάχα ως πρόσχημα την ασθένεια για να αποσύρει την υποψηφιότητά της από την κούρσα της αρχηγίας, επειδή διέβλεπε πως έχει μηδαμινές πιθανότητες επανεκλογής. Πλάνταξαν στο κλάμα πάνω απ’ τη σορό της, προσδοκώντας οι ποταμοί των κροκοδείλιων δακρύων να πνίξουν στη συλλογική μνήμη, όχι τόσο την ντροπή, όσο αυτό καθαυτό το ολέθριο ολίσθημα. «Δώσε μου τώρα τα λουλούδια, δεν τα θέλω στον τάφο μου» υπενθυμίζει λησμονημένος στίχος του Ηλία Πετρόπουλου. Παρότι εγκαταλείπει οσονούπω την ενεργό πολιτική, η Κάνγκελα Μέρκελ, αρέσκεται λόγω κεκτημένης ταχύτητος στα μνήματα. Ετσι, κατά το χθεσινό ταξίδι της στην Αθήνα προέβη εκ του ασφαλούς σε οιονεί αυτοκριτική για τα δεινά που επέφερε στην καθημαγμένη μας κοινωνία η άτεγκτος πολιτική της. Φρόντισε να προκαλέσει το έγκλημα, απουσίαζε από τους επικήδειους κι εμφανίστηκε τώρα στην εκταφή του μακαρίτη να ψελλίσει λειψή συγγνώμη.
Με κλασική ιδιοσυγκρασία ενόχου δεν παρέλειψε να κατονομάσει τους συνεργούς της. «Εγώ δεσμεύτηκα πάντα στη διατήρηση της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ» χρύσωσε το χάπι στην αρχή. Και συνέχισε κυνικά: «Βέβαια ξέρω ότι απαίτησα πολλά από τους Ελληνες, αλλά υπήρξαν διαφορετικές κυβερνήσεις που θεώρησαν δυνατές τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις». «Πρώτος τον λίθον βαλέτω» ο ΓΑΠ, μολονότι δεν τον λες αναμάρτητο. Εσυρε ασύγγνωστα τη χώρα στην περιπέτεια και τώρα διεκδικεί με αξιώσεις τον προεδρικό θώκο του ΚΙΝ.ΑΛΛ.
Η κουστωδία του Σαμαρά πήρε σθεναρά τη σκυτάλη και συνέχισε επαξίως τον κατήφορο. Τρώγαμε τη μια πίσω απ’ την άλλη κατακούτελα τις «μεταρρυθμίσεις», διαπιστώνοντας πως στερείται πάτου το πηγάδι της συμφοράς. Οι επίγονοί τους κυβερνούν με αντάξιες επιδόσεις τον τόπο. Ακολούθησε η περιλάλητη Πρωτοδεύτερη Φορά που με αυταρέσκεια αποκαλούσε εαυτήν Αριστερά. Εδιναν κι έπαιρναν σαν κατραπακιές οι «μεταρρυθμίσεις» επί των ημερών της, ώσπου απώλεσε κάθε ελπίδα ο λαουτζίκος. Με προμετωπίδα το ντεμέκ «ηθικό πλεονέκτημα» αναπολούν στην αίθουσα αναμονής του Μαξίμου τα περασμένα μεγαλεία με πανθομολογούμενη τη βεβαιότητα ότι θα τα ξαναγευθούν. Κι ύστερα μας φταίει η Κάνγκελα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου