Η ζωή του ναυτικού: Ουρανός και θάλασσα για μήνες. Με μπουνάτσες και φουρτούνες, λύπες και χαρές, κινδύνους, αγωνία, σκληρή δουλειά, αβάσταχτη νοσταλγία για την πατρίδα αλλά πάντα υποταγμένος στη σαγήνη της θάλασσας.
Ενα βιβλίο ποτισμένο με θαλασσινή αύρα, έτσι όπως την αφηγήθηκε ένας παλαιός ναυτικός, ο μαρκόνης Χρήστος Μαλανδράκης. Μακρινά ταξίδια, εξωτικοί προορισμοί, πολύβουα λιμάνια, λαχτάρα να φανεί επιτέλους η ξηρά, αλλά και λαχτάρα να σαλπάρεις ξανά.
Ο καλός φίλος και συνάδελφος από τα χρόνια της «Ελευθεροτυπίας» Αρης Μαλανδράκης μετέφερε, επιτέλους, στο χαρτί τις αναμνήσεις του πατέρα του, ασυρματιστή του εμπορικού ναυτικού για πολλά χρόνια. Επάγγελμα που χάθηκε με την άφιξη της δορυφορικής επικοινωνίας και την κατάργηση των ασυρμάτων. Στο «Ταξιδεύοντας στα ραδιοκύματα» (Εκδόσεις Γαβριηλίδης) δημοσιεύονται τα βιώματα του παλιού μαρκόνη από τα χρόνια της θάλασσας.
Η ανάγνωση είναι απολαυστική: γεγονότα και περιστατικά που άλλοτε θυμίζουν ιστορικά επίκαιρα και άλλοτε επεισόδια εντός πρωτότυπου National Geographic σε άγνωστα και μακρινά μέρη. Ιστορίες σύντομες, περιεκτικές, χιουμοριστικές που ο Χρήστος Μαλανδράκης εξιστορούσε στον γιο του τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ανύποπτος για το κασετόφωνο που είχε ανοίξει ο Αρης, ένας, στ’ αλήθεια, μανιώδης συλλέκτης ιστοριών, κυνηγός εικόνων και σπάνιων αισθημάτων.
Το πρώτο μπάρκο με το φορτηγό «Αγιος Μάρκος», οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης μέσα στο καράβι (πριν από τον πόλεμο κανένα δεν είχε ψυγείο, ούτε ραδιόφωνα και φυσικά ούτε τηλεοράσεις). Ο βομβαρδισμός του πλοίου από τους Γερμανούς και οι αναδουλειές στη διάρκεια της Κατοχής. Ο «φωτογράφος» καπετάν Κώστας, τα υπερωκεάνια Αγγλία-Αμερική.
Οι νύφες που ταξίδευαν για να συναντήσουν τους άγνωστους γαμπρούς στη Ν. Υόρκη, τα σμήνη αποδημητικών πουλιών που ξεκουράζονταν ή ξεψυχούσαν εξαντλημένα στο άρμπουρο και στην κουβέρτα του βαποριού.
Τα παγόβουνα στον Καναδά, κίνδυνος-θάνατος για τα πλοία, οι τυφώνες στην Οσάκα. Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς καταμεσής του ωκεανού, τα ρεσάλτα από πόρνες. Οι κυκλώνες πλέοντας στον Βόρειο Πόλο, το καρναβάλι του Μπουένος Αϊρες.
Η αναμονή αρόδου στα λιμάνια, τα φίδια που επιβιβάστηκαν λαθραία στο πλοίο όταν φόρτωναν ξυλεία στον Αμαζόνιο. Οι γάτες που συχνά «συμπλήρωναν» το πλήρωμα, το ψάρεμα από την πρύμνη στις αργόσυρτες πληκτικές μέρες των μεγάλων διαδρομών. Οι αρρώστιες μέσα στο πλοίο, τα ναυάγια.
Ο Γεράσιμος ο Κεφαλονίτης στη Ν. Καληδονία που ξεμπάρκαρε εκεί κι έγινε βασιλιάς φυλής ιθαγενών... Τα χαρμόσυνα αλλά και τα θλιβερά μηνύματα για τους συγγενείς του πληρώματος. Η σκάντζα βάρδια στον ασύρματο και στα ποιήματα με τον «Κόλια», τον Νίκο Καββαδία.
Και η επιστροφή στον Πειραιά, όπως θυμάται ο Αρης τον ερχομό του πατέρα του, ζωγραφίζοντας μια υπέροχη εικόνα των παιδικών χρόνων που κράτησε στη μνήμη του από τη γειτονιά που μεγάλωσε, την Καλλίπολη:
«Οταν το πλοίο έφτανε βράδυ στον Πειραιά, ο Χρήστος ειδοποιούσε τηλεφωνικά (χάρη στα προνόμια του ασυρματιστή) για την ώρα που υπολόγιζε ότι θα περνούσαν από κοντά μας. Η Εριφύλη έσπευδε τότε να συνεννοηθεί με τις γειτόνισσες στα γύρω σπίτια. Ολες γυναίκες ναυτικών, όλες με τον καημό της απουσίας και όλες με την προσμονή της επιστροφής.
»Το σχέδιο έμπαινε σε εφαρμογή μόλις βλέπαμε να περνάει από μπροστά μας το πλοίο. Ανάβαμε όλα τα φώτα του σπιτιού, ενώ την ίδια στιγμή οι γειτόνισσες έσβηναν τα δικά τους.
»Το οπτικό αποτέλεσμα ήταν ένα φωταγωγημένο "κουφέτο" μέσα σε απόλυτο σκοτάδι, πράγμα που του επέτρεπε να διακρίνει εύκολα το σπίτι. Η απάντησή του ήταν δύο συρίγματα της τσιμινιέρας (προσφορά του τιμονιέρη στον μαρκόνη) που σήμαινε ότι μας είδε και σε λίγο θα είμαστε ξανά μαζί».
