H Εξαφάνιση της Ανεργίας
Ας το δούμε λίγο το θέμα της ανεργίας βαθύτερα. Η ανεργία υφίσταται, όταν το εργατικό δυναμικό που προσφέρει την εργατική του ικανότητα, δεν μπορεί να την διαθέσει σε μια δεδομένη τιμή.
Η ανεργία επέρχεται όταν ο ιδιωτικός τομέας συνολικά, επιθυμεί να εργαστεί και να εισπράξει, αλλά δεν επιθυμεί να δαπανήσει γα να αγοράσει οτιδήποτε παρήχθη στο επίπεδο της πλήρους απασχόλησης. Έτσι προκύπτει η ανεργία, χωρίς πρόθεση του εργατικού δυναμικού να μην θέλει να εργαστεί. Είναι ακούσια ανεργία (involuntary unempoloyment).
Οι οπαδοί του ευρώ, ηθικολογώντας, θεωρούν ότι υπάρχει ανεργία επειδή οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να εργαστούν με κάποια δεδομένη αμοιβή (voluntary unempoloyment). Η ανεργία εδώ θεωρείται εκούσια.
Οι άνεργοι είναι άνεργοι επειδή θέλουν να είναι άνεργοι!!! Τύφλωση Θεέ μου ή πονηριά; Δεν δουλεύουν όμως γιατί δεν υπάρχουν δουλείες να δουλέψουν, αυτό είναι όλο.
Αν λοιπόν κάποιοι του ιδιωτικού τομέα, δεν θέλουν να δαπανήσουν, και επιθυμούν να διακρατούν το χρήμα, με ποικίλες μορφές, εκτός παραγωγής (αποταμιεύουν), τότε η πλήρης απασχόληση θα μπορούσε να διατηρηθεί, αν κάποιοι άλλοι θα επιθυμούσαν να δαπανήσουν πιο πολύ, αφού δανειστούν, και έτσι να διατηρήσουν την δαπάνη στα επίπεδα της πλήρους απασχόλησης.
Αν όμως κάνεις δεν επιθυμεί να δαπανήσει, και όλοι θέλουν να αποταμιεύουν, τότε η προσφερόμενη εργατική δύναμη δεν αγοράζεται, και έτσι έχουμε ακούσια ανεργία. Έτσι ορίζεται η ανεργία.
Σε μια χώρα όπου οι τομείς της οικονομίας είναι δυο, όπως με το καθεστώς του ευρώ, δηλαδή ιδιωτικός και δημόσιος ως προς την συμπεριφορά τους ταυτίζονται, και ο άλλος είναι ο εξωτερικός τομέας, τότε, αν το Κράτος επιθυμεί να εξισώσει τις δαπάνες με τα έσοδα του ή και να έχει πλεόνασμα, ο ιδιωτικός τομέας λόγω χρεών και φόρων, προσπαθεί να αποταμιεύει πιο πολύ απ΄ ότι δαπανά, ενώ ο εξωτερικός τομέας εξισώνει, εισαγωγές με εξαγωγές, όπως στη χώρα μας γίνεται, τότε η ανεργία θα είναι και επιμένουσα και αυξητική.
Με άλλα λόγια, ακόμα δεν φτάσαμε στον ‘βραχώδη πυθμένα’. Κάνεις δεν δαπανά. Πως θα έλθει η ανάπτυξη;
Αυτή ακριβώς την πολιτική επιβάλουν τα μνημόνια και νομίζουν ότι αν μειωθούν οι εργοδοτικές εισφορές, οι φόροι, οι μισθοί και οι συντάξεις και κατά συνέπεια οι τιμές, θα έλθει η ανάπτυξη μέσω εξαγωγών.
Μα το ίδιο κάνουν όλες οι χώρες της ευρωζώνης, πως θα έλθει η ανάπτυξη, με θαύμα; Η μια χώρα θα εξάγει την ανεργία στην άλλη χώρα. Άρα το θέμα μας δεν είναι εκεί, αλλά στο γεγονός ότι κανείς δεν δαπανά.
Σε μια χώρα λοιπόν που εκδίδει το νόμισμα της και υπάρχει ανεργία, αυτό αποτελεί ένδειξη ότι οι δημόσιες δαπάνες δεν είναι αρκετές για να απορροφήσουν την ανεργία.
Δεν υπάρχει άλλη λύση για να επανέλθει ο τόπος σε πλήρη απασχόληση, από το να αυξηθούν οι δημόσιες δαπάνες. Αλλά αυτές δεν μπορούν να αυξηθούν λόγω του ότι η χώρα δεν έχει εθνικό νόμισμα.
Το ευρω για να δαπανηθει θα πρεπει πρωτα να βρεθει. Και πως βρισκεται το ευρω στην ευρωζωνη?
Ειτε απο αξαγωγες, ειτε απο δανεισμο. Δεδομενου οτι εχουμε αποκλειστει απο τον δανεισμο, οι εξαγωγες μας ειναι αδυνατον να σηκωσουν το βαρος της αναπτυξης και ετσι η μονη οδος ειναι η λιτοτητα που ομως υπονομευει την λειτουργια της ενεργου ζητησης που ειναι το μονο εργαλειο της αναπτυξης.
Το τέρας της ανεργίας, δεν είναι μόνο υπεύθυνο για την απώλεια παραγωγής και πλούτου, αφήνει πίσω την χώρα από τις σύγχρονες τεχνολογίες, εντείνει την αύξηση της εγκληματικότητας, καταστρέφει τις δομές της υγείας, της πρόνοιας, της παιδείας και της ασφάλειας, σπρώχνει στη μετανάστευση το επιστημονικό προσωπικό και εργαζόμενους, καλλιεργεί τις φυλετικές διακρίσεις, είναι αιτία της ανάπτυξης του λαϊκισμού και επικινδύνων ιδεολογιών και αντιδημοκρατικών κινημάτων, απωθεί στο περιθώριο της ζωής τους απόμαχους της εργασίας και εν τέλει ένα Έθνος (άνδρες, γυναίκες, παΐδια) το εξωθεί σε βίο απολίτιστο.
Το τέρας αυτό σκοτώνεται μόνο μέσα στην Ελλάδα, από τους Έλληνες, με όπλο το Εθνικό Νόμισμα και τις Εθνικές Δαπάνες. Είναι αυτό που δεν μπορεί να γίνει στην Ελλάδα του Ευρώ, των ΕΣΠΑ και μέσω της δήθεν ευρωπαϊκής ελεημοσύνης.
spyridonstalias@hotmail.com
spyridonstalias@hotmail.com
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
