Μάλιστα, οι τελευταίες εξελίξεις με τον βομβαρδισμό στη Ράφα δεν αποκλείεται να διευρύνουν την κομματική διαίρεση. Μάλιστα, το κορυφαίο αμερικανικό δίκτυο, αναφέρει ότι πολύ πριν ξεσπάσει ο πόλεμος στη Γάζα, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η «συμπάθεια» του εκλογικού ακροατηρίου των Δημοκρατικών έχει μετατοπιστεί από το Ισραήλ προς τους Παλαιστίνιους περίπου τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Αφορμή ήταν κυρίως οι κυβερνήσεις των Ισραηλινών, με τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου μην τυγχάνει αποδοχής των Αμερικανών. Την ίδια στιγμή, στο «μέτωπο» των Ρεπουμπλικάνων έχει κερδίσει περισσότερες συμπάθειες η κυβέρνηση Νετανιάχου, σε σχέση με το παρελθόν, σύμφωνα τουλάχιστον με δημοσκόπηση του Οργανισμού Gallup.
Αυτό το διευρυνόμενο κομματικό χάσμα στις Ηνωμένες Πολιτείες υποδηλώνει ότι όποτε ο Νετανιάχου εγκαταλείπει την πολιτική σκηνή στο Ισραήλ, ένα αναπόφευκτο μέρος της κληρονομιάς του θα είναι πρωταγωνιστικός ρόλος στη συντριβή της δικομματικής συναίνεσής που για δεκαετίες παρείχε στο Ισραήλ μια σχεδόν αδιαμφισβήτητη θέση στην πολιτική των ΗΠΑ.
«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι κινητήριες δυνάμεις της σχέσης ΗΠΑ-Ισραήλ που έχουν εξηγήσει την ανθεκτικότητά της, την ιδιαίτερη ποιότητα και τον χαρακτήρα της όλα αυτά τα χρόνια, βρίσκονται περισσότερο υπό πίεση από οποιοδήποτε σημείο της κυβερνητικής μου εμπειρίας ή ακόμη και εκτός κυβέρνησης», είπε ο Άαρον Ντέιβιντ Μίλερ, ανώτερος συνεργάτης του Ιδρύματος «Carnegie» για τη Διεθνή Ειρήνη, ο οποίος έχει συμβουλέψει έξι υπουργούς Εξωτερικών για τη Μέση Ανατολή.
Αυτή η αυξανόμενη πίεση θα μπορούσε να μετατρέψει τον Μπάιντεν ως τον τελευταίο του «είδους» του: Αν και η συντριπτική πλειονότητα των δημοκρατικών αξιωματούχων δεν δείχνει καμία τάση για ουσιαστική ρήξη με το Ισραήλ, ο Μπάιντεν θα μπορούσε να είναι ο τελευταίος Δημοκρατικός πρόεδρος για το άμεσο μέλλον που ευθυγραμμίζεται τόσο ανεπιφύλακτα με το έθνος.
Η ομιλία του και η έκθεση στο Κογκρέσο
Ο ίδιος αναμένεται να παραχωρήσει μια ομιλία για τον αντισημιτισμό σήμερα Τρίτη (7/5) σε εκδήλωση που χρηματοδοτείται από το Μουσείο Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Εν τω μεταξύ, οι Δημοκρατικοί επικριτές σχετικά με τους χειρισμούς του στον πόλεμο, θα παρακολουθούν την Τετάρτη όταν η κυβέρνησή του πρόκειται να υποβάλει έκθεση στο Κογκρέσο για το εάν το Ισραήλ χρησιμοποιεί αμερικανικά όπλα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και εάν συνεργάζεται με την παράδοση ανθρωπιστικής βοήθειας.
Ο βαθύς προσωπικός δεσμός του Μπάιντεν με το Ισραήλ τον κάνει ήδη έναν αναδρομικό στην πολιτική των ΗΠΑ. Τον πρώτο μισό αιώνα μετά τη συγκρότηση του Ισραήλ το 1948, οι Δημοκρατικοί πρόεδροι όπως ο Χάρι Τρούμαν, ο Λίντον Μπ. Τζόνσον, ο Τζίμι Κάρτερ και ο Μπιλ Κλίντον ήταν εκείνοι που επέδειξαν τη μεγαλύτερη συναισθηματική σύνδεση με το εβραϊκό κράτος.
Τι έκαναν άλλοι Ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι
Οι Ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι, συμπεριλαμβανομένων των Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, Ρίτσαρντ Νίξον, Ρόναλντ Ρίγκαν και Τζορτζ Χ. Β. Μπους, υποστήριξαν επίσης το Ισραήλ, αλλά πιο απροκάλυπτα την υποστήριξαν όταν έρχονταν σε σύγκρουση με τους άλλους περιφερειακούς στόχους τους να διατηρήσουν την πρόσβαση στο πετρέλαιο και να απωθήσουν τη σοβιετική επιρροή. Ο Ρίγκαν και ο Μπους ο καθένας σε σημεία διαμαρτυρήθηκαν για τις ισραηλινές ενέργειες στις οποίες αντιτάχθηκαν με την προσωρινή αναστολή της βοήθειας.
Κατά το τελευταίο τέταρτο περίπου του αιώνα, αυτό το κομματικό μοτίβο έχει αντιστραφεί. Οι Ρεπουμπλικάνοι Πρόεδροι Τζορτζ Μπους και Ντόναλντ Τραμπ έχουν ταυτιστεί περισσότερο με το Ισραήλ, ενώ ο Κλίντον (στη δεύτερη θητεία του) και ο Μπαράκ Ομπάμα βίωσαν τις περισσότερες διαφωνίες με την ισραηλινή κυβέρνηση.
Πολλοί παράγοντες συνέβαλαν σε αυτή την αντιστροφή των ρόλων. Η εκστρατεία του Μπους κατά του ισλαμικού εξτρεμισμού μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 τον ενθάρρυνε να δώσει μεγαλύτερη αξία στο Ισραήλ ως περιφερειακό σύμμαχο. Η αυξανόμενη ταύτιση με το Ισραήλ μεταξύ των Λευκών Ευαγγελικών Χριστιανών των ΗΠΑ, μια βασική εκλογική περιφέρεια του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ώθησε επίσης το κόμμα προς μεγαλύτερη υποστήριξη για το εβραϊκό κράτος. Αντίθετα, περισσότεροι ψηφοφόροι στον Δημοκρατικό συνασπισμό (τόσο οι φυλετικές μειονότητες όσο και οι φιλελεύθεροι Λευκοί) είδαν την αντιμετώπιση των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ ως αποικιακή, ή ακόμη και τύπου απαρτχάιντ, καταπίεση.
Ο ρόλος του Νετανιάχου
Ενώ κατείχε τη θέση του πρωθυπουργού στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στη συνέχεια με μόνο σύντομη διακοπή από το 2009, ο Νετανιάχου έπαιξε επίσης τεράστιο προσωπικό ρόλο στην πρόκληση αυτής της αμερικανικής κομματικής ανατροπής. Ο Νετανιάχου έχει ακολουθήσει σταθερά συντηρητικές πολιτικές στο Ισραήλ (όπως η προσπάθειά του να αποδυναμώσει το δικαστικό σώμα που προκάλεσε μαζικές διαμαρτυρίες σε εθνικό επίπεδο) και απέρριψε την πίεση από διαδοχικούς Δημοκρατικούς προέδρους να διαπραγματευτεί ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.
Εξίσου σημαντικό, έχει ευθυγραμμιστεί με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα τόσο απροκάλυπτα όσο κάθε ξένος ηγέτης με οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα στη σύγχρονη εποχή . Ο Νετανιάχου το 2015, για παράδειγμα, εκφώνησε μια ομιλία στο Κογκρέσο που αντιτάχθηκε στη συμφωνία για το πυρηνικό Ιράν μετά από πρόσκληση των Ρεπουμπλικανών της Βουλής - μετά από ρητές αντιρρήσεις του Ομπάμα. Και ο Νετανιάχου απηχούσε πρόσφατα τα σημεία συζήτησης των Ρεπουμπλικανών σε μια συνέντευξη Τύπου όταν απέρριψε τις διαμαρτυρίες για τον πόλεμο στις πανεπιστημιουπόλεις των ΗΠΑ ως απλώς διαδεδομένο αντισημιτισμό.
Η «ανατροπή» του 2024 υπέρ των Παλαιστινίων
Σε αυτό το πλαίσιο, η κομματική πόλωση για το Ισραήλ μεταξύ των Αμερικανών ψηφοφόρων είχε ήδη διευρυνθεί χρόνια πριν από τη βάναυση επίθεση της Χαμάς τον περασμένο Οκτώβριο και την καταστροφική ισραηλινή απάντηση που προκάλεσε.
Ένα μέτρο είναι οι ετήσιες δημοσκοπήσεις της Gallup που ρωτούν τους Αμερικανούς αν συμπάσχουν κυρίως προς το Ισραήλ ή κυρίως με τους Παλαιστίνιους. Το 2001, το ποσοστό των Ρεπουμπλικανών ψηφοφόρων που δήλωσαν ότι συμπαθούσαν κυρίως το Ισραήλ ξεπέρασε το μερίδιο των Δημοκρατικών μόνο κατά οκτώ ποσοστιαίες μονάδες (59% έναντι 51%). λένε ότι συμπαθούσαν κυρίως το Ισραήλ. Το χάσμα μεταξύ των μερών που συμπαθούν το Ισραήλ διευρύνθηκε επί Τραμπ σε σχεδόν 40 μονάδες και έχει εκτοξευθεί σε 45 μονάδες επί Μπάιντεν — σχεδόν έξι φορές τη διαφορά το 2001. Στις έρευνες του 2023 και του 2024, η Gallup κατέγραψε για πρώτη φορά ότι το μερίδιο των Δημοκρατικών που συμπαθούσαν κυρίως τους Παλαιστινίους ξεπέρασε το μερίδιο που ευνοούσε κυρίως το Ισραήλ.
Μια άλλη μακροχρόνια σειρά ερευνών από το Συμβούλιο Παγκόσμιων Υποθέσεων του Σικάγου βρήκε παρόμοια, αν και όχι τόσο εκτεταμένη, κίνηση. Το 2002, το ποσοστό των Ρεπουμπλικανών που έλεγαν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να πάρουν το μέρος του Ισραήλ στη σύγκρουση ήταν περίπου διπλάσιο από το ποσοστό των Δημοκρατικών.
Στην τελευταία έρευνα, που διεξήχθη τον Φεβρουάριο, το χάσμα είχε αυξηθεί σε περίπου 3 προς 1. Η έρευνα διαπίστωσε ότι το μερίδιο των Δημοκρατικών που είπαν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να ευθυγραμμιστούν με το Ισραήλ στη σύγκρουση, αφού έπεσαν στα χρόνια του Τραμπ, ανέκαμψε σχεδόν στο 1 στους 5 στην τελευταία δημοσκόπηση, σχεδόν ακριβώς το επίπεδο στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Όμως, όπως λένε τώρα πολλοί Δημοκρατικοί, οι ΗΠΑ πρέπει να πλευρίσουν τους Παλαιστίνιους – μια άποψη που έχουν μόνο 1 στους 50 Δημοκρατικούς το 2002. (Αυτό είναι επίσης το ίδιο ποσοστό των Ρεπουμπλικανών σήμερα που λένε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να συμπαραταχθούν με τους Παλαιστινίους.) Οι περισσότεροι Δημοκρατικοί είπε ότι οι ΗΠΑ δεν πρέπει να πάρουν καμία πλευρά στη σύγκρουση - μια άποψη που συμμερίζονται μόνο τα δύο πέμπτα περίπου των Ρεπουμπλικανών.
Όχι και τόσο... δημοφιλής ο Νετανιάχου στις ΗΠΑ
Μια σειρά από δημοσκοπήσεις αυτή την άνοιξη δείχνουν πώς ο πόλεμος στη Γάζα έχει σκληρύνει αυτή την κομματική διάσπαση. Νωρίτερα φέτος, τόσο το Πανεπιστήμιο Quinnipiac, όσο και οι δημοσκοπήσεις του CBS/YouGov έδειξαν ότι ενώ περίπου το 55% των Ρεπουμπλικανών ήθελε οι ΗΠΑ να στείλουν περισσότερη στρατιωτική βοήθεια στο Ισραήλ, περίπου τα δύο τρίτα των Δημοκρατικών δεν το έκαναν.
Σχεδόν οι μισοί Δημοκρατικοί, αλλά μόνο λίγο πάνω από το ένα πέμπτο των Ρεπουμπλικανών στη δημοσκόπηση του CBS, είπαν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να πιέσουν το Ισραήλ να σταματήσει τις μάχες. Ενώ μια μικρή πλειοψηφία Ρεπουμπλικανών εξέφρασε εμπιστοσύνη στον Νετανιάχου σε μια έρευνα του Pew τον Απρίλιο, πάνω από 7 στους 10 Δημοκρατικούς δήλωσαν ότι είχαν ελάχιστη ή καθόλου πίστη στον Ισραηλινό ηγέτη «να κάνει το σωστό». Στην έρευνα Quinnipiac μόλις το 5% των Δημοκρατικών δήλωσε ότι είχε θετική άποψη για τον Νετανιάχου. ο αριθμός ήταν 11 φορές υψηλότερος μεταξύ των Ρεπουμπλικανών.
Όλες οι διαχωριστικές γραμμές που χωρίζουν τα κόμματα χωρίζουν επίσης τις γενιές. Μόλις 1 στους 12 νεαρούς ενήλικες στη δημοσκόπηση της Quinnipiac δήλωσαν ότι είχαν θετική άποψη για τον Νετανιάχου και πάνω από τα δύο τρίτα ήταν αντίθετοι στην αποστολή περισσότερων όπλων στο Ισραήλ. Ομοίως, στην έρευνα του Pew, περίπου τα δύο τρίτα των νεαρών ενηλίκων είπαν ότι βλέπουν την ισραηλινή κυβέρνηση δυσμενώς. Η τελευταία δημοσκόπηση της Gallup διαπίστωσε ότι ενώ οι ηλικιωμένοι εξακολουθούν να προτιμούν το Ισραήλ, πολλοί νεότεροι ενήλικες εκφράζουν τώρα συμπάθεια για τους Παλαιστίνιους.
Τα πακέτα «βοήθειας» στο Ισραήλ
Αυτές οι αλλαγές στη νοοτροπία εντός του Δημοκρατικού συνασπισμού έχουν αλλάξει ελαφρώς τη συμπεριφορά μεταξύ των κορυφαίων εκλεγμένων αξιωματούχων του κόμματος. Μόνο 37 Δημοκρατικοί της Βουλής ψήφισαν τελικά κατά του πρόσφατα εγκεκριμένου πακέτου εξωτερικής βοήθειας που περιελάμβανε περισσότερα από 26 δισεκατομμύρια δολάρια σε νέα στρατιωτική βοήθεια προς το Ισραήλ. Ο ηγέτης της πλειοψηφίας της Γερουσίας Τσακ Σούμερ, παρά την προηγούμενη ομιλία που επέκρινε τον Νετανιάχου, φέρεται να συνεργάζεται με τον πρόεδρο της Βουλής Μάικ Τζόνσον για να προσκαλέσουν τον Ισραηλινό ηγέτη να μιλήσει σε κοινή συνεδρίαση του Κογκρέσου - μια εξαιρετική ευκαιρία δεδομένου του πόσα από τα αιτήματα του Μπάιντεν αντιστάθηκε ο Νετανιάχου από την έναρξη του πολέμου.
Οι φιλελεύθεροι επικριτές της προσέγγισης του Ισραήλ προς τους Παλαιστίνιους, τόσο πριν όσο και μετά τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, αποδίδουν σε μεγάλο βαθμό τη διευρυνόμενη αποσύνδεση μεταξύ των Δημοκρατικών ψηφοφόρων και των εκλεγμένων αξιωματούχων στην επιρροή της Επιτροπής Δημοσίων Υποθέσεων του Αμερικανικού Ισραήλ και άλλων φιλοϊσραηλινών ομάδων πίεσης στην Ουάσιγκτον. Από την προεδρία του Ομπάμα, η AIPAC (λόμπι που υποστηρίζει πολιτικές υπέρ του Ισραήλ) έχει γίνει πιο επιθετική όσον αφορά την υποστήριξη των αρχικών εκστρατειών εναντίον δημοκρατικών αξιωματούχων που επικρίνουν το Ισραήλ. Έχει δεσμευτεί να δαπανήσει 100 εκατομμύρια δολάρια φέτος για να νικήσει μέλη του Κογκρέσου που επέκριναν έντονα τη διεξαγωγή του πολέμου από το Ισραήλ, όπως ο Δημοκρατικός βουλευτής Τζαμάαλ Μπάουμαν της Νέας Υόρκης και ο Κόρι Μπους του Μιζούρι.
«Η τεράστια οικονομική και πολιτική πίεση της AIPAC στην Ουάσιγκτον είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας για την επιβράδυνση μεγαλύτερου αριθμού δημοκρατικών αξιωματούχων από το να αντιταχθούν στον πόλεμο του Ισραήλ στη Γάζα», δήλωσε ο Waleed Shahid, ο οποίος κατείχε ανώτερες θέσεις σε πολλές φιλελεύθερες οργανώσεις και ήταν ενεργός στην οργάνωση της αντιπολίτευσης. στον πόλεμο. «Στοχοποιώντας τους Δημοκρατικούς που αντιτίθενται σε μια λευκή επιταγή χρηματοδότησης όπλων στο Ισραήλ, η AIPAC στοχεύει να σταματήσει μια αναπόφευκτη αλλαγή γενεών μέσα στο κόμμα».
Ο «Δαυίδ» που έγινε «Γολιάθ»
Ωστόσο, η επιρροή της AIPAC από μόνη της δεν εξηγεί το άνοιγμα της απόστασης μεταξύ των Δημοκρατικών ψηφοφόρων και των αξιωματούχων. Μέρος της απάντησης, όπως προτείνει ο Shahid, είναι γενεαλογικό. Ο Μπάιντεν προσωποποιεί μια παλαιότερη ομάδα πολιτικών ηγετών των ΗΠΑ των οποίων η εικόνα για το Ισραήλ διαμορφώθηκε όταν ήταν ένα μοναχικό φυλάκιο της δημοκρατίας και καταφύγιο για τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος. Οι απλοί Αμερικανοί και οι πολιτικοί ηγέτες των ΗΠΑ στα χρόνια των πολέμων του 1967 και του Γιομ Κιπούρ (1973) έτειναν να βλέπουν το Ισραήλ, σύμφωνα με τα λόγια του Μίλερ, ως έναν «Δαυίδ» που μετά βίας απέκρουε τους απειλητικούς «Γολιάθ». Τώρα, ειδικότερα πολλοί νεότεροι Δημοκρατικοί πιστεύουν ότι «το Ισραήλ δεν είναι πια ο Δαυίδ», είναι ο «Γολιάθ» και «χτυπά τον Δαυίδ» στη Γάζα, είπε ο Μίλερ. Οι παλαιότεροι δημοκρατικοί αξιωματούχοι έχουν επηρεαστεί λιγότερο από τους νεότερους από την εμφάνιση αυτής της νέας προοπτικής στους ψηφοφόρους τους.
Πολλοί παρατηρητές σημειώνουν επίσης ότι ο Μπάιντεν τείνει να βλέπει την εξωτερική πολιτική όπως και την εσωτερική πολιτική – αποδίδοντας τεράστια εμπιστοσύνη στην ικανότητά του να αξιοποιεί τις προσωπικές του σχέσεις με άλλους ηγέτες. «Ο Μπάιντεν λέει πάντα ότι «όλη η εξωτερική πολιτική είναι μια επέκταση των προσωπικών σχέσεων», είπε ο Μπεν Ρόουντς, ο οποίος υπηρέτησε ως ανώτερος σύμβουλος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας ενώ ο Μπάιντεν υπηρέτησε ως αντιπρόεδρος του Ομπάμα. «Δεν ξέρω πόσες φορές τον άκουσα να το λέει αυτό».
Η... χλιαρή αντίσταση Μπάιντεν στον πόλεμο
Ο Μπάιντεν κατά τη διάρκεια του πολέμου αύξησε τις επικρίσεις του στον Νετανιάχου και τον ακροδεξιό συνασπισμό με τον οποίο κυβερνά, αλλά εξακολουθεί να απορρίπτει τις αυξανόμενες απαιτήσεις στις τάξεις των Δημοκρατικών να «τιμωρήσουν» το Ισραήλ για τη διεξαγωγή του πολέμου και την αντίσταση στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας.
«Βρισκόμαστε σχεδόν στον έβδομο μήνα αυτού του πολέμου και αυτή η κυβέρνηση ήταν απρόθυμη να επιβάλει ένα μόνο κόστος ή συνέπεια σε αυτήν την ισραηλινή κυβέρνηση που οι κανονικοί άνθρωποι θα θεωρούσαν ως σοβαρή ή σημαντική πίεση», είπε ο Μίλερ. Αντίθετα, πρόσθεσε ο Μίλερ, ο Μπάιντεν εξακολουθεί να λειτουργεί κυρίως από την πεποίθηση ότι για να επιτύχει τους στόχους του στην περιοχή -περισσότερη ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, μια εκεχειρία που οδηγεί σε περαιτέρω απελευθέρωση ομήρων και τελικά μια περιφερειακή συμφωνία μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας- «δεν μπορεί το κάνετε αυτό δημιουργώντας μια συνεχή δημόσια παραβίαση με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό. Χρειάζεται τη συναίνεση του Ισραήλ, αν όχι την ενεργό βοήθειά του».
Οι σύμμαχοι του Μπάιντεν πιστεύουν επίσης ότι οι επικριτές του Ισραήλ εντός του κόμματος υπερεκτιμούν τους πολιτικούς κινδύνους της συνεχιζόμενης υποστήριξής του. Αν και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ευρεία αντίθεση στον πόλεμο τόσο μεταξύ των νέων όσο και των Δημοκρατικών ευρύτερα, συνήθως δείχνουν επίσης ότι αυτοί οι ψηφοφόροι δίνουν μεγαλύτερη προτεραιότητα σε άλλα θέματα.
«Ενώ ορισμένα στοιχεία του ακτιβιστικού πυρήνα του κόμματος επικεντρώνονται σε αυτό που συμβαίνει στη Γάζα, οι περισσότεροι Δημοκρατικοί και οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν είναι», δήλωσε ο μακροχρόνιος δημοσκόπος των Δημοκρατικών Μαρκ Μέλμαν, πρόεδρος της Δημοκρατικής Πλειοψηφίας για το Ισραήλ, μιας φιλοϊσραηλινής ομάδας. «Μάλλον ασχολούνται με άλλα ζητήματα -είτε είναι η συγκράτηση των τιμών είτε η προστασία των δικαιωμάτων των αμβλώσεων είτε η προστασία της ίδιας της δημοκρατίας».
Το κύμα διαμαρτυριών στα Πανεπιστήμια
Όμως, καθώς ο πόλεμος συνεχίζεται - με το κύμα διαμαρτυριών στην πανεπιστημιούπολη να επιδεινώνει τα ρήγματα για το θέμα στον Δημοκρατικό συνασπισμό - υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι το κέντρο βάρους του κόμματος απομακρύνεται από την ενστικτώδη υποστήριξη στο Ισραήλ που εξέφρασαν παλαιότεροι Δημοκρατικοί όπως ο Μπάιντεν και ο Σούμερ.
Το αποκαλυπτικό σημάδι δεν είναι η κλιμακούμενη οργή για τον πόλεμο από φιλελεύθερους που επικρίνουν επί μακρόν τον Νετανιάχου και τις ακροδεξιές ισραηλινές κυβερνήσεις, όπως ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς και τα μέλη της «ομάδας» στη Βουλή. Μάλλον το βασικό μέτρο είναι η προθυμία των φιλόδοξων Δημοκρατών που βρίσκονται κοντά στο κέντρο του κόμματος να επικρίνουν τη συμπεριφορά του πολέμου από το Ισραήλ πιο ανοιχτά και να υποστηρίξουν τον περιορισμό της μελλοντικής μεταφοράς επιθετικών όπλων.
Ο κατάλογος των Δημοκρατικών σε αυτό το στρατόπεδο περιλαμβάνει τους γερουσιαστές Chris Murphy από το Κονέκτικατ, Chris Van Hollen από το Maryland, Chris Coons του Delaware και Tim Kaine από τη Βιρτζίνια. Ο Μπάιντεν συμφώνησε να παραδώσει την έκθεση που αναμένεται την Τετάρτη για τη χρήση αμερικανικών όπλων από το Ισραήλ και τη συνεργασία με τη διεθνή βοήθεια μετά από πίεση από μια ομάδα περίπου 20 Δημοκρατικών γερουσιαστών με επικεφαλής τον Van Hollen.
Τι λέει η Διεθνής Αμνηστία
Αν και σχεδόν όλοι οι Δημοκρατικοί γερουσιαστές ψήφισαν υπέρ του πρόσφατου πακέτου στρατιωτικής βοήθειας για το Ισραήλ, ο Μπάιντεν κινδυνεύει να αποξενώσει πολλούς που υποστήριξαν τη βοήθεια, εάν η έκθεση της Τετάρτης στο Κογκρέσο δεν εξετάσει σοβαρά εάν το Ισραήλ πρέπει να τιμωρηθεί για τις ενέργειές του στον πόλεμο, δήλωσε η Amanda Klasing, η εθνική διευθύντρια κυβερνητικών σχέσεων και υπεράσπισης της Διεθνούς Αμνηστίας.
Η Αμνηστία εξέδωσε πρόσφατα μια έκθεση που κατηγορεί ότι το Ισραήλ έχει βάλει στο στόχαστρο αμάχους με αμερικανικά όπλα κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. «Ο Μπάιντεν έχει μια κοινοβουλευτική ομάδα των Δημοκρατικών που πιστεύει πολύ σε αυτή τη διαδικασία», είπε. «Έλαβαν αυτές τις ψηφοφορίες με την υπόθεση ότι αυτοί οι όροι θα εφαρμοστούν από τη διοίκηση».
Η προσωπική σχέση του Ισραηλινού πρωθυπουργού με τον Τραμπ δεν είναι «θερμή», αλλά η σκληροπυρηνική προσέγγιση του Νετανιάχου τόσο προς τους Παλαιστίνιους όσο και προς το Ιράν ενθάρρυνε τη μετατροπή του Δημοκρατικού Κόμματος σε αυτό που ο Μίλερ αποκαλεί «το Ισραήλ δεν μπορεί να κάνει λάθος κόμμα».
Εάν το Ισραήλ εκλέξει μια πιο κεντρώα κυβέρνηση στο μέλλον, πιστεύει ο Μίλερ, το διευρυνόμενο κομματικό χάσμα των ΗΠΑ για το Ισραήλ θα μπορούσε να μειωθεί. Όμως, δεδομένης της αποξένωσης για τις ισραηλινές ενέργειες μεταξύ των Δημοκρατικών παρτιζάνων γενικά - και των νεότερων ψηφοφόρων ειδικότερα - φαίνεται σχεδόν εγγυημένο ότι οι Δημοκρατικοί εκλεγμένοι αξιωματούχοι τα επόμενα χρόνια θα αντιμετωπίσουν μεγαλύτερη πίεση από τους Ρεπουμπλικάνους να διατηρήσουν μια κρίσιμη απόσταση από το Ισραήλ.
Μέχρι στιγμής, ο Μπάιντεν ήταν πολύ περισσότερο διατεθειμένος να αντισταθεί παρά να ανταποκριθεί σε αυτήν την πίεση. Μια κατάπαυση του πυρός θα μπορούσε να διαχέει αυτή την πίεση για κάποιο χρονικό διάστημα. Αλλά ακόμη και ο Μπάιντεν μπορεί να μην μπορεί να αγνοήσει την αναπόφευκτη αντίδραση μεταξύ των Δημοκρατικών εάν ο Νετανιάχου, με ή χωρίς κατάπαυση του πυρός, εκπληρώσει τελικά τη δέσμευσή του να εξαπολύσει χερσαία εισβολή στη Ράφα.
Η σκληρή ισραηλινή απάντηση στις τρομοκρατικές επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου μπορεί να αφήσει στα ερείπια όχι μόνο μεγάλο μέρος της Γάζας, αλλά την παράδοση των ΗΠΑ για δικομματική υποστήριξη προς το Ισραήλ.
Analysis by Ronald Brownstein, CNNi
