Χρήστος Λουτράδης Γίνετε fan Αρθρογράφος/ συνεργάτης στη Hurriyet Daily News

To τέλος του «τουρκικού» ονείρου και η ευκαιρία της Ελλάδας

Δημοσιεύθηκε: 07/11/2016 12:05 μμ Ενημερώθηκε: 07/11/2016 12:05 μμ

• 
  
• Κοινοποίηση 0
• Tweet
• Σχόλιο 22

Η σταδιακή μετατροπή της τουρκικής δημοκρατίας σε ένα καθεστώς απολυταρχικό με στοιχεία ενός ιδιότυπου θρησκευτικού εθνικισμού, δεν αποτελεί κάτι καινούριο στις αναλύσεις επί αναλύσεων που έχουν κατακλύσει τα εγχώρια και διεθνή Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Ούτε η πολιτική μετάλλαξη του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν από έναν πολλά υποσχόμενο μεταρρυθμιστή σε έναν αυταρχικό πολιτικό ηγέτη, με μεσαιωνικών αποχρώσεων απόψεις σε αρκετά ζητήματα, που μέχρι πρότινος χαρακτηριζόταν από έναν μετριοπαθή και ρεαλιστικό λόγο.
Aυτό που λείπει από την εξίσωση των διεθνών και εγχώριων αναλύσεων είναι η παράμετρος της οικονομίας και συγκεκριμένη η σταδιακά πτωτική πορεία που έχει αρχίσει και ακολουθεί η οικονομία της γειτονικής μας χώρας.
Η οικονομική κρίση που αρχίζει να εμφανίζει τα πρώτα της σημάδια στην Τουρκία του τελευταίους μήνες τείνει να δημιουργήσει κοινωνικές ανατροπές, που η Τουρκία είχε θάψει για χρόνια στο συλλογικό της υποσυνείδητο.
Αν κάποιος όμως παρακολουθούσε τη δομή και τις βάσεις πάνω στις οποίες είχε στηθεί η οικονομία της Τουρκίας θα εξήγαγε εύκολα το συμπέρασμα ότι η πορεία της τουρκικής οικονομίας ήταν για δεκαετίες στηριγμένη σε σαθρά θεμέλια. Η εμμονή των κυβερνωντων της γειτονικής μας χώρας να δομήσουν την οικονομία μιας χώρας με δομικά και βαθιά κοινωνικά προβλήματα και ανισότητες στην θεοποίηση της εσωτερικής κατανάλωσης και στις αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και κοινωνικής αποδοτικότητας επενδύσεις, από εταιρείες και επιχειρήσεις κυρίως από το εξωτερικό. Αυτή η οικονομική πολιτική είχε ως αποτέλεσμα η Τουρκία να μπορεί να χρηματοδοτεί τις εισαγωγές προϊόντων από το εξωτερικό. Χρηματοδότηση όμως που εμπεριέχει μια σημαντική υποσημείωση: η δυνατότητα εισαγωγής από το εξωτερικό ήταν άρρηκτα συνυφασμένη με την «ψήφο εμπιστοσύνης» που έδιναν οι ξένοι, ως επί το πλείστον, επενδυτές που είχαν επενδύσει στην γειτονική μας χώρα.
Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Η έλλειψη πολιτικής σταθερότητας σε συνδυασμό με την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος που δεν θυμίζει σε τίποτα δημοκρατία και κράτος δικαίου, έχει αρχίσει να δημιουργεί τους πρώτους τριγμούς στις σχέσεις των επενδυτών με την Τουρκία και το καθεστώς Ερντογάν. Για έναν ξένο επενδυτή οι θεσμοί της Δημοκρατίας, έστω και με τις παθογένειες που υπήρχαν τα προηγούμενα στην Τουρκία, αποτελούσαν ασφαλιστική δικλείδα για την διασφάλιση των οικονομικών τους συμφερόντων. Όσο αυτή η σταθερά εξασθενεί, τόσο η ανασφάλεια των ξένων επενδυτών ενδέχεται να οδηγήσει σε συνθήκες αποεπένδυσης.
Επιπροσθέτως, οι συνθήκες ασφαλείας στην Τουρκία, με τον πόλεμο στους Κούρδους, που αρχίζει και αποκτά στοιχεία εθνοτικής εκκαθάρισης, η αμφιβόλου αποτελεσματικότητας παρουσία στη Συρία, αλλά και οι συνεχιζόμενες τρομοκρατικές επιθέσεις, αποτελούν ακριβώς αυτό τον συνδυασμό που ο κάθε εχέφρων επενδυτής θέλει διακαώς να αποφύγει. Παράλληλα, τα προβλήματα ασφαλείας έχουν άμεση επίπτωση στον τουρισμό της γειτονικής μας χώρας που αποτελούσε για χρόνια σημαντική πηγή εσόδων αλλά και τρόπο αντιμετώπισης της ανεργίας.
Τα δεδομένα αυτά εξηγούν σε πολύ σημαντικό βαθμό την εθνικιστική έξαρση και την επιθετική στάση που έχει αρχίσει να τηρεί ο Τούρκος Πρόεδρος απέναντι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε σημαντικές γεωπολιτικές δυνάμεις, όπως η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Ένωση. To αν αυτή η αλλαγή στάσης θα μετατραπεί από ρητορικά πυροτεχνήματα σε αλλαγή πολιτικής στάσης με απρόβλεπτες συνέπειες όσο η κατάσταση της οικονομίας επιδεινώνεται, θα το δείξει το άμεσο μέλλον. Το σίγουρο είναι ότι οι ιθύνοντες της εξωτερικής πολιτικής στην πατρίδα μας πρέπει να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για να αναπροσαρμόσουν τη στρατηγική τους και να αναζητήσουν τις συμμαχίες εκείνες που θα διαφυλάττουν τα συμφέροντα της Ελλάδος με μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Οι δηλώσεις του Προέδρου της Ευρωπαικής Επιτροπής Γιούνκερ για την στάση της Τουρκίας στην (μη) αντιμετώπιση των προσφυγικών αποτελούν ίσως το πρώτο σημαντικό, αν και σε συμβολικό επίπεδο, σημάδι ότι η περίοδος χάριτος για την Τουρκία και κυρίως για τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και εδώ έγκειται η ετοιμότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής να αποκτήσει τον ρόλο που της αρμόζει ως θεματοφύλακας σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή.

Χρήστος Λουτράδης Γίνετε fan Αρθρογράφος/ συνεργάτης στη Hurriyet Daily News

Αναφορές για τραυματίες

Έκρηξη στο γραφείο κυβερνήτη επαρχίας στη νοτιοανατολική Τουρκία

Οι πρώτες αναφορές μιλούν για τραυματίες (φωτ. αρχείου): Τα νοτιοανατολικά της χώρας βλέπουν όλο και περισσότερες επιθέσεις   (Φωτογραφία:  Reuters )

Κοινή χρήση

---

• 0
• 
  

• 
  
• 
  
• 
  
• 
  
• 
  
• 
  

---

Κωνσταντινούπολη

Εκρηξη σημειώθηκε στα γραφεία του κυβερνήτη της επαρχίας Μάρντιν στη νοτιοανατολική Τουρκία και πολλά ασθενοφόρα πήγαν στο σημείο, μετέδωσε το δίκτυο CNN Turk.

Σύμφωνα με την ηλεκτρονική έκδοση της Hurriyet, η έκρηξη οφείλεται σε βόμβα.

Το NTV μετέδωσε ότι υπάρχουν τραυματίες, μεταξύ των οποίων και ο κυβερνήτης, που φέρει ελαφρά τραύματα.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Reuters

Ιταλία: Θα ανοίξει πρώτη την πόρτα; …

Νοέ.10 by earkas

 

 

 

 

 

 

Rate This

Πριν ένα-ενάμισυ χρόνο, χάρη στις διαπραγματεύσεις για το τρίτο μνημόνιο και στο δημοψήφισμα, κορυφώθηκε η -ας την πούμε- κόντρα μεταξύ εκείνων που έτρεμαν μήπως μας διώξουν από την ευρωζώνη κι εκείνων που ήσαν σίγουροι ότι τα προβλήματά μας δεν πρόκειται να λυθούν αν δεν επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα. Σήμερα, μπορεί η κόντρα αυτή να έχει ατονήσει στον τόπο μας αλλά στους φίλους και γείτονές μας ιταλούς βρίσκεται σε έξαρση και, μάλιστα, εντεινόμενη.
Πράγματι, στην Ιταλία έχουν δυναμώσει οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η μόνη εναλλακτική τής χώρας για αποφυγή τής καταστροφής είναι η έξοδος από το ευρώ. Δίπλα στο «Κίνημα των πέντε αστέρων» του Μπέπε Γκρίλλο, το οποίο τοποθετείται σαφώς υπέρ τής αποχώρησης της Ιταλίας από την ευρωζώνη, άρχισαν να εμφανίζονται κι άλλα κινήματα, κόμματα και σχηματισμοί με την ίδια θέση. Κι αν ο Γκρίλλο φαντάζει μετριοπαθής λέγοντας πως πρέπει να γίνει δημοψήφισμα για το συγκεκριμένο θέμα, η νεοσυσταθείσα «Εναλλακτική για την Ιταλία» και οι υπόλοιποι ισχυρίζονται πως δεν χρειάζεται δημοψήφισμα αλλά αρκεί μια σαφής προγραμματική συμφωνία των κομμάτων. Το ανησυχητικό για τις Βρυξέλλες είναι ότι οι «αντιευρωζωνιστές» της Ιταλίας δεν ανήκουν σε μια συγκεκριμένη τάξη ή σε μια δεδομένη πολιτική παράταξη αλλά απλώνονται σε όλο το φάσμα τής ιταλικής πολιτικής σκηνής, από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά.

Είναι γεγονός πως όσο η Ευρώπη παραμένει κολλημένη στην ύφεση τόσο βαθαίνει η πεποίθηση ότι η νομισματική ένωση είναι επίπλαστη και θνησιγενής. Μετά τους «ειδικούς», αρχίζουν και τα λιγώτερο μορφωμένα κοινωνικά στρώματα να αντιλαμβάνονται ότι η αδυναμία ενός κράτους να ελέγξει το νόμισμα που χρησιμοποιεί, το κάνει ευάλωτο σε οποιαδήποτε κρίση. Κι επειδή η Ιταλία δεν ήταν «ψωροκώσταινα» σαν την Ελλάδα αλλά μια μεγάλη οικονομική δύναμη, οι ιταλοί νιώθουν στο πετσί τους περισσότερο από εμάς το ευρώ σαν καλαμάκι με το οποίο τους ρουφούν το αίμα οι γερμανοί.

Η αλήθεια είναι πως η Γερμανία ακολουθεί εδώ και πολλά χρόνια (πριν καν συσταθεί η ευρωζώνη) μια πολιτική «φτωχοποίησης του γείτονα». Προκειμένου να βρεθεί σε καλύτερη θέση κατά την εκκίνηση, εφάρμοσε ένα πρωτοφανές πάγωμα μισθών, αποσυνδέοντάς τους από την παραγωγικότητα και από την αύξηση του ΑΕΠ. Έτσι, την ώρα που στην Γερμανία οι πραγματικοί μισθοί μειώνονταν κατά 6% μέσα σε μια πενταετία, στην Ιταλία (και όχι μόνο) αυξάνονταν κατά 10%. Μ’ αυτό το ιδιότυπο -και εξαιρετικά απαράδεκτο για συνεταίρους- μισθολογικό διαφορισμό (dumbing), μέχρι το 2006 η διαφορά κόστους εργασίας μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας έφτασε στο 20%.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι αυτή η τεράστια διαφορά στο κόστος εργασίας σε χώρες με παρόμοια οικονομική δομή, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε οικονομικό στραγγαλισμό τού «ακριβώτερου» από τον «φτηνότερο». Πολύ περισσότερο δε όταν ο «ακριβώτερος» ήταν μέχρι τα τέλη τού προηγούμενου αιώνα ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής τού «φτηνότερου» στην βαρειά βιομηχανία (μηχανολογικός εξοπλισμός, οχήματα κλπ). Στην πράξη, η παραπάνω διαφορά τού 20% ήταν αρκετή για να εξακοντίσει τις γερμανικές εξαγωγές και να καταβαραθρώσει τις ιταλικές.
Ο γερμανός οικονομολόγος Χάινερ Φλάσμπεκ βάζει άλλη μια παράμετρο στο πρόβλημα του ευρώ, εξηγώντας την αδυναμία τής ευρωζώνης να ξεφύγει από την μέγγενη του αποπληθωρισμού. Κατά τον Φλάσμπεκ, η αποτυχία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να επιτύχει πληθωρισμό γύρω στο 2% οφείλεται στη άρνηση του Βερολίνου να αυξήσει μισθούς και ημερομίσθια. «Η ουσιαστική αύξηση των πραγματικών μισθών, τελευταία κατά 2,4%, είναι γελοία και δεν επαρκεί για την επίτευξη αποδεκτών ποσοστών πληθωρισμού», τονίζει ο γερμανός οικονομολόγος. «Η πολιτική μηδενικών επιτοκίων του Ντράγκι δεν επιλέχθηκε επειδή ο άνθρωπος τρελάθηκε αλλά επειδή παραμένουν καθηλωμένες οι αποδοχές στη Γερμανία, και κατά συνέπεια, και σε άλλες χώρες», συμπληρώνει με νόημα (*).
Ίσως κάποιοι να πρότειναν ως λύση στο ιταλικό πρόβλημα την παραμονή τής χώρας στην ευρωζώνη με παράλληλη εσωτερική υποτίμηση. Αυτό, δηλαδή, που έγινε στην Ελλάδα. Μόνο που κανένα υγιές μυαλό δεν είναι δυνατόν να αποδεχτεί ως λύση κάτι που αποδεδειγμένα οδήγησε στην καταστροφή μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της. Η απόρριψη της συγκεκριμένη πρότασης γίνεται εύκολα και για έναν ακόμη λόγο: οι ιταλικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων έχουν εφαρμόσει ήδη ένα πρόγραμμα λιτότητας, στην προσπάθειά τους να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των ιταλικών προϊόντων. Μόνο που η Γερμανία δεν δείχνει διατεθειμένη να χάσει το πλεονέκτημα που έχει αποκτήσει: χάρη στα mini jobs και στις άλλες «βέλτιστες πρακτικές» ευέλικτων μορφών εργασίας, οι απολαβές τού 30% των εργαζομένων της βρίσκονται κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.

Αν σημειώσουμε ότι παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζει και η Γαλλία αλλά και άλλες χώρες (έστω σε μικρότερο βαθμό), είναι μάλλον βέβαιο ότι το μεγαλύτερο νομισματικό πείραμα όλων των εποχών που λέγεται «ευρωζώνη» οδηγείται σε παταγώδη αποτυχία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αποτυχία αυτή οφείλεται στην Γερμανία και στις κρυφές της βλέψεις για οικονομική υποδούλωση των κατά τα άλλα εταίρων της. Όμως, έτσι θα ήταν σαν να ισχυριζόμασταν έμμεσα πως μια τέτοια νομισματική ένωση θα μπορούσε να δουλέψει σωστά αν άφηνε εκτός την Γερμανία. Κι επειδή κάτι τέτοιο δεν το πιστεύουμε, προτιμούμε να στηριχτούμε σε κείμενα του παππού Κάρολου και του θείου Βλαδίμηρου και να πούμε ότι η αποτυχία του ευρώ θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη εκ προοιμίου, λόγω της ασύμμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης και των εσωτερικών διενέξεων ανάμεσα σε διάφορες μερίδες τού κεφαλαίου, άσχετα με την χώρα όπου αυτά τα κεφάλαια δραστηριοποιούνται.
Πάμε, λοιπόν, για το τέλος τής ευρωζώνης. Η λογική λέει ότι η πόρτα τής εξόδου βρίσκεται στην νότια πλευρά τού οικοδομήματος. Θα είναι οι ιταλοί που θα την ανοίξουν πρώτοι; Αυτό μέλλει να αποδειχτεί.

---

(*) «Γερμανία: πρότυπο για τη Γαλλία ή εχθρός της;«, DeutcheWelle, 18/6/2016.
[Πηγή διαγραμμάτων κειμένου: Günther Grunert, «Nach dem Schuldenabkommen – neue Hoffnungfür Griechenland und den Euro?» – Επεξεργασία: Cogito ergo sum]

ΕΡΧΟΝΤΑΙ «ΜΑΥΡΕΣ» ΗΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ-ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ Δεν μπορεί με τίποτα να χωνέψει την εκλογή Τράμπ ο Β.Σόιμπλε

ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΕΡΧΟΝΤΑΙ «ΜΑΥΡΕΣ» ΗΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ-ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ

Δεν μπορεί με τίποτα να χωνέψει την εκλογή Τράμπ ο Β.Σόιμπλε - Νέες εμπρηστικές δηλώσεις από την Γερμανία

08:48

10/11/2016

Share

Translate this page:      

Δεν μπορεί να το πιστέψει ακόμη ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η Καγκελαρία πώς νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο Ντόναλντ Τραμπ και ότι έρχονται δύσκολες ημέρες για την Γερμανία σε οικονομικό επίπεδο. Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος είναι βέβαιο πως θα ασκήσει βέτο στην εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας που εφαρμόζεται στην Ευρωπαική Ένωση με εντολή Βερολίνου φυσικά και η οποία υπονομεύει την παγκόσμια ανάπτυξη.

Σε άρθρο που έδωσε στην γερμανική εφημερίδα Bild ο υπουργός Οικονομικών Β. Σόιμπλε επί της ουσίας χαρακτήρισε δημαγωγό τον Ν. Τραμπ λέγοντας πως «ο δημαγωγικός λαϊκισμός δεν είναι μόνο πρόβλημα της Αμερικής».

«Και αλλού στη Δύση οι πολιτικές αντιπαραθέσεις βρίσκονται σε μιαν ανησυχητική κατάσταση» επισημαίνει ο Β. Σόιμπλε, ενώ εκτιμά ότι μια από τις αιτίες του διογκούμενου λαϊκισμού είναι «το γεγονός ότι οι ελίτ της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας δεν δίνουν πάντα την καλύτερη εικόνα».

Επιπλέον, οι διαδικασίες λήψης των αποφάσεων δεν είναι πάντοτε κατανοητές. Σε αυτό προστίθεται και η επίδραση της διαμόρφωση γνώμης από το διαδίκτυο, όπου «είναι απολύτως αδιάφορο εάν οι ισχυρισμοί είναι βάσιμοι, σημαντικό είναι να προκαλείται ο σωστός βαθμός οργής» γράφει επικριτικά ο Σόιμπλε.

Θεωρεί δε ότι είναι αναγκαία η πολιτισμένη συζήτηση, τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Καθένας πρέπει να είναι διατεθειμένος να θέλει να μάθει. Εάν είμαστε ανοικτοί στην άποψη του άλλου και την αλλαγή γνωμης τότε ο λαϊκισμός θα τα βρει σκούρα».

Συνεχίζει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών στο παραλήρημα της Μέρκελ, του Γκάμπριελ, της υπουργού Εθνικής Άμυνας και πολλών ακόμη Γερμανών αξιωματούχων ξεχνώντας προφανώς όλοι τους αυτοί πώς αν δεν υπήρχαν οι ΗΠΑ θα βρίσκονταν ακόμη υπο ναζιστικό καθεστώς, στην ανέχεια της Αντολικής Γερμανίας και θα ήταν άγνωστοι στον κόσμο.

Έφτασε στο σημείο χθες η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ να καλέσει τον Ντόναλντ Τραμπ να «σεβαστεί τη δημοκρατία, την ελευθερία, το σεβασμό του κράτους δικαίου, την αξιοπρέπεια των ανθρώπων, ανεξάρτητα από την προέλευσή τους, το χρώμα του δέρματός τους, τη θρησκεία, το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή τις πολιτικές απόψεις».

Ποια, η κ. Μέρκελ που συνθλίβει τις οικονομίες χωρών, καταστρέφει ολόκληρες κοινωνίες για να κερδοσκοπήσει η Deutsche Bank και να πάρουν μίζες οι αμυντικές της βιομηχανίες. Κάπως έτσι είναι στημένο το... γερμανικό όνειρο. Να δούμε τι θα συμβεί όταν ξυπνήσουν εκεί στο Βερολίνο.  

Εκλογές ΗΠΑ 2016: Διαδηλωτές έκαψαν τη σημαία της Αμερικής έξω από τον πύργο του Τραμπ

Εκλογές ΗΠΑ 2016: Διαδηλωτές έκαψαν τη σημαία της Αμερικής έξω από τον πύργο του Τραμπ (pics)

Newsroom , CNN Greece

 08:10 Πέμπτη, 10 Νοεμβρίου 2016 - Ανανεώθηκε 08:13

   

Πηγή: REUTERS/Stephen Lam

Λίγες μόνο ώρες μετά την εκλογή του νέου Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις σε πόλεις των ΗΠΑ κατά της εκλογής του.

Οι διαδηλωτές με αυτόν τον τρόπο θέλησαν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην επιθετική προεκλογική του ρητορική για τους μετανάστες, τους μουσουλμάνους κι άλλες κοινωνικές ομάδες και μειονότητες.

Στη Νέα Υόρκη, χιλιάδες διαδηλωτών συγκεντρώθηκαν στους δρόμους του κεντρικού Μανχάταν, κατευθυνόμενοι προς τον Πύργο Τραμπ, στην 5η λεωφόρο και έκαψαν την αμερικανική σημαία, ενώ εκατοντάδες άλλοι συγκεντρώθηκαν στο πάρκο του Μανχάταν, με κεντρικό σύνθημα: “Δεν είναι ο πρόεδρος μου.”

(REUTERS/Andrew Kelly)

Στο κεντρικό Σικάγο, περίπου 1.800 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από το ξενοδοχείο Trump International Hotel, φωνάζοντας συνθήματα “Όχι στον Τραμπ!” “Όχι ρατσιστές στις ΗΠΑ.”

(REUTERS/Jason Redmond)

Η αστυνομία στο Σικάγο απαγόρευσε την κυκλοφορία στην περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο εμποδίζοντας την πορεία των διαδηλωτών, ενώ δεν υπήρξαν άμεσες αναφορές για συλλήψεις ή την άσκηση βίας.

Διαδηλώσεις κατά της προεδρικής εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ είχαν προγραμματιστεί να διεξαχθούν στο Σαν Φρανσίσκο, το Λος Άντζελες και το Όουκλαντ στην Καλιφόρνια.

Οι διαδηλωτές πέταξαν αντικείμενα κατά της αστυνομίας και έσπασαν τα παράθυρα ενός καταστήματος πώλησης φαρμάκων (CVS) στο Όουκλαντ, με την αστυνομία να κάνει χρήση χημικών, σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα που μίλησε στο Reuters.

(REUTERS/Jason Redmond)

Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονται για την προεκλογική εξαγγελία του Τραμπ να χτίσει τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, αλλά και για την απαγόρευση της εισόδου παράνομων μεταναστών στις ΗΠΑ.

Στο Όστιν του Τέξας, διαδήλωση πραγματοποίησαν περίπου 400 διαδηλωτές, σύμφωνα με την αστυνομία.
Εκπρόσωπος της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ, δεν απάντησε άμεσα στα αιτήματα σχολιασμού των διαδηλώσεων. Ωστόσο, ο Τραμπ στην επινίκια ομιλία του εμφανίστηκε ενωτικός, για όλους τους Αμερικανούς.

Ενας μεγιστάνας στον Λευκό Οίκο

Πετυχημένος επιχειρηματίας, σόουμαν της πολιτικής και της οικονομικής ζωής των ΗΠΑ, ένας «περίεργος τύπος», σχεδόν γραφικός. Μισογύνης, προκλητικός, αντισυμβατικός αλλά και επίμονος με τους στόχους που βάζει. Ο Ντόναλντ Τραμπ στόχευσε προς τον Λευκό Οίκο από το 2010 και έξι χρόνια μετά κατάφερε το ακατόρθωτο, αποδεικνύοντας ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο στη ζωή του.
Οι οβιδιακές του μεταμορφώσεις είναι παροιμιώδεις. Από… Δημοκρατικός έγινε Ρεπουμπλικάνος και με ακραίο λόγο. Ενα από τα βασικά εργαλεία της αμερικανικής νομενκλατούρας, επιχειρηματίας που έχει κατακλέψει το Δημόσιο, με «σκοτεινές» δραστηριότητες κατάφερε να μετατραπεί σε αντισυστημικό πολιτικό που πολεμά το αμερικανικό κατεστημένο, στο οποίο ο ίδιος πόνταρε για να μεγαλουργήσει και να γίνει δισεκατομμυριούχος.
Οσοι τον ξέρουν μιλούν για έναν άνθρωπο που έχει εξάρτηση με τη δημοσιότητα, τις γυναίκες, την καλή ζωή, την επίδειξη του πλούτου και της δύναμής του. Δεν προξενεί εντύπωση ότι στην πλούσια επιχειρηματική δραστηριότητά του περιλαμβάνεται μέχρι και η παρουσίαση? reality στο NBC. To τηλεπαιχνίδι «Τhe Appren­tice» προβλήθηκε στην αμερικανική τηλεόραση από το 2004 έως το 2015 και έχει μείνει στην ιστορία η ατάκα που έλεγε πάντα στο τέλος «Απολύεσαι». Κάποτε είχε πει για τον εαυτό του, συνδυάζοντας όλα τα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του: «Είτε τον αγαπάτε είτε τον μισείτε, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας άνθρωπος που έχει ξεκάθαρη άποψη για το τι θέλει, πώς μπορεί να το πετύχει και δεν λογαριάζει εμπόδια. Οι γυναίκες βρίσκουν την ισχύ του τόσο ερεθιστική, όσο και τον πλούτο του».
Με ρίζες από τη Γερμανία και τη Σκωτία, γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, στις 14 Ιουνίου 1946, στην περιοχή του Κουίνς.
Εμφάνισε προβληματική συμπεριφορά τόσο ως παιδί όσο και ως έφηβος, με αποτέλεσμα η οικογένειά του να πάρει την απόφαση να τον στείλει σε στρατιωτική σχολή για να αποκτήσει πειθαρχία και να μάθει να ελέγχει τα ξεσπάσματα θυμού του και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του. Παράλληλα με τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, δούλεψε για τρία χρόνια στην κτηματομεσιτική εταιρεία του πατέρα του, Φρεντ. Το 1971 ιδρύει την εταιρεία «The Trump Organization». Σιγά – σιγά έγινε ο «βασιλιάς» του real estate στην Αμερική ασχολούμενος με την ανέγερση μεγάλων κτιρίων και λίγο αργότερα με μια ευνοϊκή φοροαπαλλαγή από την κυβέρνηση, μετέτρεψε το πτωχευμένο Commmodore Hotel στο εντυπωσιακό Grand Hyatt. Η δημιουργία του Trump Tower (58 όροφοι) στην 5η Λεωφόρο, πολύ κοντά στο κοσμηματοπωλείο «Tiffany», τον κατέστησε κυρίαρχο στη Νέα Υόρκη, ανοίγοντας τον δρόμο για επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στο Ατλάντικ Σίτι και στον τομέα των καζίνο. Το «αμερικανικό όνειρο» βρήκε την έκφρασή του στο πρόσωπό του, αν και ο ίδιος είναι γόνος πλούσιας οικογένειας.
Ομως, η επιχειρηματική του δραστηριότητα δεν ήταν ανέφελη.
Οι αλλαγές στις τιμές των ακινήτων στα τέλη της δεκαετίας του ’80, σε συνδυασμό με ορισμένες «ατυχείς» επενδύσεις στις αερομεταφορές και ένα επιχειρηματικό άνοιγμα στο Λος Άντζελες, οδήγησαν την εταιρεία του στα πρόθυρα της καταστροφής. Τα χρέη του έφταναν τα 2 δισ. δολάρια και γι’ αυτό αναγκάστηκε να κλείσει τρία καζίνα του -ανάμεσα στα οποία και το θρυλικό Taj Mahal στο Ατλάντικ Σίτι, αλλά και την αεροπορική του εταιρεία Trump Shuttle.
Έπειτα από σειρά δικαστικών περιπετειών κατάφερε να ορθοποδήσει εκ νέου. Το 2015, το περιοδικό «Forbes» εκτίμησε την περιουσία του σε 4 δισ. δολάρια.
Κατάφερε να χτίσει ξανά την αυτοκρατορία του κατασκευάζοντας ξενοδοχεία στη Χαβάη, το Σικάγο, το Τορόντο και τη Φλόριντα.
Γυναικάς
Αυτός ο γραφικός κροίσος με την περίεργη πορτοκαλί φράντζα είναι δηλωμένος… γυναικάς. Αλλωστε η προεκλογική εκστρατεία σημαδεύτηκε από τις αποκαλύψεις πολλών γυναικών που δήλωσαν ότι δέχθηκαν σεξουαλική παρενόχληση από τον Τραμπ. Εκανε δύο επεισοδιακούς γάμους με πολλά επεισόδια και παχυλές αποζημιώσεις πριν καταλήξει στην πανέμορφη Μελάνια, την Πρώτη Κυρία από τον επόμενο Γενάρη. Ο Τραμπ έχει πέντε παιδιά, δύο διαζύγια και με τον τελευταίο γάμο του με την κατά 24 χρόνια νεότερή του Μελάνια Νάους, ένα πρώην μοντέλο από τη Σλοβενία συνδυάζει όλα τα απαραίτητα στοιχεία ενός μεγιστάνα.
Η φτωχή μετανάστρια που έγινε Πρώτη Κυρία
Ούτε στα πιο τρελά της όνειρα δεν θα μπορούσε το κορίτσι από ένα φτωχό χωριό της Σλοβενίας, να φανταστεί ότι θα γινόταν κάποτε η Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ. Η πρώτη μετανάστρια που μπαίνει στον Λευκό Οίκο, η Μελάνια Τραμπ είναι αν μη τι άλλο μια πανέμορφη γυναίκα με ιδιαίτερα… προκλητικό παρελθόν. Το 46χρονο μοντέλο από τη Σλοβενία, η Μελάνια Κναβς, είναι η σύζυγος του Τραμπ από το 2005 και είναι η μητέρα του μικρότερου παιδιού του, του 10χρονου Μπάρον Ουίλιαμ Τραμπ. Πολιτογραφήθηκε Αμερικανίδα μόλις τo 2006. Η Μελάνια γεννήθηκε 1970 στην τότε Γιουγκοσλαβία, η κόρη του Βίκτορ, ενός πωλητή αυτοκινήτων και της Αμάλια, μιας κλωστοϋφάντριας. «Η Μελάνια ήταν ιδιαίτερα εκλεπτισμένη και αναθρεμένη με ένα παραδοσιακό τρόπο», θυμάται η Jelancic, συμμαθήτρια και γειτόνισσα. «Κατά κάποιο τρόπο η Μελάνια είναι ένα παιδί διαφορετικό από εμάς». Το 1989, δύο χρόνια αφού η Μελάνια μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες γνώρισε τον Τραμπ σε ένα πάρτι στη Νέα Υόρκη. Η Πρώτη Κυρία μιλά πέντε ξένες γλώσσες: Σλοβένικα, Αγγλικά, Γαλλικά, Σέρβικα και Γερμανικά. Ο γάμος της ήταν μυθικός. Η νύφη φορούσε ένα νυφικό του οίκου Dior, αξίας 100.000 δολαρίων με 1.500 κρύσταλλα, που χρειάστηκε? 550 ώρες για να φτιαχτεί. Το δαχτυλίδι του γάμου της, ήταν 12 καρατίων και λέγεται πως αξίζει 1.500.000 δολάρια.
Η Μελάνια, ως Πρώτη Κυρία πλέον, θα ήθελε να εξαφανιστούν οι φωτογραφίες που έχει κάνει γυμνή. Φωτογραφίες ιδιαίτερα προκλητικές οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν στην προεκλογική περίοδο, αλλά τελικά μάλλον βοήθησαν παρά έβλαψαν τον σύζυγό της. Ο 10χρονος γιος της Barron, λατρεύει να φορά κοστούμια και γραβάτες, αλλά και να παίζει γκολφ με τον μπαμπά του.

ΠΗΓΗ φιμωτρο

Πούτιν: Ελλάδα και Ρωσία συνδέονται με άρρηκτους, ιστορικούς δεσμούς

Πούτιν: Ελλάδα και Ρωσία συνδέονται με άρρηκτους, ιστορικούς δεσμούς: Ο Βλάντιμιρ Πούτιν αναφέρθηκε στους ιστορικούς, πολιτιστικούς και πνευματικούς δεσμούς της Ρωσίας με την Ελλάδα, κατά τη διάρκεια της παρ...