ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
ΑΡΘΡΟ 19 Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης
Τουλάχιστον 22 νεκροί και 48 τραυματίες υπάρχουν από έκρηξη που έπληξε λεωφορεία στα περίχωρα του Χαλεπίου κι ενώ γίνεται προσπάθεια εφαρμογής συμφωνίας για ανταλλαγή κατοίκων, μεταξύ των ανταρτών και του στρατού της Συρίας, μεταδίδουν κρατικά ΜΜΕ και ακτιβιστές της αντιπολίτευσης.
Οπως έγινε γνωστό τα λεωφορεία μετέφεραν τους κατοίκους από δύο χωριά που εκκενώνονταν και σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες υπάρχουν πολλοί νεκροί.
Η συριακή κρατική τηλεόραση μετέδωσε ότι η αιματηρή έκρηξη έγινε από βομβιστή αυτοκτονίας που πυροδότησε παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητο.
Τα λεωφορεία μετέφεραν σιίτες που είχαν εγκαταλείψει τις εστίες τους και υποστηρίζουν την συριακή κυβέρνηση στο πλαίσιο εφαρμογής συμφωνίας ανταλλαγής κατοίκων με τους αντάρτες.
Τα χωριά Foua και Kefraya είναι δύο σιιτικά χωριά στη Συρία που από την έναρξη του εμφυλίου έχουν ταχθεί στο πλευρό της συριακής κυβέρνησης.
Ικμπάλ Μασί: Στα 4 σκλάβος, στα 10 επαναστάτης, στα 13 δολοφονημένος
Η αληθινή ιστορία του Ικμπάλ, του δωδεκάχρονου αγοριού από το Πακιστάν που έγινε για όλο τον κόσμο το σύμβολο του αγώνα κατά της εκμετάλλευσης της παιδικής εργασίας.
Ο Ικμπάλ Μασίχ, γεννήθηκε στο Πακιστάν το 1982. Στην ηλικία των τεσσάρων, πουλήθηκε από την οικογένειά του σαν σκλάβος σε ένα ταπητουργείο για ένα δάνειο μόλις 16 δολαρίων.
Για έξι χρόνια ήταν αναγκασμένος να δουλεύει 12 ώρες την ημέρα, αλυσοδεμένος στο ίδιο σημείο, να φτιάχνει χαλιά, με λιγοστό φαγητό και νερό, με συνεχείς τιμωρίες και εγκλεισμούς σε ένα σκοτεινό υπόγειο γεμάτο υγρασία, διάφορα ερπετά και έντομα και ελάχιστο οξυγόνο.
Στην ηλικία των 10 ο Ικμπάλ το έσκασε από το ταπητουργείο και κατήγγειλε το αφεντικό του στην αστυνομία, η οποία όμως δωροδοκήθηκε και τον επέστρεψε πάλι πίσω. Μετά από μερικούς μήνες το ξανάσκασε και κατέφυγε στο Απελευθερωτικό Μέτωπο του Πακιστάν για την Εκμετάλλευση της Παιδικής Εργασίας.
Τους επόμενους μήνες κατήγγειλε ανοιχτά σε τοπικές ομιλίες του τους εκμεταλλευτές εργοδότες οι οποίοι πλούταιναν με την εργασία παιδιών που ζούσαν στη σκλαβιά.
Ο Ικμπάλ με μεγάλο πάθος και τη βοήθεια οργανώσεων και ακτιβιστών, μέσα σε ένα χρόνο, τρυπώνοντας κρυφά σε παράνομα ταπητουργεία και βγάζοντας φωτογραφίες των παιδιών που εργάζονταν σε αυτά, κατάφερε να βοηθήσει πάνω από 3.000 παιδιά να ξεφύγουν από τη σκλαβιά και την εξαθλίωση.
Το 1992 ο συνολικός αριθμός των παιδιών-σκλάβων στο Πακιστάν υπολογιζόταν στα 7.000.000.
Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Reebok και ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία με ομιλίες κατά της παιδικής εργασίας και επισκέψεις σε σχολεία. Ο μικρός χαμογελαστός πρώην σκλάβος γίνεται γρήγορα ένα παγκόσμιο σύμβολο. Λίγους μήνες αργότερα επέστρεψε στο χωριό του στο Πακιστάν για να γιορτάσει μαζί με την οικογένειά του, που ήταν ορθόδοξη, το Πάσχα.
Ο Ικμπάλ Μασί δολοφονήθηκε την ημέρα του Πάσχα του 1995, στη Μουρίτκε, ένα χωριό στο Πακιστάν, από την «Μαφία των Χαλιών».
Ήταν περίπου 13 χρονών. Οι εντολείς και οι εκτελεστές της δολοφονίας του δε συνελήφθησαν ποτέ. Τρεις μέρες, μετά εκατοντάδες παιδιά διαδήλωσαν στους δρόμου της Ινδίας σε ένδειξη ςδιαμαρτυρίας για τη δολοφονία του.
Οι μικροί διαδηλωτές ήταν στην πλειοψηφία τους ρακένδυτα παιδιά, εκ των οποίων αρκετά νήπια, καθώς επίσης και ανήλικοι που απελευθερώθηκαν από την καταναγκαστική εργασία μετά από κινητοποιήσεις μελών κοινωνικών οργανώσεων.
Η ιστορία του Ικμπάλ έγινε μυθιστόρημα με συγγραφέα Francesco D’Adamo που κυκλοφόρησε το 2009 από τις εκδόσεις Πατάκη.
Κάποια στιγμή η Γερμανία θα εγκατελείψει το πλοίο που βυθίζεται, την Ευρωζώνη, έχοντας απομυζήσει τους πάντες και επιθυμώντας να διαφοροποιήσει το δικό της νόμισμα, από το νόμισμα των σκλάβων – παραμένοντας όμως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης και κατακτητής της ηπείρου μας.
.
Άποψη
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το 42% του πληθυσμού της Ιταλίας είναι πλέον εναντίον του ευρώ, ενώ μόλις το 32% έχει εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη – κυρίως λόγω του ότι έχουν συνδέσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η οικονομία τους (μεγάλο δημόσιο χρέος, πολύ υψηλά κόκκινα δάνεια, κίνδυνοι κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος, μεγάλη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής), με το κοινό νόμισμα. Η αυξανόμενη αρνητική τοποθέτηση εναντίον του ευρώ και της νομισματικής ένωσης δεν αφορά μόνο τις ακροδεξιές παρατάξεις, αλλά διευρύνεται σε όλα τα κόμματα – ενώ συνοψίζεται στην εξής έκφραση:
“Το ευρώ δεν είναι ένα νόμισμα, αλλά μία μορφή διακυβέρνησης, με στόχο την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των χωρών που το έχουν υιοθετήσει – καθώς επίσης την καταστροφή των κοινωνικών επιτευγμάτων. Αυτό που δεν κατάφερε η Γερμανία με τα τανκ πριν από 70 χρόνια, προσπαθεί να το επιτύχει σήμερα μέσω των δεσμών του ευρώ” (πηγή).
Εν προκειμένω όμως, οι Ιταλοί διαχωρίζουν πλέον καθαρά τους Γερμανούς από τη Γερμανία, όπως αποδεικνύεται από τα βιβλία που γράφονται – μεταξύ των οποίων από το «Πλούσια Γερμανία, φτωχοί Γερμανοί» (πηγή). Επίσης από το «Σκοτώνοντας την Ευρώπη» και κυρίως από το «Τέταρτο Ράιχ» (πηγή) – όπου ενοχοποιείται καθαρά η γερμανική κυβέρνηση για την υποδούλωση της Ευρώπης με οικονομικά όπλα.
Σε κάθε περίπτωση, το ευρώ χαρακτηρίζεται ως το νόμισμα των σκλάβων, μέσω του οποίου έχουν υπερχρεωθεί τα κράτη σκόπιμα, έτσι ώστε να χάσουν την εθνική τους κυριαρχία – με χειρότερο παράδειγμα όλων την Ελλάδα που έχει χάσει τα πάντα, δίνοντας ως εγγύηση ολόκληρη τη δημόσια περιουσία της συμπεριλαμβανομένων των ενεργειακών της αποθεμάτων, καθώς επίσης την ιδιωτική με την απάτη του ξεπουλήματος των τραπεζών.
Σύμφωνα δε με ορισμένους Ιταλούς, οι Έλληνες δεν έχουν συνειδητοποιήσει την προδοσία των κυβερνήσεων τους, οι οποίες έχουν δώσει γη και ύδωρ στους ξένους – ειδικά στους Γερμανούς που φαίνεται πλέον καθαρά πως στηρίζουν τη σημερινή κυβέρνηση, επειδή κατάφερε να περάσει νόμους που, εάν το είχε προσπαθήσει η οποιαδήποτε προηγούμενη, θα είχαν επαναστατήσει οι πάντες. Όταν θα δουν όμως το λογαριασμό θα είναι πάρα πολύ αργά – κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να τους συγχωρήσουν τα παιδιά τους.
Τα παραπάνω σημαίνουν βέβαια πως οι Ιταλοί, όπως πολλοί άλλοι λαοί, αναζητούν λύση στο πρόβλημα του χρέους, λόγω του οποίου προκαλούνται όλα τα υπόλοιπα, με την έξοδο της χώρας τους από την Ευρωζώνη –όπου όμως πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να επιβιώσουν, έτσι όπως έχει εξελιχθεί η οικονομική τους κατάσταση.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Ελλάδα, η οποία αναζητάει τη λύση στην υιοθέτηση της δραχμής – σε συνδυασμό με την αθέτηση της πληρωμής του δημοσίου χρέους, με την αιτιολογία πως είναι παράνομο, επαχθές ή/και καταχρηστικό, χωρίς όμως να μπορούν να απαντηθούν ορισμένα πολύ βασικά ερωτήματα (ανάλυση).
Η φυλακή του ευρώ
Στο σημείο αυτό έχει ίσως ενδιαφέρον η τοποθέτηση ενός Γερμανού, ο οποίος είναι διευθυντής του ινστιτούτου Max Planck στην Κολωνία – στην παλαιότερη συνέντευξη του σε ένα ισπανικό περιοδικό, όπου μίλησε για την ανάγκη κατάργησης του ευρώ, επειδή θεωρεί πως είναι καταστροφικό(πηγή).
Ειδικότερα τονίζει ότι, η οικονομία των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα επιδεινώνεται συνεχώς, καθώς επίσης πως η Γερμανία θα ευημερεί όλο και περισσότερο – αφού δεν υπάρχουν μηχανισμοί αναδιανομής στη Ευρώπη (όπου τα πλεονάσματα του ενός κράτους θα κάλυπταν τα ελλείμματα του άλλου), ενώ η Γερμανία δεν θα συμφωνήσει ποτέ, όσον αφορά τη δημιουργία τους.
Εν προκειμένω θα περίμενε βέβαια κανείς πως ο Γερμανός θα τοποθετούταν υπέρ της επιστροφής όλων των χωρών μαζί στην προ ευρώ εποχή (άρθρο) – με την υιοθέτηση μίας πολιτικής τύπουKeynesγια την καταπολέμηση της κρίσης, ως εναλλακτική λύση της φυλακής του ευρώ. Παραδόξως όμως τάχθηκε εναντίον της πολιτικής αυτής, με την έννοια πως δεν θα επιτρεπόταν ποτέ η υιοθέτηση της από τις τράπεζες και τις χώρες δανειστές, όπως είναι η Γερμανία.
Αναρωτήθηκε λοιπόν (α) από πού θα δανειζόταν η Ισπανία, εάν επέστρεφε στην πεσέτα, καθώς επίσης (β) με ποιές προϋποθέσεις (επιτόκιο, χρόνος αποπληρωμής κλπ.), έτσι ώστε το χρέος της να είναι βιώσιμο. Με απλά λόγια ήθελε να πει πως οι νεοφιλελεύθερες αγορές δεν θα απαιτούσαν λιγότερες παραχωρήσεις από τα κράτη, από αυτές που επιβάλλει η Γερμανία,για να τα δανείσουν με βιώσιμα επιτόκια. Η απάντηση βέβαια δεν είναι τόσο πολύπλοκη, όσο νομίζει. Ειδικότερα τα εξής:
(α) Η Ισπανία θα δανειζόταν χρήματα από τις τράπεζες της. Για να δρομολογηθεί βέβαια αυτό, οι τράπεζες θα δανειζόταν αντίστοιχα ποσά από την κεντρική της χώρας – όπως ακριβώς συμβαίνει στην Ευρωζώνη, όπου οι τράπεζες δανείζονται χρήματα από την ΕΚΤ και αγοράζουν τα ομόλογα των κρατών τους.
Θα μπορούσε φυσικά να αγοράζει η κεντρική τράπεζα απ’ ευθείας από το κράτος τα ομόλογα που εκδίδει – έτσι ώστε να πάψει να υπάρχει ο μεσάζοντας και να περιορισθεί η δύναμη του τραπεζικού συστήματος. Πόσο μάλλον μετά από τα τεράστια προβλήματα που έχει προκαλέσει στα κράτη – όπως είναι τα κόκκινα δάνεια, τα δομημένα ομόλογα, οι διασώσεις από το δημόσιο, τους μετόχους, τους ομολογιούχους ή τους καταθέτες κοκ.
(β) Με καμία προϋπόθεση. Ειδικότερα, εκτός της Ευρωζώνης όλες οι κεντρικές τράπεζες του πλανήτη αγοράζουν τα ομόλογα των κρατών τους, χωρίς κανένα πρόβλημα – αφού αυτή είναι ακριβώς η βασική λειτουργία τους. Εάν τότε κάποιος θέλει να μειωθούν οι δαπάνες του κράτους, για να μην δημιουργείται πληθωρισμός, τότε απλά επιλέγει ένα πολιτικό κόμμα που έχει αυτόν ακριβώς το στόχο.
Εάν όμως επιθυμεί να έχουν το δικαίωμα του καθορισμού της ποσότητας χρήματος μόνο οι τράπεζες, τότε είναι εκτός των κανόνων της δημοκρατίας – αφού στα δημοκρατικά πολιτεύματα δεν αποφασίζουν οι τράπεζες για τον προϋπολογισμό, αλλά τα Κοινοβούλια.
Με απλά λόγια, ένα κράτος είναι τότε μόνο εθνικά κυρίαρχο, όταν η χρηματοδότηση των δαπανών του προϋπολογισμού του δεν εξαρτάται από άλλους – ενώ όταν συμβαίνει το αντίθετο, τότε δεν αναφέρεται κανείς σε κράτος, αλλά σε αποικία, όπως είναι τα τελευταία έξι χρόνια η Ελλάδα (στην αρχή για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, ενώ σήμερα στο διηνεκές).
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας η πλήρης διάλυση της Ευρωζώνης, με την επιστροφή όλων των χωρών στην αφετηρία, είναι απολύτως εφικτή από οικονομικής άποψης. Ειδικά στα σύγχρονα χρηματοπιστωτικά συστήματα, όπου δεν χρεοκοπούν ούτε οι κεντρικές τράπεζες, ούτε τα κράτη– αφού έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτούνται στο διηνεκές, μέσω των ομολόγων που αγοράζουν σε απεριόριστες ποσότητες οι κεντρικές τους τράπεζες, αρκεί να διατηρούν τα εξωτερικά τους χρέη υπό έλεγχο (ή να δανείζονται μόνο στο δικό τους νόμισμα).
Εάν τώρα πρέπει να παραμείνει το ευρώ για άλλους λόγους, όπως είναι η διατήρηση της ειρήνης στην ήπειρο μας, η διευκόλυνση των συναλλαγών, η κατοχή ενός ισχυρού νομίσματος κλπ., τότε οφείλει να δρομολογηθεί άμεσα μία ριζική μεταρρύθμιση – η οποία θα καθιστά δυνατή τη στήριξη των κρατών από την κεντρική τους τράπεζα (ΕΚΤ) οποτεδήποτε χρειαστεί, την καταπολέμηση των ευρωπαϊκών ασυμμετριών που προκαλεί η πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα της γερμανικής κυβέρνησης κοκ.
Προφανώς χωρίς τους εφιαλτικούς εκβιασμούς που βίωσαν η Ιρλανδία, η Κύπρος και η Ελλάδα στο παρελθόν εκ μέρους της ΕΚΤ (ανάλυση) – ούτε φυσικά με τη σταδιακή μετατροπή των αδύναμων κρατών σε προτεκτοράτα των ισχυρών και ειδικά της Γερμανίας, την οποία εγκαινίασε ξανά η Ελλάδα.
Επόμενο στάδιο θα ήταν η πολιτική ένωση της Ευρωζώνης – χωρίς την οποία το νόμισμα είναι καταδικασμένο. Ακολουθεί μία ραδιοφωνική συνομιλία του κ. Σαχίνη με τον κ. Βιλιάρδο από το Μάιο του 2016, η οποία αφορούσε την τότε αξιολόγηση – έτσι ώστε να καταλάβει κανείς πως τίποτα δεν έχει αλλάξει έκτοτε.
Πριν από πενήντα χρόνια, αυτόν τον ανοιξιάτικο μήνα, η χούντα έβγαλε περίπατο τα τανκς και σε μια-δυο ώρες πήρε την εξουσία αυτής της χώρας, σχεδόν χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, και την κράτησε εφτά ολόκληρα χρόνια. Μια ολόκληρη κοινοβουλευτική δημοκρατία και ένα πανίσχυρο παλάτι πέσανε σαν τραπουλόχαρτα.
Πώς εξηγείται αυτό; Και καλά οι θεσμοί, αλλά κι αυτός ο δημοκράτης λαός και η Αριστερά (ΕΔΑ τότε) που θα έπρεπε να κατέβουν στους δρόμους, προτίμησαν να μείνουν στο σπίτι τους και να κοιτάζουν τα τεκταινόμενα πίσω από τις γρίλιες. Μια παρέα φίλων, που είχαμε βρεθεί την ίδια μέρα για άλλο σκοπό, είπαμε να κατεβούμε στο κέντρο της Αθήνας.
Η πόλη έρημη και σε όλα τα δημόσια κτίρια τανκς. Αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε, από μόνοι μας, μια αντιστασιακή ομάδα, με την ελπίδα πως και άλλοι θα είχαν σκεφθεί σαν και μας και στην πορεία θα συναντιόμασταν. Σκέψη που δεν ήταν λάθος. Αλλά, δυστυχώς, δεν βρεθήκαμε.
Η ομάδα μας κατέληξε στο Πατριωτικό Μέτωπο, από παραπλάνηση. Δεν θέλαμε να έχουμε σχέση με το ΚΚΕ που βρισκόταν στο εξωτερικό, ούτε με την ΕΣΣΔ. Και όταν στο 3ο Δελτίο του Πατριωτικού Μετώπου, αν θυμάμαι καλά, υπήρχε η σαφής διευκρίνιση πως το κίνημά μας ήταν ανεξάρτητο, αυτό δεν ανταποκρινόταν στην αλήθεια.
Ηταν η αυθόρμητη παρέμβαση δύο συντακτών του δελτίου (Γ. Βότσης, Αρ. Μανωλάκος) που δημιούργησε πολλά προβλήματα. Αλλά εντούτοις αυτό ήταν το πνεύμα των ανθρώπων της Αριστεράς που ήθελαν να αντισταθούν στη χούντα, την περίοδο που το κόμμα (ΕΔΑ) ήταν άφαντο.
Αντίστοιχες κινήσεις έγιναν σε όλους τους πολιτικούς χώρους, ακόμα και στον στρατό. Μαθαίναμε τις άλλες κινήσεις όταν τους έπιαναν ή, στη χειρότερη περίπτωση, τις μαθαίναμε μετά τη χούντα.
Μετά τη Μεταπολίτευση, έγινε πολύς λόγος για την ηρωική αντίσταση του ελληνικού λαού απέναντι στο φασιστικό καθεστώς της χούντας. Και όλα τα κόμματα διεκδικούσαν τη μερίδα του λέοντος.
Αλλά κάποιοι που έζησαν κάθε μέρα και κάθε στιγμή εκείνης της περιόδου και ήταν ενεργοί εναντίον του δικτατορικού καθεστώτος έχουν διαφορετική εικόνα: μετριούνταν κι έβγαιναν τρεις κι ο κούκος. Τελικά, πόσοι άνθρωποι αντιστάθηκαν με την όποια μορφή εναντίον της χούντας;
Η σχετική βιβλιογραφία για την περίοδο της δικτατορίας είναι πενιχρή. Ακόμα δεν έχει βρει τον έγκυρο ιστοριογράφο της. Και επομένως οι γνώσεις που έχουμε είναι εμπειρικές. Ρώτησα παλιούς μου συναγωνιστές από τη ΣΦΕΑ 1967-74 (Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αγωνιστών στη χουντική περίοδο) για τον αριθμό των μελών μας.
Είμαστε γύρω στους 800. Κάναμε έναν πρόχειρο υπολογισμό για το περίπου πόσοι ήταν αυτοί που πήραν ενεργό μέρος. Υπολογίσαμε πως το μάξιμουμ ήταν διόμισι-τρεις χιλιάδες. Ενδεικτικός αριθμός θα ήταν οι καταδίκες των στρατοδικείων - έρευνα που δεν έχει γίνει ακόμα.
Και εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση. Θεωρώ αντίθετους με τη χούντα αυτούς που άκουγαν κρυφά τα ξένα ραδιόφωνα στα βραχέα, αυτούς που πιάστηκαν την πρώτη μέρα της δικτατορίας χωρίς να προλάβουν να κάνουν τίποτα, ακόμα και αυτούς που αναγκάστηκαν να διαφύγουν στο εξωτερικό, και έχουν τη βαθιά εκτίμησή μου.
Αν τους μετρήσουμε όλους μαζί, ίσως βγουν αρκετές χιλιάδες. Τι έκαναν οι υπόλοιποι; Οποια δυσαρέσκεια και να υπήρχε, είχαν αποδεχτεί τη χούντα. Με εξαίρεση τη Νομική και το Πολυτεχνείο, που και αυτά ήταν μειοψηφικά φαινόμενα σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας.
Και κάποιες πρωτοβουλίες ατόμων από όλους τους πολιτικούς χώρους (ακόμα και βασιλικοί), η μεγάλη πλειονότητα αυτού του λαού ανέχτηκε τους συνταγματάρχες.
Και μια μειονότητα υπήρξε συνειδητά χουντική, και εκφράζεται σήμερα με τη Χρυσή Αυγή, που μέχρι πρότινος ήταν τρίτο κόμμα στη Βουλή. Δηλαδή συμβιώνουμε με περίπου 390.000 «μεταχουντικούς» σε διάφορες βαθμίδες και δράσεις.
Οπως προηγούμενα συμβίωνε η χούντα με τον κοινοβουλευτισμό. Από τον φασισμό του Ι. Μεταξά μέχρι την 21η Απριλίου είχαμε έναν «παράνομο» γάμο κράτους-παρακράτους.
Ολα τα κόμματα ήξεραν αυτόν τον αφύσικο δεσμό. Αλλά τον θεώρησαν εγγύηση της υπάρχουσας τάξης. Και γι’ αυτό πιάστηκαν όλοι στον ύπνο όταν η χούντα με μια απλή παρέλαση πήρε την εξουσία.
Το βιβλίο της Λένας Δουκίδου (προσφορά της «Εφ.Συν.») δίνει μια απάντηση σε όλα αυτά. Είναι μια σειρά από συνεντεύξεις που δημοσιεύτηκαν στην «Καθημερινή» το 1975.
Εκεί όλα τα... καθιερωμένα ονόματα των αντιστασιακών δίνουν τη δική τους εξήγηση για το τι πέτυχε η αντίσταση εναντίον της χούντας. Και έχουμε έναν τραγέλαφο πολιτικής σκέψης όλου του πολιτικού φάσματος, με κάποιες μικρές εξαιρέσεις.
Και η 17Ν, αν ήταν λίγο πιο διαβαστερή, θα μπορούσε να έκανε αναφορά σε αυτά τα λαμπρά ονόματα της Αντίστασης, με τις εμμονές τους στη δυναμική αντίσταση, και να υποστηρίξει πως είναι οι συνεχιστές της. Και η έκπληξη είναι ο Α. Παναγούλης, που λέει πως τα βασανιστήρια συνηθίζονται.
«Στην αρχή, το ξύλο είναι φοβερό. Μετά γίνεται υποφερτό, στο τέλος συνηθίζεις». Για τον Μουστακλή, που τα συνήθισε, κουβέντα.
Οι σφυγμομετρήσεις «βλέπουν» τον Μακρόν ως βέβαιο νικητή. Αλλά πόσο αξιόπιστες είναι; Ο Στεφάν Βανίχ από το SCP Communication προειδοποιεί για την ασφάλεια των προγνωστικών. «Δεν αποκλείονται εκπλήξεις».
Πλησιάζει ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, προγνωστικά δημοσιεύονται καθημερινά για τους κύριους διεκδικητές της εξουσίας στο Μέγαρο των Ηλυσίων, αλλά το ερώτημα είναι πόσο ασφαλή είναι μετά από τις απανωτές αποτυχίες των δημοσκόπων σε προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες, για παράδειγμα στη Βρετανία με το Brexit ή ακόμη και στις εκλογές των ΗΠΑ.
Στην κάλπη για τη Λεπέν
Ο γάλλος πολιτολόγος Στεφάν Βανίχ
Υπάρχει βέβαια μια διαφοροποίηση στην περίπτωση της Γαλλίας, όπως επισημαίνει ο Στεφάν Βανίχ, πολιτικός επιστήμων και διευθυντής του έγκυρου Ινστιτούτου Δημοσκοπήσεων SCP Communication. Η διαφορά έγκειται στο ότι σε αντίθεση με τις δύο προαναφερθείσες χώρες στη Γαλλία οι δημοσκοπήσεις υπολογίζονται με βάση τις τελευταίες εκλογές, όπου το εκλογικό σώμα ψήφισε σε γενικές γραμμές 50% δεξιά και 50% αριστερά. Ωστόσο, η σημερινή εικόνα είναι εντελώς διαφορετική, υποστηρίζει. Υπάρχει και στη Γαλλία ο κίνδυνος υποτίμησης δημοσκοπικά της εκλογικής δύναμης των δεξιών υποψηφίων, όπως συνέβη και σε άλλες χώρες;
«Βεβαίως», απαντά ο Βανίχ, «είναι μάλιστα πολύ πιθανό. Η Μαρίν Λεπεν από το Εθνικό Μέτωπο συγκεντρώνει μέχρι στιγμής το 24% των ψήφων, αλλά η δική μου άποψη είναι ότι βρίσκεται στο 30%. Ο λόγος οφείλεται στο ότι πολλοί ακροδεξιοί ψηφοφόροι στις δημοσκοπήσεις δεν αποκαλύπτουν ποιον θα ψηφίσουν. Τόσο η Λεπεν, όσο και ο Μακρόν δεν ανήκουν στο παραδοσιακό γαλλικό πολιτικό σύστημα. Για αυτό είναι πιθανό, ορισμένοι ψηφοφόροι, όταν ρωτούνται να δηλώνουν ότι θα στηρίξουν τον μετριοπαθέστερο υποψήφιο, δηλαδή τον Μακρόν, αλλά στην κάλπη να ρίχνουν το ψηφοδέλτιο της Μαρίν Λεπέν».
Υπερκτιμημένες οι σφυγμομετρήσεις
Ο Εμανουέλ Μακρόν. Υπερεκτιμημένος;
Ο γάλλος εμπειρογνώμων είναι της άποψης ότι οι γαλλικές εκλογές κρύβουν εκπλήξεις. Θεωρεί ότι η διαφορά ανάμεσα στον Μακρόν και την Λεπέν θα είναι πολύ μικρότερη, γιατί πολλοί αριστεροί ψηφοφόροι θα απέχουν από τον δεύτερο γύρο, ενώ πολλοί συντηρητικοί θα ψηφίσουν την Λεπέν. Άρα, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει τον κίνδυνο να γίνει πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας η Μαρίν Λεπέν; «Όχι, δεν μπορεί κανείς να το αποκλείσει με βεβαιότητα. Τα προγνωστικά που φέρουν τον Μακρόν βέβαιο νικητή μπορούν να οδηγήσουν σε δυνητικούς του ψηφοφόρους να απέχουν από τον δεύτερο γύρο, γιατί ως νέος στην πολιτική δεν διαθέτει πιστούς ψηφοφόρους, σε αντίθεση με τη Λεπέν. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στη μεγάλη έκπληξη να εκλεγεί η Λεπέν πρόεδρος»
Όλοι μιλούν για το φαινόμενο Μακρόν, όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, αλλά κατά την άποψη του Βανίχ έχει υπερεκτιμηθεί στις σφυγμομετρήσεις. Αυτό που κάνει επίσης ακόμη πιο δύσκολο το έργο των δημοσκόπων είναι ότι το γαλλικό εκλογικό σώμα είναι ασταθές και αναποφάσιστο. Το ¼ αποφασίζει την ημέρα των εκλογών. Υπό αυτό το πρίσμα, υποστηρίζει ο Βανίχ, τα προγνωστικά που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας είναι γενικά υπερεκτιμημένα.
Παρά την θετική έκβαση του Eurogroup, η εφημερίδα Handelsblatt εκτιμά ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί και τέταρτο πρόγραμμα στήριξης. Επενδυτικό πακέτο 1 δις ευρώ για την Ελλάδα προτείνει ο αυστριακός υπΟικ στην Der Standard.
Όχι δεν ήταν επιτυχία η συμφωνία στο Eurogroup της Παρασκευής, αλλά απλά ένα ακόμα βήμα σε ένα δύσκολο δρόμο, σημειώνει σε σχόλιό της με τίτλο «Δέσμια της κρίσης η Ελλάδα» η Handelsblatt. Και η γερμανική εφημερίδα επισημαίνει: «Είναι σχεδόν απίθανο ότι η χώρα θα βγει σύντομα από την κρίση. Με την επιστροφή των θεσμών στην Αθήνα ανοίγει, τουλάχιστον, ο δρόμος για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Όμως δεν συντρέχει κανένας λόγος για να πάρουν ανάσα Ελλάδα και δανειστές. Η κατάσταση παραμένει δύσκολη. Η χώρα απέχει ακόμα πολύ από την διάσωσή της. (…) Εδώ και μήνες ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας καθυστερεί την εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που υποσχέθηκε το καλοκαίρι του 2015. Σε αυτές ανήκουν το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας, η φιλελευθεροποίηση της αγοράς εργασίας, καθώς και η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. Εκτός αυτού καθυστερούν οι ιδιωτικοποιήσεις. Μόνο υπό τις ισχυρές πιέσεις των δανειστών η κυβέρνηση συναινεί σε ιδιωτικοποιήσεις, τις οποίες όμως τορπιλίζει αμέσως μετά με πλήθος τεχνάσματα. (..) Την ίδια στιγμή η ελληνική οικονομία ασθμαίνει. Επειδή η κυβερνητική πολιτική στραγγαλίζει την ανάπτυξη ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάζεται να επιβάλλει επιπλέον λιτότητα ή αύξηση φόρων. Το τι πιστεύουν οι Έλληνες για την πολιτική αυτή φαίνεται ξεκάθαρα στις δημοσκοπήσεις. Στην πρόθεση ψήφου ο Σύριζα θα λάμβανε σήμερα περίπου 11%, λιγότερο από ένα τρίτο του ποσοστού του στις εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015. (…)
Όμως και η παρακαταθήκη που θα αφήσει ο Αλέξης Τσίπρας στο κόμμα που θα τον διαδεχθεί θα είναι βαριά. Το τρίτο πρόγραμμα εκπνέει το καλοκαίρι του 2018 και η Ελλάδα σχεδιάζεται τότε να βγει στις αγορές. Το 2019 όμως η χώρα θα κληθεί να αποπληρώσει 20,5 δις. Από σημερινή σκοπιά μοιάζει ουτοπικό η Ελλάδα να αντλήσει, με φυσιολογικά επιτόκια, ένα τέτοιο ποσό από τις διεθνείς αγορές. Αν λοιπόν οι πιστωτές θέλουν να αποφύγουν την χρεοκοπία της Ελλάδας, τότε θα πρέπει να καταφύγουν, στα μέσα του 2018, σε ένα τέταρτο πρόγραμμα. Οι προοπτικές είναι δυσοίωνες. Ήδη η χώρα διανύει την όγδοη χρονιά ύφεσης. Και λόγω του πολύτιμου χρόνου που έχασε η κυβέρνηση Τσίπρα, η Ελλάδα παραμένει στα δεσμά της κρίσης».
Συνολική συμφωνία μέσα Μαΐου, βλέπει ο αυστριακός υπΟικ Σέλινγκ
Επενδύσεις στην Ελλάδα προτείνει ο Χανς Γεργκ Σέλινγκ
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Der Standard ο αυστριακός υπουργός Οικονομικών Χανς Γέργκ Σέλινγκ εμφανίζεται αισιόδοξος ότι μέσα Μαΐου θα επιτευχθεί συνολική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και δανειστών. Ανεξάρτητα από τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, η χρηματοδότηση είναι εξασφαλισμένη από τον ESM, τονίζει ο υπουργός στην αυστριακή εφημερίδα. Επιπλέον ο υπουργός Οικονομικών προτείνει το Eurogroup να αξιοποιήσει το γενικότερο θετικό κλίμα και να δώσει πράσινο φως σε ένα επενδυτικό πακέτο για την Ελλάδα ύψους 1 δις ευρώ, το οποίο θα προέλθει από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (EIB) ή και με τη συμμετοχή του ESM. Κατά την άποψη του οι επενδύσεις θα μπορούσαν να γίνουν στον τομέα της ενέργειας. Μόνο αν δημιουργηθούν οι κατάλληλες δομές, θα διασφαλιστεί ότι η χώρα θα επιστρέψει σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά και στις κεφαλαιαγορές, καταλήγει ο Χανς Γεργκ Σέλινγκ.
