Μακρόν και Λεπέν «κλείδωσαν» τα εισιτήρια για τον δεύτερο γύρο. Ποια είναι όμως τα βαθύτερα πολιτικοκοινωνικά «υπόγεια ρεύματα» που μετέτρεψαν τις φετινές γαλλικές εκλογές στο πιο απρόβλεπτο πολιτικό θρίλερ των τελευταίων ετών και τι πρέπει να περιμένουμε για την επόμενη μέρα της κάλπης –ανεξαρτήτως νικητών και ηττημένων- ως προς τις συνέπειές τους όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη; Ιδού μερικές πρώτες εκτιμήσεις.
1. Το πρώτο και σημαντικότερο στοιχείο είναι πως αυτές οι εκλογές είναι οι πρώτες στη νεότερη γαλλική Ιστορία που πραγματοποιούνται σε συνθήκες καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, δηλαδή ένα σκαλί πριν από τον στρατιωτικό νόμο, με τον Στρατό και την Αστυνομία να περιπολούν στους δρόμους και τους ισλαμιστές να πριμοδοτούν ουσιαστικά με κάθε τους επίθεση τους δεξιούς υποψηφίους του «νόμου και της τάξης», δηλαδή πρακτικά τη Λεπέν και τον Φιγιόν.
Οποιος κι αν εκλεγεί τελικά πρόεδρος, είναι δεδομένο πως θα συνεχίσει τη «σκληρή γραμμή» στο θέμα της ασφάλειας· άλλωστε όλοι ανεξαιρέτως οι υποψήφιοι, περιλαμβανομένου και του Μελανσόν, υπόσχονται αύξηση των κονδυλίων για την αστυνόμευση, ενώ στο τραπέζι παραμένουν και τα σχέδια για μόνιμες υπερεξουσίες στους ασφαλίτες των μυστικών υπηρεσιών, ώστε να μπορούν να εντοπίζουν ευκολότερα τους φανατικούς ισλαμιστές.
2. Στο οικονομικό πεδίο, ο επόμενος πρόεδρος θα βρεθεί «με το καλημέρα» σε θέση μάχης με Βρυξέλλες και Βερολίνο, αλλά και με τους ίδιους τους πολίτες, αφού ανεξάρτητα από τα όποια προεκλογικά τους πυροτεχνήματα, η οικονομική πραγματικότητα είναι σκληρή και η συνέχιση της πολιτικής λιτότητας και βάρβαρων περικοπών σε δημοσίους υπαλλήλους και δαπάνες εμφανίζεται ως μονόδρομος.
Η Γαλλία, είτε με Ολάντ είτε με Μακρόν είτε με Λεπέν, πιέζεται ασφυκτικά από τους εταίρους να μειώσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού της που (και φέτος) αναμένεται να ξεπεράσει το όριο του 3% του ΑΕΠ.
Ο Μακρόν φυσικά δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις περικοπές, ενώ η Λεπέν υπόσχεται μέτρα αντι-λιτότητας και απειλεί με δημοψηφίσματα εξόδου από την ευρωζώνη –το περιβόητο... Frexit- σε περίπτωση άγριας σύγκρουσης με την Ευρώπη. Ομως, όπως ξέρουμε καλά και εδώ στην Ελλάδα για τα δημοψηφίσματα, άλλο να τα λες, άλλο να τα κάνεις κι ακόμη πιο δύσκολο να τα εφαρμόσεις...
3. Από τις δημοσκοπήσεις προκύπτει πως η φτώχεια και η ανεργία –και όχι η τρομοκρατία– είναι το νο.1 των Γάλλων πολιτών, αυτό που απασχολεί (σωστότερα: απειλεί) εννέα στους δέκα ψηφοφόρους.
Παρά τη σταδιακή βελτίωση, η ανεργία δεν έχει πέσει στα επίπεδα που βρισκόταν πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, παραμένοντας κοντά στο 10% για τον γενικό πληθυσμό και στο 25% για τους νέους κάτω των 25.
Τα νούμερα αυτά μοιάζουν μικρά σε σχέση με την εργασιακή τραγωδία της Ελλάδας, της Ισπανίας ή της νότιας Ιταλίας, αλλά παραμένουν πολιτικώς μη διαχειρίσιμα για τη γαλλική ηγεσία – ιδίως μετά την παταγώδη αποτυχία του Ολάντ να περάσει με διατάγματα τις «μεταρρυθμίσεις» που διευκόλυναν τις απολύσεις και επιδοτούσαν τη μείωση του εργατικού κόστους με φοροαπαλλαγές και με φρέσκες τις αναμνήσεις της λαϊκής εξέγερσης που προκάλεσαν οι προτάσεις αυτές, με τα συνδικάτα και τη νεολαία σε μετωπική αντιπαράθεση με την παραπαίουσα κυβέρνηση Βαλς.
Τώρα, ο νεοφιλελεύθερος Μακρόν υπόσχεται να επαναφέρει σταδιακά ένα παρόμοιο μείγμα μεταρρυθμίσεων για να γίνει ακόμα πιο «ευέλικτη» η αγορά εργασίας, ενώ η Λεπέν έχει διαλέξει τον δικό της (τυπικά ρατσιστικό) δρόμο, υποσχόμενη έξτρα φόρους σε όσες επιχειρήσεις προσλαμβάνουν «ξένους» και όχι... καθαρόαιμους Γάλλους εργαζόμενους, και φοροαπαλλαγές για όσους προσλαμβάνουν μόνον γηγενείς Γάλλους!
4. Ολα αυτά τα ειδικά χαρακτηριστικά των χτεσινών εκλογών εξηγούν εν μέρει μόνο το χάος που επικρατεί σε αυτές τις προεδρικές εκλογές και το γεγονός ότι είναι οι πρώτες όπου ο εν ενεργεία πρόεδρος (Ολάντ) δεν κατέθεσε καν υποψηφιότητα, ενώ και στα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας τα φαβορί (Βαλς, Σαρκοζί, Ζιπέ κ.ά.) υπέστησαν συντριπτικές ήττες από αουτσάιντερ σαν τον Φιγιόν και τον Αμόν.
Ομως το πρόβλημα για το φθαρμένο ώς το κόκαλο πολιτικό σύστημα είναι πως η εμφανέστατα «κατασκευασμένη» από τα μεγάλα ΜΜΕ και την οικονομική ελίτ υποψηφιότητα Μακρόν δεν αρκεί: ακόμη και αν ο 39χρονος «ανεξάρτητος» πρώην υπουργός και τραπεζίτης κερδίσει τη μάχη των προεδρικών εκλογών, που είναι πλέον και το πιθανότερο σενάριο, δεν θα μπορεί από μόνος του να ασκήσει εξουσία, αφού δεν διαθέτει δικό του κομματικό μηχανισμό και άρα θα πρέπει να περιμένει τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου για να σχηματιστεί νέα κυβέρνηση.
Αποτελέσματα που αναμένονται εξίσου -αν όχι και περισσότερο- χαοτικά από τα σημερινά, με τους Σοσιαλιστές διχοτομημένους μεταξύ Βαλς και Αμόν, και τους γκολικούς κομμένους στα τρία μεταξύ Φιγιόν, Ζιπέ και «Σαρκό», ο καθένας από τους οποίους διαθέτει τους δικούς του υποψήφιους βουλευτές και τις δικές του ατζέντες και φιλοδοξίες για τη διακυβέρνηση.
Οπως έχουν τα πράγματα, άλλωστε, η πιθανότητα μονοκομματικής κυβέρνησης μοιάζει πολύ μακρινή, ενώ δεν αποκλείεται να δούμε και νέες διασπάσεις και αποστασίες, όταν έρθει η ώρα για τα «οφίτσια»...
5. Και κάτι τελευταίο: τελικά, η μεγαλύτερη επιτυχία της Λεπέν και της νέας «γραβατωμένης» ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς εν γένει δεν είναι πως πέρασε στον δεύτερο γύρο και φλερτάρει με την εξουσία· στην πραγματικότητα πάντα (Αυστρία, Ολλανδία, Σουηδία, Βρετανία, σκανδιναβικές χώρες κτλ.) οι ακροδεξιοί μένουν εκτός νυμφώνος και κυβέρνησης και συχνά λειτουργούν απλά σαν «μπαμπούλες» για να στρέψουν τους ανήσυχους πολίτες σε... απλά δεξιούς υποψηφίους, σαν τον Μακρόν, που υπό άλλες συνθήκες με τίποτε δεν θα επέλεγαν.
Το αληθινό «σουξέ» της Ακροδεξιάς είναι πως, ενώ υποτίθεται πως παραμένουν απομονωμένοι, καταφέρνουν να επιβάλουν την αντιδραστική ρητορική και ατζέντα τους στα «μέινστριμ» κόμματα, αυτά που πραγματικά κυβερνούν – ιδίως όσον αφορά τον αντιμεταναστευτικό λόγο και τα πάσης φύσεως τείχη.
Κάτι που φάνηκε πολύ καθαρά στην όλο και σκληρότερη στάση των απερχόμενων Σοσιαλιστών έναντι προσφύγων και μεταναστών, που αντιμετωπίστηκαν ως «δημόσιος κίνδυνος», παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των τρομοκρατικών επιθέσεων πραγματοποιήθηκε από γηγενείς Γάλλους ή Βέλγους πολίτες!
Τα ελληνικά κόμματα για τις γαλλικές εκλογές
Ικανοποίηση για την είσοδο του Εμανουέλ Μακρόν στον β’ γύρο των προεδρικών εκλογών, βαθιά ανησυχία -την ίδια ώρα- για το γεγονός ότι η Μαρίν Λεπέν θα είναι η αντίπαλός του, εξέφρασαν αργά χθες βράδυ τα ελληνικά πολιτικά κόμματα στις πρώτες τους αντιδράσεις για τις κάλπες στη Γαλλία.
«Η νίκη Μακρόν είναι η απάντηση των φιλελεύθερων δυνάμεων της λογικής στην επίθεση του αριστεροδεξιού λαϊκισμού», έγραψε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης σε ανάρτησή του στο twitter.
«Ουφ! Αναστεναγμός ανακούφισης», ανέφερε στο ίδιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης, σχολιάζοντας τις πρώτες εκτιμήσεις για το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών, σύμφωνα με τις οποίες ο κεντρώος υποψήφιος Εμανουέλ Μακρόν είχε το προβάδισμα. «Ο Μακρόν είναι πρώτος. Φασίστες, λαϊκιστές και αντιευρωπαϊστές μπορούν να κοιμηθούν αγκαλιά και να κλάψουν παρέα» πρόσθεσε ο κ. Θεοδωράκης.
«Τα υψηλά ποσοστά που έλαβε η Ακροδεξιά και αντιευρωπαϊκή υποψηφιότητα της Μαρίν Λεπέν με τις ρατσιστικές θέσεις είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικά για τη Γαλλία και ολόκληρη την Ευρώπη. Η είσοδος στον δεύτερο γύρο είναι μια εξέλιξη ιδιαιτέρως αρνητική», δήλωσε ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος και συμπλήρωσε:
«Στον δεύτερο γύρο πρέπει να στηριχθεί από τις δημοκρατικές δυνάμεις και να εκλεγεί ο Μακρόν, ο κεντρώος φιλοευρωπαίος υποψήφιος με σοσιαλδημοκρατική προέλευση που εξέφρασε το αίτημα για ανανέωση με την ελπίδα όλων μας να προχωρήσει σε μια προοδευτική και μεταρρυθμιστική πολιτική με αλλαγή πολιτικών εντός της Ε.Ε. υπέρ της ανάπτυξης και της απασχόλησης και όχι της δογματικής λιτότητας. Η Ακροδεξιά δεν πρέπει να επικρατήσει στη Γαλλία. Θα είναι ήττα για τη δημοκρατία και την Ευρώπη».
Τέλος, η Χρυσή Αυγή χαρακτήρισε την είσοδο της Μαρίν Λεπέν στον β’ γύρο «μεγάλη νίκη των πατριωτικών δυνάμεων στη Γαλλία», εκτιμώντας ότι το εν λόγω αποτέλεσμα αποτελεί «προάγγελο επικράτησης όλων των εθνικών κινημάτων στην Ευρώπη και πρώτα απ’ όλα της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα».
