ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
ΑΡΘΡΟ 19 Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης
«Δεν έχετε κάτι σημαντικό, δεσποινίς μου. Μην το κουράζετε και
επαναλάβετε τις εξετάσεις σε λίγους μήνες, γιατί κάτι μπορεί να βρούμε».
Καλά, έπρεπε να πει όλο αυτό το κατεβατό; Δεν μπορούσε να μείνει στο
«δεν έχετε κάτι σημαντικό, δεσποινίς μου»;
Από μικρή είχα αλλεργία
σε δύο πράγματα: στα νοσοκομεία (εννοείται και τους γιατρούς) και σε
κάθε τι που νογάται ως «σημαντικό». Οπότε η συγκεκριμένη φράση του
δόκτορος ήταν φυσικό να επιφέρει οξεία αλλεργική κρίση στα έξω μου και
διόλου καθησυχαστική ανταπόκριση στα μέσα μου. Ασε που, ως άπειρη από
νοσοκομεία, χάθηκα πέντ', έξι φορές στους διαδρόμους, γεμάτους από
ασθενείς με βαριά νοσήματα και συγγενείς με απελπισμένα αιτήματα.
Ενώ
στα ιδιωτικά... Εκεί μάλιστα. Υπάρχει συνέπεια φιλελεύθερη. Είσαι
μικρομεσαίος; Βγαίνεις μικρός σκέτο. Είσαι φτωχός; Δεν μπαίνεις καν.
Είσαι πλούσιος, κοινώς τον έχεις τον τρόπο σου; Τότε έχεις και τη χάρη.
Οχι του Κυρίου όλων ημών - Αυτός είναι καλός μόνο για δεήσεις: υπέρ
υγείας, τις καλές μέρες. Υπέρ αναπαύσεως, τις καθημερινές. Ενώ ο
Μαρτίνης... Αυτός μάλιστα. Ηταν πάντοτε εκεί. Καθημερινές και αργίες.
Και πάντα υπέρ υγείας. Απλά, όχι ακριβώς για όλους.
Πρώην πρόεδρος
του «Ερρίκος Ντυνάν»» ήταν ο Μαρτίνης τότε. Τότε (το 2007) που το
«Ντυνάν» ήταν ακόμα κοινωφελές ίδρυμα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, του
οποίου πρόεδρος ήταν και πάλι ο Ανδρέας Μαρτίνης. Και πρόεδρος ήταν,
και γνωριμίες είχε, και εξουσία και οφίτσια. Κυρίως, όμως, είχε καλούς
φίλους. Πολλούς, πολύ καλούς και, κατά μία διαβολική σύμπτωση, πολύ
φιλάσθενους. Περί τα 8.100 κεφάλια μέτρησε το δικαστήριο τα ασθενικά
φιλαράκια του, που όλα στο «Ντυνάν» πήγαιναν για νοσηλεία, αλλά ένεκα η
φιλία με τον αποπάνω (υπέρτατο αγαθό η φιλία!), σχεδόν τίποτα δεν
πλήρωναν. Σέντσι! Είκοσι δύο εκατομμύρια ευρώ ζημιώθηκε το εν λόγω
νοσηλευτικό ίδρυμα (εσύ κι εγώ δηλαδή) από τις «φιλίες» του εν λόγω
προέδρου (ανάμεσά τους και ο Σημίτης).
Τι φταίν' κι αυτοί, θα μου
πεις. Σωστό. Ισως γι' αυτό δεν κάλεσαν κανέναν να καταθέσει. Είχαν τον
καημό τους και τον αναστεναγμό τους, ηθικολογίες περί «τελικού
λογαριασμού» θα σκέφτονταν; Αφού τους τα χάριζε τα νοσήλια, να τον
κοιτάξουν και στα δόντια; Οχι, να είμαστε και λογικοί.
Ηταν όμως
και πλεονέκτες. Γιατί ούτε οικονομικά προβλήματα είχαν, ούτε όμως και
κανένα δισταγμό να εκμεταλλευτούν κονδύλια που προορίζονταν για
αναξιοπαθούντες ασθενείς. Δαπανηρές εξετάσεις; Χάρισμα! Εισαγωγή;
Ταχύτατη! Δικαιολογία; Ευθύνη;... Μπαρδόν; Πώς είπατε;
Δικαιολογία
δεν ζήτησε κανείς απ' τον Μαρτίνη. Μήτε ευθύνες. Μπορούσε - έκανε. Ελα
όμως που τώρα ο ήδη υπόδικος για μίζα 3,1 εκατομμυρίων μάρκων
καταδικάστηκε σε κάθειρξη 7 ετών για ζημία 22 εκατομμυρίων ευρώ!
Εννοείται με αναστολή. Σε παρακαλώ. Πρόεδρος ήταν, όχι καμιά...
καθαριστριούλα, να μπει κατευθείαν στου ιντζιλίμ. Είπαμε, να είμαστε και
λογικοί. Δεν θα πάμε εμείς κόντρα στους δεκαδικούς αριθμούς τώρα
(Χατζηχρήστος μουστάκια!).
Ενεκα που τα έχω καλά με τους
δεκαδικούς αριθμούς (λόγω φυσικού πρότερου επιστημονικού βίου), έκατσα
κι έκανα τη διαίρεση. Ηθελα να δω πόσα εκατομμύρια ζημία αντιστοιχούν σε
κάθε έτος αναστολής φυλάκισης του πρώην προέδρου της «φιλικής
εταιρείας» του «Ντυνάν». Ε, λοιπόν, δεν θα με πιστέψεις. Το αποτέλεσμα
ήταν, ποιο λες; Η σταθερά του Αρχιμήδη, γνωστή και ως παγκόσμια σταθερά -
ο δημοφιλής για τα μυστήρια που κρύβει, αριθμός «π». Τουτέστιν 3,14
(και κάτι ψιλά).
Φημισμένο ήταν το «π» από τα πανάρχαια χρόνια.
Μέχρι και στους Ορνιθες του Αριστοφάνη κάνει μία γκεστ εμφάνιση.
Πρόκειται για έναν άρρητο, υπερβατικό αριθμό που ορίζεται ως ο λόγος της
περιφέρειας προς τη διάμετρο του κύκλου. Και μπορεί πρώτος ο Αρχιμήδης
να τον υπολόγισε με κανόνα και διαβήτη, ωστόσο ο ίδιος, ως αριθμός, δεν
είναι κατασκευάσιμος.
Με απλά λόγια, ο κύκλος να τετραγωνιστεί δεν. Εξαιτίας του «π», δεν.
Ελα
όμως, που υπάρχουν και κάποια «π» που, όταν προκύπτουν από
συγκεκριμένες διαιρέσεις, μπορούν και παραμπορούν. Και κύκλους
τετραγωνίζουν και σε γιαλούς αρμενίζουν και τη ζωή εκτός φυλακής (και
εντός Βουλής) ατενίζουν... Μαζί και το αύριο που έφτιαξαν για σένα.
Η
Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών εξέδωσε ανακοίνωση με αφορμή τη
χθεσινοβραδινή επίθεση στο Αστυνομικό Τμήμα Ακροπόλεως. Όπως τονίζεται,
το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι πρωτοφανές, αλλά δεν έχει υπάρξει
καμία αντίδραση εκ μέρους της Πολιτείας. «Που να 'ναι αυτή η παράξενη σκιά που κυνηγάνε;» τιτλοφορείται η νέα «καυστική»-καταγγελτική ανακοίνωση της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών. «Καταδικάζουμε
απερίφραστα τη χθεσινή καταδρομική επίθεση στο Α.Τ. Ακροπόλεως. Έχουμε
κρούσει εδώ και πολύ καιρό τον κώδωνα του κινδύνου για την ανεξέλεγκτη
δράση των κάθε λογής μπαχαλάκηδων και κάθε φορά οι έχοντες την ευθύνη,
προσπαθούν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί και να μας βαπτίσουν
υπερβολικούς» αναφέρουν οι συνδικαλιστές αστυνομικοί, που έχουν πολλάκις αναδείξει το πρόβλημα. «Έχουμε
ξαναπεί ότι θα θρηνήσουμε θύματα. Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση ποιος
θα τους σταματήσει άραγε; Η ανύπαρκτη πλέον "ομάδα ΔΕΛΤΑ", τα σχεδόν
διαλυμένα ΜΑΤ, ή η Ασφάλεια που ασχολείται μόνο με πάρεργα;» αναρωτιούνται.
Και καταλήγουν, με σαφείς αιχμές προς την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη: «Ξέρουν
όλοι ότι λέμε την αλήθεια, επειδή όμως δεν διοικούμε, καλούμε τους
"υπεύθυνους" να προστατεύσουν και να θωρακίσουν τους αστυνομικούς, ώστε
να μπορούν να προστατεύουν την κοινωνία. Δείτε την αλήθεια κύριοι και
σταματήστε να κυνηγάτε τη σκιά σας». Πρόσφατα, η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων είχε καταγγείλει ότι η ΕΛ.ΑΣ. βρίσκεται υπό διάλυση, επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, ότι«στην
παθητική στάση την οποία έχει υποχρεωθεί (σ.σ. η Αστυνομία) να τηρεί
την τελευταία τετραετία απέναντι στην λεγόμενη χαμηλή εγκληματικότητα
έρχονται να προστεθούν οι δραματικές συνθήκες υπό τις οποίες οι
αστυνομικοί φέρνουν εις πέρας το έργο τους, τηρώντας τον όρκο που έδωσαν
στην πατρίδα. Οι άνθρωποι αυτοί καλούνται να προστατέψουν τους πολίτες
από την εγκληματικότητα, παρατημένοι στη μοίρα τους από την φυσική
ηγεσία τους που είναι το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
Αναγκάζονται
να αγοράζουν από τον πενιχρό μισθό τους αναλώσιμα είδη, υλικοτεχνικό
εξοπλισμό, υγειονομικό υλικό, είδη καθαριότητας, ακόμα και τα υλικά για
να συντηρούν τον οπλισμό τους (!) Για οδοιπορικά και αμοιβές εκτός έδρας
ούτε λόγος, αφού παραμένουν απλήρωτοι επί μήνες. Όλα αυτά, την ώρα που
είναι αναγκασμένοι να δίνουν τη μάχη κατά της εγκληματικότητας από τη
θέση του ανίσχυρου, οδηγώντας οχήματα χωρίς συντήρηση και κατάλληλα
ελαστικά, φορώντας δανεικά από συναδέλφους τους αλεξίσφαιρα γιλέκα -όπως
είχε καταγγείλει πρόσφατα η ΠΟΑΣΥ».
Γρηγόρης Αυξεντίου: απαράμιλλος ηρωισμός και αυταπάρνηση
«Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πώς πεθαίνουν». Τα λόγια αυτά ανήκουν
στον Γρηγόρη Αυξεντίου λίγες ώρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή
στη δίκαιη αλλά άνιση μάχη του για ελευθερία, ανεξαρτησία και
αξιοπρέπεια, σε ηλικία 29 χρόνων. Ένας άνθρωπος που ονειρεύτηκε ένα
καλύτερο αύριο για την πατρίδα του, την Κύπρο, και δεν έπαψε να
αγωνίζεται ποτέ για αυτό. Ο Αυξεντίου μεγάλωσε στη σκιά των γεγονότων
της κυπριακής εξέγερσης κατά των Άγγλων, το 1931, η οποία είχε ως
αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση σκληρότερου αποικιοκρατικού καθεστώτος στη
Μεγαλόνησο. Μέσα από τις γραμμές της ΕΟΚΑ διεξήγαγε υπέρτατο αγώνα κατά
του κατακτητή, για τον οποίο είχε γίνει φόβος και τρόμος. Ουσιαστικά
η δράση του ξεκινά το 1955 με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα για
μια Κύπρο ελεύθερη και ανεξάρτητη. Τα πλήγματα που επέφερε στον
κατακτητή ήταν αμέτρητα. Τον Απρίλιο του 1955 επιτίθεται με ομάδα
κρούσης στις πετρελαιαποθήκες της αγγλικής βάσης Δεκέλειας. Το πλήγμα
κατά των Άγγλων είναι σοβαρό, κυρίως για το τρωθέν γόητρό τους. Η δράση
του θα συνεχιστεί αμείωτη αναγκάζοντας τους κατακτητές να τον
επικηρύξουν. Ο Αυξεντίου κρύβεται σε βουνά και μοναστήρια. Σε ένα από
αυτά, την Αχειροποίητο στην περιοχή του Πενταδάκτυλου, παντρεύεται τη
γυναίκα της ζωής του, Βασιλεία Παναγή. Παράλληλα συνεχίζει να επιφέρει
διαρκή πλήγματα κατά των Άγγλων, χτυπώντας στόχους τους στις βορεινές
και νότιες πλαγιές του Πενταδάκτυλου. Στη μάχη των Σπηλιών οι κατακτητές
μετρούν 25 νεκρούς και περισσότερους από 40 τραυματίες. Στις 31
Δεκεμβρίου του 1956, παραμονή Πρωτοχρονιάς, κυκλώνεται μαζί με τους
συντρόφους του στο χωριό Ζωοπηγή και ακολουθεί σφοδρή σύγκρουση. Ο
«σταυραετός του Ματαπά», όπως τον αποκαλούσαν, τραυματίζεται αλλά
διαφεύγει, αφήνει όμως νεκρό πίσω τον συναγωνιστή και φίλο του, Μάκη
Γεωργάλλα. Την 1η Μαρτίου του 1957 οι Άγγλοι εισβάλλουν στο μοναστήρι
του Μαχαιρά, υποβάλλουν σε εξαντλητική ανάκριση τον αγωγιάτη της Μονής, ο
οποίος τους αποκαλύπτει ότι ο Αυξεντίου έχει κατασκευάσει
καταφύγιο-κρύπτη. Οι Άγγλοι δυνάστες, με ισχυρές δυνάμεις σπεύδουν στο
κρησφύγετο και το περικυκλώνουν. Εκείνος αποφασίζει να πολεμήσει μέχρις
εσχάτων. Ύστερα από σκληρή μάχη 10 ωρών -και ενώ οι Άγγλοι μετρούν 40
νεκρούς στρατιώτες- πυρπολούν από αέρος με βόμβες πετρελαίου το
κρησφύγετο, το οποίο παραδίνεται στο έλεος της φωτιάς. Μόνο έτσι
μπορούσαν να νικήσουν τον Αυξεντίου, ο οποίος καίγεται ζωντανός. Ήταν 3
Μαρτίου του 1957, σαν σήμερα, δηλαδή, πριν από 62 χρόνια. Η
καρβουνιασμένη σορός του Αυξεντίου θα μεταφερθεί από τους αποικιοκράτες
στις φυλακές της Λευκωσίας όπου και θα ταφεί, προκειμένου να μην είναι
προσβάσιμη από τον κυπριακό λαό. Εκεί βρίσκεται ακόμη, στα Φυλακισμένα
Μνήματα, δίπλα σε εκείνη ενός άλλου μεγάλου Κύπριου αγωνιστή, του
Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ο οποίος απαγχονίστηκε από τους Άγγλους σε ηλικία
μόλις 18 χρόνων…
Πιθανότατα
από το καλοκαίρι θα ξεκινήσει η προσπάθεια στην συγκεκριμένη περιοχή,
καθώς σε τετ-ατετ που είχε ο υπουργός Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης με
υψηλόβαθμα στελέχη της μεγάλης εταιρείας ExxonMobil,
στο περιθώριο του Φόρουμ των Δελφών, τους ενημέρωσε ότι μέσα στο
επόμενο τρίμηνο θα πάει προς κύρωση στη Βουλή η σχετική σύμβαση.
Οι
δύο πλευρές συμφώνησαν να τα ξαναπούν σε λίγες ημέρες, αυτή τη φορά επί
αμερικανικού εδάφους, καθώς ο Έλληνας υπουργός έχει προγραμματίσει να
μεταβεί στο Χιούστον για να συμμετάσχει σε μεγάλο ενεργειακό συνέδριο.
Να
θυμίσουμε ότι τον περασμένο Σεπτέμβριο είχαν «πέσει» οι υπογραφές
συμβάσεων για έρευνες υδρογονανθράκων σε 2 θαλάσσια «οικόπεδα» νότια και
νοτιοδυτικά της Κρήτης. Η κοινοπραξία που έχει αναλάβει το έργο
αποτελείται από την Total (40%), την ExxonMobil (40%)
και τα ΕΛΠΕ (20%). Από τότε μέχρι σήμερα όμως δεν υπήρξε καμία εξέλιξη
στο θέμα των αδειοδοτήσεων, κάτι που φαίνεται να είχε προκαλέσει και μία
¨γκρίνια¨ από την πλευρά της κοινοπραξίας.
Yiannis Kourtoglou / Reuters Από
την υπογραφή της συμφωνίας για έρευνα και εξόρυξη υδρογονανθράκων στην
Κύπρο τον Απρίλιο του 2017. Ο Κύπριος υπουργός Ενέργειας με τον CEO
ExxonMobil και τον εκπρόσωπο του Κατάρ.
Τελικά χθες Σάββατο 2 Μαρτίου, μετά την συμμετοχή τους σε σχετικό πάνελ, ο Γιώργος Σταθάκης και αντιπροσωπεία της ExxonMobilμε
επικεφαλής τον αντιπρόεδρο της για την Ευρώπη, τη Ρωσία και την Κασπία,
Τριστάν Άσπρεϊ, πραγματοποίησαν συνάντηση όπου και τέθηκε το
χρονοδιάγραμμα από την ελληνική πλευρά για την κύρωση των συμβάσεων από
τη Βουλή, εξέλιξη που σύμφωνα με πληροφορίες ικανοποίησε τους
εκπροσώπους της εταιρείας.
Αυτός που φαίνεται να έπαιξε
καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις και να προχωρήσουν οι απαιτούμενες
διαδικασίες για να μπει τρυπάνι και ελληνικό θαλάσσιο χώρο, δεν είναι
άλλος από τον… «Γλαύκο».
Η ανακάλυψη του πλούσιου κοιτάσματος στη
θαλάσσια περιοχή της Κύπρου, «άνοιξε» για τα καλά την κουβέντα για τους
υδρογονάνθρακες στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και κυρίως στο ελληνικό
υπέδαφος. Μάλιστα κάποιοι που γνωρίζουν πολλές λεπτομέρειες για την
υπόθεση, εκτιμούν ότι γεωμορφολογικά η περιοχή νότια της Κρήτης
παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με αυτή που βρέθηκε ο «Γλαύκος». Αυτό δεν
σημαίνει βέβαια ότι υπάρχει ακριβής γνώση για το τι θα προκύψει από τις
έρευνες, όμως οι εξελίξεις στην Κύπρο φαίνεται να έχουν ενισχύει την
αισιοδοξία για σοβαρά αποτελέσματα και στον ελλαδικό χώρο.
Robin Paxton / Reuters Από εξόρυξη της Exxon σε κοίτασμα της Κασπίας Θάλασσας.
Είναι
χαρακτηριστικό ότι λίγη ώρα πριν από τη συνάντηση του με τον Γιώργο
Σταθάκη, ο Τριστάν Άσπρεϊ μιλώντας σε τραπέζι του Φόρουμ ουσιαστικά
«έδειξε» το έντονο ενδιαφέρον του για τις έρευνες υδρογοναθράκων στην
ευρύτερη περιοχή καθώς επεσήμανε ότι βλέπει τη νοτιοανατολική Ευρώπη ως
μια νέα βασική πηγή ενέργειας για την Ευρώπη.
Πάντως δεν είναι
λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος για έρευνες στο
ελληνικό υπέδαφος και τονίζουν με νόημα ότι παρότι κάποτε είμασταν στο
ίδιο σημείο με την Κύπρο σχετικά με τις προετοιμασίες για τις σχετικές
έρευνες, τώρα έχουμε μείνει πολύ πίσω. Το βέβαιο είναι ότι ακόμα και να
βρεθεί κάτι αξιόλογο θα πρέπει να περάσει σημαντικό χρονικό διάστημα για
να μπορέσει να το εκμεταλλευθεί η ελληνική πλευρά.
Το σκληρό πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης
πολιτικής που ευαγγελίζεται η ΝΔ παρουσίασε από το βήμα του Οικονομικού
Φόρουμ στους Δελφούς, ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος δεσμεύθηκε να κόψει το κοινωνικό μέρισμα σε περίπτωση εκλογής της ΝΔ στις εθνικές κάλπες.
Με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο αποκάλυψε ότι τον επόμενο Δεκέμβριο δεν θα
δώσει το κοινωνικό μέρισμα στους Έλληνες πολίτες που έχουν περισσότερο
ανάγκη. Στους άπορους, τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους άνεργους.
Αντ’ αυτού το περιθώριο που θα υπάρχει από τα υπερπλεονάσματα θα το
δώσει ως δώρο στις επιχειρήσεις μειώνοντας το φορολογικό συντελεστή.
«Αντί να δώσουμε χριστουγενιάτικα δώρα στο τέλος κάθε χρονιάς, θα προωθήσω την μείωση της φορολογίας για την μεσαία τάξη.
»Αυτό είναι ξεκάθαρο για μένα ότι πρόκειται για την σωστή πολιτική…»
δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης αφού προηγουμένως είχε πει ότι η πρώτη
προτεραιότητά του είναι να μειωθεί δραστικά ο φόρος των ακινήτων και ο
φόρος στις επιχειρήσεις.
Με τον τρόπο αυτό, ξεκαθάρισε ότι αν στις επόμενες εκλογές κερδίσει
θα γυρίσει την πλάτη του σε 1.300.000 – 1.400.00 πολίτες που το 2018
είχαν την ευκαιρία στο τέλος της χρονιάς, ανάλογα με τα εισοδηματικά
τους κριτήρια να κερδίσουν από 200 έως 1.200 ευρώ.
Προτεραιότητα στο κοινωνικό μέρισμα του 2018 είχαν οι 55.000 άνεργοι
ηλικίας 18-24 ετών, οι μακροχρόνια άνεργοι (άνω των 2 ετών εκτός
εργασίας), και οι περίπου 600.000 δικαιούχοι του κοινωνικού εισοδήματος
αλληλεγγύης.
Στόχος του 2018 ήταν να ενισχυθούν και οι 600.000 συνταξιούχοι του
ΟΓΑ που λαμβάνουν από 300-600 ευρώ σύνταξη το μήνα, αλλά και οι 800.000
χαμηλοσυνταξιούχοι.
Το 2018 είχε εγκριθεί ποσό 710 εκατ.ευρώ και στη συνέχεια εγκρίθηκε
επιπλέον ποσό 80 εκ.ευρώ για να καλυφθούν όλοι οι πολίτες που είχαν
καταθέσει αίτηση.
Σε
περισσότερες από 320 ληστείες, κλοπές - διαρρήξεις, καθώς και διακίνηση
ναρκωτικών εμπλέκονται, σύμφωνα με την αστυνομία, τα μέλη της
εγκληματικής οργάνωσης αλλοδαπών «προσφύγων» που δρούσε το τελευταίο
διάστημα στην ευρύτερη περιοχή του κέντρου της Αθήνας. Κυρίως δρούσε
στις περιοχές των Εξαρχείων, Ακροπόλεως, Συντάγματος, Αγίου Παντελεήμονα
και Ομόνοιας.
Ειδικότερα, συνελήφθησαν 138
άτομα, όλοι αλλοδαποί, εκ των οποίων οι 93 κατηγορούνται, σύμφωνα πάντα
με την αστυνομία, ως μέλη της εγκληματικής οργάνωσης και οι 45 για την
κατάληψη κτιρίου στην οδό Αραχώβης, στα Εξάρχεια, που αντιμετωπίζουν την
κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης. Οι περισσότεροι δράστες
είναι από Μαρόκο, Αλγερία, Αφγανιστάν, Πακιστάν και Μπαγκλαντές. Όλοι
τους, μηδενός εξαιρουμένου, είχαν μπει παράνομα στη "χώρα" (χωρίς αυτό
να σημαίνει κάτι το ουσιαστικό βέβαια) από τα νησιά του Α. Αιγαίου με
τη βοήθεια των ΜΚΟ ως «πρόσφυγες». Μεταφέρθηκαν
στη συνέχεια στην Αττική στο πλαίσιο των… ακατάβλητων προσπαθειών του
«υπουργείου» για τη «μεταναστευτική» πολιτική προς αποσυμφόρηση των
νήσων του Α.Αιγαίου και συμφόρησης της υπόλοιπης Ελλάδας.
Εκτός
από τους συλληφθέντες, στην υπόθεση εμπλέκονται άλλοι 21 αλλοδαποί, ήδη
έγκλειστοι σε φυλακές και αναζητούνται ακόμα 54(!), επίσης αλλοδαποί,
ως συνεργοί των μελών της εγκληματικής οργάνωσης, με τον συνολικό αριθμό των κατηγορουμένων να ανέρχεται σε 213 άτομα. Η πραγματικότητα είναι πως ΟΥΔΕΙΣ εκ των 213 πρόκειται να απελαθεί ποτέ από τη χώρα. Μετά
από μια περίοδο κράτησης στις φυλακές θα αφεθούν ελεύθεροι με τους
γνωστούς «περιοστϊκούς» όρους, (που προκαλούν το... γέλωτα) χωρίς να
γίνει καν η παραμικρή σκέψη για απέλαση. Φυσικά
οι συλλήψεις αυτές εκτός απο τυπικές αποτελούν και «σταγόνα» στον
ωκεανό με τους εκατοντάδες χιλιάδες παράνομους μετανάστες που
βρίσκονται στη χώρα, και συνεχίζουν να εισέρχονται καθημερινά, είτε
αποπλέοντας από τα τουρκικά παράλια είτε μέσω του Έβρου. Για την ιστορία η εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης
έγινε έπειτα από μεγάλη αστυνομική επιχείρηση, που πραγματοποιήθηκε την
περασμένη Πέμπτη, από τη Υποδιεύθυνση Ασφάλειας Αθηνών, με τη συνδρομή
και άλλων Υπηρεσιών της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής, της Διεύθυνσης
Αστυνομικών Επιχειρήσεων Αττικής, Ομάδων Ε.Κ.Α.Μ., Ο.Π.Κ.Ε. και ΔΙ.ΑΣ,
καθώς και προσωπικού της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών και
αστυνομικών σκύλων.
Κατασχέθηκε πλήθος κλοπιμαίων, όπως πάνω από
350 φορητοί ηλεκτρονικοί υπολογιστές, 300 κινητά τηλέφωνα, καθώς επίσης
μαχαίρια, στιλέτα, διαρρηκτικά εργαλεία, το χρηματικό ποσό των 16.000
ευρώ και 60 συσκευασίες κάνναβης έτοιμες προς διάθεση στην παράνομη
αγορά.
Η αστυνομία εξακρίβωσε την εμπλοκή των κατηγορουμένων σε
σωρεία αδικημάτων κατά της ιδιοκτησίας και συγκεκριμένα σε 324
περιπτώσεις, από τις οποίες οι 287 αφορούν διαρρήξεις οχημάτων, οι 11
διαρρήξεις οικιών και καταστημάτων, οι 15 είναι κλοπές με τη μέθοδο της
απασχόλησης και οι 11 ληστείες με τη χρήση όπλων - αντικειμένων
(πιστόλι, μαχαίρι, σπασμένο μπουκάλι), αλλά και τη χρήση σωματικής βίας. Οι δράστες εντόπιζαν τους στόχους τους και επέλεγαν κυρίως:
Διαμερίσματα
που βρίσκονταν σε πολυκατοικίες με αρκετά γραφεία προκειμένου κατά το
χρόνο μη λειτουργίας να μη γίνονται αντιληπτοί από ενοίκους. Οχήματα
σταθμευμένα σε σημεία με μικρή κυκλοφορία και κυρίως παλαιάς
τεχνολογίας, ώστε να μπορούν να διαπράττουν κλοπές στο μικρότερο δυνατό
χρόνο με το ελάχιστο ρίσκο. Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις: Ακολούθησε το pronews.gr στο Instagram για να «δεις» τον πραγματικό κόσμο!Επίσης,
επέλεγαν πεζούς που κινούνταν σε απομονωμένα σημεία και είχαν τσάντες,
χαρτοφύλακες, σακούλες ή κοσμήματα, τα οποία αφαιρούσαν χρησιμοποιώντας
το στοιχείο του αιφνιδιασμού, με την απειλή μαχαιριού, πυροβόλου όπλου ή
λεκτικής βίας. Μάλιστα, σε περίπτωση αντίδρασής τους δεν δίσταζαν να
χρησιμοποιούν σωματική βία. πηγη pro news
Γυναίκες στη μάχη με όπλο μια πένα ή μια γραφομηχανή
«Μπλουζάκι χίπικο και παντελόνι τζιν και στην καρδιά ζωγραφισμένος ο Γκεβάρα. Στα πορνοστάσια με ουίσκι και με τζιν παίζουν αλέγκρο την καρδιά μου σε κιθάρα. Αϊ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, τι σου ’χω φυλαγμένα, πάνω στο κάρρο σ’ είδα στα εννιακόσια εφτά. Εγώ τότε κοιμόμουνα στο φως τού εικοσιένα κι εξήντα χρόνια αργότερα σε βρήκα στα χαρτιά. Φυλλάδες κίτρινες και πράσινη χολή, τα νιάτα σου, τα νιάτα μου κι οι εμπόροι. Χρυσό πουλάκι δίχως το κλουβί για σένα κάνουν τον Αγώνα οι τζογαδόροι» Μάνος Ελευθερίου
Η
8η Μαρτίου δεν είναι η γιορτή ούτε η Ημέρα της Γυναίκας. Είναι η
επέτειος της μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του
1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν
καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Σκεφτομαι πως αν θέλουμε ως
κοινωνίες να κερδίσουμε κάτι από αυτήν την επέτειο, πρέπει να ρίξουμε
ένα βλέμμα πίσω κι ένα βλέμμα μπροστά. Πίσω για να θυμηθούμε τα
αγωνιστικά προτάγματα περί ισότητας, για τα οποία αγωνίστηκαν σπουδαίες
επώνυμες και ανώνυμες γυναίκες, ώστε να θεωρούμε σήμερα αυτονόητα πολλά
από τα δικαιώματά μας. Και μπροστά, αναγνωρίζοντας πως η πόλωση ανδρικού
και γυναικείου φύλου χρησιμεύει μόνο στον αποπροσανατολισμό της
δημόσιας συζήτησης από το ουσιαστικό ζητούμενο: την αναγκαία καθολική
ισότητα των δύο φύλων.
Η διατήρηση μακραίωνων, παραδοσιακών
πρακτικών μπορεί να προσφέρει σε κάποιους ικανοποίηση. Η στέρηση, όμως,
της ελευθερίας επιλογής, της αυτοδιάθεσης, της εκδήλωσης του ερωτισμού,
της ισονομίας και της ιδιοκτησίας του σώματος πρέπει πια να θεωρείται
απαράδεκτη σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες.
Ποιες γυναίκες όμως
έδωσαν με μόνο όπλο μια πένα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, το
παράδειγμα και τη δύναμη σε άλλες γυναίκες να αγωνιστούν και να
διεκδικήσουν τον σεβασμό και την αυτοδιάθεση;
🔻 «Δέκατη μούσα» την αποκάλεσε ο Πλάτωνας και «θηλυκό Σωκράτη» ο φιλόσοφος του 2ου αι. μ.Χ. Μάξιμος ο Τύριος. «Θαυμαστό
τέρας» ήταν κατά τον Στράβωνα, ενώ ο Σόλων ο Αθηναίος –ο γνωστός
νομοθέτης κι ένας από τους επτά σοφούς του αρχαίου κόσμου– δήλωνε ότι
δεν θέλει να πεθάνει αν δεν έχει διδαχθεί ένα της ποίημα. Και αν το
όνομά της –Σαπφώ– είναι διάσημο στα πέρατα του κόσμου,
από την αρχαιότητα ήδη αρκούσε κάποιος να την αποκαλέσει ποιήτρια για να
καταλάβουν όλοι για ποια πρόκειται, όπως όταν έλεγαν ποιητής εννοούσαν
τον Ομηρο. Γεννήθηκε στη Λέσβο τον 7ο αι. π.Χ.
Η φήμη της έφτασε
σε κάθε γωνιά του τότε γνωστού κόσμου. Το πρόσωπο της αποτυπώθηκε σε
νομίσματα, αγγεία και ψηφιδωτά. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον
σπουδαίο ζωγράφο Ζακ-Λουί Νταβίντ και τον πρωτοπόρο γλύπτη μνημειακών
έργων Εμίλ-Αντουάν Μπουρντέλ, αλλά και για τον Μάνο Χατζιδάκι, που
μελοποίησε στίχους από το ποίημά της «Κέλομαί σε Γογγύλα» στον «Μεγάλο
ερωτικό» και ερμήνευσε μοναδικά η Φλέρυ Νταντωνάκη.
Γύρω από το
όνομά της δημιουργήθηκαν μύθοι. Κάποιοι την ήθελαν να ερωτοτροπεί με
γυναίκες. Κάποιοι άλλοι να έχει τραγικό τέλος για τα μάτια ενός άνδρα.
Απέκτησε φανατικούς θαυμαστές και άσπονδους εχθρούς.
Τα βιβλία της
κάηκαν τον 11ο αι. στην Κωνσταντινούπολη, καθώς θεωρήθηκε ότι διέφθειρε
τους πιστούς. Και από τους στίχους της –μέσα από τους οποίους δεν έπαυε
να αναζητεί τον έρωτα και την αθανασία– δεν έφτασαν έως τις μέρες μας
παρά μόνο ένα ποίημά της, μια ωδή 28 στίχων στην Αφροδίτη, μαζί με
μερικά ακόμη αποσπάσματα των έργων της (το τελευταίο μάλιστα
ανακαλύφθηκε μόλις το 2004) που περιλαμβάνονταν σε εννέα βιβλία.
🔻 200 χρόνια πέρασαν από την έκδοση του «Φρανκενστάιν ή ο Σύγχρονος Προμηθέας». Η συγγραφέας του, Μαίρη Γουόλστονκραφτ Σέλεϊ (1797-1851), ήταν Αγγλίδα και σύζυγος του ρομαντικού ποιητή Πέρσι Σέλεϊ. Λέγεται
πως υπήρξε ερωμένη του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου. Η Σέλεϊ δεν δίσταζε να
ζήσει και να γράψει τολμηρά σε μια εποχή κατά την οποία οι γυναίκες
συγγραφείς δεν έχαιραν ιδιαίτερου κύρους. Σίγουρα έπαιξε ρόλο το
οικογενειακό της περιβάλλον.
Πατέρας της ήταν ο Γουίλιαμ
Γκόντγουιν, φιλόσοφος και από τους πρώτους αναρχικούς. Μητέρα της ήταν η
Μαίρη Γούλστονκραφτ, η οποία έγραψε ένα από τα πρώτα φεμινιστικά
«εγχειρίδια», τη «Διεκδίκηση των δικαιωμάτων της γυναίκας».
Οι
γονείς της θα θεωρούνταν πρωτοποριακοί ακόμα και πολλά χρόνια μετά, αλλά
στα τέλη του 18ου αιώνα φάνταζαν άκρως ριζοσπαστικοί.
Οι κριτικοί
την πολέμησαν σκληρά όταν βγήκε ο «Φρανκενστάιν», είπαν πως της το
υπαγόρευσε ο Σέλεϊ. Η Μαίρη δήλωσε ότι ο σύζυγός της δεν την είχε
βοηθήσει καθόλου στη συγγραφή του βιβλίου. Της είχε δώσει απλώς το
έναυσμα για να αρχίσει να γράφει.
Ομως, οι περισσότεροι κριτικοί
δεν δέχτηκαν την εξήγησή της. Συνέχισαν να υποστηρίζουν ότι η συμμετοχή
του Σέλεϊ ήταν το στοιχείο που οδήγησε στην επιτυχία του «Φρανκενστάιν».
Κάποιοι
την έκριναν σκληρά, επειδή ως θηλυκό θα όφειλε να μη γράψει αυτό το
έργο: «Η συγγραφέας είναι γυναίκα. Αν η συγγραφέας μπορεί να ξεχάσει ότι
το γένος της πρέπει να χαρακτηρίζεται από τρυφερότητα, δεν σημαίνει ότι
πρέπει να το ξεχάσουμε κι εμείς. Γι’ αυτό απορρίπτουμε αυτό το
μυθιστόρημα, χωρίς στιγμή δισταγμού».
Η Μαίρη Σέλεϊ πέθανε την 1η
Φεβρουαρίου του 1851, σε ηλικία 53 ετών, έπειτα από χρόνια ταλαιπωρίας
με ασθένειες. Ο γιατρός της υποψιαζόταν ότι είχε όγκο στον εγκέφαλο.
Εναν χρόνο μετά τον θάνατό της, ο γιος την άνοιξε το κουτί που είχε
πάντα στο γραφείο της. Μέσα βρήκε τούφες μαλλιών από τα νεκρά παιδιά
της. Βρήκε, επίσης, ένα σημειωματάριο που διατηρούσε με τον Σέλεϊ, ένα
αντίγραφο του ποιήματός του «Αδωνις» και ένα μεταξωτό μαντίλι, μέσα στο
οποίο είχε λίγες από τις στάχτες του άνδρα της.
🔻 Η Σιμόν Λισί Ερνεστίν Μαρί Μπερτράν ντε Μποβουάρ γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1908 στο Παρίσι, στους κόλπους μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας. Αφού
έλαβε τη βασική μόρφωση σε ιδιωτικά σχολεία, σπούδασε φιλοσοφία στη
Σορβόννη, όπου συνάντησε τον συμφοιτητή της Ζαν-Πολ Σαρτρ (1905-1980),
με τον οποίο δημιούργησε μία ελεύθερη σχέση, που κράτησε σε όλη τους τη
ζωή. Από το 1931 έως το 1943 δίδαξε Φιλοσοφία στη μέση εκπαίδευση και
τον Οκτώβριο του 1945 εξέδωσε μαζί με τον Σαρτρ το μηνιαίο περιοδικό
λογοτεχνικής και πολιτικής κριτικής «Temps Modernes» («Μοντέρνοι
Καιροί»), με τον τίτλο του δανεισμένο από την ομώνυμη ταινία του Τσάρλι
Τσάπλιν. «Το δεύτερο φύλο»
Το 1949 εξέδωσε το φιλοσοφικό δοκίμιο «Το δεύτερο φύλο»,
που την έκανε διάσημη σε όλο τον κόσμο. Είναι μια εμπεριστατωμένη και
φλογερή έκκληση για την κατάργηση εκείνου που αποκαλούσε μύθο του
«αιώνιου θηλυκού». Τη δεκαετία του 1960 το βιβλίο αυτό θεωρήθηκε ένα από
τα κλασικά έργα της φεμινιστικής λογοτεχνίας και βρισκόταν για πολλά
χρόνια στη λίστα του Βατικανού με τα απαγορευμένα βιβλία (Index Librorum
Prohibitorum).
Η ντε Μποβουάρ υποστηρίζει ότι τα βασικά
δικαιώματα του ατόμου πρέπει να στηρίζονται στην ισότητα δικαιωμάτων του
άνδρα και της γυναίκας. Αυτά θεμελιώνονται στην κοινή δομή της ύπαρξής
τους, ανεξάρτητα από τη σεξουαλικότητά τους.
Η διάσημη φράση της «Δεν γεννιέσαι γυναίκα. Γίνεσαι γυναίκα» εξακολουθεί να εμπνέει εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον πλανήτη.
🔻 Ακατάβλητο και λαμπρό ακόμα και σήμερα το πνεύμα της Γαλλίδας λογοτέχνιδος Κολέτ [Sidonie-Gabrielle Colette (Knightley)]. Πρόκειται
για μία εκ των πιο επαναστατικών φυσιογνωμιών της γενιάς της, αφού
πολέμησε τις μονολιθικές απόψεις και διακρίσεις που υπήρχαν απέναντι
στις γυναίκες, και κυρίως εκείνες που προέρχονταν από την κατά βάση
ανδροκρατούμενη ελίτ των συγγραφέων του 20ού αιώνα.
Ως προς αυτή
την κατεύθυνση, καθοριστική για την ενεργοποίησή της υπήρξε η
δυσλειτουργική σχέση που είχε με τον Henry Gauthier-Villars (Dominic
West), τον σύζυγό της, ο οποίος προσπάθησε να καρπωθεί τα εύσημα της
πένας της, αφού την παρακίνησε να γίνει εκείνη ghostwriter και αυτός να
υπογράφει ως συγγραφέας.
Ευτυχώς κάποια στιγμή συνειδητοποιεί το
μέγεθος του ταλέντου της από την τεράστια ανταπόκριση του κόσμου στη
γραφή της. Απαλλαγμένη από την τοξική και καταπιεστική επιρροή του
συντρόφου της παλεύει πλέον για όλα τα δικαιώματά της. Η γυναίκα αυτή
μπόρεσε έμπρακτα να χαράξει τους δικούς της δρόμους στο κίνημα για τα
δικαιώματα των γυναικών, με το έργο της να εμπλουτίζει κι άλλο τον τομέα
των γραμμάτων, κατορθώνοντας ακόμη και να προταθεί για Νόμπελ
Λογοτεχνίας. Της ανήκει η περίφημη φράση «Η γυναίκα είναι ικανή για όλες
τις αντρικές ασχολίες, εκτός από το να κάνει πιπί όρθια».
🔻 Η Χάριετ Μπίτσερ Στόου ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας και υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας. Το
1850, ο νόμος ο οποίος υποχρέωνε τους πολίτες να καταδίδουν τους
σκλάβους που δραπέτευαν την ενέπνευσε για να γράψει την «Καλύβα του
Μπαρμπα-Θωμά». Αυτό το έργο δημιούργησε θύελλα αντιδράσεων και είχε
άμεση επίδραση στον Εμφύλιο Πόλεμο. Μεταφράστηκε σε τριάντα πέντε
γλώσσες. Η ίδια είχε πει για την τεράστια επιτυχία του βιβλίου: «“Η
Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά” δεν είναι δικό μου έργο, εγώ κατέγραψα απλά
αυτά που έβλεπα...»
Η οικογένεια Στόου γνώρισε μεγάλη φήμη, χωρίς
όμως η Χάριετ να κολακευτεί υπερβολικά από αυτό. Ζούσε ήσυχα με τον
άντρα της και με τον γιο της, Φρειδερίκο, συνεχίζοντας το γράψιμο. Το
1856 έβγαλε ένα νέο βιβλίο με τίτλο «Ντρεντ: μια ιστορία του Μεγάλου
Θλιβερού Βάλτου», όπου απεικόνιζε έντονα τον ξεπεσμό μιας κοινωνίας που
ανεχόταν τον θεσμό της δουλείας.
🔻Η Ελεν Ανταμς Κέλερ ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας, λέκτορας και ακτιβίστρια. Σε
ηλικία 19 μηνών, οι γονείς της αντιλήφθηκαν ότι ήταν κωφή και τυφλή και
την πήγαν στο Ινστιτούτο Τυφλών της Βοστόνης, όπου την ανέλαβε η
παιδαγωγός Αννα Σάλιβαν.
Η περίπτωσή της διαδόθηκε παγκοσμίως λόγω
ενός θεατρικού έργου το οποίο ήταν βασισμένο στην αυτοβιογραφία της,
που αναπαριστούσε τις προσπάθειες της Σάλιβαν να αναπτύξει έναν κώδικα
επικοινωνίας μαζί της με την παντελή έλλειψη ομιλίας.
Τελικά,
έμαθε τη νοηματική γλώσσα και το 1888 γύρισε στη Βοστόνη, όπου θεωρήθηκε
παιδί-θαύμα. Εμαθε γερμανικά, γαλλικά, ελληνικά και λατινικά, ενώ είχε
ιδιαίτερη αγάπη για την ελληνική γλώσσα.
Ηταν το πρώτο άτομο με
κώφωση και τύφλωση που αποφοίτησε από πανεπιστήμιο το 1914. Συνέχισε τη
μελέτη ξένων συγγραφέων και φιλοσόφων, ενώ υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγική
συγγραφέας.
Εκανε ταξίδια στην Ευρώπη, όπου γνωρίστηκε με τον
Μπέρναρντ Σο. Στη Σκοτία ανακηρύχτηκε επίτιμη διδάκτορας. Είχε δηλώσει
ανοιχτά την αντίθεσή της στον πόλεμο. Επίσης, υπήρξε υπέρμαχος του
δικαιώματος της γυναικείας ψήφου, των εργατικών δικαιωμάτων και του
σοσιαλισμού, καθώς και άλλων προοδευτικών κινημάτων.
Πέθανε το
1968. Κυριότερα έργα της είναι: «Το ημερολόγιο της Ελεν Κέλερ», «Η
ιστορία της ζωής μου», «Απαισιοδοξία», «Η θρησκεία μου», «Ειρηνικό
βραδινό».
🔻 Σε όλη τη ζωή της η σπουδαία Ρόζα Λούξεμπουργκ
ανήκε στις μη προνομιούχες και συχνά διωκόμενες μειονότητες. Από τη
μια, αυτό οφειλόταν στην καταγωγή της: ήταν Εβραία και, παρόλο που δεν
είχε καμία σχέση με τη θρησκεία, δεν κατάφερε να γλιτώσει από τον
αντισημιτισμό. Από την άλλη, αυτό οφειλόταν στη θέλησή της να ζήσει μια
ανεξάρτητη ζωή, ενάντια στις στενές αντιλήψεις της εποχής της. Η
Ρόζα Λούξεμπουργκ υπήρξε μια εξέχουσα εκπρόσωπος της δημοκρατικής
σοσιαλιστικής σκέψης και δράσης στην Ευρώπη στην οποία οφείλουμε πολλά.
Προσπάθησε με όλες τις δυνάμεις της να εμποδίσει το ξέσπασμα του
Παγκοσμίου Πολέμου που στη συνέχεια μαινόταν από το 1914 έως το 1918.
Μαζί
με τον Καρλ Λίμπκνεχτ (Karl Liebknecht) ήταν η σημαντικότερη εκπρόσωπος
των διεθνιστικών και αντιμιλιταριστικών θέσεων του Σοσιαλδημοκρατικού
Κόμματος της Γερμανίας (SPD).
Εξέφρασε με πάθος και
αποφασιστικότητα την κριτική της εναντίον του καπιταλισμού και άντλησε
μέσα από αυτή την κριτική τη δύναμη για την επαναστατική δράση. Γεμάτη
ελπίδα χαιρέτισε τη Ρωσική Επανάσταση. Ως δημοκρατική επαναστάτρια όμως
παρέμεινε κριτική και σε επαγρύπνηση. Επιτέθηκε με οξυδέρκεια στη
δικτατορική πολιτική των μπολσεβίκων.
Η προσωπικότητά της συνεχίζει να εμπνέει γυναίκες και άντρες.
Η ισότητα μπορεί να είναι δικαίωμα, αλλά δεν είναι γεγονός
Για
αυτές και για άλλες σπουδαίες γυναίκες, του χθες και του σήμερα,
γνωστές και άγνωστες, η ελευθερία είναι αληθινός πόθος και η επανάσταση
μια φαντασίωση αισθησιακή, τολμηρή, πολύχρωμη, φτιαγμένη από διάφορες
υφές, όπως είναι και η ίδια η ζωή που οι αναχρονιστικές κοινωνίες τούς
στέρησαν.
Ξεπέρασαν εμπόδια, προσωπικά και επαγγελματικά, ενώ
πυροδότησαν με τη γραφή τους τη συζήτηση για τα δικαιώματα των γυναικών
με ερωτήματα που δυστυχώς ακόμα και σήμερα παραμένουν αναπάντητα. Οι
γυναίκες αυτές πολλές φορές δεν είχαν υποστήριξη ούτε από το ίδιο τους
το φύλο.
Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να αναφερθούμε στις περιγραφές
του Ουγκό στη Γιορτή στις Βερσαλίες όπου, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης
της Παρισινής Κομμούνας, βασιζόμενος σε πραγματικά γεγονότα, κάνει λόγο
για αστές γυναίκες που άνοιγαν με την άκρη της ομπρέλας τους τις πληγές
μιας αιχμάλωτης γυναίκας.
Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι
επαναστάτριες της Κομμούνας ήταν ταξικοί εχθροί των αστών, ανδρών και
γυναικών. Γι’ αυτό και οι γυναίκες της αστικής τάξης δεν στάθηκαν
αλληλέγγυες προς αυτές, αλλά αποτέλεσαν έμπρακτους αντιπάλους,
αναδεικνύοντας έτσι το μίσος τους ενάντια στους φορείς της ίδιας τους
της χειραφέτησης.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα η ισότητα μπορεί να είναι
δικαίωμα, αλλά δεν είναι γεγονός. Κινήματα όπως το «#metoo»
(«Κακοποιήθηκα και εγώ») το αποδεικνύουν. Ευτυχώς υπάρχουν πολλές και
λαμπρές γυναικείες πένες που συνεχίζουν να γράφουν για το αναφαίρετο
δικαίωμα των γυναικών να έχουν ίσες ευκαιρίες και αντιμετώπιση με τους
άντρες.
Είναι σημαντικό όμως να κατανοήσουμε και όλες εμείς πως
ένα από τα θέματα με την ισότητα των φύλων είναι ότι όχι μόνο οι άλλοι
πρέπει να σε αντιμετωπίζουν όπως αντιμετωπίζουν έναν άντρα, αλλά ότι και
εσύ πρέπει να βλέπεις τον εαυτό σου με τον ίδιο τρόπο που βλέπεις έναν
άντρα. Σαν ίση προς ίσο.
