“Οι πλούσιοι άνθρωποι δεν χρειάζεται να έχουν σχέση ζωής και θανάτου με την αλήθεια και τα ερωτήματά της, μπορούν να αγνοούν την αλήθεια και να εξακολουθούν να ευδοκιμούν υλιστικά. Δεν με εκπλήσσει που πολλοί από αυτούς μπορούν να κατανοήσουν τη λογοτεχνία μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο. Η ζωή είναι ένα διακοσμητικό στολίδι για αυτούς, οι σχέσεις είναι στολίδια, η «δουλειά» τους δεν είναι παρά ένα πρόχειρο, όμορφο στολίδι προορισμένο για μια στιγμιαία συγκίνηση και για να κερδίσουν προσοχή”.
– Sergio Troncoso
Σε ομιλία του Φεβρουαρίου για την προεκλογική εκστρατεία του, ο τότε υποψήφιος για το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, Ντόναλντ Τραμπ, κατσάδιασε τους αντιπάλους του για τις ζεστές σχέσεις τους με τους τραπεζίτες της Wall Street. «Ξέρω τα παιδιά της Goldman Sachs. Έχουν όλον μα όλον γενικά τον έλεγχο. Ακριβώς όπως έχουν τον απόλυτο έλεγχο πάνω στη Χίλαρι Κλίντον», δήλωσε ο Τραμπ. Οι πολιτικές εκστρατείες του Τραμπ τόσο για το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, όσο και και για την προεδρία των ΗΠΑ, επικεντρώνονταν σε μεγάλο βαθμό ακριβώς σε αυτό, στο να ποζάρει δηλαδή ως πληροφοριοδότης της ελίτ, ένας δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας που γινόταν άτακτος, πρόθυμος να δώσει βορά στα λιοντάρια άλλα πλούσια μέλη της κλειστής του λέσχης. Οι Αμερικανοί κατά δεκάδες εκατομμύρια, ρημαγμένοι από τα επί δεκαετίες ληστρικά προγράμματα δανειοδότησης, την ανεργία, και τα χρέη, συγκεντρώθηκαν στο κρησφύγετο, παθιασμένοι από αυτό το μήνυμα και διψασμένοι για τις σάρκες, που επρόκειτο να ρίξει από το ψηλό του κάστρο.
Εννέα μήνες αργότερα, ο Τραμπ εξελέγη στο αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Παίρνοντας μια σελίδα από τον Τζορτζ Μπους, ο Τραμπ συσκεύασε με επιτυχία τον δισεκατομμυριούχο ελιτίστικο εαυτό του, σ’ έναν απλό μάγκα που κάθεται στο σκαμπό ενός μπαρ απέναντι μας. Παίρνοντας μια σελίδα από τον Ρόναλντ Ρήγκαν, ο Τραμπ μεταμόρφωσε με επιτυχία τα χρόνια οικονομικά δεινά της αμερικανικής εργατικής τάξης σε λεωφόρους για φυλετικό και ξενοφοβικό μίσος. Το περίφημο τείχος του Τραμπ, είναι η σύγχρονη εκδοχή του μυθολογικού «η βασίλισσα της ευημερίας» του Ρέιγκαν – και τα δύο τόσο αριστοτεχνικά κόλπα, σχεδιασμένα για να αποτρέψουν την προσοχή της εργατικής τάξης από τα πραγματικά αρπακτικά λιοντάρια. Το παλαιότερο άλλωστε τέχνασμα που υπάρχει: διαίρει και βασίλευε.
Το τελικό αποτέλεσμα: ένας δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας ξεχωρίζει στο ανώτατο αξίωμα της γης από 63 εκατομμύρια ψηφοφόρους της εργατικής τάξης σε μια εποχή πρωτοφανούς φτώχειας και ανισότητας του πλούτου.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η άνοδος του Τραμπ στην προεδρία έδωσε τέλος στο παραμύθι του. Μοιάζει πολύ με τον Μπαράκ Ομπάμα του 2008, το επιθετικό αντικαθεστωτικό του μάρκετινγκ κατέληξε σ’ένα Υπουργικό Συμβούλιο φανατικά καθεστωτικό.
Εντός έξι εβδομάδων από την εκλογική του νίκη, ο Τραμπ έχει προχωρήσει στο σχηματισμό αυτού που κάποιοι χαρακτηρίζουν «Γενική Διοίκηση δισεκατομμυριούχων». Από τις 7 Δεκεμβρίου οι πιθανοί υποψήφιοι για το υπουργικό συμβούλιο του Τραμπ κατέχουν όλοι μαζί προσωπική περιουσία άνω των 14 δισ $, «30 φορές μεγαλύτερη από εκείνη που κατείχε το υπουργικό συμβούλιο του Τζορτζ Μπους». Και αυτό αντιπροσωπεύει μόνο το ήμισυ των συνολικών του υποψηφίων που πρόκειται να έρθουν. Αντί για «αποστράγγιση του βάλτου», όπως ο ίδιος υποσχέθηκε να κάνει στην προεκλογική εκστρατεία, ο Τραμπ ακολούθησε το επιχειρηματικό του ένστικτο ώστε να επεκτείνει τον βάλτο μετατρέποντάς τον σε ένα γιγάντιο τέρας βόθρου. Για την εργατική τάξη των Αμερικανών αυτό σημαίνει ότι ο Πρόεδρος και οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν, δεν έχουν περισσότερο από ποτέ καμία αίσθηση και καμία επαφή με τον κοινό αγώνα των εργαζομένων.
Παρά το γεγονός ότι η προσωπική περιουσία δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκη τον ενστερνισμό μιας κραυγαλέας αντεργατικής ιδεολογίας, συμβάλλει σχεδόν πάντα στις προσπάθειες για τη νομιμοποίηση του πλούτου, την προώθηση ψευδών αξιοκρατικών κριτηρίων και ενισχύει τις μη ρεαλιστικές αφηγήσεις, πως η φτώχεια είναι βαθειά ριζωμένη στην «προσωπική ευθύνη», αγνοώντας τις υλικές πραγματικότητες των ανθρώπων της εργατικής τάξης. Βασιζόμενοι στα λόγια και τις πράξεις τους, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι ο Τραμπ και το υπουργικό του συμβούλιο θα είναι τίποτε πέρα από καταστροφή για την εργατική τάξη.
Η Betsy DeVos, η επιλογή του Τραμπ για το Υπουργείο Παιδείας, θέλει να ιδιωτικοποιήσει την εκπαίδευση και να την αντιμετωπίσει ως μια βιομηχανία, μεταξύ άλλων, σε μια ανταγωνιστική καπιταλιστική αγορά. «Ας μην κοροϊδευόμαστε ότι [η δημόσια εκπαίδευση] δεν είναι μια βιομηχανία», είπε σε πλήθος στο Τέξας, «θα πρέπει να την ανοίξουμε σε επιχειρηματίες και καινοτόμους». Με άλλα λόγια, να λειτουργήσει ως μια επιχείρηση με σκοπό το κέρδος, το οποίο αναπόφευκτα σημαίνει μείωση των αμοιβών και των παροχών στην παιδεία.
Ο Andrew Puzder, η επιλογή του Τραμπ για το Υπουργείο Εργασίας, έχει αποδειχθεί ότι είναι φανατικά ενάντια των εργαζομένων, όπως έδειξε ο ρόλος του ως Διευθύνων Σύμβουλος στα εστιατόρια CKE καθώς, όπως τόνισε και ο Γενικός Εισαγγελέας της Νέας Υόρκης Eric Schneiderman, είχε κλέψει κατ’επανάληψη μισθούς εργαζομένων. Ως εργαζόμενος σε ένα από τα εστιατόρια του Puzder, ο Rogelio Hernandez χαρακτήρισε τον Puzder ως «έναν από τους χειρότερους διευθυντές σε αλυσίδα fast food», προσθέτοντας ότι ο διορισμός του «στέλνει ένα μήνυμα στους εργαζόμενους ότι τα χρόνια προεδρίας του Τραμπ πρόκειται να χαρακτηρίζονται από χαμηλές αμοιβές, κλοπή των μισθών, σεξουαλική παρενόχληση και φυλετικές διακρίσεις».
Ενώ τα περισσότερα από τα σχέδια του Τραμπ έχουν κρυφτεί πίσω από μια ασαφή πολιτική ρητορεία («Κάνοντας την Αμερική Μεγάλη Ξανά», «δημιουργώντας μια δυναμική ακμάζουσα οικονομία» με «φορολογικά σχέδια υπέρ της ανάπτυξης» και «μέσω νέων σύγχρονων κανονιστικών πλαισίων»), ως επί το πλείστον προέρχονται από την ίδια νεοφιλελεύθερη ατζέντα που έχει διαμορφωθεί στην αμερικανική πολιτική τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, απλώς επανασυσκευάζονται μέσω της ομιλίας του Τραμπ.
Εάν οι δικές του επιχειρησιακές συναλλαγές αποτελούν ένδειξη για το πώς αισθάνεται για τους εργαζόμενους, η προεδρική ατζέντα του σίγουρα θα είναι αντι-εργατική. Εργαζόμενοι έχουν καταθέσει πολλές αγωγές κατά του Τραμπ αυτά τα χρόνια που στοιχειοθετούν σχεδόν τα πάντα: από τον εκφοβισμό συνδικάτων μέχρι και την καταβολή μειωμένων μισθών. Νωρίτερα αυτό το έτος, οι εργαζόμενοι στο ξενοδοχείο «Trump Λας Βέγκας» κατέθεσαν καταγγελία στο Εθνικό συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων, ότι δέχτηκαν «παρέμβαση και εκφοβισμό, σε μια προσπάθεια να εμποδιστούν από το να εμπλακούν με τον συνδικαλισμό». Δεκάδες παρόμοιες καταγγελίες εναντίον των επιχειρήσεων του Τραμπ έχουν έρθει στο φως κατά τη διάρκεια των ετών, ανάμεσά τους και καταγγελίες για έκδηλο μισογυνισμό σε βάρος των εργαζόμενων γυναικών.
Η Goldman Sachs κερδίζει είτε έτσι, είτε αλλιώς.
Η ουσία της αμερικανικής πολιτικής, αποτελεί μια χειραγώγηση της πολιτικής ταυτότητας από την ελίτ – μιας ταυτότητας που βασίζεται στο μίσος. Μια ομάδα πλουσίων ελίτ κινούν τα νήματα πίσω από τις υποψηφιότητες με επίκεντρο δήθεν την δημοκρατία. Όπως σοφά ο συγγραφέας Chris Hedges σημείωσε πριν από τρία χρόνια: «Και οι δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι χειραγωγούνται από τις ίδιες δυνάμεις. Ανάλογα σε ποιους απευθύνονται χρησιμοποιούν λεκτική και επιχειρήματα, ώστε να τους επηρεάσουν συναισθηματικά. Αν είσαι δεξιός χριστιανός αγρότης στην Georgia, τότε θα πουν για τους ομοφυλόφιλους και για τις αμβλώσεις, αν είσαι κάποιος φιλελεύθερος στο Μανχάταν θα μιλήσουν για δημιουργική διδασκαλία στα σχολεία ή οτιδήποτε άλλο… Ωστόσο, στην πραγματικότητα είναι απλά ένα παιχνίδι γιατί, είτε είναι ο Μπους, είτε ο Ομπάμα, είτε όποιος άλλος, η Goldman Sachs κερδίζει πάντα. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να ψηφίσεις ενάντια στα συμφέροντα της Goldman Sachs».
Με όλους τους ισχυρισμούς τους και την δήθεν ανησυχία τους για τους απλούς ανθρώπους και κάτω από όλα τους τα λόγια για την προσωπική πίκρα που νιώθουν και την κομματική περιφρόνηση προς τους μεγάλους εκλογικούς τους αντιπάλους, η Ρεπουμπλικανική και Δημοκρατική «ελίτ» είναι ενωμένες με την καπιταλιστική «ελίτ», ως προς το μίσος που νιώθουν για την πολυφυλετική πλειοψηφία της εργατικής τάξης.
(Πηγές:
http://www.socialjusticejournal.org/meet-the-new-boss-same-as-the-old-boss-bracing-for-trumps-anti-worker-corporate-agenda/
http://www.counterpunch.org/2017/01/20/divide-and-rule-class-hate-and-the-2016-election/)
Μετάφραση, επιμέλεια Σύλβια Βαρνάβα)
