Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ Κούρεψαν» την εισφορά των πολιτικών

Κούρεψαν» την εισφορά των πολιτικών

Αιρετοί και στελέχη της δημόσιας διοίκησης θα πληρώσουν για το 2016 από 1.049 έως και 1.999 ευρώ λιγότερα
Τρίτη, 07 Μαρτίου 2017 11:19
 
UPD:11:24
EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου Παλαιτσάκη 
gpal@naftemporiki.gr
Σημαντικές μειώσεις στα ποσά της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης που οφείλουν να πληρώσουν για τα εισοδήματα του 2016 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι αναπληρωτές υπουργοί, οι υφυπουργοί, οι βουλευτές, οι ευρωβουλευτές, οι αιρετοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, οι γενικοί και οι ειδικοί γραμματείς υπουργείων, οι διοικούντες τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και οι διοικητές των Ανεξάρτητων Αρχών προκύπτουν από την εφαρμογή των νέων διατάξεων του άρθρου 43Α του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος.
Με τις συγκεκριμένες διατάξεις αναμορφώθηκε η κλίμακα υπολογισμού της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης για τους φορολογούμενους με ετήσια ατομικά φορολογητέα εισοδήματα άνω των 12.000 ευρώ, ενώ ταυτόχρονα καταργήθηκε το ειδικό καθεστώς ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης για τα πολιτικά πρόσωπα το οποίο προέβλεπε ότι τα συνολικά τους εισοδήματα από όλες τις πηγές φορολογούνται με αυξημένο συντελεστή εισφοράς 8%.
Ειδικότερα, με τις νέες διατάξεις του άρθρου 43Α του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος οι οποίες προστέθηκαν με την παράγραφο 9 του άρθρου 112 του ν. 4387/2016, καταργήθηκαν για τα εισοδήματα του έτους 2016 οι διατάξεις του άρθρου 29 του ν. 3986/2011 με τις οποίες είχε επιβληθεί η ειδική εισφορά αλληλεγγύης στα εισοδήματα των ετών 2010-2015. Στις διατάξεις που καταργήθηκαν περιλαμβανόταν και μια παράγραφος (η 3ζ του άρθρου 29) η οποία προέβλεπε ειδικό καθεστώς υπολογισμού της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης για τα πολιτικά πρόσωπα. Συγκεκριμένα, προέβλεπε την επιβολή ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης με συντελεστή 8% στο άθροισμα των εισοδημάτων των πολιτικών προσώπων από όλες τις πηγές. Με τον τρόπο αυτό, οι πολιτικοί πλήρωναν, σε κάθε περίπτωση, πολύ μεγαλύτερα ποσά εισφοράς από όλους τους άλλους φορολογούμενους.
Στο ειδικό αυτό καθεστώς αυξημένης ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης υπάγονταν ειδικότερα τα ακόλουθα φυσικά πρόσωπα:
α) Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
β) Ο Πρωθυπουργός.
γ) Ο Πρόεδρος και οι Αντιπρόεδροι της Βουλής.
δ) Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης.
ε) Οι Υπουργοί.
στ) Οι Αναπληρωτές Υπουργοί
ζ) Οι Υφυπουργοί
η) Οι Βουλευτές
θ) Οι Γενικοί και Ειδικοί Γραμματείς Υπουργείων
ι) Οι Γενικοί Γραμματείς των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων
ια) Οι Περιφερειάρχες.
ιβ) Οι Ευρωβουλευτές
ιγ) Οι Δήμαρχοι.
ιδ) Οι διοικητές, υποδιοικητές, πρόεδροι διοικητικών συμβουλίων, διευθύνοντες και εντεταλμένοι σύμβουλοι των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου.
ιε) Τα μέλη των ανεξάρτητων αρχών καθώς και των αρχών που χαρακτηρίζονται με νόμο ως ανεξάρτητες ή ρυθμιστικές.
Με το νέο καθεστώς υπολογισμού της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης, όλα τα παραπάνω πρόσωπα εξομοιώνονται με τους υπόλοιπους φορολογούμενους. Δηλαδή και αυτοί οφείλουν πλέον να πληρώσουν ειδική εισφορά αλληλεγγύης με βάση τη νέα κλίμακα υπολογισμού, η οποία ισχύει για τα εισοδήματα του 2016 όλων των φυσικών προσώπων.
Με την κλίμακα αυτή η ειδική εισφορά αλληλεγγύης υπολογίζεται ως εξής:
  • 0% για τα πρώτα 12.000 ευρώ του ετησίου εισοδήματος,
  • 2,2% για το τμήμα εισοδήματος από τα 12.001 έως τα 20.000 ευρώ,
  • 5% για το τμήμα εισοδήματος από τα 20.001 έως τα 30.000 ευρώ,
  • 6,5% για το τμήμα εισοδήματος από τα 30.001 έως τα 40.000 ευρώ,
  • 7,5% για το τμήμα εισοδήματος από τα 40.001 έως και τα 65.000 ευρώ,
  • 9% για το τμήμα εισοδήματος από τα 65.001 έως και τα 220.000 ευρώ και
  • 10% για το τμήμα ετησίου εισοδήματος από 220.001 ευρώ και πάνω.
Όπως προκύπτει από τον αναλυτικό πίνακα παραδειγμάτων που παραθέτουμε παραπλεύρως, η συγκεκριμένη κλίμακα υπολογισμού της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης είναι πολύ ευνοϊκή για τα πολιτικά πρόσωπα, σε σχέση με το προηγούμενο καθεστώς υπολογισμού, καθώς προκαλεί μειώσεις στις ετήσιες επιβαρύνσεις τους από 1.049 έως και 1.999 ευρώ!
Το συμπέρασμα που προκύπτει λοιπόν είναι ότι οι πολιτικοί φροντίζουν πάντοτε ακόμη και σε δύσκολες περιόδους μνημονίων να νομοθετούν για τους εαυτούς τους σημαντικού ύψους φοροελαφρύνσεις. Με την ίδια ευκολία που ψηφίζουν επαχθή φοροεισπρακτικά μέτρα για τους απλούς πολίτες μεριμνούν για να δίνουν οικονομικές ανάσες στους εαυτούς τους και στους στενούς κομματικούς φίλους που διορίζουν σε φορείς του Δημοσίου

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΝΟΜΙΣΜΑ: ΜΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΝΟΜΙΣΜΑ: ΜΙΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 
Το περιεχόμενο των δύο πρόσφατων εκθέσεων του ΔΝΤ, δηλαδή αυτής που κυκλοφόρησε ευρέως, αλλά και της εμπιστευτικής[1], αποκλείει οποιασδήποτε μορφής αισιοδοξία, για την τύχη της Ελλάδας, αφού τα οδυνηρά και χωρίς περιστροφές συμπεράσματά τους προειδοποιούν ότι “η Ελλάδα οδηγείται σε κατάρρευση“, και ακόμη ότι “έστω και αν η Ελλάδα εφαρμόσει και νέες επώδυνες μεταρρυθμίσεις το χρέος δεν θα καταστεί βιώσιμο“.
Η ανάλυση του ΔΝΤ, σχετικά με τα αίτια που μας οδήγησαν στην καταστροφή, σχετικά με το ποιοί ευθύνονται για αυτήν, αλλά και σχετικά με το τι θα έπρεπε να γίνει εφεξής για να σωθούμε, είναι ασαφής και πλήρης εσωτερικών αντιφάσεων. Είναι ξεκάθαρο ότι το ΔΝΤ επιθυμεί, διακαώς, να μην είναι παρόν στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος, τώρα που αποδείχθηκε περίτρανα πια ότι το σύνολο των μέτρων δικής του έμπνευσης, που ήδη εφαρμόστηκαν πειθήνια από τις κυβερνήσεις των 7 τελευταίων ετών, έφεραν τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα των αναμενόμενων.
Το χρέος εξακολουθεί να αναρριχάται σε απρόσιτα ύψη (προβλέπεται από το ΔΝΤ τριπλασιασμός του, στις προσεχείς δεκαετίες, ως ποσοστό στο τότε ΑΕΠ). Κατανάλωση, αποταμίευση και επένδυση κυριολεκτικά καταποντίζονται. Οι νέοι, κυρίως οι μορφωμένοι, που εγκατέλειψαν την Ελλάδα ανέρχονται ήδη σε 426.000. Οι επιχειρήσεις εξαφανίζονται σε καθημερινή βάση κατά δεκάδες. Η οικοδομική δραστηριότητα και οι σχετικές συναλλαγές βρίσκονται από καιρό σε διαρκή χειμερία νάρκη. Η ανεργία που εξακολουθεί να ανέρχεται, ξεγελάει, ωστόσο, όσους αναζητούν ψευδείς ενδείξεις αισιοδοξίας, πρώτον εξαιτίας της αθρόας μετανάστευσης των νέων μας, που περιορίζει τον ενεργό πληθυσμό, και δεύτερον εξαιτίας αυτών που εκλαμβάνονται ως “απασχολούμενοι”, με μηνιαία αμοιβή 100-300Ε.
ΔΝΤ και Commission δίνουν την απατηλή εντύπωση έντονων διαφωνιών αναμεταξύ τους, για το πως θα “εξακολουθήσουν να σώζουν την Ελλάδα”, με αποτέλεσμα να επινοούν μέτρα άγνωστης θεωρητικής πατρότητας, όπως λ.χ. “προληπτικά μέτρα λιτότητας”, όπως “μειώσεις φόρων με παράλληλη μείωση του αφορολόγητου ορίου”, όπως “διαχρονικά περιφερόμενος κόφτης” και πολλά ανάλογα.
Οι Βρυξέλλες, σε αντίθεση με το ΔΝΤ, επιδεικνύουν αισιοδοξία προς τα έξω. Μεταξύ άλλων, αναμένουν ρυθμούς ανάπτυξης, για την ετοιμοθάνατη Ελλάδα, τόσο φαντασμαγορικούς, ώστε να ξεπερνούν και τα 2.5% (φροντίζοντας, βέβαια, να τονίσουν ότι αυτά τα “θαύματα” απαιτούν κάποιες προϋποθέσεις). Ακόμη, οι Βρυξέλλες, αρνούνται κατηγορηματικά να δεχθούν το χαρακτηρισμό του ΔΝΤ, για το ελληνικό χρέος, ως “εξαιρετικά μη βιώσιμου”, διότι απλώς η Ευρώπη το “θέλει” και το “επιβάλλει” ως βιώσιμο!
Αυτήν την αδιέξοδη, από καιρό, κατάσταση που ωστόσο επιδεινώνεται σημαντικά μετά το πέρας της κάθε “αξιολόγησης”, αρνείται πεισματικά, θα πρόσθετα και εθελοτυφλικά, να την αποδεχθεί ολόκληρο το πολιτικό φάσμα του τόπου μας. Αντιθέτως, αναμένει επί 7 χρόνια με υπομονή και εμμονή βελτιώσεις από το πουθενά (αφού όλες μα όλες οι βασικές παραχωρήσεις και υποχωρήσεις φέρουν τις υπογραφές Ελλήνων πολιτικών). Η εκάστοτε κυβέρνηση, λοιπόν, αποθέτει τις ελπίδες της στην έλευση θαυμάτων, καθώς επιδίδεται στις ατελεύτητες και χωρίς προοπτική διαπραγματεύσεις. Η μοναδική συμβολή αυτών των αξιολογήσεων είναι ίσως η εκχώρηση κάποιων ελευθεριών, προς τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, ώστε να μπορούν να επιλέγουν τον τρόπο της ευθανασίας των διαδοχικών κοινωνικό-επαγγελματικών κατηγοριών, όταν έρχεται η σειρά τους.
Σε ότι αφορά στην αξιωματική αντιπολίτευση, η αισιοδοξία της στηρίζεται σε δύο πυλώνες. Ο πρώτος είναι, φυσικά, ο ενθουσιασμός της αναμονής για την εξουσία, που συγκαλύπτει την πραγματικότητα με λαμπερή χρυσόσκονη. Και ο δεύτερος αναφέρεται στην εφευρετική επινόηση μέτρων, υφεσιακών πάντοτε, των οποίων η εφαρμογή δεν έχει εξαντληθεί, και συνεπώς διαθέτουν ακόμη περιθώρια εντατικοποίησης. Τα σωτήρια, λοιπόν, μέτρα που προτείνονται είναι ο περιορισμός του φορολογικού βάρους (που χωρίς αμφιβολία είναι, όχι απλά υπερβολικός, αλλά και αναποτελεσματικός) σε συνδυασμό με τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, που αναμένεται να υποκαταστήσει τα, έτσι, απολεσθέντα δημόσια έσοδα.
Πρόκειται, δηλαδή, για μετωπική επίθεση εναντίον της τελευταίας κοινωνικό-επαγγελματικής κατηγορίας, αυτής των δημοσίων υπαλλήλων, της οποίας τα μέχρι τώρα χτυπήματα απλώς την ακρωτηρίασαν, χωρίς και να την αποτελειώσουν. Τα αποτελέσματα αυτής της “σωτηρίας” θα είναι η επιπλέον αναρρίχηση της ανεργίας σε δυσθεώρητα ύψη, οι ελλείψεις σε νοσοκομεία, (που θα ολοκληρώσουν τις ήδη υπάρχουσες) σε γάζες, βασικά φάρμακα, κρεβάτια εντατικής θεραπείας και ιατρικό προσωπικό, καθώς και η εντατικοποίηση των ελλείψεων σε διδακτικό προσωπικό όλων των βαθμίδων, σε ερευνητικά κονδύλια (είμαστε ήδη στον πάτο), κ.ο.κ. Αλλά, βέβαια, σε ότι αφορά το μέτρο μείωσης των φόρων, όταν η ΝΔ θα έρθει στην εξουσία, θα έχει ήδη αποφασιστεί και βεβαιότατα θα παραμείνει σε ισχύ το άθλιο μέτρο της μείωσης του αφορολόγητου ορίου στα 5.000-6.000Ε εισόδημα το χρόνο. Για τι είδους λοιπόν μείωση φόρων θα πρόκειται;
Η πιο τραγική, ωστόσο, πλευρά της ελληνικής πορείας προς την εξαθλίωση είναι η εφαρμογή ενός προγράμματος που εν γνώσει όλων μας είναι αδιέξοδο και φονικό. Η αδιανόητη και η, παντελώς, εξευτελιστική μας κατάσταση έγκειται στο αναμφισβήτητο πια γεγονός ότι το πρόγραμμα που μας δόθηκε είναι παντελώς εσφαλμένο, κατά γενική πια ομολογία και αναγνώριση[2]. Αλλά, ωστόσο, αυτοί που διοικούν αυτόν τον άμοιρο τόπο, πέρα από κάθε λογική, συνεχίζουν να εφαρμόζουν το ένα μετά το άλλο τα υφεσιακά αυτά μέτρα, αν και αποκλείεται να μη γνωρίζουν, ότι έτσι καταδικάζουν την Ελλάδα σε εξαφάνιση για πολλές-πολλές δεκαετίες.
Ομιλούν με άνεση για τη δήθεν ανάγκη εφαρμογής αυτών των άθλιων “μεταρρυθμίσεων”, που έχουν μετατρέψει μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα σε τριτοκοσμική. Συστήνονται χωρίς δισταγμό ως “οικονομολόγοι”, αγνοώντας ωστόσο, (ηθελημένα;;;) όλα τα πρόσφατα και πολυάριθμα βιβλία και άρθρα που γράφονται για την Ελλάδα, από νομπελίστες και σοβαρούς Έλληνες και ξένους οικονομολόγους, και που αναλύουν με απολύτως πειστικά μέσα το ανίερο αυτό ελληνικό πρόγραμμα. Αρνούνται να κατανοήσουν ακόμη και το περιεχόμενο των εκθέσεων του ΔΝΤ (και όχι μόνο), που έμμεσα φωνάζει ¨”σταματήστε λοιπόν”, SOS, γιατί οδηγείτε τη χώρα σας στην άβυσσο.
Πως εξηγείται αυτή η τόσο θλιβερή αυτή συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτικών; Εμπιστεύονται, άραγε, βελτιώσεις, που όμως κινούνται μονίμως στο χώρο της φαντασίας ή που είναι τόσο οριακές ώστε να είναι ανίκανες να επηρεάσουν την, σε βάθος, κατεστραμμένη οικονομία μας; Έχουν, άραγε, πειστεί ότι η καταστροφή της χώρας είναι μονόδρομος, που τίποτε δεν μπορεί να τον σταματήσει; Ή, απλώς, φοβούνται να διερευνήσουν και να συζητήσουν ακόμη, τη δυνατότητα εφαρμογής μιας διαφορετικής μακροοικονομικής πολιτικής, επειδή έχουν πειστεί ότι “δεν υπάρχει ζωή εκτός του ευρώ”; Οπωσδήποτε, για όλους αυτούς τους λόγους, και ίσως και για κάποιους άλλους, δέχονται να εφαρμόζουν, και μάλιστα χωρίς ημερομηνία λήξης, αυτό το αδιέξοδο πρόγραμμα συμφοράς των δανειστών.
Η άλλη λύση, που με τις παρούσες συνθήκες που επικρατούν σχετικά, χρειάζεται θάρρος για να εκφωνηθεί, είναι η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα. Πρόκειται, ασφαλώς, για δύσκολο μονοπάτι, τουλάχιστον για τους πρώτους μήνες εφαρμογής, κυρίως γιατί δεν υπάρχει προηγούμενο οικονομίας που να ήταν μέλος της Ευρωζώνης και να εξήλθε από αυτήν. Πρόκειται, ωστόσο, ταυτόχρονα, για λύση που υπόσχεται τη σωτηρία της Ελλάδας, ασφαλώς, κάτω από προϋποθέσεις. Οι οικονομολόγοι γνωρίζουν το τι μπορεί να προσφέρει ένα εθνικό νόμισμα, σε όρους δυνατότητας επιλογής της κατάλληλης μακροοικονομικής πολιτικής, ταχείας ανάπτυξης, δικαιότερης κατανομής του εισοδήματος, εξασφάλισης απρόσκοπτης ρευστότητας και σε βάθος χρόνου απόκτησης μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας. Οι οικονομολόγοι γνωρίζουν ακόμη, ή θα έπρεπε να γνωρίζουν, το πόσο ανόητη είναι η φράση, που ωστόσο ακούγεται πολύ συχνά: “τι δραχμή, τι ευρώ-τι μας φταίει το ευρώ, και τι θα μας προσφέρει η δραχμή”!!!.
Το περίεργο και το ανεξήγητο, ωστόσο είναι, ότι ενώ βρισκόμαστε αναμφίβολα στο χείλος του γκρεμού[3] , αρνούμαστε κατηγορηματικά να εξετάσουμε, με τη δέουσα σοβαρότητα που απαιτεί η απελπιστική κατάστασή μας, τη λύση της δραχμής ή όπως θα ονομάσουμε το εθνικό μας νόμισμα. Με περισσή επιπολαιότητα, και χωρίς να έχει προηγηθεί μια σοβαρή μελέτη, από ειδικούς οικονομολόγους-νομισματολόγους-μακροοικονομολόγους, που:
*να συγκρίνουν το που οδεύουμε με τα μνημόνια, τις αξιολογήσεις, τις “μεταρρυθμίσεις” και τα συμπαρομαρτούντα της καταστροφής, και τι μπορούμε να περιμένουμε από το εθνικό μας νόμισμα,
*να εξετάσουν με ποιούς τρόπους θα είναι δυνατόν να περιοριστούν οι δυσμενείς συνέπειες του αρχικού σταδίου της μετάβασης,
*να ερευνήσουν με ποιά διαδικασία, με τι όρους και τι συμφωνίες θα είναι προτιμότερο να εγκαταλείψουμε την Ευρωζώνη,
*να καθορίσουν ποιές θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητές μας, για την ανάπτυξη, την ελάφρυνση των αρνητικών συνεπειών, για την φροντίδα των ευάλωτων κοινωνικών κατηγοριών κ.ο.κ.[4]
Αυτή η υπεύθυνη, η ολοκληρωμένη, η εθνική μελέτη μετάβασης, από όσο γνωρίζω δεν έγινε ποτέ. Αντιθέτως, η αντιμετώπιση αυτής της λύσης, που είναι η μόνη, εκτός της ολοσχερούς μας καταστροφής, έχει αφεθεί στην ιλαροτραγωδία δηλώσεων, όπως: “θα πεθάνουμε από την πείνα, το κρύο και την έλλειψη φαρμάκων”, “ο πληθωρισμός θα φθάσει στα 500% στα 600%”, “πηγαίνετε να δείτε τι γίνεται στη Βόρεια Κορέα για να καταλάβετε”, “θα γίνουν πλούσιοι όσοι έχουν χρήματα στο εξωτερικό” κ.ο.κ.
Αν εξαιρεθούν οι ολίγοι (όπως θα ήθελα να πιστεύω) που επιλέγουν αυτής της μορφής τα φαιδρά επιχειρήματα εναντίον του εθνικού μας νομίσματος, επειδή έχουν ίσως κάποια συμφέροντα, οι υπόλοιποι πολλοί που ενστερνίζονται ανάλογες κραυγές χωρίς περιεχόμενο, έχουν μάλλον πειστεί ότι εμείς οι Έλληνες, είμαστε ανίκανοι να σταθούμε στα πόδια μας και να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα μας με νύχια και δόντια. Και αν είναι έτσι, είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί.
Και να ληφθεί υπόψη ότι η παρούσα διεθνής συγκυρία ευνοεί αποφασιστικά μια αλλαγή οικονομικής πορείας της Ελλάδας. Γιατί έχει προηγηθεί το GREXIT, η ιταλική οικονομία είναι σε κρίσιμη καμπή, οι σωρευμένες δυσλειτουργίες της ΕΕ-Ευρωζώνης προβάλλουν έντονες, οι εκλογές σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες απειλούν να αναδείξουν στην εξουσία τα λεγόμενα “λαϊκίστικα κόμματα”, που είναι αντιευρωπαϊκά, και πάνω από όλα η εκλογή του νέου πλανητάρχη, που εκτός από την εξαγγελία του περιορισμού της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, είναι και δηλωμένος εχθρός της Γερμανίας και του ευρώ.
Σε πείσμα των πολύ σημαντικών αυτών διεξόδων, εμείς αγωνιούμε για το πότε θα υπογραφεί η προς το παρόν τελευταία “αξιολόγηση”, που θα μας βυθίσει ακόμη πιο βαθιά στη φτώχεια και τη δυστυχία. Και από την πλευρά τους τα ΜΜΕ, (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) τρέμουν να ανοίξουν μια σοβαρή και υπεύθυνη συζήτηση για τη δραχμή, αλλά αρκούνται στην υπόθαλψη των ανούσιων κραυγών που βλέπουν να έρχεται ο Αρμαγεδδών με τη δραχμή, αλλά όχι με τη συνέχιση της γενοκτονικής αυτής κατάστασης.
[1] Του Lexander Mercouris, Duran http://www.freepen.gr/2017/01/blog-post_5480.html (συντάχθηκε από το προσωπικό του ΔΝΤ)
[2] Ακόμη και του ίδιου του Olivier Blanchard, πρ. επικεφαλής του ΔΝΤ και, προφανώς, εμπνευστή του αυτοκτονικού αυτού προγράμματος
[3] Ας εντρυφήσουμε στο περιεχόμενο των τελευταίων εκθέσεων για την Ελλάδα
[4] Να προλάβω αντιδράσεις συναδέλφων, λέγοντας ότι υπάρχουν ήδη σχετικές μελέτες για τη μετάβαση, που όμως δεν προβλήθηκαν αρκετά, δεν είναι ολοκληρωμένες, δεν έχουν υιοθετηθεί ως εθνική προσπάθεια , και θα ήταν σκόπιμο να συμπεριληφθούν οι καλές τους ιδέες σε μια πιο επίσημη μελέτη
(δημοσιεύθηκε στα “Επίκαιρα” στις 17.02.2017)

Η ΕΕ των πολλαπλών επιπέδων προκαλεί πολυεπίπεδη γεωπολιτική κρίση στην Ελλάδα!.

Τρίτη, 7 Μαρτίου 2017
Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Εμπνεόμενος από το χθεσινό πνεύμα των Βερσαλλιών, όπου οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας τάχθηκαν όχι ακριβώς υπέρ μίας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων (αυτό δεν είναι είδηση, αλλά ήδη θεσμική πραγματικότητα), αλλά υπέρ μιας Ευρώπης πολλών, διαφορετικών επιπέδων ολοκλήρωσης, θα οπλιστώ με τόλμη για να μη χάσω και εγώ τη γοητεία μου! Θα πράξω, δηλαδή, αυτό που η κυρία Άνγκελα Μέρκελ προέτρεψε να κάνουμε οι φιλοπρόοδοι ευρωπαίοι.
Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος γερμανικής παιδείας και - «δυστυχώς» για την οικογένειά μου - γερμανικής κουλτούρας, να μην αφουγκράζεται δημιουργικώς το αίτημα των καιρών, όπως το εξέφρασε χθες με σαφήνεια και αγωνία η κ. Μέρκελ:  «θα πρέπει να μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά», αφήνοντας τα βαρίδια πίσω μας!
Θάρρος, λοιπόν! Θα τα σημειώσω με γνώση και παρρησία, αδιαφορώντας για τις εύλογες αντιδράσεις φίλων και μάλλον της πλειονότητας των αναγνωστών μου. Αν το όραμα της νέας σύνθεσης των κεντροευρωπαϊκών δυνάμεων είναι αυτό που επιχειρήθηκε, μάλλον παράδοξα, ανιστόρητα και.......
αυταρχικά, να αποδοθεί ως μήνυμα της άτυπης συνόδου του χθεσινού ηγετικού καρέ των «Μετα- Βερσαλλιών», τότε η πολυεπίπεδη - γεωπολιτική στην ουσία - κρίση που προκύπτει αντικειμενικά ως συνέπεια για την Ελλάδα, αντί να επιλυθεί με πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία, ας επιλυθεί ευφυώς πολιτικά με τη συγκρότηση θεσμών ελληνοτουρκικής αυξημένης συνεργασίας, η οποία θα περιλαμβάνει ασφαλώς και την Κύπρο. 
Αν έτσι ονειρεύονται τον γεωπολιτικό πόλο της Ευρώπης οι τέσσερεις, τότε το αντικειμενικό συμφέρον της Ελλάδας είναι να κάνει ένα άλμα προόδου διαμορφώνοντας μαζί με την Τουρκία έναν γεωπολιτικό και γεωοικονομικό πυρήνα, με τον οποίο θα μπορούσαν να συνδεθούν σε δεύτερο στάδιο και άλλες χώρες της περιοχής, οι οποίες βρίσκονται σήμερα και αυτές σε κρίση και δραματικά διλήμματα.
Η μόνη σοβαρή ελληνική απάντηση στον στρατηγικού χαρακτήρα οραματισμό των τεσσάρων θα ήταν ένα όραμα αντίστοιχου επιπέδου συνεργασίας και εναρμονισμού με την Τουρκία – καταρχήν. Μα αυτοί είναι εχθροί μας, μα είναι μουσουλμάνοι, μα είναι αντίπαλοι, μα είναι ανταγωνιστές που θέλουν να βάλουν χέρι στον πλούτο μας! Είπα, ας σοβαρευτούμε, ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία της Ευρώπης, για να συνειδητοποιήσουμε τα μεγέθη αίματος και έχθρας που κατασκεύασαν τις σημερινές ισχυρές φιλίες και πολύ στενές συνεργασίες ακόμη και σε αμυντικό επίπεδο, εις βάρος προηγούμενων φιλικών ή /και «ερωτικών» σχέσεων μεταξύ εθνών. Η Ευρώπη έδειξε πως από τους αλληλοσκοτωμούς και τις δήθεν αγεφύρωτες θρησκευτικές, ιδεολογικές ή εθνικές και εμπορικές αντιθέσεις μπορούμε ταχύτατα να περάσουμε στις πιο ζεστές σχέσεις φιλίας και συνεργασίας. Αυτό είναι το μάθημα που δηλώνουν πως αποτελεί κοινή γνώση των τεσσάρων, αλλά τούρκοι και έλληνες δυσκολευόμαστε να το αφομοιώσουμε στις μεταξύ μας σχέσεις!        
Οι τέσσερεις με μια φάρσα πολιτικής προχωρούν στη διατύπωση ενός στην κυριολεξία «Μετα-Βερσαλλιακού» οράματος αποκλεισμού, που «καταργεί» τη λέξη και όχι την ουσία της έννοιας «αποκλεισμός». Τώρα το λένε αυξημένη συνεργασία αυτών που μπορούν και επιθυμούν. Η Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919 δεν ήταν απλώς η συνθήκη ειρήνης που τερμάτισε επίσημα τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ανάμεσα στην Αντάντ και την Γερμανική Αυτοκρατορία, αλλά εκείνη που ως παράπλευρη συνέπεια στα καθ’ ημάς είχε την Μικρασιατική Εκστρατεία (:  Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1919-1922) και ως αποτέλεσμα, σε ό, τι αφορά στην περιοχή μας, την Μικρασιατική Καταστροφή. Σήμερα, το «Μετα-Βερσαλλιακό» όραμα αποκλεισμού της νέας σύνθεσης των κεντροευρωπαϊκών δυνάμεων (καταργείται η πολιτική διάκριση Βορράς-Νότος και καταπίπτει η σχετική φιλολογία) θα πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα την αυξημένη στο ίδιο επίπεδο συνεργασία της Τουρκίας με την Ελλάδα - για να ισχυριστούμε και εμείς πως είμαστε δημιουργοί της ιστορίας και όχι το αποτέλεσμα της ιστορίας κάποιων άλλων.
Σε άλλη περίπτωση, ή ακόμη στην απολύτως βλακώδη και τυχοδιωκτική  περίπτωση της ελληνοτουρκικής σύγκρουσης, αυτή την περίοδο πολυεπίπεδου αποκλεισμού της Ελλάδας εντός της ΕΕ, το ευρύτερο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας θα αποδειχθεί όχι απλώς άχρηστο, αλλά μάλλον τραγικό για το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον της χώρας μας. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για το καθεστώς Ερντογάν. Εάν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν κατανοήσει πως και το δικό του συμφέρον συνδέεται με την ανάπτυξη ειλικρινών πολιτικών αυξημένης συνεργασίας στρατηγικού χαρακτήρα πρωτίστως με την Ελλάδα, και μάλιστα στο επίπεδο συγκρότησης ενός ελληνοτουρκικού άξονα/πυρήνα αντίστοιχου του γαλλογερμανικού, θα είναι μια μοιραία προσωπικότητα, μια τραγική περίπτωση ηγέτη για τον τουρκικό λαό.  
Άρα, η μόνη θαρραλέα και ταυτόχρονα προοδευτική απάντηση στην ΕΕ των πολλαπλών επιπέδων ολοκλήρωσης, που αντικειμενικά επιφέρουν γεωπολιτικού χαρακτήρα κρίση στην Ελλάδα -πέραν της τρέχουσας επί μια επταετία οικονομικής - δεν μπορεί να είναι άλλη από τη ριζοσπαστική αναθεώρηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αν Ελλάδα και Τουρκία μπορούσαν να συγκροτήσουν έναν ισχυρό πολιτικό πυρήνα στη γεωπολιτική περιοχή μας θα ακολουθούσαν και άλλες χώρες της περιοχής, οι οποίες θα έβλεπαν με «ανοιχτό μυαλό» το συμφέρον τους.

Μια τέτοια προοπτική δεν βλέπω πώς θα προκαλούσε ανασφάλεια στις ΗΠΑ – Βρετανία ή Ρωσία και Κίνα. Μάλλον θα ήταν μια λύση που θα ενίσχυε το παγκόσμιο equilibrium ασφαλείας. Νομίζω μάλιστα πως αν οι τέσσερεις των «Μετα-Βερσαλλιών» ήταν πράγματι ρεαλιστές, θα κατανοούσαν επίσης πού οδηγεί Ελλάδα και Τουρκία η νέα αντικειμενικότητα που επιχειρούν να θεσμοθετήσουν στην ΕΕ. Ή στην πολιτική και οικονομική υποχώρηση /υποβάθμισή τους - με πιθανή μάλιστα τη σύγκρουσή τους - ή σε μια αυξημένη συνεργασία πολλών επιπέδων μεταξύ τους, για να σπάσουν από κοινού τον αποκλεισμό τους

Ποιοι δηλώνουν «Οι ψευδαισθήσεις τελείωσαν - Η Ελλάδα πάνω απ'όλα»

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
ΜΕΓΑΛΗ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ PRONEWS.GR
17:59
07/03/2017
Translate this page: EN FR DE ES RU AR
του Γιάννη Πετρίδη
Την στιγμή που κυβέρνηση και ΝΔ, αλλά και τα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης τηρούν "σιγήν ιχθύος" και αρνούνται να τοποθετηθούν για την χθεσινή απόφαση "ενταφιασμού" της ΕΕ, στην τετραμερή διάσκεψη, εκπρόσωποι του ευρύτερου κεντροδεξιού ή καθαρά δεξιού χώρου, σε δηλώσεις τους στο pronews.gr, διατυπώνουν τον βαθύ προβληματισμό τους για την παντελή έλλειψη εναλλακτικής στρατηγικής της χώρας, απέναντι στη νέο δόγμα "Ο σώζων εαυτόν σωθείτω" που διατύπωσαν στις Βερσαλλίες οι Α.Μέρκελ, Φ.Ολάντ, Π.Τζεντιλόνι και Μ.Ραχόι χθες.
 
Βασικότερο χαρακτηριστικό των χθεσινών αποφάσεων που σφραγίστηκαν στην διάσκεψη (αποφάσεων από καιρό ειλημμένων, έτσι ή αλλιώς), είναι η κατάργηση της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών της ΕΕ. η κατάργηση της ομοφωνίας στην λήψη αποφάσεων (βέτο), η δυνατότητα λήψης μονονερών μέτρων από κάποια κράτη με απλή πλειοψηφία, έστω και αν επιβαρύνονται κάποια από τα μέτρα αυτά, άλλα και η δυνατότητα σύναψης διμερών συμφωνιών σε βάρος των συμφερόντων άλλων κρατών-μελών
 
Τώρα, κατά πόσον αυτό είναι "Ενωση" είναι μια άλλη υπόθεση. Πρακτικά χθες "σφραγίστηκε" η διάλυση της ΕΕ, όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα. Στην επόμενη διάσκεψη κορυφής της ΕΕ, θα είναι οι "τέσσερις", οι σύμμαχοί τους, η αποχωρούσα Βρετανία και οι "άλλοι". Αν και πολύ σύντομα στους "άλλους", μπορούν να περάσουν και η Γαλλία και η Ιταλία. 
 
Ειδικά ο Φ.Ολάντ και η φιλογερμανική πολιτική του που συναγωνίστηκε αυτή του Πετέν, "προέδρου" του δοσιλογικού γαλλικού κράτους του Βισί, στον Β'ΠΠ, από τις αρχές Μαΐου και μετά θα αποτελεί μια μακρινή ανάμνηση, όποιος και να εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας: Είτε ο "χαζούλης" Μακρόν, είτε η μισητή αντίπαλος της Α.Μέρκελ, Μ.Λεπέν. Ακόμα και να εκλεγεί ο Μακρόν, η λαϊκή πίεση θα είναι τέτοια που καθαρά για λόγους πολιτικής επιβίωσης θα εγκαταλείψει το γερμανικό "άρμα".
 
Ας δούμε τι δήλωσαν στο pronews.gr οι: Νίκος Νικολόπουλος, ανεξάρτητος βουλευτής, Διονύσης Χιόνης, καθηγητής Οικονομικών, Ραχήλ Μακρή, πρώην βουλευτής, Κωνσταντίνος Βέργος - καθηγητής Χρηματοοικονομικής, Bασίλης Πολυμένης, καθηγητής Χρηματοοικονομικών ΑΠΘ και Βασίλης Καπερνάρος, νομικός πρώην βουλευτής
 
Νίκος Νικολόπουλος, ανεξάρτητος βουλευτής: "Στις Βερσαλλίες οι τέσσερις μεγάλοι της Ευρώπης συναποφάσισαν, ερήμην και ένα αγνοία της Ελλάδος και των άλλων χωρών της Ε.Ε.. Το δικό τους μέλλον, που δεν συμπεριλαμβάνει, κατ'ουσίαν, στους σχεδιασμούς τους, ουδέναν άλλον! Οι αποφάσεις της εν λόγω διάσκεψης, έχουν μείζονα γεωπολιτική διάσταση.  
 
Η Ευρώπη, όπως την γνωρίσαμε ως Ε.Ο.Κ. και Ε.Ε., ας αντιληφθούμε ότι παύει να υφίσταται. 
 
Το Βrexit, η ενίσχυση των δυνάμεων που μάχονται τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο στην Γαλλία, οι πολιτικές αναταράξεις και οι επερχόμενη πολιτική αλλαγή στην Ιταλία, η ανυπακοή της Ουγγαρίας, η αναμενόμενη πολιτική αλλαγή στην Ολλανδία, και πάνω απ'όλα η αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ είναι αποφάσεις των λαών της Ευρώπης που ιστορικά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.
 
Με τις αποφάσεις τους χθες στις Βερσαλλίες οι τέσσερις μεγαλύτερες χώρες τις ΕΕ ακυρώνουν την αλληλεγγύη και την ιστορία ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ. Πρόκειται για μια μείζονα αλλά και διαλυτική απόφαση, που υπαγορεύει την εκ βάθρων αναθεώρηση των θέσεων μας. Η Ελλάδα, υπό το πρίσμα των τελευταίων δραματικών αποφάσεων, οφείλει να δει το δικό της εθνικό συμφέρον και να πράξει ανάλογα".
 
Διονύσης Χιόνης, καθηγητής Οικονομικών: "Η Ευρώπη αλλάζει και ορισμένοι  αρνούνται να δούν την πραγματικότητα. Η ελληνική οικονομία συνεχίζει να παραμένει στην ύφεση λόγω της εμμονής σε λάθος πολιτικές. Για άλλη μια φορά αυτοί που ομνύουν στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Χώρας μας και στην έξοδο από την κρίση μας οδηγούν στο περιθώριο των εξελίξεων. Χθές το βράδυ κάποιοι αποφάσισαν για εμάς χωρίς εμάς για το μέλλον μας και εμείς περί άλλων τυρβάζουμε". 
 
Ραχήλ Μακρή, πρώην βουλευτής: "Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, και Ισπανία χωρίς να διαθέτουν νομιμοποίηση,  αποφάσισαν  με το ''ετσι θελω'' Και κατά παράβαση  των συνθηκών της ΕΕ, την μετάλλαξη της ΟΝΕ και την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων. 
Αφού παγίδευσαν την χώρα σε εναν φαύλο κύκλο χρέους. Αφού  χρησιμοποίησαν την χώρα  για την διάσωση του τραπεζικού τομέα και περισσότερο των γερμανικών και Γαλλικών τραπεζών.
 
Αφού επέβαλαν στην χώρα πολιτικές λιτότητας καταστροφικές για την κοινωνία και την οικονομία, στο όνομα της παραμονής στην Ευρώπη και την ευρωζώνη, έχοντας με την βοήθεια εγκληματικών και ανίκανων κυβερνήσεων, προετοιμαστεί ωθούν την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης. 
 
Είναι εθνική και επιτακτική ανάγκη,  η σύμπραξη σε μέτωπο όλων εκείνων των υγιών δυνάμεων του τόπου προκειμένου να προετοιμαστεί η χώρα για κάθε ενδεχόμενο".
 
Κωνσταντίνος Βέργος, καθηγητής Χρηματοοικονομικής του πανεπιστημίου Southampton, Μ.Βρετανίας: "Η απόφαση δείχνει τον προβληματισμό για την κρίση στην ΕΕ και ανοίγει το δρόμο για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα". 
 
Bασίλης Πολυμένης, καθηγητής Χρηματοοικονομικών ΑΠΘ: "Αφού για επτά χρόνια εξάντλησαν την ελληνική οικονομία και ξεπούλησαν τα περιουσιακά στοιχεία τώρα αποφασίζουν την συμμετοχή της Ελλάδας στην δεύτερη ταχύτητα της  ΟΝΕ. Είναι πολύ σημαντικές οι ευθύνες της μη προετοιμασίας της Χώρας για το αύριο που έρχεται με γοργό βηματισμό" .
 
Βασίλης Καπερνάρος, νομικός πρώην βουλευτής: "Τα πολλαπλά αδιέξοδα των μνημονιακών πολιτικών και των πολιτικών που υπόγραψαν τα μνημόνια οδηγούν την ελληνική οικονομία στην αέναη ύφεση και την Ελλάδα στο περιθώριο της Ευρώπης. Ο στρουθοκαμηλισμός των μνημονιακών κομμάτων και η αδυναμία αναγνώρισης των εξελίξεων τους καθιστούν επικίνδυνους για την χώρα".

Δεν ευθύνεται μόνο ένας ηγέτης για το χρέος της χώρας

Δεν ευθύνεται μόνο ένας ηγέτης για το χρέος της χώρας

Υπάρχει ένας μύθος πολιτικής σκοπιμότητας - ότι δήθεν υπεύθυνος για την υπερδιόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη φιλολαϊκή πολιτική που ακολούθησε. Πρόκειται για ανακριβή ισχυρισμό.Αρθρογράφος: 
Γιώργος Δελαστίκ

  • ΕΘΝΟΣ Αρθρογράφοι
  • 9:00, 19/11/2013

Υπάρχει ένας μύθος πολιτικής σκοπιμότητας - ότι δήθεν υπεύθυνος για την υπερδιόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη φιλολαϊκή πολιτική που ακολούθησε. Πρόκειται για ανακριβή ισχυρισμό. Πολλοί σίγουρα θα εκπλαγούν αν μάθουν πως οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι π.χ. κατά την τετραετή διακυβέρνηση της χώρας από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (1990-1993) το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ποσοστιαία περισσότερο από όσο κατά την ανδρεϊκή οκταετία 1981-1989! Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι τα ελλείμματα τα χρόνια που ήταν πρωθυπουργός ο Κ. Μητσοτάκης ήταν τα... χειρότερα (!) της μεταπολίτευσης παρ’ όλο που ο ίδιος ισχυριζόταν ότι «νοικοκυρεύει» το κράτος;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Το 1975, την πρώτη χρονιά μετά την κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών που η εξουσία ασκήθηκε σε όλη τη διάρκεια του έτους από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το δημόσιο χρέος διαμορφώθηκε στο 24,7% του ΑΕΠ. Το 1981, η ΝΔ παρέδωσε το χρέος στο 34,5% στον Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1988, τελευταία ολόκληρη χρονιά που ο Ανδρέας άσκησε την εξουσία, το δημόσιο χρέος ήταν πάνω από 30 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο - είχε φτάσει στο 66,8% του ΑΕΠ. Το 1989, μια ταραγμένη χρονιά που την εξουσία μοιράστηκαν... τρεις (!) κυβερνήσεις -Α. Παπανδρέου, Τζανετάκη και Ζολώτα- το δημόσιο χρέος αυξήθηκε ελάχιστα. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέλαβε στο ύψος του 69,9% του ΑΕΠ. Το απογείωσε κυριολεκτικά καθώς το 1993 το παρέδωσε πάνω από... 40 (!) εκατοστιαίες μονάδες υψηλότερο - για την ακρίβεια στο 111,6% του ΑΕΠ.
Μόνο μέσα στο 1993 το χρέος εκτοξεύθηκε πάνω από 20 εκατοστιαίες μονάδες - από το 89% στο προαναφερθέν 111,6%! Ολέθρια αύξηση, αλλά οφειλόμενη και στα τεράστια ελλείμματα των χρόνων της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Ξεκίνησε κατευθείν το 1990 με... ρεκόρ μεταπολίτευσης: 16,1% του ΑΕΠ! Συνέχισε με ανάλογο ρυθμό: 11,5% του ΑΕΠ το 1991 και 12,8% το 1992, για να κλείσει με έλλειμμα 13,8% του ΑΕΠ το 1993 (Η ελληνική οικονομία 1961-1997, Μελέτη Ι. Σηδηρόπουλου, υπουργείο Εθνικής Οικονομίας). Ακόμη και με διορθωμένα στοιχεία της Γιούροστατ, της στατιστικής υπηρεσίας της ΕΕ, αναθεωρημένα το 2009, το έλλειμμα του 1990 προσδιορίζεται στο 14% του ΑΕΠ και των τριών επόμενων χρόνων στο 9,9% και 10,9% και 11,9% του ΑΕΠ! Το 1994 και το 1995 που κυβέρνησε πάλι ο Ανδρέας Παπανδρέου το δημόσιο χρέος μειώθηκε οριακά στο 109,3% και 110,1% του ΑΕΠ. Την οκταετία του Κώστα Σημίτη (1996-2003) το δημόσιο χρέος της Ελλάδας παρέμεινε σταθερό σε αυτό το ύψος.
Παραδόθηκε ελαφρά μειωμένο το 2003 στο 107,8% του ΑΕΠ, έχοντας φτάσει στο μέγιστο το 2001 με 114,1% του ΑΕΠ και στο ελάχιστο το 1999 με 104,6% του ΑΕΠ. Ο Κώστας Καραμανλής το παρέλαβε λοιπόν στο ύψος του 107,8% το 2004 και το παρέδωσε γύρω στο 115% του ΑΕΠ στα τέλη Σεπτεμβρίου, με το τελικό ύψος του για το 2009, μετά από τρεις μήνες διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και πολλές λαθροχειρίες να ανέρχεται στο 129,7% του ΑΕΠ. Κατά τη μνημονιακή τετραετία 2010-2013, με τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό τα δύο πρώτα χρόνια και τον Αντώνη Σαμαρά στη συνέχεια (συν το εξάμηνο του Λουκά Παπαδήμου), το ελληνικό δημόσιο χρέος έγινε κυριολεκτικά... πύραυλος! Από το 130% εκτινάχθηκε στο φετινό 175%, αυξανόμενο κατά 45 (!) ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια - και μάλιστα με «κούρεμα» του δημόσιου χρέους κατά 53%!
Μιλάμε πραγματικά για εξωφρενικές καταστάσεις, ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη του ότι για... 16 (!) ολόκληρα χρόνια, από το 1993 ως το 2008, το χρέος παρέμεινε γύρω στο 110% του ΑΕΠ. Συνοψίζοντας, 30 μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος επί Ανδρέα Παπανδρέου, όταν για πρώτη φορά βελτιώθηκε θεαματικά το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εργαζομένων και αγροτών. Στη συνέχεια, 40 εκατοστιαίες μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, χωρίς να υποστεί πτώση το βιοτικό επίπεδο. Καθόλου, κυριολεκτικά καθόλου δεν αυξήθηκε το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ τόσο επί Κώστα Σημίτη όσο και επί Κώστα Καραμανλή, επί 14 συνεχή χρόνια, όταν ο ελληνικός πληθυσμός έζησε τη μεγαλύτερη ευημερία του στα σχεδόν 200 χρόνια ύπαρξης του σύγχρονου ελληνικού κράτους! Αντιθέτως, 45 ολόκληρες εκατοστιαίες μονάδες αυξήθηκε το δημόσιο χρέος αυτή την τελευταία ολέθρια τετραετία του Μνημονίου, όταν καταβαραθρώθηκαν οι ζωές σχεδόν 10 εκατομμυρίων Ελλήνων! Είναι εμφανέστατο ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό, δεν είναι απλά οικονομικό.

Σοκ για τους συνταξιούχους με διπλό χαράτσι – Πως χάνονται δύο συντάξεις το χρόνο!

Σοκ για τους συνταξιούχους με διπλό χαράτσι – Πως χάνονται δύο συντάξεις το χρόνο!

Σοκ για τους συνταξιούχους με διπλό χαράτσι – Πως χάνονται δύο συντάξεις το χρόνο!
ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ EUROKINISSI
Διαδώστε αυτό το άρθρο
Τελευταία ενημέρωση: 07.03.2017 | 09:01
Πρώτη δημοσίευση: 07.03.2017 | 08:57

- Τσακίζει τους συνταξιούχους το ΔΝΤ απαιτώντας διπλή μείωση άμεσα
- Μεγάλοι χαμένοι όσοι έχουν σύνταξη από 700 ευρώ και πάνω
- Διπλή η μείωση για όλους, ποιοι χάνουν τα περισσότερα χρήματα

Τα περί διαπραγμάτευσης δεν είναι... υψηλή πολιτική. Τα νούμερα που πέφτουν βροχή αφορούν την τσέπη όλων μας.
Αυτό το 2% του ΑΕΠ μεταφράζεται σε μέτρα 3,6 δισ. ευρώ και η μείωση σε αφορολόγητο και προσωπική διαφορά σημαίνει ότι αυτά τα δισεκατομμύρια θα φύγουν από την τσέπη μισθωτών και συνταξιούχων.
Μάλιστα δεν θα μείνουν αλώβητοι ακόμη και όσοι ζουν στα όρια της φτώχειας με συντάξεις της τάξης των 700 ευρώ το μήνα.
Το χτύπημα μάλιστα για τους συνταξιούχους θα είναι διπλό, καθώς εκτός από την μηνιαία μείωση θα επέλθει και μια ακόμη παράλληλη μείωση των αποδοχών τους, έμμεση αυτή τη φορά, η οποία όμως σε συνδυασμό με την πρώτη ουσιαστικά αφαιρεί από το συνολικό εισόδημα του συνταξιούχου σχεδόν δυο συντάξεις τον χρόνο...
Σε μεγάλο κίνδυνο μπαίνει το εισόδημα όσων έχουν καθαρό εισόδημα άνω των 600 ευρώ το μήνα. Ουσιαστικά μιλάμε για τους μισθούς συνταξιούχους της χώρας.
Είναι επιλογή της κυβέρνησης το ποσό του 1,6 δισ. ευρώ που απαιτείται από τις συντάξεις ( το τελικό ποσό θα εξαρτηθεί από το πόσο θα μειωθεί το αφορολόγητο) να μην προέλθει από περικοπές σε όλες τις συντάξεις αλλά από ένα ποσό και πάνω. Έτσι συνταξιούχοι με εισόδημα κάτω από τα 700 ευρώ το μήνα δεν θα έχουν την παραμικρή μείωση, όπως όλα δείχνουν.
Έτσι όμως οι περικοπές που θα ξεκινούσαν από το 5% και θα αυξάνονταν κλιμακωτά μάλλον πλέον ξεκινούν από το 10% για τις συντάξεις από 700 ευρώ ως 1.000 ευρώ και από το 20% για τις συντάξεις από εκεί και πάνω.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ. ΤΩΡΑ.GR

Νετανιάχου: «Ετοιμος να διαπραγματευτεί» το τέλος του πολέμου στη Γάζα

  «Η Χαμάς πρέπει να καταθέσει τα όπλα και η Γάζα να αποστρατιωτικοποιηθεί», είναι ορισμένοι από τους όρους που έθεσε ο ...