Ναι, ξέρω. Τώρα είναι η ώρα της μάχης. Η μισή Ελλάδα έχει καεί. Πάτρα, Χίος, Ζάκυνθος, Κεφαλονιά, Ήπειρος και ακόμα βρισκόμαστε στα μισά της αντιπυρικής περιόδου. Μέχρι το τέλος, έχουμε καιρό ακόμα. Να καεί ότι δεν κάηκε μέχρι σήμερα.

Ναι, ξέρω. Τώρα η σκέψη μας είναι σε αυτούς που δίνουν τον αγώνα. Στους ηρωικούς πυροσβέστες, στους εθελοντές, τους κατοίκους των περιοχών, που πολλές φορές μόνοι τους προσπαθούν να σώσουν τις περιουσίες τους.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Κρύβεται πίσω από το 112. Στείλαμε ένα μήνυμα και λέμε ότι ευτυχώς δε χάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Τα υπόλοιπα φτιάχνονται.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό.

Πώς ακριβώς θα ξαναφτιαχτούν τα σπίτια που κάηκαν; Με τις αποζημιώσεις που θα δοθούν; Ποιος μεροκαματιάρης μπορεί να φτιάξει έστω και σε ένα ή δύο χρόνια, αυτό που χρειάστηκε τους κόπους μιας ζωής;

Πώς θα αποκατασταθούν οι αγροτικές καλλιέργειες; Πώς θα αποκατασταθούν τα ζώα; Και καλά να είσαι ένας από τους επιδοτούμενους του ΟΠΕΚΕΠΕ. Οι άλλοι;

Πόσο καιρό θα πάρει για να υπάρξει αποκατάσταση των καμένων εκτάσεων; Δύο, πέντε, 10 χρόνια; Ποιος, λοιπόν κοροϊδεύει ποιον;

Βλέπω ήδη σκηνές από το μέλλον. Ένας περίλυπος Πρωθυπουργός, από εκεί που δήλωνε, με φόντο τα νέα πυροσβεστικά οχήματα, ότι είμαστε έτοιμοι πιο πολύ από ποτέ, να δηλώνει ότι φταίει η κλιματική κρίση, ότι φταίει ο αέρας, ότι φταίει και ο Χατζηπετρής, αλλά ευτυχώς δε θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα.

Η πραγματικότητα λέει άλλα. Τα ίδια που έλεγε ο κ. Μητσοτάκης όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Οργή για την ανεπάρκεια, θλίψη για τα καμένα. Δεν μπορεί να ισχύουν άλλα για την κυβέρνηση του.

Το ερώτημα που υπάρχει είναι μόνο ένα. Ήχησε το 112 στο Μέγαρο Μαξίμου; Γιατί έχουν μαζευτεί πολλά. Που δεν δικαιολογούνται με τίποτα.