Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
Όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πρωτιά στην αυριανή εκλογική αναμέτρηση έχει κριθεί και αυτό που μένει οριστικά να απαντηθεί από την κάλπη είναι αν θα υπάρξει αυτοδυναμία της ΝΔ ή όχι…
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Κ.Μητσοτάκης αλλά και όλοι στη ΝΔ έχουν ρίξει το βάρος της προεκλογικής εκστρατείας σ΄αυτό το θέμα επισείοντας τον κίνδυνο “ακυβερνησίας” και άλλων …δεινών.
Ας μιλήσουμε με γεγονότα, όπως πάντα προσπαθούμε να κάνουμε:
Οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις, οι “παντοκράτορες” πρωθυπουργοί και η ασυδοσία τους μας οδήγησαν στη χρεοκοπία ναι ή όχι; Προφανώς ναι…
Το “παραμύθι” που σχεδόν όλοι μας είχαμε επί χρόνια “φάει” ήταν ότι “στην Ελλάδα δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασιών”! Ποιοι μας το έλεγαν αυτό; Εκείνοι που ήθελαν την αυτοδυναμία ,όχι για να κυβερνήσουν απερίσπαστοι όπως έλεγαν. Όπως αποδείχτηκε περί “αυτοδύναμης λεηλασίας” επρόκειτο. Επιπλέον είναι άλλο να ΄χεις το 100% των ρουσφετιών στα χέρια σου κι άλλο να τα…μοιράζεσαι.
“Δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασιών”… Το 1989 ήμουν 21 ετών και θυμάμαι πολύ καλά ότι όλοι οι νέοι της εποχής είχαμε νιώσει πάρα πολύ καλά όταν είδαμε τη ΝΔ να σχηματίζει κυβέρνηση με τον Συνασπισμό της Αριστεράς και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να δίνει τα χέρια με δυο εμβληματικές φυσιογνωμίες της Αριστεράς: τον Χαρίλαο Φλωράκη και τον Λεωνίδα Κύρκο. Νιώσαμε σαν να τελείωνε πράγματι μια εποχή διχασμού. Με πρωθυπουργό έναν συμπαθή σ΄ όλο τον κόσμο Ναύαρχο, τον Τ.Τζανετάκη, αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε να προχωρήσει; Ναι, αν δεν ήθελε πάση θυσία να γίνει πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης, για να οδηγήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Η κυβέρνηση του έπεσε με πάταγο,τρία χρόνια μετά και ο Ανδρέας Παπανδρέου επανήλθε στην εξουσία.
Έφταιγε ότι δεν είχε “κουλτούρα συνεργασιών” ο κόσμος, ή ότι οι προσωπικές φιλοδοξίες πολιτικών τέθηκαν πάνω από το συμφέρον της χώρας;
Πέρασαν πολλά χρόνια για να ξαναζήσουμε κυβέρνηση συνεργασίας. Η κυβέρνηση Παπαδήμου. Πολλοί λένε ότι αν είχε παραμείνει για ένα ακόμη χρόνο, θα είχαμε τελειώσει πολύ νωρίτερα με τα μνημόνια. Δεν κράτησε. Όχι επειδή δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασιών, αλλά επειδή αυτή τη φορά ο Αντώνης Σαμαράς έπρεπε να γίνει πάση θυσία πρωθυπουργός και τελικά έγινε σε κυβέρνηση συνεργασίας με το “μισητό” μέχρι τότε ΠΑΣΟΚ. Δυο χρόνια συγκυβέρνησαν κι ας…μην έχουμε κουλτούρα συνεργασιών όπως μας λένε.
Μετά ήρθε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που είναι μακροβιότερη κυβέρνηση συνεργασίας. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια! Και παρά το γεγονός ότι “δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασιών” όπως μας λένε, ο αριστερός Τσίπρας μια χαρά συνεργάστηκε με τον δεξιό Καμμένο.
Δεν έχουμε λοιπόν “κουλτούρα συνεργασιών” όπως επιμένουν; Για θυμηθείτε , πόσες φορές, σε πόσες συζητήσεις με φίλους σας δεν έχετε πει και δεν έχετε ακούσει το ερώτημα: “μα δεν μπορούν να τα βρουν”; Να “τα βρουν” οι πολιτικοί μας ηγέτες ακόμη και στα αυτονόητα. Με αγανάκτηση το ρωτάμε, όταν μιλάμε με τους φίλους μας. Πως λοιπόν “δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασιών”;
Σοβαρούς πολιτικούς μάλλον δεν έχουμε. Η πονηριά μόνο δεν τους λείπει…
Η πολιτική μυωπία και τα ελληνοτουρκικά
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δίκιο όταν κατηγορεί τον Τσίπρα, ότι στην υπόθεση των Πρεσπών, δεν ενημέρωσε την αντιπολίτευση για τις κινήσεις και τις διαπραγματεύσεις του. Πίστεψε ο Τσίπρας ότι θα ΄χε κέρδος απ΄ αυτή την υπόθεση και δεν ήθελε να το μοιραστεί. Τελικά είχε μόνο ‘χασούρα”, διευκολύνοντας και τον πολιτικό του αντίπαλο, τον οποίο απάλλαξε από ένα δύσκολο πρόβλημα.
Ο Μητσοτάκης ωστόσο δείχνει ότι η “πολιτική μυωπία” είναι κολλητική. Αν αύριο γίνει πρωθυπουργός γνωρίζει καλά ότι θα ΄χει τη δική του “καυτή πατάτα” που δεν είναι άλλη από τα ελληνοτουρκικά. Από παντού έρχονται μηνύματα ότι η κατάσταση στα ελληνοτουρκικά θα χειροτερέψει και ότι οι Τούρκοι αλλά και οι “φίλοι και σύμμαχοί” μας ,θέλουν να μας καθίσουν σε τραπέζι διαπραγματεύσεων. Πιστεύει οποιοσδήποτε ότι μια μονοκομματική κυβέρνηση ,όσο ισχυρή κι αν είναι, μπορεί να διαχειριστεί μόνη της τα ελληνοτουρκικά και τις πιέσεις που θα δεχτούμε;
Θα ήταν απολύτως λογικό ο Κ.Μητσοτάκης να ευχόταν να ηγηθεί μιας όσο το δυνατόν “ανοιχτής” κυβέρνησης συνεργασίας, που θα του έδινε επιλογές. Προφανώς και δεν το εύχεται, ούτε το επιθυμεί.
Ελπίζουμε ότι αν εκλεγεί αυτοδύναμος θα τηρήσει τουλάχιστον όσα λέει τώρα περί συνεργασιών.Έστω στα εθνικά θέματα.
Όσο για τον κίνδυνο “ακυβερνησίας” αν τελικά δεν υπάρξει αυτοδυναμία; Είναι ανύπαρκτος. Ότι και να γίνει κυβέρνηση θα υπάρξει τη Δευτέρα το πρωί. Αυτοδύναμη ή κυβέρνηση συνεργασίας, έστω από ανάγκη.. Όλα τ΄ άλλα είναι εκβιασμοί στους ψηφοφόρους. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη ,ότι σε πάρα πολλούς απ΄ αυτούς ο εκβιασμός θα ΄χει αποτέλεσμα. Είχε “πιάσει” και σ΄ εμάς για πολλά χρόνια, αλλά τη περίοδο της κρίσης κατανοήσαμε κάποια από τα λάθη μας. Η μόνη χρησιμότητα που πιθανόν υπάρχει για όσους πειστούν από τα παραμύθια της αναγκαιότητας αυτοδύναμης κυβέρνησης ,για να αποφευχθεί η “ακυβερνησία” είναι ότι θα ΄χουν έναν στόχο για να …φασκελώνουν αν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Με τις κυβερνήσεις συνεργασίας δεν ξέρεις προς τα που να πρωτοστείλεις τα….σκάγια.
