Οταν ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν πριν από δύο χρόνια στην Ουκρανία, κυρίαρχη ήταν η πεποίθηση ότι ήταν ζήτημα ημερών η κυβέρνηση του Κιέβου να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις με τους όρους της Μόσχας.
Πολύ γρήγορα, οι ρωσικές δυνάμεις τερμάτισαν την πολιορκία του Κιέβου και αναδιπλώθηκαν στην Ανατολική Ουκρανία.
Ακολούθησε η αντεπίθεση του Κιέβου που είχε ως κύριο στόχο τη διάσπαση του χερσαίου διαδρόμου που συνδέει το Ντονμπάς με την Κριμαία, μια επιχείρηση που απέτυχε.
Τώρα, την πρωτοβουλία κινήσεων την έχει η Μόσχα, με κυρίαρχο το ερώτημα πού μπορεί και πού θέλει να φτάσει το Κρεμλίνο.
Πού θα σταματήσει ο Πούτιν;
Στα σύνορα των τεσσάρων επαρχιών που προσαρτήθηκαν από την Ουκρανία ή όπου μπορούν να φτάσουν οι ρωσικές δυνάμεις;
Στην πρώτη περίπτωση, οι διαπραγματεύσεις θα προβάλουν ως μονόδρομος.
Στην δεύτερη, η διαπραγμάτευση θα γίνει με τους όρους που θα υπαγορεύσει η Μόσχα.
Η έναρξη διαπραγματεύσεων δεν σημαίνει τον ταυτόχρονο τερματισμό του πολέμου.
Τον Μάρτιο του 1968 άρχισαν στο Παρίσι διαπραγματεύσεις μεταξύ των ΗΠΑ και του Βόρειου Βιετνάμ, οι οποίες ολοκληρώθηκαν το 1973.
Ο σκληρός πυρήνας μιας διαπραγμάτευσης Μόσχας-Κιέβου δεν είναι η έκταση του εδαφικού ακρωτηριασμού που θα υποστεί η Ουκρανία, αλλά οι διασφαλίσεις που ζητά η Ρωσία για τη μελλοντική ουδετερότητα και μερική αποστρατιωτικοποίηση της ακρωτηριασμένης χώρας.
Τα παραπάνω δεν πρόκειται να επιδράσουν σταθεροποιητικά σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα αν ταυτόχρονα με τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία δεν αναζητηθεί κοινά αποδεκτό με τη Δύση καθεστώς ασφαλείας στην Ανατολική Ευρώπη.
Το πρόβλημα ενός κοινά αποδεκτού από τη Ρωσία και τη Δύση διεθνούς καθεστώτος ασφαλείας δεν είναι καινούργιο και δεν οφείλεται μόνον στην ασύντακτη διάλυση της ΕΣΣΔ τον Δεκέμβριο του 1991.
Μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα η Ρωσία ήταν μια περίκλειστη χώρα στις παρυφές των ευρωπαϊκών συσχετισμών.
Ο Πέτρος ο Μέγας, μετά την ήττα της Σουηδίας στον Πόλεμο του Βορρά, διασφάλισε εκτεταμένη πρόσβαση στη Βαλτική, ενώ αμέσως μετά η Μεγάλη Αικατερίνη κατέλαβε τη βόρεια ακτή της Μαύρης Θάλασσας και την Κριμαία.
Η Ρωσία εξασφάλισε την πρόσβαση σε δύο στρατηγικής σημασίας θάλασσες και έτσι έγινε συνδιαμορφώτρια δύναμη των ευρωπαϊκών συσχετισμών, χωρίς όμως να αισθάνεται ασφαλής, καθώς οι προσβάσεις της σε Βαλτική και Μαύρη Θάλασσα ήταν υπό τον έλεγχο της Σουηδίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που έλεγχαν το στενό Δανίας-Νορβηγίας και τον Βόσπορο-Ελλήσποντο αντίστοιχα.
Ετσι, η Ρωσία προσάρτησε το 1809 τη Φινλανδία, που μέχρι τότε ανήκε στη Σουηδία, και ξεκίνησε έναν πόλεμο δεκαετιών για την κατάκτηση του Καυκάσου.
Μετά την πρόσβαση ήλθε η κυριαρχία στη Βαλτική και στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ προτεραιότητα της Ρωσίας έγινε ο έλεγχος της πρόσβασης των δύο κλειστών θαλασσών στις ανοικτές θάλασσες, δηλαδή στη Βόρεια Θάλασσα και στη Μεσόγειο.
Το πρόβλημα της ασφάλειας της Ρωσίας και των γειτόνων της δεν λύθηκε ποτέ οριστικά καθώς η εικόνα για τη Μόσχα είναι η περικύκλωσή της, ενώ για τους γείτονές της η ίδια εικόνα διαβάζεται ως σκληρός επεκτατισμός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου