Εκρηξη" Ιαβέρη: Ο Έλληνας τρίβλακας οδηγός με κινητό, τσιγάρο και
καφέ!
ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ05 ΑΠΡ. 2016 10:16
Ο Ιαβέρης δεν μασάει τα λόγια του και μιλά στο
Contra.gr για τον πόλεμο διαρκείας στους ελληνικούς δρόμους. Οι χαρακτηρισμοί
για όλους μας που κρατάμε τιμόνι είναι ακραίοι, όμως, ποιος μπορεί να
κατηγορήσει τον άνθρωπο που έχει ταυτίσει την ζωή του με την ασφαλή οδήγηση;
Στα μέσα της δεκαετίας του 90 ο
Φιλ Ανσέλμο, ο τότε τραγουδιστής των Pantera, έβαζε βόμβες στο μυαλό μας
"φτύνοντας" τους στίχους στο μικρόφωνο. Η σχεδόν κτηνώδης δύναμη του
όταν τραγουδούσε δεν μπορούσε να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Κάτι τέτοιο συνέβη
και με τη συνέντευξη που παραχώρησε στο Contra.gr ο Ιαβέρης (κατά κόσμον Τάσος Μαρκουϊζος, οδηγός αγώνων-θρύλος) ένα κατά τα άλλα ήσυχο
απόγευμα στο Σύνταγμα. "Εφτυνε" τις λέξεις, με μία πρωτοφανή ομότητα
για να καρφωθούν στο μυαλό όλων μας. Το θέμα της οδικής ασφάλειας δεν είναι
παιχνίδι για να το προσπερνά κανείς αδιάφορα. Και ο Ιαβέρης έκρουσε τον κώδωνα
του κινδύνου όσο πιο δυνατά μπορούσε εκπέμποντας SOS για τη γενοκτονία των
δρόμων. Η συνέντευξη που ακολουθεί δεν συνιστάται σε ανθρώπους που έχουν καλά
φυλαγμένες βεβαιότητες μέσα τους και δεν διαθέτουν καλές σχέσεις με την
αλήθεια. Φορέστε τώρα ζώνη ασφαλείας για να συνεχίσετε την ανάγνωση.
Στην Ελλάδα δεν
βγάζουμε οδηγούς, αλλά παρκαδόρους!
-
Yπάρχει ενιαίο προφίλ του μέσου Ελληνα οδηγού;
Ναι, υπάρχει. Είναι ανάγωγος, μάγκας και τσαμπουκάς.
Ξέρεις, δεν υπάρχει καλή έννοια μάγκα, αυτά είναι δικαιολογίες της ράτσας. Η
λέξη μάγκας είναι αηδιαστική. Είναι επίσης χαιρέκακος, θέλει να ψοφήσει η
κατσίκα του γείτονα, χαίρεται όταν ακούει ότι κάποιον άλλο τον πήρε ο διάολος
οικονομικά. Δεν λυπάται, δεν στενοχωριέται. Βγάζει μία υποκριτική λύπη και
οίκτο.
- Ολα αυτά ο Ελληνας
τα βγάζει στο τιμόνι;
Οχι μόνο στο τιμόνι. Γενικά στο δρόμο, ακόμα και όταν
περπατάει. Η όταν είναι πάνω στο δίκυκλό του. Η όταν μπαίνει στο λεωφορείο,
εκνευρίζει τον επαγγελματία οδηγό. Κοίτα, αυτό που αποδεικνύεται περίτρανα στο
δρόμο είναι ο πολιτισμός και η κουλτούρα ενός λαού. Δηλαδή αν θέλεις μέσα σε
πέντε λεπτά να γράψεις κάτι για τον πολιτισμό μιας χώρας, πηγαίνεις στην πρωτεύουσα
αυτής της χώρας και πιάνεις θέση σε κεντρικό σημείο. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό
διάστημα τους κατατάσεις σε κάφρους ή σε πολιτισμένους. Στην Ελλάδα αυτό δεν
χρειάζεται ούτε καν δευτερόλεπτο. Ασε που εδώ στο τέλος μπορεί να μην φτάσεις
καν στο σημείο που θέλεις να καθίσεις. Για διάφορους λόγους.
- Ποια είναι η αιτία
όλων αυτών;
Μία είναι, η ανοησία. Δεν υπάρχει άλλη. Στην Ελλάδα
μπερδεύουμε τα συμπτώματα με την αιτία. Αιτία είναι η έλλειψη νου, δεν μιλάω
για τον γονιδιακά βλάκα, μιλάω γι' αυτόν που δεν έχει το νου του, γι' αυτόν που
δεν φροντίζει, που δεν προσέχει τα πιο ανεκτίμητα πράγματα που έχει στη ζωή. Τη
σωματική του ακεραιότητα, την οικογένειά του, την προσωπική του ευτυχία. Η
επαναλαμβανόμενη ανοησία οδηγεί σε μία χρόνια, αήττητη ηλιθιότητα. Να δώσω ένα
παράδειγμα. Η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη είναι αιτία θανάτου; Οχι. Είναι
σύμπτωμα. Απλώς είσαι μαλάκας και αποφασίζεις να περάσεις με κόκκινο. Αρα εγώ
πρέπει τότε να σε συλλάβω. να σε πάω στο ψυχιατρείο και να σε ρωτήσω γιατί
γουστάρεις να περνάς με κόκκινο... Γιατί δεν φοβάσαι πως θα βρεθείς ανάπηρος;
Γιατί δεν σκέφτεσαι ότι θα αλλάξει όλη η ζωή σου; Πρέπει να σου κάνω ηλεκτροσόκ
και να σου δώσω μερικές σφαλιάρες για να σε αποδώσω ασφαλή στην κοινωνία. Αρα
εγώ πρέπει να διορθώσω τις προθέσεις, όχι τις πράξεις. Εδώ έρχεται να
"κουμπώσει" η διαφορά νόμου και νου. Ο νόμος ελέγχει τις πράξεις αφού
έχουν τελεστεί. Ο νους πριν αυτές γίνουν, όταν δηλαδή έχουν ακόμα τη μορφή των
προθέσεων.
- Γιατί η Πολιτεία
δυσκολεύεται να διαγνώσει αυτό το πρόβλημα;
Διότι έχει το ίδιο DNA της βλακείας. Η Πολιτεία τι
είναι; Η στρεβλή επιλογή του ανάγωγου πολίτη που ψηφίζει με ιδιοτέλεια για
βόλεμα και τακτοποίηση χωρίς κοινωνική κατανόηση και χωρίς ήθος. Ποιο είναι το
προϊόν μίας τέτοιας ψήφου; Ενας αντίστοιχος κουτοπόνηρος βλαμμένος ο οποίος
ανταποδίδει στον ψηφοφόρο του μαλακίες και αθλιότητες. Οταν πάω να ψηφίσω δεν
ζητάω πορτοφόλι και ξεροκόμματα, ζητάω αξιοπρέπεια. Η Πολιτεία δεν μπορεί να
δράσει γιατί είναι ο ίδιος ο πολίτης. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ΜΜΕ.
Προκειμένου να αποκτήσουν κοινό λένε αηδίες και αθλιότητες. Οι δημοσιογράφοι εξυπηρετούν
τα μεγάλα συμφέροντα των αφεντικών. Αφεντικά ποιοι είναι; Αυτοί που έχουν τα
προϊόντα. Προσπαθούν να πείσουν ότι σου αξίζει ένα ρολόι αξίας 20000 ευρώ, μία
ματαιόδοξη πράξη, μία ηλιθιότητα.
- Θα θέλαμε λίγο να
μας το αναλύσετε αυτό. Πώς επιδρούν τα ΜΜΕ ενοχοποιητικά στο ζήτημα;
Αδιαφορούν για τα σημαντικά. Ενας δημοσιογράφος μιλά
πολύ στην αρχή της καριέρας του για κάτι που δεν ξέρει και στο τέλος δεν μιλάει
καθόλου για πράγματα που ξέρει. Συναντώ αυτούς που έκαναν είδηση πριν από έξι
χρόνια το θάνατο ενός νέου παιδιού (γιατί πράγματι ήταν) να λένε τώρα ότι δεν
είναι πολιτικό το θέμα της γενοκτονίας στους δρόμους. Γιατί περί γενοκτονίας
πρόκειται. Πολιτικό είναι ένα θέμα που αφορά άμεσα την κοινωνία. Το μεγάλο
πρόβλημα στην κοινωνία των πολιτών είναι αυτό. Νεκροφιλάμε τα παιδιά μας. Οταν
λοιπόν πολλοί από τους δημοσιογράφους συμπεριφέρονται σαν άθλια υποκείμενα καθ'
οδόν, δεν τολμούν να πουν τίποτα. Είναι οι ίδιοι που κάθε μέρα με τις πράξεις
τους δεν μπορούν να πείσουν. Το ίδιο και με τους πολιτικούς. Φορά κανείς κράνος
ή ζώνη; Φορά ζώνη κανείς αστυνομικός; Ωραία παραδείγματα αυτά για τα παιδιά.
Και λέμε μετά για αλητάκους...Αλήτης είναι ο μπαμπάς του, ο δάσκαλός του, ο
πολιτικός του, ο δημοσιογράφος του.
- Ποια συμπεριφορά
στο δρόμο μπορεί να σας βγάλει εκτός εαυτού;
Οποιαδήποτε. Θεωρώ ότι ο οδηγός που είναι εντελώς
ζαμάν φου, που κινείται με μεγάλη ταχύτητα κρατώντας κινητό, τσιγάρο και φραπέ
είναι τρίβλακας. Εχει την ψευδαίσθηση ότι επειδή πήρε το δίπλωμα με
σταμάτημα-ξεκίνημα και οπισθογωνία ότι είναι οδηγός. Νομίζει ότι μπορεί να
κάνει πολλά πράγματα που ένας αναγνωρισμένος οδηγός αγώνων δεν τολμά ποτέ να
κάνει. Γιατί; Επειδή ο οδηγός αγώνων, ο υψηλού επιπέδου οδηγός, ξέρει τους
κινδύνους και πως να προφυλάσσεται από αυτούς. Ο Ρόσι, ο Πεντρόσα και ο Λορένθο
δεν οδηγούν μοτοσυκλέτα στο δρόμο. Φοβούνται τους άλλους, δεν αμφισβητούν τις
ικανότητές τους. Ο Βέμπερ επέστρεψε από την Πάτρα με ελικόπτερο γιατί δεν
μπορούσε να ξαναζήσει το ρίσκο της μετωπικής στην Αθηνών Πατρών! Επειδή εγώ
όμως δεν μπορώ να φτιάξω 10.000.000 παγκόσμιους πρωταθλητές που να
συμπεριφέρονται σωστά, προσπαθώ να φτιάξω 10.000.000 καλούς ανθρώπους που δεν
θέλουν να κλείσουν το σπίτι τους, να αφήσουν τα παιδιά τους ορφανά ή τους
γονείς τους σε μεγάλη δυστυχία. Αναζητώ αυτούς που σέβονται τους συμπολίτες
τους που έχουν έτσι και αλλιώς τα ίδια δημοκρατικά δικαιώματα με τους ίδιους.
- Εχει τύχει στο
δρόμο να κάνετε παρατήρηση σε οδηγό που έχει μόλις υποπέσει σ' ένα τρομερό
λάθος;
Τα τελευταία 15 χρόνια δεν μπαίνω καν σε διαδικασία.
Δεν μπορείς να κερδίσεις τίποτα από αυτό. Αντίθετα, επειδή κατά τη γνώμη πολλών
κινούμαι ενοχλητικά σε κατοικημένες περιοχές με ταχύτητες κάτω από 30χλμ ανά
ώρα, έχω ακούσει ότι είμαι ηλίθιος, ότι έχω πάρει νύχτα το δίπλωμα κτλ. Ενα
ποσοστό με αναγνωρίζει, με έχει δει σε ειδικές διαδρομές και αγώνες και μου
λέει μεγάλε, συγγνώμη, έκανα λάθος και όλα τα σχετικά. Μου δείχνουν το θαυμασμό
τους ενώ πρώτα με έχουν μουντζώσει.
- Τι ρόλο παίζει στη
γενοκτονία των δρόμων, όπως την χαρακτηρίζετε, το γεγονός ότι οι περισσότεροι
Έλληνες έχουν πάρει το δίπλωμα με βύσμα;
Κοίταξε, είτε το πάρεις με βύσμα είτε όχι, το κριτήριο
επιλογής της ικανότητας είναι για κλάματα. Το παρκάρισμα, το ξεκίνημα σε
ανηφόρα με πρώτη και η οπισθογωνία δεν κρίνουν οδηγούς, βγάζουν παρκαδόρους.
Ασε βέβαια που και η ίδια η οπισθογωνία απαγορεύεται από τον κώδικα οδικής
κυκλοφορίας! Εκπαιδευόμαστε σε κάτι που απαγορεύεται. Το τραγικό όμως δεν είναι
απόκτηση διπλώματος. Είναι ότι όταν πιάσουν κάποιον που έχει περάσει με τρεις
φορές κόκκινο, δηλαδή έχει κάνεις τρεις απόπειρες φόνου, αντί να τον κλείσουν
στο ψυχιατρείο τον επαναφέρουν στο Υπουργείο Μεταφορών για να ξανακάνει...
παρκάρισμα και ... σταμάτημα-ξεκίνημα.
Περνάς με κόκκινο;
Διαπράττεις έγκλημα!
Μέχρι εδώ το ταξίδι στις σκέψεις
του Ιαβέρη για την οδική ασφάλεια ήταν σχετικά ασφαλές. Από την επόμενη ερώτηση
και μετά όμως ο άλλοτε οδηγός αγώνων μπαίνει με...200 στις στροφές μην
αφήνοντας τίποτα όρθιο. Αναλύει το πλάνο που θα εφάρμοζε σε περίπτωση που
αποκτούσε τη σχετική εξουσία και ο ανυποψίαστος αναγνώστης (δηλαδή σχεδόν όλοι
μας για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) μένει με το στόμα ανοιχτό.
Ισως διαπιστωθεί μία σκληρότητα στις τοποθετήσεις. Με μία όμως πιο προσεκτική
ματιά το πρώτο συμπέρασμα ίσως τελικά να μην είναι και το σωστό. Ισως...
- Αν είχατε τη
σχετική εξουσία, τι θα αλλάζατε στον τρόπο απόκτησης διπλώματος;
Με δημοκρατικές διαδικασίες; Μα δεν περιμένω τη γνώμη
του μάπα να κρίνει αν θα πρέπει να τον τιμωρήσω ή όχι. Σαν στοργικός μπαμπάς,
όταν τα παιδιά μου μου είπαν ότι ήθελαν να γίνουν οδηγοί αγώνων σε μοτοσυκλέτα,
τους είπα το εξής. Αν πραγματικά θέλετε να γίνετε οδηγοί αγώνων, ξεχάστε τη
μοτοσυκλέτα, δεν θα ανεβείτε ποτέ. Αν σας δώσω μοτοσυκλέτα, δεν θα ακουμπήσετε
αυτοκίνητο. Μου απάντησαν ότι αυτό δεν ήταν πολύ δημοκρατικό. Τους ανταπάντησα
ότι δεν τίθεται τέτοιο θέμα επειδή δεν γνωρίζουν το αντικείμενο. Θα μου πείτε
σε 15-20 χρόνια. Ρωτήστε τα παιδιά μου πόσοι φίλοι τους είναι στο τάφο από
τροχαία με μηχανές ενώ οι ίδιοι έγιναν οδηγοί αγώνων.
Για να κάνω όσα σκέφτομαι, θα έπρεπε να ήμουν μέλος
υπηρεσιακής κυβέρνησης για ένα μήνα χωρίς να έχω εκλεγεί από κάποιον.
Το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν ο διπλασιασμός των προστίμων. Και στο λέω
αυτό γιατί είμαι εκνευρισμένος από τη μείωση που ανακοινώνουν τώρα. Είναι
τρομερό, 50% έκπτωση και κόντρα έκπτωση αν πληρώσεις πιο νωρίς και άτοκες
δόσεις κτλ. Και συμπληρώνω και εγώ. Να τους δώσουμε τότε και μερικά δώρα από
παιχνιδάδικα και στα 10 κόκκινα φανάρια να δίδεται δωρεάν ένα αναπηρικό
καροτσάκι και μία κάσα. Ενα από τα δύο θα τα χρειαστεί σίγουρα. Ο ανασφάλιστος
εργαζόμενος κοστολογείται στα 10.500 ευρώ. Και ρωτώ. Εχεις παιδί, πως το
προτιμάς, ανάπηρο ή ανασφάλιστο; Η ιδιότητα του ανασφάλιστου στοιχίζει 10.500,
η άλλη 700 μείον το 50% της έκπτωσης. Μιλάμε για την απαξίωση της ανθρώπινης
ζωής. Αρα το μόνο που μπορεί να σταματήσει τον Ελληνάρα, που δεν φοβάται ποτέ
για τη ζωή και την ακεραιότητά του, είναι το άδειασμα του πορτοφολιού. Ο
Ελληνας πιστεύει αφενός ότι δεν θα συμβεί ποτέ στον ίδιο και αφετέρου ότι
είναι... θεϊκός οδηγός.
Στη συνέχεια θα επέβαλλα σποτάκια, ομιλίες, σποτάκια,
ομιλίες συνέχεια, με το ζόρι. Τα δικά μου video κάνουν 5.000.000 προβολές.
Δηλαδή 5.000.000 Ελληνες ενδιαφέρθηκαν για το θέμα για το οποίο οι πολιτικοί
πιστεύουν ότι δεν πουλάει. Τραγική έκφραση. Να σου λένε ότι δεν πουλάει ο θάνατος
του παιδιού. Στο εξωτερικό παίζουν εδώ και 50 χρόνια σοκαριστικά σποτάκια,
κόβονται τα πόδια σου όταν τα βλέπεις. Τα βάζω στα παιδιά στα σχολεία που
μιλάω. Πρέπει να μπαίνει στο σπίτι η απόγνωση που δεν θέλεις να βιώσεις. Σε
ζώνες υψηλής τηλεθέασης, όχι το βράδυ μαζί με τσόντα.
Από εκεί και πέρα μέχρι και δώρα μπορούν να δοθούν σε
οδηγούς-πρότυπα. Λάστιχα, αμορτισέρ κτλ. Κάτι τελευταίο: Τα μεγάλα πρόστιμα δεν
είναι χαράτσι. Μπορείς απλά να μην περάσεις με κόκκινο. Το μίνιμουμ γι' αυτήν
την παράβαση πρέπει να είναι 10.000 ευρώ. Είναι έγκλημα, κακουργηματική πράξη,
χρειάζεται σύλληψη με χειροπέδες. Στέλνω μετά το συλληφθέντα στο ΚΑΤ και το
Ασκληπιείο Βούλας για κοινωνική υπηρεσία για έξι μήνες. Θα του δοθεί η ευκαιρία
να δει τι έχουν πάθει άλλοι, λιγότερο τυχεροί από αυτόν. Θα δει γονείς που
υπογράφουν για τον ακρωτηριασμό των παιδιών τους ή συγγενείς που παίρνουν τους
ανθρώπους τους σε φέρετρα.
Στη Λετονία ισχύει το εξής: Οταν σε πιάνουν για σοβαρή
παράβαση σε κάνουν υποχρεωτικά δωρητή οργάνων. Σου λένε αφού παιδάκι μου είσαι
ηλίθιος, τουλάχιστον τα μάτια, τα νεφρά ή η καρδιά σου να πάνε σε κάποιον που
αξίζει να ζει. Κλείνω: Μετά από σοβαρή παράβαση θα πρέπει να αφαιρείται το
δικαίωμα της ψήφου. Αυτά!
- Τα χάλια του
οδικού δικτύου που συχνά επικαλούμαστε αποτελούν πράγματι αιτία πολλών
ατυχημάτων ή είναι απλά μία βολική δικαιολογία;
Είναι σύμπτωμα. Σύμπτωμα της ανοησίας των
κατασκευαστών και της ανοησίας των παραληπτών. Ο δρόμος δεν φυτρώνει μόνος του,
δεν είναι γκαζόν. Το πρόβλημα δεν το έχει ο παράγων οδηγός, που έλεγαν κάτι
μαλάκες παλιά, το έχουν πολλοί: ο οδηγός, ο μηχανικός, ο συντηρητής που βάζει
μαϊμού ανταλλακτικά, ο εργολάβος και ο παραλήπτης ενός κακού έργου που βάζει σε
κίνδυνο τους πάντες με την υπογραφή του. Με λίγα λόγια ο άνθρωπος είναι ο
υπεύθυνος της καταστροφής του.
- Οι Ελληνες πως τα
πηγαίνουν με τη συντήρηση του αυτοκινήτου τους;
Ποτέ δεν ενδιαφέρονταν για την ουσιαστική συντήρηση,
μόνο για φανφάρες. Εβαζαν ξύλινες επενδύσεις, ακριβά ραδιόφωνα, φαρδιές ζάντες.
Πουλάει μούρη ο Ελληνας. Από τις αρπαχτές όμως των προηγούμενων χρόνων υπήρχε
περίσσευμα και τα συνεργεία είχαν δουλειά. Τα τελευταία χρόνια εγκαταλείφθηκαν
τα αυτοκίνητα της ματαιοδοξίας τα οποία όμως συμπτωματικά είναι και ασφαλή και
όλοι αγόρασαν μικρά. Ο χάρος βγήκε παγανιά δηλαδή. Το αυτοκίνητο έτσι φτάνει
στο συνεργείο με το γερανό και ο οδηγός στο νοσοκομείο με το 166.
Ο ΑΚΗΡΥΧΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
- Γιατί στην Ελλάδα
βλέπουμε πολλά μοντέλα “γρήγορων” αυτοκινήτων που στην υπόλοιπη Ευρώπη σχεδόν
δεν κυκλοφορούν καθόλου;
Διότι υπάρχει το σύνδρομο του κάγκουρα. Και εδώ,
δυστυχώς, το σύστημα δεν έχει φτιάξει πίστες εκτόνωσης. Αυτά τα αυτοκίνητα
είναι πολύ καλά για αγωνιστική χρήση. Εχουμε μπερδευτεί όμως. Αλλο αγώνας και
άλλο αγωνία στο δρόμο. Αυτά τα αυτοκίνητα σε μειωμένης πρόσφυσης δρόμους όπως
οι ελληνικοί γίνονται οι καλύτεροι πελάτες των φαναρτζήδων. Ολα αυτά τα
αυτοκίνητα που μεγαλούργησαν στην Ελλάδα ξεκινάνε για τους αγώνες ενιαίου
τύπου. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε συνείδηση μηχανοκίνητου αθλητισμού. Τα
αυτοκίνητα για τα οποία μιλάμε είναι καλά για αγώνες, στους δρόμους θέλουν
άλλες αναρτήσεις γιατί αλλιώς πέφτουν τα σφραγίσματα από τα δόντια. Αλλά μακάρι
το κακό να ήταν μόνο το αυτοκίνητο, μην σας ξενίζει αυτό.
Αλλα είναι τα σπουδαία. Να φτιαχτούν επιβραδυντήρες εκεί
που παίζουν μικρά παιδιά, το 88% των νεκρών έρχονται από ατυχήματα με ταχύτητες
κάτω από 40 χιλιόμετρα την ώρα. Δεν χρειάζεται ταχύτητα για να γίνει το κακό.
Αρκεί η ταχύτητα με την οποία χτύπησε το κεφάλι του ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς. Και
γι' αυτό λέω ζώνη άπαντες. Και κυρίως αυτοί που κάθονται στο πίσω κάθισμα.
Εχουν εφτά φορές περισσότερες πιθανότητες να βγουν από το αυτοκίνητο σε
περίπτωση τρακαρίσματος κάνοντας μακριά γαϊδούρα με τους μπροστινούς. Ακούστε
και αυτό. Η Ελλάδα σε 100 χρόνια πολέμων στα πεδία των μαχών έχασε 70.000
κόσμο. Σε 50 χρόνια με όπλο το αυτοκίνητο και οδηγό το ... βλήμα έχουμε 140.000
θανάτους! Τους διπλάσιους! Συν 150.000 ζωντανοί-νεκροί που είναι καθηλωμένοι
στο σπίτι με οξυγόνο κτλ, κενοτάφιο πραγματικό, συν 200.000 παραπληγικοί συν
2.000.000 βαριά τραυματίες συν 600 δις κόστος με βάση μελέτη αρμόδιας επιτροπής
της ΕΕ, το 400% του ΑΕΠ!
Ο Ιαβέρης μιλά στην επιτροπή οδικής ασφάλειας της Βουλής το 2014
- Αρα μιλάμε για
κανονικό πόλεμο...
Μιλάμε για πόλεμο ηλιθίων. Αν και οι πόλεμοι πάντα
χαρακτηρίζονται από ηλιθιότητα.
- Σας εκνευρίζουν οι
κόντρες στο δρόμο;
Τις θεωρώ ανοησία. Δεν πατάσσεται το φαινόμενο επειδή
δεν υπάρχει αστυνομία διαθέσιμη. Αυτοί που το κάνουν δεν θέλουν να εκτονωθούν,
θέλουν να ξεφτιλίσουν την αστυνομία που δεν τους πιάνει. Την ανοησία την βλέπω
και στους φιλάθλους που παρακολουθούν αγώνες. Φεύγουν από τους αγώνες, έχουν
ένα αυτοκίνητο της ίδιας μάρκας με αυτό που οδηγάει ο αγαπημένος τους οδηγός
και πηγαίνουν να κάνουν επικίνδυνες μιμήσεις ανάμεσα σε κόσμο. Μένω άναυδος.
Δεν μπορεί να καταλάβει αυτός που βλέπει αγώνες ότι δεν είναι δυνατόν να
μιμείται με λάθος τρόπο, σε λάθος χώρο και με λάθος όχημα ανάμεσα σε ανύποπτους
ανθρώπους. Αθλημα είναι και ο ακοντισμός αλλά δεν είδα κόσμο να πετάει
σκουπόξυλα στη γειτονιά του μιμούμενος τον Γκατσιούδη ας πούμε. Οι άθλιοι
εισαγωγείς και πωλητές έχουν δημιουργήσει αυτή τη νοοτροπία μιλώντας για
επιδόσεις και 0-100. Αντί να ποντάρουν στο γεγονός ότι το αυτοκίνητο είναι το
χρηματοκιβώτιο των πιο πολύτιμων αξιών. Οι εισαγωγείς πληρώνουν αυτή τη στιγμή
το μηδενισμό των πωλήσεων γιατί τελείωσε η ματαιοδοξία. Αν είχαν εκπαιδεύσει
τον κόσμο ότι έχοντας αυτό το αυτοκίνητο προστατεύουν την οικογένειά τους,
πιθανώς και σήμερα να υπήρχαν και κάποιες ακόμα πωλήσεις.
Οι αγώνες αυτοκινήτου είναι το άθλημα με τη μεγαλύτερη
κοινωνική προσφορά. Στο εξωτερικό είναι το δεύτερο άθλημα μετά το ποδόσφαιρο.
Ποια είναι η κοινωνική προσφορά του ποδοσφαίρου; Σπάνε καρέκλες, μαχαιρώνονται,
βάζουν φωτιές και γενικά βλέπεις μία εξαθλίωση. Εκτονώνεται ο κάφρος. Στους
αγώνες αυτοκινήτου τι γίνεται; Παρακολουθούν χωρίς να πετάνε το παραμικρό και
όλο το προϊόν που παράγεται για την εξέλιξη του ανταγωνισμού των ομάδων
δημιουργεί αυτά τα καλούδια που έχουμε στα αυτοκίνητά μας σήμερα και τα οποία
τα χρησιμοποιούμε σε χώρους πιο επικίνδυνους από αυτούς των αγώνων. Ο πολίτης
από εκεί και πέρα πρέπει να αποκτήσει την παιδεία για να παρακολουθεί. Οι
αγώνες είναι χώρος παιδείας. Το καρτ λόγου χάρη. Τα πιτσιρίκια φορούν τα κράνη,
τα γάντια και τον εξοπλισμό, υπακούουν σε κανόνες και νόρμες και μετά δεν έχουν
καμία ανάγκη να πουλήσουν μούρη. Οταν κάποιος είναι πολύ καλός σε κάτι, δεν
κάνει επίδειξη. Το ξέρει μόνος του. Αυτός που έχει μαύρη ζώνη στο καράτε δεν
δέρνει τον κόσμο. Και μαλάκα να τον πεις, αυτός θα σου πει γεια σου, να είσαι
καλά. Μην τολμήσεις να τον ακουμπήσεις βέβαια.
Οι οδηγοί στους
αγώνες είναι πλέον χειριστές ηλεκτρονικών συστημάτων
- Θα δούμε ποτέ στην
Ελλάδα πίστα για Φόρμουλα 1;
Οχι. Δεν χρειάζεται κιόλας. Στις προτεραιότητες είναι
άλλα πράγματα για τη χώρα τώρα. Και πάνω από όλα ο καθένας να αναλάβει τις
ευθύνες του. Ολα αυτά τα χρήματα δεν σπαταλήθηκαν μόνα τους. Τα εορτοδάνεια, τα
διακοποδάνεια... Οι προηγούμενες γενιές κατέστρεψαν τις επόμενες. Στο δρόμο
λέμε ότι ο τσαμπουκάς και η μαγκιά κοντρολάρεται μέσω της παιδείας. Πρέπει ο
Ελληνας να νιώσει ότι υπάρχει νόμος παντού. Στη φοροκλοπή, στο μαύρο χρήμα, σε
όλα.
- Ειρήσθω εν παρόδω
βλέπετε ακόμα Φόρμουλα 1;
Λίγο. Από την ώρα που ένας αγώνας κρίνεται στα πιτς,
από το πόσο γρήγορα αλλάζει κάποιος λάστιχα νομίζω ότι το θέαμα έχει
υποβαθμιστεί. Ακόμα και με τα ηλεκτρονικά. Στα πιτς θα έπρεπε να υπάρχει τάιμ
άουτ 30 δευτερολέπτων. Μπαίνεις, αλλάζεις λάστιχα, κατουράς, τρως ένα σάντουιτς
και στα 30 δεύτερα φεύγεις. Να αλλάζει η κατάταξη δηλαδή επειδή δεν έσφιξαν
σωστά ένα μπουλόνι; Παλαιότερα υπήρχαν θεοί οδηγοί. Οπως και στο πρωτάθλημα
ράλι βέβαια. Για μένα το ράλι είναι το μέγιστο άθλημα, το πραγματικό θέαμα, με
τρία περάσματα, δύο περάσματα κτλ σε άγνωστες διαδρομές. Με μικρή ταχύτητα οι
δοκιμές και μετά να περνάνε με 200άρες στο χείλος του γκρεμού. Αλλά και στο
ράλι οι οδηγοί πλέον είναι περισσότερο χειριστές ηλεκτρονικών συστημάτων.
Παλαιότερα υπήρχαν 20 Οζιέ, τώρα μόνο ένας.
- Τελικά τι ρόλο
παίζει ο οδηγός και τι ρόλο παίζει το αυτοκίνητο;
Το μέγιστο ρόλο τον παίζει η ομάδα. Η ομάδα φτιάχνει,
κατασκευάζει, προετοιμάζει, συντηρεί, εξελίσσει. Οι παρεμβάσεις των μηχανικών
και οι μικρές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Οι οδηγοί είναι ισοπεδωμένοι,
ίδιοι. Είτε Φέτελ είτε Αλόνσο, το ίδιο πράγμα. Εν τω μεταξύ τη Φόρμουλα 1 την
υποβαθμίζει πολύ η τηλεόραση, δεν μπορεί να την αναδείξει. Live είναι πολύ
καλύτερα. Στο ράλι βλέπεις διαφορετικότητες και όλα είναι πιο κοντά στην
πραγματικότητα. Το να πάρεις τίτλο σε όλα αυτά είναι θέμα ομάδας και οργάνωσης.
Και χρημάτων βέβαια.
- Ενας μέτριος
οδηγός μπορεί να πάρει τίτλο;
Πριν από μερικά χρόνια ναι. Τώρα όχι. Τα αυτοκίνητα
κατεβάζουν την αξία της συμμετοχής του οδηγού. Οσο βελτιώνεται η τεχνολογία,
υποβαθμίζεται η τέχνη. Παντού, όχι μόνο στους αγώνες αυτοκινήτου.
- Τελευταία ερώτηση:
Ποιος είναι ο καλός οδηγός δρόμου;
Είναι αυτός που το πρωί, όταν φεύγει από το σπίτι του
για να πάει στη δουλειά του, κοντοστέκεται στην πόρτα και την αφήνει
μισάνοιχτη. Θα καθίσει εκεί 2-3 δευτερόλεπτα και θα σκεφτεί πόσες αγκαλιές τον
περιμένουν το απόγευμα. Ποια είναι τα παιδιά που θα σφιχθούν γύρω από τη μέση
του... Αυτός λοιπόν που θα φροντίσει να ξαναφέρει το απόγευμα το λατρεμένο, τον
ανεκτίμητο, πίσω στην οικογένειά του είναι ο καλός οδηγός.
* Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου - Watkinson
