Το αβάσταχτο κενό της Αριστεράς
rentzi.jpg
Ο Ματέο Ρέντσι... παίζει, μετά την συζήτηση σε φόρουμ για τις εκλογές της Κυριακής | Ettore Ferrari/ANSA via AP
Η προεκλογική εκστρατεία τελείωσε, η ώρα της κάλπης έφτασε. Τους δύο μήνες που μας πέρασαν, οι Ιταλοί άκουσαν ατέλειωτες υποσχέσεις, κυρίως για μείωση των φόρων, αύξηση των συντάξεων και απελάσεις μεταναστών.
Κάποια στιγμή, βέβαια, και οι φανατικότεροι οπαδοί της πολιτικής αντιπαράθεσης άρχισαν να κουράζονται και κατανόησαν ότι επρόκειτο για διαρκή επανάληψη.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι από τις κάλπες δεν θα βγει ένα σαφές αποτέλεσμα «άμεσης αξιοποίησης».
Σύμφωνα με τα γκάλοπ (τα οποία στις ευρωεκλογές του 2014, όμως, είχαν πέσει έξω), το Κίνημα Πέντε Αστέρων έχει το 28% της πρόθεσης ψήφου και είναι πρώτο κόμμα.
Σε ό,τι αφορά τις συμμαχίες, η κεντροδεξιά (Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι, Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και Αδέλφια της Ιταλίας, της Τζόρτζια Μελόνι), βρίσκεται κοντά στο 37,5%. Και η κεντροαριστερή συμμαχία, υπό το Δημοκρατικό Κόμμα του Ματέο Ρέντσι, ακολουθεί σε μεγάλη απόσταση, με το 27%.
Ο Μπερλουσκόνι -όπως συνηθίζει, άλλωστε- και αυτή τη φορά φύλαξε μια εντυπωσιακή κίνηση για τελευταία στιγμή: ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Αντόνιο Ταϊάνι, δέχθηκε την πρόταση να είναι ο υποψήφιος πρωθυπουργός της συντηρητικής παράταξης.
Είναι ένας από τους λίγους μετριοπαθείς πολιτικούς με ευρωπαϊκή αναγνωρισιμότητα που, στη φάση αυτή, διαθέτει το κόμμα του μεγιστάνα-πρώην πρωθυπουργού.
Ο Ταϊάνι φέρεται να μην είναι ενθουσιασμένος με την ιδέα να εγκαταλείψει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για μια ενδεχόμενη κυβερνητική θητεία της οποίας κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τη διάρκεια και την αποτελεσματικότητα.
Αλλά, έπειτα από τόσες πιέσεις του «μίστερ τιβί», ήταν σχεδόν αδύνατον να αρνηθεί.
Πέρα από τις μεμονωμένες εξελίξεις, πάντως, είναι σαφές ότι τόσο η Κεντροαριστερά όσο και η Αριστερά, στην Ιταλία, αντιμετωπίζουν ουσιαστικό πρόβλημα.
Από τη μία, ο Ρέντσι αφαίρεσε από το Δημοκρατικό Κόμμα σχεδόν όλα τα σημεία αναφοράς του και κάθε ιστορική σχέση με την κληρονομιά του ευρωκομμουνισμού.
«Πέρασε» μεταρρυθμίσεις στον χώρο της παιδείας και των εργασιακών σχέσεων, που κρίνονται αναποτελεσματικές και επιζήμιες από μεγάλο μέρος των προοδευτικών ψηφοφόρων.
Και, από την άλλη, η Αριστερά (η οποία δημιούργησε το κίνημα Ελεύθεροι και Ισοι) δεν καταφέρνει να αποκτήσει νέα δυναμική και να επιβάλει τις θέσεις της στην πολιτική ατζέντα της χώρας.
Δεν πείθει η εναλλακτική
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το μεγάλο θέμα της μετανάστευσης. Οσο κι αν μοιάζει δύσκολο και μπορεί να έχει μετατραπεί σχεδόν σε «θέμα ταμπού», μεγάλο μέρος των προοδευτικών δυνάμεων δεν είναι σε θέση να εξηγήσει στους Ιταλούς τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει.
Ο κανονισμός του Δουβλίνου δεν άλλαξε, η Γαλλία κρατά καλά κλειστά τα σύνορά της στους μετανάστες και για τα «κέντρα παραμονής» επιλέγονται σχεδόν πάντα υποβαθμισμένες περιοχές, στις οποίες υπάρχουν ήδη συσσωρευμένα προβλήματα ανεργίας και κοινωνικής περιθωριοποίησης.
Ο υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Τζεντιλόνι, Μάρκο Μιννίτι, επέλεξε την οδό της συνεργασίας με τη Λιβύη, των διμερών συμφωνιών και της αύξησης των επαναπατρισμών.
Η δημοτικότητά του αυξήθηκε, αλλά το θέμα, στην περίπτωση αυτή, είναι ότι η συνταγή μοιάζει υπερβολικά με τις λύσεις που προτείνει η Δεξιά.
Υπάρχει, βέβαια, και ο πρώην αουτσάιντερ, ο οποίος τώρα θέλει να καταφέρει να γίνει πρωταγωνιστής.
Τα Πέντε Αστέρια επέλεξαν να παρουσιάσουν, πριν από τις εκλογές, τους δεκαεπτά υποψήφιους υπουργούς τους.
Πρόκειται, κυρίως, για καθηγητές πανεπιστημίων, ανώτερους κρατικούς υπάλληλους και, σε μια περίπτωση, για Ολυμπιονίκη κολυμβητή.
«Το είχαμε υποσχεθεί και το κάναμε, επιλέξαμε ανθρώπους με γνώσεις, ικανούς να λύσουν τα προβλήματα της χώρας», λέει με έμφαση ο υποψήφιος πρωθυπουργός των «πεντάστερων», Λουίτζι Ντι Μάιο.
Δίνουν βάρος, κυρίως, στη στήριξη των ανέργων, στις δημόσιες επενδύσεις και στην καταπολέμηση της διαφθοράς.
Είναι βέβαιο ότι το κίνημα του Γκρίλο (όπως δήλωσε και ο ίδιος) έχει αφήσει πίσω του την εποχή των υψηλών τόνων και, κάποιες φορές, των προπηλακισμών.
Τώρα υπάρχει μια προσεκτικά σχεδιασμένη στρατηγική, η οποία δεν αποκλείει, μετεκλογικά, και ενδεχόμενες συνεργασίες με άλλες πολιτικές δυνάμεις. «Αν δεχτούν, βέβαια, τις θέσεις του Κινήματος», επιμένει ο Ντι Μάιο.
Κυβέρνηση «ειδικού σκοπού»;
Θα πρέπει να δούμε, φυσικά, ποιο θα είναι το μήνυμα που θα στείλουν οι κάλπες. Εστω και αν θα έχει επηρεαστεί από έναν κακοσχεδιασμένο εκλογικό νόμο, ο οποίος ψηφίστηκε για να φράξει τον δρόμο στα Πέντε Αστέρια και, τελικά, κινδυνεύει να φέρει ακυβερνησία.
Τόσο, που άρχισε ήδη να γίνεται λόγος για «κυβέρνηση ειδικού σκοπού, με μόνη αποστολή την αλλαγή του εκλογικού νόμου».
Φυσικά, στο τραπέζι υπάρχει και το άλλο, ανεπίσημο σχέδιο: η συνεργασία της Φόρτσα Ιτάλια με το Δημοκρατικό Κόμμα, «των δυο ομοιότερων πολιτικών δυνάμεων της χώρας», όπως δηλώνουν, χωρίς ενδοιασμούς, φίλοι και συνεργάτες του Μπερλουσκόνι.
Για να γίνει πραγματικότητα, όμως, θα πρέπει να μην καταρρεύσουν οι «Δημοκρατικοί» του Ρέντσι.
Για τις τελικές αποφάσεις και επιλογές, πάντως, υπάρχει χρόνος.
Οι διαβουλεύσεις του προέδρου της Δημοκρατίας με τα διάφορα κόμματα αναμένεται να ξεκινήσουν σε περίπου έναν μήνα. ΕΦ. ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου