Ποιος είπε ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα; Υπάρχουν, ιδίως όταν η λαϊκή ψήφος -ακόμη και εκείνη που πηγάζει ως τιμωρητική αντίδραση απέναντι στα χρόνια κακώς κείμενα και τη συστημική διαπλοκή που χαρακτηρίζει το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό και σύστημα- παράγει πολιτικά «τέρατα», όπως ήταν η άκρως διχαστική και ταραγμένη πρώτη -και ας ελπίσουμε τελευταία- προεδρία Τραμπ.
Ο «πρόεδρος του χάους», όπως όλοι περίμεναν, αμφισβήτησε αμέσως το... όποιο αποτέλεσμα στο Ουισκόνσιν και το Μίσιγκαν και πιθανότατα τις επόμενες ημέρες θα κάνει το ίδιο σε σειρά από Πολιτείες-κλειδιά, σπέρνοντας ακόμη περισσότερη διχόνοια στις ήδη ακραία πολωμένες ΗΠΑ.
Μια αμφισβήτηση ολόκληρου του εκλογικού συστήματος, του κεντρικού μηχανισμού της δημοκρατίας που, σε συνδυασμό με τον βιαστικό διορισμό μιας υπερσυντηρητικής δικαστίνας στο Ανώτατο Δικαστήριο, εξασφαλίζει πως η αγωνία για τον επόμενο ένοικο του Λευκού Οίκου θα τραβήξει σε μάκρος για μέρες, αν όχι και εβδομάδες.
Ενα είναι βέβαιο. Οποιος και αν κερδίσει τελικά τις εκλογές στις ΗΠΑ, οι βαθιές εσωτερικές πληγές της Αμερικής -που λόγω μεγέθους και ειδικού βάρους στον παγκόσμιο συσχετισμό ισχύος μάς αφορά όλους, ιδίως στο λεγόμενο «δυτικό στρατόπεδο» όπου καλώς ή κακώς εντάσσεται και η χώρα μας- δεν πρόκειται να κλείσουν εύκολα.
Και το χειρότερο είναι πως, ακόμη και αν ο Μπάιντεν τελικά εκλεγεί, θα έχει απέναντί του την άλλη μισή Αμερική. Μια «άλλη Αμερική» βαριά οπλισμένη, φανατική και μισαλλόδοξη, όπου η παραμικρή ένδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης χαρακτηρίζεται... κομμουνισμός και όπου ο ασυνάρτητος, ρατσιστικός και εθνικιστικός πολιτικός λόγος του Τραμπ βρίσκει εύφορο έδαφος για να καρπίσει.
Το γεγονός ότι ο Τραμπ, ακόμη και αν τελικά χάσει στο μέτρημα των εκλεκτόρων, κατάφερε να πάρει αισθητά περισσότερες ψήφους απ' ό,τι το 2016, δείχνει πως το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από τον παραλογισμό ενός μόνο ανθρώπου και αντίθετα σχετίζεται με τις ιδεοληψίες δεκάδων εκατομμυρίων, που βλέπουν ακόμη και σήμερα στο πρόσωπο του λαϊκιστή μεγιστάνα τον καλύτερο, τον πιο πατριώτη (!) πρόεδρο όλων των εποχών.
Και αυτό, ακόμη και μετά την επιεικώς τραγική διαχείριση της πανδημίας, με 230.000 νεκρούς, πολλοί από τους οποίους θα ζούσαν ακόμη αν στη θέση του ανεκδιήγητου Τραμπ υπήρχε κάποιος άλλος, σοβαρότερος άνθρωπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου