Σε κάθε άνθρωπο, που ένιωσε ή νιώθει «ξένος»!
Μάρτης του 1961. Παραμονές της 25ης Μαρτίου.
Τελευταία τάξη στο Δημοτικό και περίμενα πως και πως να γίνω…
Σημαιοφόρος γιατί ήμουν και η… καλύτερη μαθήτρια. Μόνο από τον Τάκη τον
«ψηλέα» κινδύνευα, αλλά ο Τάκης ήταν φίλος μου κολλητός και δεν θα με
πονούσε αν μου «έπαιρνε» την Σημαία γιατί είχαμε μεγαλώσει σε μια
γειτονιά, γιατί πηγαίναμε μαζί στο σχολείο και γιατί πλακωνόταν στο
ξύλο, με όποιον τολμούσε να με κοροϊδέψει«Παλιορώσα» και«Βρωμοσταλινίτσα» και «Σκατοβουλγαρίτσα» και γιατί, όταν κάποτε η κυρία Γεωργία της B’ Δημοτικού όταν αντί για «καλημέρα» ξεχάστηκα και είπα «добрый день» μου
είπε «βγάλε την… γλώσσα σου» (αντί να μου πει «άπλωσε το χέρι σου»)…
και μου έδωσε μια βιτσιά στη γλώσσα για τιμωρία, τότε ο Τάκης ο
«ψηλέας», με χάϊδεψε στο μάγουλο και μου είπε: «Μην κλαις Άννα,
εγώ μια μέρα, όταν θα πάω φαντάρος και θα’ μαι Ταγματάρχης σαν τον
μπαμπά μου, και θάχω κατάδικό μου όπλο… θα την σκοτώσω αυτήν».
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου