Φίλες και Φίλοι,
Δεχόμαστε έναν ασταμάτητο βομβαρδισμό από το άγνωστο πριν γίνει η τελική επίθεση από τους δανειστές του ονείρου και η πλήρης παράδοση από την δική μας πλευρά, αφού κτίσαμε από την δεκαετία του ’80 τα δάνεια για την αγροτική ανάπτυξη σε βίλλες στον αγρό, βάλαμε τις υπογραφές για το εθνικό μας προϊόν σε εισαγόμενο από αντίστοιχες συμμαχικές βιομηχανικές χώρες και εισάγαμε προϊόντα για να πληρώσουμε φτηνά την εξαφάνιση των δικών μας αντικαθιστώντας την παραγωγή μας με δημοσίους υπαλλήλους ή ψηφοφόρους για το πριόνισμα του υπολοίπου δέντρου της χώρας μας.
Έτσι, επήλθε η πλήρης πτώχευση της μεσαίας τάξης και εξαθλίωση των ανώτερων οικονομικών στρωμάτων δίχως κοινωνικές διασυνδέσεις, αφού σταμάτησε ο άνθρωπος του δυτικού κόσμου να παράγει στην χώρα του, να σκέπτεται και να διανοείται για την βελτίωσή του. Αφού ανακάτεψε τους πολίτες τριτοκοσμικών χωρών με των ανεπτυγμένων αντίστοιχων, όχι για να ξεκουραστεί από αυτό που πια δεν κάνει, αφού η «αστική» τάξη το κάνει με την ντόπια αστυφιλία, αλλά για να σταματήσει την ροή της ανάπτυξης, χειρονακτικά ή πνευματικά, που πηγάζει από την δίψα αυτού που δεν έχει, για να δημιουργήσει απ’ την αρχή κάτι δικό του. Γι’ αυτό κι η τέχνη που αποτελεί το βαρόμετρο της ανθρωπότητας σε ότι μέλλει γενέσθαι πλέον επαναλαμβάνεται, αν μη τι άλλο δεν εκφράζεται, αφού αναπαρίσταται ως μέθοδος «κατασκευής» ή «ανακύκλωσης» των σκουπιδιών του σύγχρονου κόσμου και όχι της ζωής ως αξία. Ο Αξελός, μου είπε κάποτε στο Παρίσι σε μια τυχαία συνάντηση στον δρόμο, «εμείς γίναμε μεγάλοι αναλύοντας τα λόγια των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων». Ι, η «διανόηση» εφαρμόζει σήμερα σκέψεις απ’ το άμεσο παρελθόν και αποτυχημένες συνταγές, και δεν παράγει πλέον νέα σκέψη για τη λύση του τρέχοντος προβλήματος, ενώ βλέπει ότι δεν αποδίδουν τα μέτρα. Λιγοστές είναι και οι εξαιρέσεις αυτών που δημιουργούν απαρατήρητοι από τις κεραίες του συστήματος, που επιμένει στον δικό του τρόπο επιβολής σκέψης με την τρέχουσα νοοτροπία, για να περάσουν ως ανακαλύψεις εξαιρετικές στο μέλλον, αφού δεν θα έχει πλέον μέλλον η διανόηση να ασχοληθεί με κάτι μελλοντικό στο μέλλον, αν επιζήσει η ανθρωπότητα. Ακόμη και ο συνδικαλισμός που προστατεύει τον αδύναμο έχει χρεοκοπήσει υπακούοντας σε μεθόδους αποδοχής της ενοχής, παρά στην έμφυτη αντίδραση επιβολής κατά του αφύσικα υπερβολικού.
Υπάρχουν ατέλειωτα σενάρια, για να διασκεδάζουν την αλήθεια και να επιβάλλουν την πραγματικότητα στον εφαρμοζόμενο φόβο του μέσου ανθρώπου, από τότε που η δημοκρατία σκότωσε τον Σωκράτη για να δαιμονοποιήσει την συνωμοσιολογία –π.χ. οι πεφωτισμένοι που παραμένουν αθέατοι πίσω από τα τζάμια των αυτοκινήτων τους, θα εξακολουθήσουν ως τοποτηρητές με τα ντόπια τσιράκια τους, και οι πολιτικοί, που κάνουν το έργο για τους δεύτερους με υπερβολικό ζήλο και επιμελή αφοσίωση, θα από τα άλλα τσιράκια, τους τραπεζίτες, και θα έρθουν μετά οι εξωγήινοι του «τέταρτου σεναρίου» ως δυνατοί να μας γονατίσουν ή ο Αντίχριστος για να χαρίσει τα χρέη μέσω του ΟΗΕ, και να ξεκινήσει η παγκόσμια διακυβέρνηση. Να πάρουν επιτέλους οι άνεργοι ή οι συνταξιούχοι όσο και οι εργαζόμενοι δούλοι, όπως και οι από υποβαθμισμένοι επιστήμονες σε παπαγαλίζοντες εργάτες της εφαρμοσμένης πλέον διανόησης, ένα επίδομα και να συντηρούνται όλοι μαζί, όπως οι μεταφερόμενοι πληθυσμοί με την πληρωμένη διαβίωση των funds, στην ουσία από την δική μας βαριά φορολογία.
Όπως και να έχει όμως, όταν ο άνθρωπος αποτελεί το «προϊόν», όλων των επί γης «ιδεολογιών», για να πληρώνει φόρους από την ανατολή μέχρι την δύση του ήλιου, αφού φόρος είναι η εργασία του στον συνάνθρωπο και στην ύπαρξη του κράτους, τότε οι καλύτερες ημέρες, η δημιουργία οικογένειας κλπ δραστηριότητες θα είναι ένα άπιαστο όνειρο, για να βιώνεται ως «ιδανικό» μέσω της ζωής των κοινωνικά ανωτέρων στρωμάτων, όπως παλαιότερα η βασιλική οικογένεια ή ο μονάρχης των ιδεολογιών αποτελούσαν το «πρότυπο» ή τον «θεό» της μάζας.
Όλοι μας τροφή στο στόμα της εξομοίωσης και υποστάθμης της εικονικής πραγματικότητας μέσω της αστυνόμευσης του «νόμου». Υπερβατικοί του ίντερνετ και παραβατικοί στη μη συντροφικότητα. Της γεύσης του καφέ ή του έρωτα από απόσταση. Να εκδηλωνόμαστε αβίαστα δίχως αγάπη, αφού πλέον δεν θα έχουμε δικαιώματα, για να μας παρακολουθούν διαφεντεύοντας την μνήμη, την σκέψη και το όνειρό μας ως ατομικά πειραματόζωα. Όλα ελεγχόμενα στην πλήρη ισοπέδωση της ανθρώπινης αξίας, όπως ο έλεγχος ή η μείωση των μέσων μαζικής εξαπάτησης. Όλοι μας πρωταγωνιστές από χαρακτήρες του παρελθόντος σε ανούσιες για την ζωή ταινίες επιστημονικής φαντασίας, που αφορούν το μέλλον μας με δίχως ουσία για το μέλλον της έμπρακτης κατάπτωσή μας.
Στην υπηρεσία τους και το υπουργείο της μη εκπαίδευσης και των αιρέσεων, για να διαλύει κατευθύνοντας τον φόβο των παιδιών ως βία ψυχολογική έναντι του κανονικού ως μισθοφόρους στρατιώτες σε κάποια πεδία μαχών, που σκοτώνουν (για) τον θεό κάποιου άγνωστου Αγνώστου. Μαζί, και το υπουργείο μη πολιτισμού που κρύβει ό,τι ελληνικό ή άξιο που ακόμη δεν ανακαλύφθηκε, συνεισφέροντας στον παγκόσμιο χάρτη της τρέχουσας κοπαδοπροβατοποίησής μας, αφού κι ο Λεωνίδας ή ο Μεταξάς με το ΟΧΙ τους θα ντρέπονταν για την κατάντια του ξεπουλήματος της γης και των ηθικών αρχών μας στο όνομα κάποιας ιδεολογικής ή υλικής αξίας και όχι της πατρίδας μας.
Δεχόμαστε έναν ασταμάτητο βομβαρδισμό από το άγνωστο πριν γίνει η τελική επίθεση από τους δανειστές του ονείρου και η πλήρης παράδοση από την δική μας πλευρά, αφού κτίσαμε από την δεκαετία του ’80 τα δάνεια για την αγροτική ανάπτυξη σε βίλλες στον αγρό, βάλαμε τις υπογραφές για το εθνικό μας προϊόν σε εισαγόμενο από αντίστοιχες συμμαχικές βιομηχανικές χώρες και εισάγαμε προϊόντα για να πληρώσουμε φτηνά την εξαφάνιση των δικών μας αντικαθιστώντας την παραγωγή μας με δημοσίους υπαλλήλους ή ψηφοφόρους για το πριόνισμα του υπολοίπου δέντρου της χώρας μας.
Έτσι, επήλθε η πλήρης πτώχευση της μεσαίας τάξης και εξαθλίωση των ανώτερων οικονομικών στρωμάτων δίχως κοινωνικές διασυνδέσεις, αφού σταμάτησε ο άνθρωπος του δυτικού κόσμου να παράγει στην χώρα του, να σκέπτεται και να διανοείται για την βελτίωσή του. Αφού ανακάτεψε τους πολίτες τριτοκοσμικών χωρών με των ανεπτυγμένων αντίστοιχων, όχι για να ξεκουραστεί από αυτό που πια δεν κάνει, αφού η «αστική» τάξη το κάνει με την ντόπια αστυφιλία, αλλά για να σταματήσει την ροή της ανάπτυξης, χειρονακτικά ή πνευματικά, που πηγάζει από την δίψα αυτού που δεν έχει, για να δημιουργήσει απ’ την αρχή κάτι δικό του. Γι’ αυτό κι η τέχνη που αποτελεί το βαρόμετρο της ανθρωπότητας σε ότι μέλλει γενέσθαι πλέον επαναλαμβάνεται, αν μη τι άλλο δεν εκφράζεται, αφού αναπαρίσταται ως μέθοδος «κατασκευής» ή «ανακύκλωσης» των σκουπιδιών του σύγχρονου κόσμου και όχι της ζωής ως αξία. Ο Αξελός, μου είπε κάποτε στο Παρίσι σε μια τυχαία συνάντηση στον δρόμο, «εμείς γίναμε μεγάλοι αναλύοντας τα λόγια των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων». Ι, η «διανόηση» εφαρμόζει σήμερα σκέψεις απ’ το άμεσο παρελθόν και αποτυχημένες συνταγές, και δεν παράγει πλέον νέα σκέψη για τη λύση του τρέχοντος προβλήματος, ενώ βλέπει ότι δεν αποδίδουν τα μέτρα. Λιγοστές είναι και οι εξαιρέσεις αυτών που δημιουργούν απαρατήρητοι από τις κεραίες του συστήματος, που επιμένει στον δικό του τρόπο επιβολής σκέψης με την τρέχουσα νοοτροπία, για να περάσουν ως ανακαλύψεις εξαιρετικές στο μέλλον, αφού δεν θα έχει πλέον μέλλον η διανόηση να ασχοληθεί με κάτι μελλοντικό στο μέλλον, αν επιζήσει η ανθρωπότητα. Ακόμη και ο συνδικαλισμός που προστατεύει τον αδύναμο έχει χρεοκοπήσει υπακούοντας σε μεθόδους αποδοχής της ενοχής, παρά στην έμφυτη αντίδραση επιβολής κατά του αφύσικα υπερβολικού.
Υπάρχουν ατέλειωτα σενάρια, για να διασκεδάζουν την αλήθεια και να επιβάλλουν την πραγματικότητα στον εφαρμοζόμενο φόβο του μέσου ανθρώπου, από τότε που η δημοκρατία σκότωσε τον Σωκράτη για να δαιμονοποιήσει την συνωμοσιολογία –π.χ. οι πεφωτισμένοι που παραμένουν αθέατοι πίσω από τα τζάμια των αυτοκινήτων τους, θα εξακολουθήσουν ως τοποτηρητές με τα ντόπια τσιράκια τους, και οι πολιτικοί, που κάνουν το έργο για τους δεύτερους με υπερβολικό ζήλο και επιμελή αφοσίωση, θα από τα άλλα τσιράκια, τους τραπεζίτες, και θα έρθουν μετά οι εξωγήινοι του «τέταρτου σεναρίου» ως δυνατοί να μας γονατίσουν ή ο Αντίχριστος για να χαρίσει τα χρέη μέσω του ΟΗΕ, και να ξεκινήσει η παγκόσμια διακυβέρνηση. Να πάρουν επιτέλους οι άνεργοι ή οι συνταξιούχοι όσο και οι εργαζόμενοι δούλοι, όπως και οι από υποβαθμισμένοι επιστήμονες σε παπαγαλίζοντες εργάτες της εφαρμοσμένης πλέον διανόησης, ένα επίδομα και να συντηρούνται όλοι μαζί, όπως οι μεταφερόμενοι πληθυσμοί με την πληρωμένη διαβίωση των funds, στην ουσία από την δική μας βαριά φορολογία.
Όπως και να έχει όμως, όταν ο άνθρωπος αποτελεί το «προϊόν», όλων των επί γης «ιδεολογιών», για να πληρώνει φόρους από την ανατολή μέχρι την δύση του ήλιου, αφού φόρος είναι η εργασία του στον συνάνθρωπο και στην ύπαρξη του κράτους, τότε οι καλύτερες ημέρες, η δημιουργία οικογένειας κλπ δραστηριότητες θα είναι ένα άπιαστο όνειρο, για να βιώνεται ως «ιδανικό» μέσω της ζωής των κοινωνικά ανωτέρων στρωμάτων, όπως παλαιότερα η βασιλική οικογένεια ή ο μονάρχης των ιδεολογιών αποτελούσαν το «πρότυπο» ή τον «θεό» της μάζας.
Όλοι μας τροφή στο στόμα της εξομοίωσης και υποστάθμης της εικονικής πραγματικότητας μέσω της αστυνόμευσης του «νόμου». Υπερβατικοί του ίντερνετ και παραβατικοί στη μη συντροφικότητα. Της γεύσης του καφέ ή του έρωτα από απόσταση. Να εκδηλωνόμαστε αβίαστα δίχως αγάπη, αφού πλέον δεν θα έχουμε δικαιώματα, για να μας παρακολουθούν διαφεντεύοντας την μνήμη, την σκέψη και το όνειρό μας ως ατομικά πειραματόζωα. Όλα ελεγχόμενα στην πλήρη ισοπέδωση της ανθρώπινης αξίας, όπως ο έλεγχος ή η μείωση των μέσων μαζικής εξαπάτησης. Όλοι μας πρωταγωνιστές από χαρακτήρες του παρελθόντος σε ανούσιες για την ζωή ταινίες επιστημονικής φαντασίας, που αφορούν το μέλλον μας με δίχως ουσία για το μέλλον της έμπρακτης κατάπτωσή μας.
Στην υπηρεσία τους και το υπουργείο της μη εκπαίδευσης και των αιρέσεων, για να διαλύει κατευθύνοντας τον φόβο των παιδιών ως βία ψυχολογική έναντι του κανονικού ως μισθοφόρους στρατιώτες σε κάποια πεδία μαχών, που σκοτώνουν (για) τον θεό κάποιου άγνωστου Αγνώστου. Μαζί, και το υπουργείο μη πολιτισμού που κρύβει ό,τι ελληνικό ή άξιο που ακόμη δεν ανακαλύφθηκε, συνεισφέροντας στον παγκόσμιο χάρτη της τρέχουσας κοπαδοπροβατοποίησής μας, αφού κι ο Λεωνίδας ή ο Μεταξάς με το ΟΧΙ τους θα ντρέπονταν για την κατάντια του ξεπουλήματος της γης και των ηθικών αρχών μας στο όνομα κάποιας ιδεολογικής ή υλικής αξίας και όχι της πατρίδας μας.
Νίκος Πρασσάς
Ποιητής / Συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου