Η «κηδεία» της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης ήταν τουλάχιστον αξιοπρεπής. Η «ληξιαρχική πράξη θανάτου» είχε χαρακτήρα εξόφλησης όλων των χρεών του «τεθνεώτος» προς τους συγγενείς και υπογράφηκε διά άρθρου τροπολογίας του υπουργού Ανάπτυξης –μην απορείτε, παράγεται ανάπτυξη και διά του θανάτου– Αδωνη Γεωργιάδη με τον ελαφρώς δυσνόητο τίτλο «Εκτέλεση υποχρεώσεων Οργανισμού Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού προς την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης» και της διάθεσης 1.441.477 ευρώ «στους δικαιούχους εργαζόμενους για την κάλυψη υποχρεώσεων της εταιρείας προς το προσωπικό για το χρονικό διάστημα από 16.10.2019 έως 31.05.2021, κατά παρέκκλιση...».
Μη σας ζαλίζουμε με λεπτομέρειες. Ουσιαστικά, εξοφλούνται οι περίπου 100 εργαζόμενοι της ΕΒΖ, οι οποίοι δύο χρόνια κάθονταν σπίτι τους μέχρι να μεταταγούν σε κάποια υπηρεσία του Δημοσίου. Ας πούμε ότι καλώς πληρώθηκαν και εξοφλήθηκαν, ότι καλώς, ας πούμε, μετετάγησαν οι άνθρωποι κι έχουν ένα πιάτο φαγητό για το σπίτι τους. Πόσο καλώς, όμως, μπορούμε να πούμε ότι αυτό συνιστά τον θάνατο μιας κρατικής, μιας δημόσιας βιομηχανίας με 5 εργοστάσια στην Ελλάδα και 2 εργοστάσια στο εξωτερικό (Σερβία);
Τι να τα κάνεις, όμως, τα ερωτήματα, όταν έτσι εξασφαλίστηκε η σιωπή των εργαζομένων, των κάποτε περήφανων και λαλίστατων εργαζομένων της ΕΒΖ, που αγωνίστηκαν –μέχρις ενός σημείου και όσο μπόρεσαν οι άνθρωποι– για τη διάσωση της βιομηχανίας. Σιώπησαν, να φανταστείτε, ακόμη κι αυτοί που φήμες τούς ήθελαν να βρίσκονται σε δικηγορικό γραφείο της Βέροιας προκειμένου να καταθέσουν μηνύσεις για «πλιάτσικο» στο εργοστάσιο Πλατέος, αν είναι δυνατόν! Γίνονται τέτοια πράγματα; Οχι, πρέπει να απαντήσουμε καθαρά και με το χέρι στο Πλατύ μέρος της καρδιάς και του μυαλού. Οχι, και πάλι όχι, αγαπητοί αναγνώστες, αγαπητές αναγνώστριες, όχι! Μόνο θαύματα αξίζει και γίνονται στον κάμπο της Ημαθίας, στη Λάρισα, την Ορεστιάδα και τις Σέρρες.
Tι πάει στραβά;
Πόσα παράδοξα βέβαια –ή παντελώς παράλογα και εξοργιστικά μέχρι εκεί που δεν πάει, αλλά που κανέναν πια δεν εξοργίζουν– δεν σέρνει τούτη η ιστορία καταστροφής ενός κολοσσού! Ευλόγως, αρχικά, ένας ανενημέρωτος θα διερωτηθεί πώς και ζουν τα εργοστάσια στη Σερβία και απέθαναν τα ελληνικά. Τι πάει στραβά ή ποιος, ποιοι κατάφεραν και «στράβωσαν», σκότωσαν τούτο το εθνικό «θηρίο»; Πόσα εγχειρίδια καταστροφής πρέπει να γραφούν; Τι λένε τα εγχειρίδια της τράπεζας που κατέχει το χρέος της ΕΒΖ και μαζί τα εργοστάσια; Τι να λένε άραγε τα δικαστήρια για το πλιάτσικο εκατομμυρίων των προηγούμενων δεκαετιών; «Εγώ τώρα, τι να σας πω και τι να ιστορήσω;» που έγραφε πριν κάτι αιώνες κι ένας Καταλάνος μισθοφόρος πλιατσικολόγος που είχε κάνει ένα πέρασμα με την «Εταιρεία» του από τα ίδια μέρη.
Οπότε συνεχίζω με παράδοξα ερωτήματα. Τι έχουν απογίνει τα 5 εργοστάσια; Απλό: τα 2 έχουν ενοικιαστεί σε επιχειρηματία, τα τρία είναι κουφάρια, παλιοσίδερα που σαπίζουν. Τα 2 που έχουν ενοικιαστεί, δεν παράγουν ελληνική ζάχαρη, παρά τα θρυλούμενα και τις υποσχέσεις του αρμόδιου υπουργού. Συσκευάζουν ζάχαρη εξωτερικού. Κανένας δεν διαμαρτύρεται, κανένας δεν κλαίει. Εστω. Πλάκα δεν έχει; Διότι οι αγρότες καλλιεργούν τεύτλα που γίνονται ζωοτροφές και όχι ζάχαρη, παίρνουν τις επιδοτήσεις για ζάχαρη –που δεν παράγεται–, οπότε δεν διαμαρτύρονται.
Πρόκειται για θαύμα! Το μεγαλύτερο που συντελέστηκε και συντελείται σιωπηρά, ενώ θα έπρεπε να ακούγονται ουρανομήκεις διακομματικές ζητωκραυγές. Δίνονται λεφτά από το δημόσιο ταμείο, δεν γίνεται τίποτα, δεν παράγεται τίποτα και όλοι είναι ικανοποιημένοι. Και αγρότες και πρώην εργαζόμενοι. Πλάκα δεν έχει; Αλλά «Εγώ, τώρα, τι να σας πω και τι να ιστορήσω;» που λέγε ο Ραμόν Μουντανέ στο «Η εκστρατεία των Καταλανών στην Ανατολή» (εκδ. Στοχαστής, 2014).
Θα έπρεπε τουλάχιστον το διοικητικό συμβούλιο της ΕΒΖ να πανηγυρίζει διηγούμενο. Είναι το Συμβούλιο μιας εταιρείας που δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα, δεν κάνει τίποτα στο εξωτερικό, αλλά αμείβεται (με αμοιβές που αυτήν τη στιγμή δεν γνωρίζουμε αλλά μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε ότι είναι ικανοποιητικές, αλλιώς θα διαμαρτύρονταν οι άνθρωποι, τουλάχιστον αυτοί, αφού αυτοί έχουν απομείνει).
Αν ο Πίτερ Σέλερς είχε υπόψη του όσα συνέβησαν στην ΕΒΖ, θα καταλάβαινε ότι ο «καταστροφικός» μπουφόνικος χαρακτήρας που είχε δημιουργήσει για να καταστρέψει «Το Πάρτι» δεν θα έπαιζε ούτε σαν κομπάρσος στην υπερπαραγωγή της ΕΒΖ. Μπορεί πάλι κάποιος να εμπνευστεί από τα γενόμενα και να κάνει μια τέτοια διεθνή παραγωγή, γυρισμένη στον τόπο που συντελέστηκε η καταστροφή, στην Κεντρική Μακεδονία, να έχει ηθοποιούς παγκόσμιου βεληνεκούς, είναι έτοιμα τα σκηνικά, έχει στόρι με αστυνομική πλοκή, επίδοξο επενδυτή που κατηγορείται για δολοφονία με δολοφόνο όχι Καταλάνο, αλλά Αμερικανό πρώην σερίφη, μιλάμε για σενάριο έτοιμο -όχι παίξε γέλασε-, «Εγώ, τώρα, τι να σας πω και τι να ιστορήσω;», και να παρουσιαστεί από τους τοπικούς μας άρχοντες, του περιφερειάρχη προεξάρχοντος, τώρα που ανοίξαμε και τις επαφές με το Χόλιγουντ και δίνουμε και cash με το rebate -έτσι δεν το λένε; Για να γελάσουμε μέχρι δακρύων για την επιτυχία όλων μας. Είναι ο μόνος τρόπος να θυμηθούμε πώς και γιατί αξίζει να θρηνούμε. Αλλά «εγώ, τώρα, τι να σας πω και τι να ιστορήσω;» με τα ελάχιστα που ξέρω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου