Δεν παλεύεται
Τι μας ξημερώνει με τον Τραμπ; Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις, από τη στιγμή μάλιστα που ο αχαλίνωτος νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ασκεί ώς τώρα πολιτική πετώντας «λεκτικές χειροβομβίδες» κατά πάντων (με μόνες εξαιρέσεις τη Ρωσία του Πούτιν και το Ισραήλ του Νετανιάχου) και ανοίγοντας μέτωπα μέσω εμπρηστικών tweets και συνεντεύξεων.
Μόνον εικασίες μπορεί να κάνει κανείς, με βάση και τη στελέχωση του νέου υπουργικού του συμβουλίου, που είναι γεμάτο δισεκατομμυριούχους «καζινοκαπιταλιστές-ζόμπι», σαν και του λόγου του, και «ψυχροπολεμιστές» απόστρατους αξιωματικούς του Πενταγώνου.
Βέβαια, όπως έχω ξαναγράψει, η Αμερική δεν είναι καΐκι για να στρίψει μέσα σε μια νύχτα· είναι πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο φορτωμένο τζετ και πυραύλους και διοικούμενο από μια αυτοκρατορική γραφειοκρατία και ένα δαιδαλώδες σύστημα πολιτικο-στρατο-επιχειρηματικής διαπλοκής, που έχει αποδεδειγμένα τον τρόπο του να ακυρώνει στην πράξη τις επιλογές του πολιτικού προσωπικού.
Και γι’ αυτό θεωρώ βέβαιο πως και ο Τραμπ, όπως τόσοι και τόσοι πρόεδροι πριν από αυτόν -με κορυφαίο ίσως πρόσφατο παράδειγμα τον τόσο ελπιδοφόρο, αρχικά, προκάτοχό του-, θα «καταπιεί» πολλές από τις υποσχέσεις του, ιδίως όσες πηγαίνουν κόντρα σε μόνιμες σταθερές του αμερικανικού imperium, όπως είναι λόγου χάρη η πρόθεσή του για απαξίωση του ΝΑΤΟ και «εγκάρδια συνεννόηση» με την πουτινική Ρωσία, και βέβαια τα περί μονομερούς εγκατάλειψης των «λεόντειων» εμπορικών συμφωνιών με τον υπόλοιπο πλανήτη, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της παγκοσμιοποίησης.
Αντίθετα, οι προθέσεις του Τραμπ εντός των αμερικανικών συνόρων είναι σαφείς, και επιβεβαιώθηκαν πλήρως από τις επιλογές προσώπων σε κρίσιμους υπουργικούς θώκους: κι αυτές είναι η πλήρης κατάργηση ακόμη και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων και των κανόνων προστασίας του περιβάλλοντος, στο όνομα της μεγιστοποίησης του επιχειρηματικού κέρδους, το ακόμη αγριότερο κυνήγι των μεταναστών και των μειονοτήτων, που ήδη αναγορεύθηκαν σε «εσωτερικό εχθρό», και πρωτίστως η εξαφάνιση των ύστατων βοηθημάτων -«δίχτυα ασφαλείας» για τα δεκάδες εκατομμύρια των πρώην νοικοκυραίων και νυν άπορων, ανασφάλιστων και αναπόδραστα νεόπτωχων Αμερικανών, που τις τελευταίες δεκαετίες -και ιδιαίτερα μετά την κρίση του 2007- έχασαν τα σπίτια και τις δουλειές τους.
Η τραγική ειρωνεία, βέβαια, είναι πως πολλοί από αυτούς τους απόκληρους της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης τον ψήφισαν, και ελπίζουν σε αυτόν για την ανάκτηση των χαμένων ονείρων τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου