Τρεις πρώην συνεργάτες, που την εγκατέλειψαν λόγω της συμπεριφοράς της, κατηγόρησαν την 37χρονη ευρωβουλευτή Μόνικα Σεμέδο για συνεχείς προσβολές, επιθετική μεταχείριση, εκφοβισμό, επιθέσεις
Emilie Gomez | European UnionΕργασιακός εκφοβισμός στη θεσμική καρδιά της Ε.Ε.
Η Monica Semedo είναι 37 ετών, ευρωβουλευτής με το Δημοκρατικό Κόμμα του Λουξεμβούργου. Ανήκει στην ομάδα της Renew Europe που ευαγγελίζεται την -α λα Μακρόν- ανανέωση της Ευρώπης. Τηλεοπτική περσόνα στη χώρα της, όμορφη, μαύρη και μαχητική στις ομιλίες που κάνει στις ολομέλειες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται να διεκδικήσει ίσες ευκαιρίες για άντρες και γυναίκες στον ιδιωτικό τομέα.
«…Πρέπει να ενθαρρύνουμε τις εταιρείες να προωθήσουν την ποικιλομορφία και να επιλέξουν τους καλύτερους υποψήφιους και ειλικρινά δεν θα ήθελα να διοριστώ μόνο επειδή είμαι γυναίκα, επειδή είμαι νέα ή επειδή είμαι μαύρη. Επομένως, για να έχουμε πιο κατάλληλες γυναίκες υποψήφιες, πρέπει να καλλιεργήσουμε οικονομικές και επιχειρηματικές δεξιότητες από νεαρή ηλικία», έλεγε στις 5 Οκτωβρίου στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου υπερασπιζόμενη τη δυνατότητα να συμμετέχουν και οι γυναίκες σε διευθυντικές θέσεις.
Κι όμως, γι' αυτήν την υπερασπίστρια της ισότητας στα Δ.Σ. των εταιρειών υπάρχει ένα φάκελος με καταγγελίες συνεργατών της με περισσότερες από 100 σελίδες. Τρεις πρώην συνεργάτες, που την εγκατέλειψαν λόγω της συμπεριφοράς της, την κατηγόρησαν για συνεχείς προσβολές, επιθετική μεταχείριση, εκφοβισμό, επιθέσεις. Δεν γνωρίζουμε αν στις επιθέσεις εμπεριέχεται κλοτσιά, όπως αυτήν που κατήγγειλε η κ. Ζ. Δούκα. Ωστόσο, πριν από μία εβδομάδα ο πρόεδρος του Ε.Κ., Νταβίντ Σασόλι, ανακοίνωσε στην Ολομέλεια ότι οι κατηγορίες για «ψυχολογική παρενόχληση» είναι βάσιμες κι ως εκ τούτου αναστέλλεται η βουλευτική ιδιότητα της Semedo για 15 ημέρες με παρακράτηση της ημερήσιας αποζημίωσης του βουλευτή.
Θα πείτε, «σιγά την ποινή, δεκαπέντε μέρες δεν είναι τίποτα». Ναι, αλλά το στίγμα θα την ακολουθεί στην επόμενη προεκλογική της καμπάνια. Αν υπάρξει τέτοια…
Διότι για την πρώην ευρωβουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ, Αννυ Ποδηματά, μετά την καταδίκη της το 2013 από διοικητικό δικαστήριο του Ευρωκοινοβουλίου σε οικονομική αποζημίωση προς τους συνεργάτες της, δεν υπήρξε νέα πολιτική καριέρα.
Καταγγελίες
Οπως δεν υπήρξε και για μια άλλη, πολύ πιο σημαντική σοσιαλίστρια και αντιπρόεδρο της ομάδας των Σοσιαλιστών την περίοδο 2014-2019, συντονίστρια στην Επιτροπή Απασχόλησης, τη Μαρία Ζοάο Ροντρίγκεζ από την Πορτογαλία. Πολιτικός με ειδικό βάρος στα θέματα κοινωνικής πολιτικής και της έκθεσης για τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Πυλώνα, πρώην υπουργός και σύμμαχος της Ελλάδας την κρίσιμη περίοδο 2015-2017 στις πολιτικές που επιχείρησε να υλοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ για την καταπολέμηση της ανεργίας, έχει να αντιμετωπίσει πολλές καταγγελίες για ψυχολογική παρενόχληση.
Η αρμόδια επιτροπή που εξετάζει τις καταγγελίες στο Ε.Κ. αποφάνθηκε «ανάρμοστη συμπεριφορά, συνεχόμενη ή συστηματική, προφορικά ή γραπτά, συνοδεία χειρονομιών ή άλλων πράξεων που μπορεί να υπονομεύσουν την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια ή τη σωματική ή ψυχολογική ακεραιότητα οποιουδήποτε ατόμου».
Τον Ιανουάριο του 2019, λίγους μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, ο τότε προεδρεύων στην Ολομέλεια του Στρασβούργου ανακοίνωσε τη χρηματική ποινή που της επέβαλε το Ε.Κ. Τότε έγινε γνωστό ότι υπήρχαν 9 ξεχωριστές καταγγελίες -«συμπεριλαμβανομένων των προσπαθειών της για μείωση ωραρίου εργασίας και μισθού μιας υπαλλήλου μετά την άδεια μητρότητας και της υποχρέωσης για συμπληρωματική εργασία από υπάλληλο με άδεια ασθενείας». Αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση των καταγγελιών η Ροντρίγκεζ αφαιρέθηκε από τη λίστα του Σοσιαλιστικού Κόμματος και η καριέρα της στις Βρυξέλλες τερματίστηκε.
Αυτά τα τρία περιστατικά ηθικής (mobbing) ή ψυχολογικής παρενόχλησης, ή όπως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η φραστική βία και η συναισθηματική πίεση που ασκείται από έναν εργοδότη, έναν προϊστάμενο ή ακόμη και από συνάδελφο σε έναν εργαζόμενο, δεν είναι μεμονωμένα ούτε στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Φυσικά κι εκεί πολλά, ίσως τα περισσότερα, αποκρύπτονται.
Αν όμως έχει σημασία να τα ανακαλέσουμε είναι γιατί οφείλουμε να αντιγράψουμε τη λογική αυτής της εσωτερικής διαδικασίας ελέγχου, έρευνας και προστασίας του καταγγέλλοντος αλλά και του καταγγελλόμενου έως ότου υπάρξει πόρισμα. Πού αλλού προβλέπεται κάτι τέτοιο;
Διαθέτει ανάλογες δικλίδες το ελληνικό κοινοβούλιο; Eχει τρόπους να προστατεύσει τους νέους και τις νέες ασκούμενες και εργαζόμενες από τις αυταρχικές συμπεριφορές δικηγόρων ο ΔΣΑ και οι άλλοι σύλλογοι; Yπάρχουν ανάλογοι κανονισμοί στα ΑΕΙ, στα υπουργεία, στα Ταμεία; Τίποτε δεν υπάρχει. Ούτε διαδικασίες, ούτε ψυχολογική στήριξη των θυμάτων της εργασιακής παρενόχλησης, ούτε εχεμύθεια. Μόνο φόβος και ανασφάλεια. Το θέμα της ηθικής παρενόχλησης στην εργασία αφορά όλα τα φύλα κι όλες τις ηλικίες. Ολα τα κόμματα κι όλες τις τάσεις τους.
Και μια προσωπική εμπειρία: Οταν το 2014 μαζί με άλλους βρέθηκα συνεργάτης βουλευτών στην ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, στην πρώτη συνεδρίαση με τους ευρωβουλευτές συμμετείχε και ο πρόεδρος του κόμματος Αλέξης Τσίπρας. Θυμάμαι την προτροπή του προς τους ευρωβουλευτές «να μην επαναλάβουν φαινόμενα τύπου Ποδηματά». Φυσικά και γνωρίζουμε ποιοι το τήρησαν και ποιοι όχι. Αλλά το θέμα δεν είναι να γνωρίζουμε.
Το θέμα είναι να υπάρξει ένα νομοθετικό πλαίσιο που να προβλέπει διαδικασίες εσωτερικού ελέγχου, ποινές και υποστήριξη στους εργαζόμενους οι οποίοι σπεύδουν διαρκώς για ψυχιατρική υποστήριξη εξαιτίας της πίεσης που δέχονται από εργοδότες και ενδιάμεσους μάνατζερ. Αν δεν γίνει αυτό- κι εδώ έχει ευθύνη το υπουργείο Εργασίας να ανοίξει το θέμα και να νομοθετήσει ύστερα από διάλογο, αλλά και τα κόμματα- η εργασιακή παρενόχληση που βρίσκεται παντού, στα γραφεία των βουλευτών και των ευρωβουλευτών, στις τράπεζες και στα call centers, στις εφημερίδες και στα σούπερ μάρκετ -κι όπου αλλού εκτρέφεται η μοναδικότητα της αυθεντίας του αφεντικού-, θα μείνει απλώς ένα τηλεοπτικό αρχείο. Σε κάθε περίπτωση σας ευχαριστούμε, κ. Ζέτα Δούκα, που το ανοίξατε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου