Η κυβέρνηση τρώει το ένα στραπάτσο μετά το άλλο. Η επιχείρηση μετάθεσης των ευθυνών δεν αποδίδει. Ακόμη και τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης δυσκολεύονται να εξωραΐσουν την κατάσταση. Αναγκάστηκαν κι αυτά να ασκήσουν κριτική και να μιλήσουν για απουσία σχεδίου, για πλήρη αποτυχία, για εκκωφαντική αναποτελεσματικότητα, για χάος, για Βατερλό, για, για, για… Τα περί επιτελικής κυβέρνησης που υποτίθεται πως δεν αιφνιδιάζεται, τα περί οργανωμένου κράτους που υποτίθεται πως είναι σε διαρκή ετοιμότητα, τα περί μηχανισμών που υποτίθεται πως είναι επί ποδός σε 24ωρη βάση, όπως είπε με απύλωτο θράσος ένας υπουργός τη στιγμή που η Αττική ήταν σε πολιορκία, ακούγονται σαν κακόγουστο ανέκδοτο.
Ούτε γέλιο βγάζουν ούτε χασμουρητά. Μόνο οργή. Αν οι φερόμενοι ως ιδιοκτήτες της χώρας δεν μπορούν να την προστατεύσουν, προκύπτουν τα ερωτήματα: Μήπως δεν είναι μόνο ανίκανοι; Μήπως η μόνη δουλειά που ξέρουν να κάνουν είναι δουλειές με το δημόσιο χρήμα; Μήπως δεν κάνουν πολιτική, αλλά μπίζνες με τους φίλους, τους συγγενείς, τους κουμπάρους και τους χρηματοδότες τους;
Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή που δεν είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Η κυβέρνηση, εκτός από την ήττα που υπέστη (δεν είναι η πρώτη φορά) στο επίπεδο της διαχείρισης κρίσεων, δέχτηκε και ένα ισχυρό πλήγμα στον σκληρό πυρήνα της ιδεολογίας της.
Υπουργοί που πληρώνονται από το κράτος, κομματικά στελέχη που μισθοδοτούνται από την κρατική επιχορήγηση που παίρνει το χρεωμένο μέχρι τον λαιμό κόμμα, τεχνοκράτες που προσλαμβάνονται με παχυλούς μισθούς από την κυβέρνηση και αναλαμβάνουν να εκποιήσουν έναντι πινακίου φακής τα κερδοφόρα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, όλοι αυτοί οι τρακαδόροι πολυτελείας μάς έχουν φλομώσει με τις θεωρίες που μιλούν για την υπεροχή του ιδιωτικού τομέα, για το πόσο σπάταλο, γραφειοκρατικό και αναποτελεσματικό είναι το κράτος, για την ανάγκη να περιοριστεί ο ρόλος του στην οικονομία, για τη μείωση της φορολογίας στους έχοντες ώστε να ρίξουν τα κέρδη τους στην παραγωγή, για τις διευκολύνσεις που πρέπει γίνουν στους ξένους επενδυτές προκειμένου να φέρουν τα λεφτά τους στην Ελλάδα και άλλα πολλά με το ίδιο περιεχόμενο και το ίδιο ιδεολογικό στίγμα.
Και οι ιδιώτες και τα κράτη δοκιμάστηκαν τα τελευταία χρόνια. Στην παγκόσμια οικονομική κρίση τα κράτη, δηλαδή οι φορολογούμενοι πολίτες, έσωσαν τις τράπεζες και πολλές μεγάλες επιχειρήσεις από την κατάρρευση. Παράγοντες των εταιρειών και μεγαλοτραπεζίτες που μισούν το κράτος, ζήτησαν (εκλιπάρησαν είναι η σωστή λέξη) τη βοήθεια των κυβερνήσεων για να μη βάλουν λουκέτο. Οι κυβερνήσεις ανταποκρίθηκαν, δυστυχώς όμως μόλις πέρασε η κρίση, οι κρατικοποιημένες επιχειρήσεις και οι κρατικοποιημένες τράπεζες επέστρεψαν στους ιδιοκτήτες τους καθαρές από βάρη. Εφαρμόστηκε με συνέπεια και με απόφαση των κυβερνήσεων (Συντηρητικοί, Σοσιαλδημοκράτες) ο κανόνας του νεοφιλελευθερισμού που λέει «ιδιωτικοποίηση των κερδών, κοινωνικοποίηση των ζημιών».
Στην περίοδο της πανδημίας τα ίδια. Ο ιδιωτικός τομέας απουσίαζε, ο δημόσιος σήκωσε και σηκώνει το βάρος της αντιμετώπισης της μεγάλης απειλής. Τα κράτη έσωσαν πολλές μεγάλες επιχειρήσεις που λόγω των συνθηκών υποχρεώθηκαν να περιορίσουν τις δραστηριότητές τους, τα κράτη χρηματοδότησαν τις έρευνες για την παραγωγή των εμβολίων, οι εταιρείες που τα παρασκεύασαν με λεφτά των κρατών αρνούνται να δώσουν τις πατέντες και οι κυβερνήσεις (συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές) δεν πράττουν το καθήκον τους.
Εχουμε να κάνουμε με την αιμομικτική σχέση μεταξύ του ιδιωτικού κεφαλαίου και των συστημικών κομμάτων. Στην περίπτωση της χιονοκαταιγίδας υπάρχει ένας συνδυασμός πρωτοφανούς ανικανότητας και παχύσαρκης υποκρισίας. Η κυβέρνηση της Δεξιάς κάνει πως θυμώνει με τις εταιρείες που εκμεταλλεύονται την Αττική Οδό και τους σιδηροδρόμους και οι εταιρείες κάνουν πως λυπούνται. Ολετήρες.
Ανάγωγα
Ποιος ευθύνεται για τη χρεοκοπία της οικονομίας; Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς που έφερε και τα Μνημόνια, οι διεκδικήσεις των συνδικάτων και οι πιέσεις που ασκούσαν οι πολίτες για ρουσφέτια. Ποιος φταίει για τις πλημμύρες; Η κλιματική κρίση. Ποιος φταίει για τις φωτιές; Η κλιματική κρίση. Ποιος φταίει για την έξαρση της πανδημίας; Το έλλειμμα ατομικής ευθύνης των πολιτών, η αντιπολίτευση που καθοδηγεί τα κινήματα των αντιεμβολιαστών. Ποιος φταίει για το Βατερλό του κράτους με τον χιονιά; Η κλιματική κρίση, οι μετεωρολόγοι, οι εταιρείες, οι οδηγοί που δεν είχαν βάλει αλυσίδες. Το αφήγημα της Δεξιάς με λίγα λόγια και πολλά ψέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου