Σχηματοποιώντας κάποιος τις έως τώρα αντιδράσεις του επιτελικού κράτους πολιτικής «προστασίας» και «αρωγής» απέναντι στις προειδοποιημένες απειλές, θα μπορούσε να καταλήξει στο παρακάτω μοτίβο. Στις μεν πυρκαγιές η εντολή είναι «Εκκενώστε τα σπίτια σας».
Στους δε χιονιάδες η εντολή είναι «Φύγετε από τις δουλειές σας», «Τρυπώστε στα σπίτια σας». Βέβαια, «ο φίλος τον φίλον εν κινδύνοις…» έλεγε το γνωμικό. Αλλά, εδώ, η επιτελική φιλοσοφία είναι διαφορετική. Σας θέλουμε για να εργάζεστε, να φορολογείστε, να καταναλώνετε, να ψηφίζετε και να μη διαμαρτύρεστε. Ομως, δεν έχετε θέση στο σχέδιό μας. Εδώ, η κυβέρνηση επιλέγει ανύπαρκτο κράτος και απόντα κρατικό μηχανισμό όταν είναι να βοηθήσει τους πολλούς και, κυρίως, αυτούς που έχουν ανάγκη βοηθείας. Εξαφανίζει τους μηχανισμούς πρόνοιας και αρωγής στον συλλογικό κίνδυνο.
Ομως, θέλει ισχυρό και «αποτελεσματικό» κράτος όταν είναι να βοηθήσει του λίγους που –ούτως ή άλλως– βρίσκονται σε προνομιακή θέση. Το ντροπιαστικό για την κοινωνία είναι η συνέχεια. Κάτω από τα ψελλίσματα της χρυσής μεταγραφής στην πολιτική προστασία, υπήρχε η λεζάντα «Μπορέσαμε και κρατήσαμε τη χώρα λειτουργική». Την ίδια στιγμή, επιβάλλεις αναγκαστικές αργίες ακριβώς επειδή δεν λειτουργεί τίποτα και δεν θέλεις να λειτουργήσει κάτι.
Συμπέρασμα; Η κυβέρνηση απεχθάνεται, σιχαίνεται, μισεί και φοβάται τους πολίτες της. Ιστορικά, δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Αλλά δεν είναι της κοινωνίας του 21ου αιώνα. Η κατάσταση παραπέμπει σε εποχή Βολτέρου, όταν έλεγε ότι «βρίσκεις πολλά χέρια πρόθυμα να χτυπήσουν τους άμοιρους, αλλά σπάνια βρίσκεις ένα που να τους συντρέξει». Η ψευδολογία ως η μόνη «κυβερνητική αλήθεια» είναι εξοργιστική και δεν κρύβεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου