Στόλο από σκάφη, πολυτελή αυτοκίνητα και άμαξες διέθετε, διάγοντας παραμυθένια ζωή, η βασιλική οικογένεια των Γκλίξμπουργκ ή Ντε Γκρες, όπως ονομάστηκαν προσφάτως.
Την ίδια εποχή ο λαός εξαντλημένος από τη φτώχεια και τις στερήσεις στη ρημαγμένη μεταπολεμική Ελλάδα μετανάστευε στη Γερμανία, στις ΗΠΑ ή στην Αυστραλία είτε συγκεντρωνόταν στα μεγάλα αστικά κέντρα ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή...
Τα τελευταία χρόνια μερικά βασιλικά αυτοκίνητα και ορισμένες άμαξες «ανασύρθηκαν» από τα μέρη που είχαν εγκαταλειφθεί για δεκαετίες και, όπως ανακοινώθηκε, συντηρούνται για να εκτεθούν.
Ομως, αυτά τα ευρήματα, σε συνδυασμό με προδικτατορικές συζητήσεις στη Βουλή, εφημερίδες της εποχής αλλά και τα στοιχεία της πρώτης καταγραφής της κινητής και ακίνητης περιουσίας της βασιλικής οικογένειας, που έγινε στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών και περιλήφθηκε σε νομοθετικό διάταγμα (Ν.Δ. 225, ΦΕΚ 278/5.10.1973), «ξεδιπλώνουν» αρκετές πτυχές της «χλιδάτης» ζωής των Γκλίξμπουργκ με τη συνεργασία των «εθνικοφρόνων» κυβερνήσεων της Δεξιάς.
Χαρακτηριστικό των «ιδιοκτησιακών» αντιλήψεων κυβερνήσεων και παλατιού, ακόμα και για την αρχαία κληρονομιά, είναι το δώρο που έκανε, το 1958, η κυβέρνηση της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή στον τότε διάδοχο Κωνσταντίνο για την ενηλικίωσή του. Οπως αποτυπώνεται στην καταγραφή των περιουσιακών στοιχείων, η κυβέρνηση δώρισε στον τότε διάδοχο μία γυναικεία μαρμάρινη κεφαλή χρονολογούμενη στο τέλος του 5ου αιώνα π.Χ., λες και ήταν ιδιοκτησία της...
Εκείνο, όμως που προκαλούσε το λαϊκό αίσθημα ήταν η χλιδή και η σπατάλη της βασιλικής οικογένειας.
Μεγάλες αντιδράσεις υπήρξαν για τις πολυδάπανες κρουαζιέρες για έκπτωτους «γαλαζοαίματους», που διοργάνωσε, το 1954 και το 1956, η τότε βασίλισσα Φρειδερίκη.
Μάλιστα, για τη δεύτερη κρουαζιέρα οι αντιδράσεις έφεραν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή και φαίνεται ότι προκάλεσαν κάποια «υπόγεια» αντιπαράθεση με το Παλάτι. Ομως, παρά τις αρχικές κυβερνητικές διαψεύσεις, η κρουαζιέρα, το «πλωτό νυφοπάζαρο», όπως το χαρακτήρισε ο λαός, πραγματοποιήθηκε αλλά χωρίς την παρουσία του βασιλικού ζεύγους.
Η πρώτη κρουαζιέρα έγινε με το νεότευκτο επιβατηγό «Αγαμέμνων» και η δεύτερη με το «αδελφό» του, «Αχιλλεύς». Ηταν δύο πλοία που δόθηκαν από την Ιταλία στο πλαίσιο των ιταλικών επανορθώσεων και αγοράστηκαν από τον εφοπλιστή Π. Νομικό. Το κόστος της δεύτερης κρουαζιέρας ανήλθε σε 140.000 δολάρια (περίπου 4.200.000 δραχμές της εποχής) και ένα μέρος φαίνεται να καλύφθηκε από τον Σταύρο Νιάρχο («Ελευθερία» 29.8.1956).
Ενα άλλο στοιχείο πρόκλησης αντιδράσεων ήταν το κόστος «των πολυδάπανων μετακινήσεων της βασιλικής οικογένειας», που επιβάρυναν το Δημόσιο, όπως είχε πει ο βουλευτής της ΕΔΑ Β. Εφραιμίδης (19.3.1962) αλλά και οι αγορές τους στα ταξίδια.
«(...) επί 15 ολόκληρα χρόνια [από το 1947] εισέρχονται και εξέρχονται χιλιάδες κιβώτια και μπαούλα όχι μόνο της βασιλικής οικογενείας αλλά και όλων των θαλαμηπόλων και συνοδών, χωρίς να έχει κανείς το δικαίωμα να τα ελέγξη», είχε επισημάνει (15.3.1962) ο βουλευτής Ηλίας Μπρεδήμας.
Κάποιες αγορές στο εξωτερικό όπως φαίνεται τράβηξαν την προσοχή ακόμα και του διεθνούς Τύπου:
«Είναι γνωστά τα γραφέντα περί προικώων της βασιλόπαιδος [Σοφίας] εξ 125 τεμαχίων, διά την μεταφορά των οποίων εχρειάσθησαν 3 καμιόνια εις το Παρίσι, πράγμα το οποίον εντυπωσίασε την διεθνήν γνώμην» είπε (14.3.1962) ο βουλευτής της ΕΔΑ Ι. Παπαδημητρίου ενώ ο βουλευτής της Ενωσης Κέντρου Α. Φωτήλας είχε αναφερθεί «εις 110 κομμάτια αποσκευάς από το Λονδίνον και εις πολυτελείς αμφιέσεις».
Μια άλλη «αγαπημένη» δαπανηρή δραστηριότητα της βασιλικής οικογένειας ήταν η αγορά πολυτελών αυτοκινήτων, τα οποία προμηθευόταν αφορολόγητα, πράγμα σημαντικό καθώς ο φόρος εισαγωγής αυτοκινήτων στην Ελλάδα στις αρχές της 10ετίας του ’60 ήταν από τους υψηλότερους στον κόσμο!
Επειτα από δύο χρόνια τα αυτοκίνητα επιστρέφονταν στην εταιρεία που αγοράστηκαν στην ίδια τιμή. Εκείνη τα μεταπωλούσε συνήθως σε υψηλότερη τιμή από τις τιμές της αγοράς, αφορολόγητα, και με τη «ρεκλάμα» ότι πριν ήταν αυτοκίνητο του βασιλιά, αποκομίζοντας σημαντικά κέρδη...
Ο Δ. Αλιπράντης, υφυπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση της ΕΡΕ, σε ομιλία του στη Βουλή (11.9.1962), παραδέχτηκε ότι «22- 26 αμερικάνικα αυτοκίνητα εισάγονται κάθε δύο χρόνια για χρήση των βασιλικών ανακτόρων. Πέραν τούτων διατηρούνται εις τα ανάκτορα και τρία αυτοκίνητα τα χρησιμοποιούμενα μόνο κατά τας επισήμους τελετάς υπό των βασιλέων και της βασιλικής οικογενείας»
Τα τρία αυτοκίνητα για τελετές, που ανέφερε ο υφυπουργός, ήταν ισάριθμες σπάνιες «Ρολς Ρόις» (Rolls Royce). Σε αυτές το 1965 προστέθηκε μια ακόμα. Και οι τέσσερις βρέθηκαν, το 2020, εγκαταλελειμμένες σε χώρο στο Τατόι και έχει ανακοινωθεί πως ξεκίνησε διαδικασία διάσωσής τους.
«Από 5.10.1955 μέχρι 1962 έχει γίνει προμήθεια 83 αυτοκινήτων από τα οποία δεν πωλήθηκαν τα 40. Από αυτά για 4 καταβλήθηκαν δασμοί διότι δεν είχε παρέλθει η διετία αλλά κρίθηκε αναγκαίο να ανανεωθούν. Τα πέντε εχρησιμοποιήθηκαν περιοδικώς από την πριγκίπισσα Αλίκη, τα τρία από τον πρίγκηπα Πέτρο και δύο από τον πρίγκηπα Μιχαήλ. Σήμερα στην υπηρεσία των Ανακτόρων υπάρχουν 30 αυτοκίνητα τελευταίας διετίας», είχε αναφέρει ο υφυπουργός.
Εκτός από τις τέσσερις «Ρολς Ρόις» όταν έγινε η καταγραφή των οχημάτων στη διάρκεια της δικτατορίας στο γκαράζ του Τατοΐου, υπήρχαν ακόμα 8 «Φορντ» λιμουζίνες τελετών καινούργιες, δύο «τζιπ», δύο «Φίατ 500», δύο «Εμ- Τζι» (MG), δύο ηλεκτροκίνητα τρίκυκλα κ.ά. Επιπλέον 8 αυτοκίνητα είχαν βρεθεί σε γκαράζ της ΕΣΑ, τότε στο Μπογιάτι και στο στρατόπεδο στου Γουδή. Συνολικά 28 αυτοκίνητα.
Επίσης, υπήρχαν και τέσσερα διαφόρων τύπων φορτηγά αυτοκίνητα. Για πολλά αγνοείται η... τύχη τους. Μόνο το 2020 βρέθηκαν σε χώρους του κτήματος ορισμένα και 8 από αυτά κρίθηκαν ως μνημεία, που θα συντηρηθούν και θα εκτεθούν.
Μετά τα αυτοκίνητα, ήρθαν, τα τελευταία χρόνια, στο «φως» και οι άμαξες του παλατιού.
Κατά τη δικτατορία είχαν βρεθεί 12 άμαξες, ανάμεσά τους η κλειστή άμαξα που χρησιμοποιήθηκε στον γάμο της Σοφίας με τον Χουάν Κάρλος, που είχε αγοραστεί από τον βασιλιά Γεώργιο Α’ το 1871 και η ειδικά τροποποιημένη, ανοιχτή άμαξα, τύπου «λαντό», που χρησιμοποιήθηκε στον γάμο του Κωνσταντίνου και της Αννας Μαρίας.
Τέλος, ιδιαίτερη... αδυναμία είχε η βασιλική οικογένεια και στα σκάφη. Το 1962 είχε αγοραστεί «με δωρεά του Δημοσίου στη βασιλική οικογένεια 500.000 δολαρίων» η πολυτελέστατη θαλαμηγός «Θησεύς».
Οπως έγραψε η «Αυγή» (1.4.1962) η νέα θαλαμηγός θα χρησιμοποιούνταν για ταξίδια στο εσωτερικό. Προφανώς όταν δεν χρησιμοποιούνταν ο στόλος «διά τας μετακινήσεις της βασιλικής οικογένειας», όπως είπε (11.9.1962) στη Βουλή ο Ηλίας Ηλιού. Στην ίδια ομιλία του ο Ηλιού είχε πει ότι εκτός από τον «Θησέα», υπήρχε άλλη μια βασιλική θαλαμηγός, ο «Κεραυνός» «18 κότερα, ένα λιμενικό περίπτερο στο Πασαλιμάνι και μια προβλήτα υποδοχής υψηλών προσώπων στις Τζιτζιφιές» για να προσθέσει ότι έκαναν «και άλλας πολλάς δαπάνας που αντιπροσωπεύουν τη φαντασίαν και την επίδειξιν».
Κατά την καταγραφή στη διάρκεια της δικτατορίας δεν αναφέρονται οι θαλαμηγοί, αλλά αναφέρονται 9 ιστιοπλοϊκά διαφόρων τύπων, 10 βενζινάκατοι και 13 βάρκες διαφόρων τύπων. Τα περισσότερα στο «βασιλικό λεμβαρχείο Τουρκολίμανου», μετέπειτα λεμβαρχείο Νοτιοδυτικού Αιγαίου για το Πολεμικό Ναυτικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου