ΤΙ ΠΕΡΙΕΧΕΙ Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ

Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου 2016

ΤΙ ΠΕΡΙΕΧΕΙ Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ

Επισημαίνουμε ότι στις Συμβάσεις Δανεισμού παρατηρεί κανείς μια πρακτική που είναι νέα στην Ευρώπη και, για ορισμένες περιπτώσεις, νέα και σε ολόκληρο τον κόσμο. Αναφέρουμε μερικές μορφές αυτής της πρακτικής:

α) Σωρεία παραβιάσεων θεμελιωδών αρχών του δικαίου και δικαιωμάτων του ανθρώπου, σε έκταση άγνωστη μέχρι σήμερα στο Διεθνές Δίκαιο,

β) σωρεία εξευτελιστικών για τον οφειλέτη όρων των Συμβάσεων Δανεισμού, και

γ) δικολαβικού χαρακτήρα τεχνική στη σύνταξη διεθνών συμβάσεων. Μεταξύ των εξευτελιστικών όρων για το ελληνικό κράτος είναι η υποχρέωση βεβαίωσης από δύο νομικούς συμβούλους του Κράτους (που είναι υπάλληλοι του δανειολήπτη!) ότι οι Συμβάσεις είναι σύμφωνες και σωστές με βάση το ελληνικό δίκαιο.

 Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι, δυστυχώς, βρέθηκαν νομικοί σύμβουλοι του κράτους να τελέσουν αυτή την πράξη.

 Αναφέρουμε, επίσης, την υπαγωγή των Συμβάσεων στο αγγλικό δίκαιο, ενώ η Αγγλία δεν έχει καμιά σχέση με αυτές.

 Μέχρι τώρα ξέραμε ότι οι διεθνείς συμβάσεις συντάσσονται και ελέγχονται νομικά από τα υπουργεία Εξωτερικών ή/και από νομικές υπηρεσίες διεθνών οργανισμών, όπου υπηρετούν ειδικοί στο Διεθνές Δίκαιο. 

Αυτό άλλαξε σε δύο περιπτώσεις μέχρι σήμερα: 

1. στην περίπτωση το διαβόητου Σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό, που παραβίαζε όλες τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και της δημοκρατίας,

 και

2. στην προκείμενη περίπτωση των Συμβάσεων Δανεισμού της χώρας μας. Και στις δύο περιπτώσεις, τα σχετικά κείμενα συντάχθηκαν από το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου με την ίδια δικολαβική τεχνική και με τον ίδιο όγκο παραβιάσεων. 

Θα πρέπει η Κυβέρνηση να ανακοινώσει αν και πόσα χρήματα κατέβαλε στο δικηγορικό αυτό γραφείο για αμοιβή -δεδομένου ότι, σύμφωνα με τις Συμβάσεις, την Ελλάδα βαρύνει κάθε δαπάνη του δανεισμού της. Ολα αυτά δημιουργούν τεράστιες ανησυχίες για το πού βαδίζει η Ευρώπη, αφού όλα αυτά προέρχονται από την καρδιά της Ευρώπης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από την Ευρώπη δεν προήλθε μόνον ο υψηλότερος πολιτικός πολιτισμός, αλλά και τα μεγαλύτερα ειδεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Οι παραβιάσεις θεμελιωδών αρχών και εγγυήσεων του υπερκείμενου δικαίου (Συντάγματος, Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Δικαίου), τόσο με τους παράνομους όρους και διατάξεις όσο και λόγω της παράκαμψης της Εθνικής Αντιπροσωπείας, καθιστούν τις Συμβάσεις Δανεισμού «δικαίω» ανυπόστατες. Επιπλέον, η σκληρότητα και ο απάνθρωπος χαρακτήρας πολλών όρων και λεόντειων διατάξεων, η άσκηση μέσω αυτών πολιτικής και οικονομικής βίας, με βάση τη σχετική απαγόρευση της Σύμβασης της Βιέννης του 1969, η πλήρης περιφρόνηση της ανθρώπινης αξίας, της ύπατης εγγυημένης αξίας στον κόσμο, και οι δυσμενέστατες συνέπειες για τα ασθενέστερα και τα ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού χωρίς αναλογική επιβάρυνση των οικονομικά ισχυρών, καθιστούν τις Συμβάσεις ειδεχθείς.

Το ανυπόστατο των Συμβάσεων Δανεισμού σημαίνει ότι ολόκληρη η εξουσία που ασκείται για την εφαρμογή τους είναι εκτός Συντάγματος και η εξουσία που ασκούν οι δανειστές μας μέσω της «τρόικας» είναι παράνομη -είναι «εξουσία κατοχής», όπως συχνά επισημάνθηκε. Πρέπει, όμως, να έχουμε υπ’ όψιν μας, ότι αν δεν ανατραπούν αυτές οι Συμβάσεις, δεσμεύουν de facto το σύνολο της εξωτερικής και της οικονομικής πολιτικής και κάθε ελευθερία κίνησης της Ελλάδας. Με αυτές τις συμβάσεις, έστω και ανυπόστατες, η Ελλάδα δεν είναι ανεξάρτητο κράτος.

Και όμως, δεν είμαστε σε αδιέξοδο, όπως δεν είχαμε φθάσει σε αδιέξοδο ούτε κατά την υπογραφή των Συμβάσεων. Μια σθεναρή κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει άρδην τα πράγματα, όπως μπορούσε και τον Μάιο του 2010. Μπορεί και έχει υποχρέωση να αξιώσει, με νέες διαπραγματεύσεις, την πλήρη αποκατάσταση της συνταγματικής, της ευρωπαϊκής και της διεθνούς νομιμότητας, που ανέτρεψαν οι Συμβάσεις Δανεισμού. 

Εχει τη δυνατότητα από την ίδια τη βασική Σύμβαση να θέσει το ζήτημα νομιμότητας και ισχύος των Συμβάσεων στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

 Σε περίπτωση άρνησης των Ευρωπαίων «εταίρων» μας, τότε, δικαιωμένη απέναντι στο λαό, θα μπορούσε ελεύθερα να αντιμετωπίσει το ζήτημα των ειδεχθών συμβάσεων. 

Αυτή την υποχρέωση αποκατάστασης της συνταγματικής και της υπερεθνικής νομιμότητας, η οποία δεν είναι μόνο ηθική, αλλά και συνταγματική, δεν την έχει μόνο η κυβέρνηση της χώρας. Την έχουν ολόκληρη η πολιτική ηγεσία της Βουλής και όλα τα όργανα του πολιτεύματος. Και υπεράνω όλων, την έχει ο λαός, ο οποίος, όπως γίνεται στην ιστορία της ανθρωπότητας, εκφράζεται πάντοτε τελευταίος -σύμφωνα και με το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος”.